Ufność
Derek Prince
Gdyby udało ci się przekonać ludzi, że w naszym kraju upadnie ekonomia, gdyby
udało ci się sprawić, że wszyscy o tym mówią, jak sądzisz, jaki byłby tego rezultat?
Ekonomia upadłaby! A to dlatego, że ekonomia opiera się na zaufaniu. Ta prawda odnosi
się też do każdego innego podobnego systemu - finansowego, politycznego czy
duchowego: jeśli zaufanie jest podkopane, z pewnością doprowadzi to do klęski.
W tym artykule chcę przeanalizować trzy tematy ściśle związane z ufnością:
ufność w stosunku do Boga, do współbraci w wierze oraz ostrzeżenia dotyczące
porzucenia naszej ufności.
Ufność w Bogu
Chciałbym przyjrzeć się dokładnie kilku przykładom ufności w Bogu - najpierw ze
Starego Testamentu, potem z Nowego. Jeśli w wierze przyjmiesz te fragmenty Pisma,
naprawdę wierzę, że twoje serce zostanie napełnione Bożą ufnością. Niezwykły fragment
o ufności i zwycięstwie pobrzmiewa w początkowych wersetach Psalmu 27:
"Pan światłością moją i zbawieniem moim: Kogóż bać się będę?
Pan ochroną życia mego: Kogóż mam się lękać?
Gdy nacierają na mnie złoczyńcy, aby pożreć ciało moje -
- są oni moimi wrogami i nieprzyjaciółmi - potkną się i upadną.
Choćby rozbili przeciwko mnie obozy, nie ulęknie się serce moje,
choćby wojna wybuchła przeciw mnie, nawet wtedy będę ufał.”
Ps 27, 1-3
Sekretem Dawida, dzięki któremu odnosił w swym życiu zwycięstwo, było jego
niezwykłe zaufanie położone w Bogu. Niezależnie od tego, co się działo, czy jego
wrogowie występowali przeciw niemu, aby go zniszczyć, czy armie gromadziły się na
wojny przeciwko niemu, zawsze pokładał całkowicie swoją ufność w Panu. W Księdze
Przypowieści Salomona 3:23-26 znajdujemy inny wspaniały obraz ufności.
„Wtedy bezpiecznie chodzić będziesz swoją drogą, a twoja noga nie potknie się.
Gdy się położysz do snu, nie będziesz się bał, a gdy zaśniesz, będziesz miał miły
sen. Nie lękaj się strachu znienacka ani nieszczęścia, gdy spada na bezbożnych.
Gdyż Pan będzie twoją ufnością, a twojej nogi strzec będzie od sideł.”
Biblia konsekwentnie naucza o tym, że Boży lud nie ma się bać. Dlatego mam
opory przed przyjmowaniem nauczań i proroctw, które straszą Boży lud. Bóg mówi tutaj:
„Kiedy nadchodzi problem od niegodziwych, nie jest to twój problem. Jeśli nie jesteś
niegodziwy, nie zaatakuje cię”.
26 werset mówi nam, gdzie można znaleźć ufność: „Gdyż Pan będzie twoją
ufnością, a twojej nogi strzec będzie od sideł.” Pan się nie zmienia. Zawsze panuje nad
sytuacją. Nigdy nie jest zagubiony. Nigdy nie napotyka na nieoczekiwane sytuacje albo
nagłe wypadki. Zawsze ma odpowiedź.
Księga Przypowieści Salomona 14:26 mówi: „Kto się boi Pana, ma mocną ostoję, i
jeszcze jego dzieci mają w niej ucieczkę.” Jeśli nasza postawa w stosunku do Boga jest
właściwa, nie mamy potrzeby się martwić. On jest naszym schronieniem i ochroną.
W Starym Testamencie Izajasz powiada:
„Gdyż tak mówi Wszechmocny, Pan, Święty Izraelski: Jeżeli się nawrócicie i
zachowacie spokój, będziecie zbawieni, w ciszy i zaufaniu będzie wasza moc; lecz
wy nie chcieliście. Mówiliście raczej: Nie! Na koniach umkniemy! Dlatego umykać
będziecie. - Na wierzchowcach pojedziemy! Dlatego wasi prześladowcy was
wyprzedzą.”
Iz 30:15-16
Bóg wzywa swój lud, aby powrócił do Niego, odnalazł pokój i ćwiczył się w
praktykowaniu pokładania ufności w Nim. Ci, którzy odrzucają wezwanie Boga do
wyciszenia i zaufania, szybko się przekonują, że problemy ich przerastają, niezależnie od
przyjętego przez nich schematu ucieczki. Raz za razem widać to w historii Izraela. Kiedy
lud Boży był Mu posłuszny, wrogowie byli pokonywani, a Izrael cieszył się pokojem. Ale
gdy Izrael polegał na własnych siłach, ponosił klęski i ostatecznie został rozproszony
między narodami.
W Nowym Testamencie greckie słowo tłumaczone jako ufność to bardzo mocne
słowo. Wiąże się ono zwłaszcza z ufnością w mowie. W świeckiej grece mówi się o
„wolności słowa” albo prawie do powiedzenia tego, co się myśli - niemal dokładny
odpowiednik wolności słowa gwarantowanej w Amerykańskiej Konstytucji. Implikuje ono, iż
nie musisz milczeć w kwestiach, w które wierzysz. Masz całkowite prawo do
wypowiedzenia tego i nikt nie może cię uciszać.
W Nowym Testamencie przyjrzymy się najpierw Słowu, które mówi o zaufaniu do
Boga w modlitwie.
„Umiłowani, jeżeli nas serce nie oskarża, możemy śmiało stanąć przed Bogiem
i otrzymamy od niego, o cokolwiek prosić będziemy, gdyż przykazań jego
przestrzegamy i czynimy to, co miłe jest przed obliczem jego.”
1 J 3:21-22
Jeszcze raz zwróćmy uwagę: podstawowym warunkiem, by nasze modlitwy zostały
wysłuchane, jest ufność. Nie pozwól, by diabeł obrabował cię z twojej ufności. Korzystaj w
modlitwie ze swoich praw i wolności do składania petycji, jako że Jezus zdobył je dla
ciebie. Są wpisane w twoją konstytucję.
Innym atakiem wroga, z którym wielu chrześcijanom trudno jest się zmierzyć, jest
potępienie. List do Rzymian 8 pokazuje nam, że życie w duchu jest życiem w wolności bez
cienia potępienia. Nie możesz wejść w taką wolność albo żyć życiem zaprezentowanym w
Liście do Rzymian 8, jeśli żyjesz w potępieniu. To podstawowe wymaganie sformułowane
jest na początku pierwszego wersetu tego rozdziału:
„Przeto teraz nie ma żadnego potępienia dla tych, którzy są w Chrystusie Jezusie.”
Potępienie jest potężną barierą przed dostępowaniem wolności, radości, pokoju i
mocy Ducha Świętego. Ale postawa zaufania uzdolni nas do przezwyciężania tej
przeszkody w naszym życiu.
Ufność w innych wierzących
Drugim aspektem ufności jest posiadanie zaufania do współbraci w wierze.
Prawdopodobnie wszyscy zgodzilibyśmy się z opinią, że jest to nawet trudniejsze od
ufności w Bogu.
Co ciekawe, słowo ufność w angielskich tłumaczeniach pochodzi od różnych
greckich słów, w zależności od tego, czy mówimy o ufności w Bogu, czy w ludziach. Z
oczywistych powodów Bóg nie oczekuje, że będziemy ufać w takim samym stopniu
naszym braciom, co Jemu, ale oczekuje, że będziemy sobie ufać. Chociaż zaufanie jest
słowem bardziej adekwatnym w stosunku do oryginalnego greckiego słowa odnoszącego
się do postawy, jaką powinniśmy mieć wobec innych chrześcijan, Nowa Biblia Króla
Jakuba (ang. New King James Version) używa słowa ufność.
Z listów Pawła jasno wynika, iż miał te same problemy wynikające ze współpracy z
ludźmi, jakie my mamy dzisiaj. Koryntianie upijali się podczas Wieczerzy Pańskiej,
nadużywali darów Ducha Świętego; jakiś człowiek żył z żoną własnego ojca, potrzebowali
też nauczania w kwestiach finansowych. Naprawdę mieli dużo problemów! Ale chcę,
byście zauważyli, co Paweł powiedział do tych ludzi w 2 Liście do Koryntian po tym, jak
ich „zasmucił” w poprzednim liście:
„A to właśnie napisałem, aby po przybyciu do was nie doznać smutku od tych,
którzy mi radość sprawić winni, bo jestem tego pewien co do was wszystkich,
że radość moja jest zarazem radością was wszystkich.”
2 Kor 2:3
To niesamowite zdanie, jeśli wziąć pod uwagę problemy, jakie mieli ci ludzie.
Paweł mówi, że ma ufność, jeśli chodzi o nich, jest ich pewien we wszystkich sprawach!
Jak dla mnie - Paweł był bohaterem wiary.
Wierzę, że zdolność posiadania ufności w ludziach jest znakiem duchowej
dojrzałości. Wierzę, że jeśli mam ufność w ludziach, tworzy to w nich coś dobrego. Jeżeli
rodzic ufa swoim dzieciom, wzmacnia je; jeśli wątpi w nie i krytykuje, poniża je i powoduje
w nich poczucie niepewności.
Rodzice, którzy stale krytykują swoje dzieci, a nigdy ich nie chwalą, mogą myśleć,
że są mądrzy. Ale wskazywanie na czyjeś błędy nie dowodzi twojej mądrości, ponieważ
błędy innych ludzi są z reguły oczywiste. Pokładanie w ludziach zaufania jest o wiele
trudniejsze niż krytykowanie ich czy wątpienie w nich i wymaga mocy Ducha Świętego.
Spójrzmy też na inne fragmenty Pisma odnośnie pokładania zaufania w braciach:
„Mam co do was ufność w Panu, że innego zdania niż ja nie będziecie. A na tym,
który sieje między wami zamęt, zaciąży wyrok potępienia, kimkolwiek by on był.”
Gal 5:10 (BT)
„Mam właśnie ufność, że Ten, który zapoczątkował w was dobre dzieło, dokończy
go do dnia Chrystusa Jezusa.”
Flp 1:6 (BT)
Czy jesteś w stanie wierzyć w to odnośnie każdej osoby z twojego kościoła?
Naprawdę wierzysz, że Bóg doprowadzi do końca to, co zaczął w życiu każdej z nich? Jeśli
tak, będziesz czuł się inaczej w kwestii ludzi, z którymi masz społeczność. Możesz wciąż być
świadomy ich słabości, ale zobaczysz ich w innym kontekście.
Jestem przekonany, że Pan nigdy nie zaczyna czegoś, czego nie byłby w stanie
doprowadzić do końca. Stosuję to w moim własnym życiu. Kiedy Bóg mnie przyjął, przyjął
też odpowiedzialność za mnóstwo problemów. Jednakże wziął je w przekonaniu, że jest w
stanie sobie z nimi poradzić. Kiedy byłem początkującym wierzącym, jako profesor,
naukowiec i filozof, szczerze myślałem, że Bóg miał szczęście, że mnie zbawił! Ale kiedy
Pan zaczął się ze mną rozprawiać, zobaczyłem, że to nie było tak. Doszedłem do
zrozumienia faktu, iż kiedy On mnie przyjął, wziął mnie z całą masą problemów, do
rozwiązania których potrzebował nieskończenie dużo cierpliwości i mądrości. Ale dziękuję
Bogu, że dzisiaj dzielę Jego ufność w to, że uda Mu się doprowadzić do końca to, co zaczął -
nawet moje sprawy! Paweł czyni niezwykłe zapewnienie w 2 Liście do Tesaloniczan 3:3-4:
„A wierny jest Pan, który was utwierdzi i strzec będzie od złego. Co zaś do was, to
mamy ufność w Panu, że to, co wam rozkazujemy, czynicie i czynić będziecie.”
Ilu pastorów mogłoby powiedzieć coś takiego o ludziach, których prowadzą? Jeśli
pastorzy wierzą w swoich ludzi, to ich jednocześnie zmotywuje i zachęci w Panu. Ale jeśli
wszystko, co pastor widzi, to problemy, ludzie ci raczej poddają się samopotępieniu i
zniechęceniu.
Wynikiem okazania zaufania jest uwolnienie tej osoby, której ufasz. Jim Moore
powiedział kiedyś: „Kiedy mężczyzna kłóci się ze swoją żoną, jego najskuteczniejszą bronią
przeciwko niej jest nałożenie na nią potępienia”. Jeśli doprowadzacie swoje żony do życia w
potępieniu, mężowie, wystawiacie się tylko na problem, z którym potem będziecie musieli się
zmierzyć. Ale jeżeli je zachęcacie, pokładając w nich ufność, podniesiecie je do miejsca
pokoju i poczucia bezpieczeństwa.
Ostrzeżenia o utracie ufności
Przyjrzyjmy się teraz ostrzeżeniom związanym z utraceniem przez nas naszej
ufności, wszystkie z nich zapisane są w Liście do Hebrajczyków. Największym problemem
Hebrajczyków było to, że chociaż zaczęli w wierze, zaczęli powracać do uczynków.
Rozpoczęli w wolności Ducha, ale wrócili do religii, rytuału i zasad. A w nich nie ma
wystarczających podstaw do ufności. W liście tym znajduje się pięć oddzielnych ostrzeżeń,
wszystkie zapisane dla wierzących. Prześledzimy trzy z nich. Są to jedne z najmocniejszych
ostrzeżeń zapisanych w Nowym Testamencie. W zasadzie pisarz mówi: „Nie porzucajcie
swojej ufności, nie stańcie się tak religijni, że nie będziecie się mogli cieszyć Panem i nie
stańcie się tak poważni, że wasza religia przestanie być waszą radością.” Możemy stać się
tak zajęci rzeczami, które mamy do zrobienia, że tracimy radość z robienia ich.
Jednym z największych atutów życia duchowego jest jego spontaniczność. Nie
możemy sobie pozwolić na jej utratę. Kiedy spoglądam wstecz na moje życie, odkrywam, że
większość najważniejszych decyzji, które podjąłem, wydarzyła się przez przypadek. To nie
brzmi zbyt duchowo, ale taka jest prawda. Na przykład mój przyjazd do Stanów
Zjednoczonych w 1963 roku, który stał się punktem zwrotnym w moim całym życiu, wydarzył
się przypadkiem.
Wszystkie plany i przygotowania, które możemy uczynić, nie są wystarczające; nie
sprawią, że cokolwiek się wydarzy. Planowanie na poziomie ludzkiej umiejętności wytworzy
jedynie Ismaela. Ismael był czymś najlepszym, co Abraham mógł osiągnąć bez
ponadnaturalnej mocy i łaski Boga. Ale nie był on wystarczająco dobry.
Testem, jakim zwykłem sprawdzać, czy rzeczy pochodzą od Boga czy nie, jest
zbadanie, czy dana rzecz została zrodzona w ponadnaturalny sposób. Jeżeli było to
oparte wyłącznie o moje planowanie i organizowanie, muszę zadać sobie pytanie, czy to
jest z Boga. Wierzę w bycie praktycznym i wypracowywanie rzeczy, ale ich początek musi
być ponadnaturalny.
Taka jest różnica pomiędzy Ismaelem a Izaakiem. Ismael miał naturalny początek,
Izaak - ponadnaturalny. Izaak był tak wysoko ponad sposobem myślenia i możliwościami
Abrahama jak niebo jest nad ziemią.
„Bo myśli moje, to nie myśli wasze, a drogi wasze, to nie drogi moje - mówi Pan,
lecz jak niebiosa są wyższe niż ziemia, tak moje drogi są wyższe niż drogi wasze i
myśli moje niż myśli wasze.”
Iz 55:8-9
My robimy plany na poziomie ziemskim; Bóg inicjuje coś na poziomie niebieskim.
To nie znaczy, że nie musi to zostać wypracowane na ziemi, ale musimy być pewni, że
zaczęło się w rzeczywistości niebiańskiej.
Rzeczy, które są efektem ludzkiego planowania, nie wytrzymają presji, przez którą
będą musiały przejść. Małżeństwo z moją pierwszą żoną zostało zainicjowane w sposób
nadprzyrodzony. Bóg pokazał mi, z kim mam się ożenić. Potem Lydia i ja byliśmy poddani
presjom, których nie przetrwalibyśmy, gdyby nasze małżeństwo było efektem ludzkiego
planowania.
To samo odnosi się do mojego drugiego małżeństwa z Ruth. Boża wola dla nas w
tej kwestii została objawiona każdemu z nas przez Boga w sposób nadprzyrodzony i
niezależny.
Małżeństwo samo w sobie jest zainicjowane w sposób ponadnaturalny - nie miało
swego początku na poziomie ludzkim. Bóg je wymyślił, nie człowiek. Dlatego jest to
poważny sakrament.
Są takie trzy specyficzne fragmenty w Liście do Hebrajczyków, które zawierają
warunki oparte o ufność. Pierwszy z nich to Hebrajczyków 3:6:
„Lecz Chrystus jako syn był ponad domem jego; a domem jego my jesteśmy, jeśli
tylko aż do końca zachowamy niewzruszenie ufność i chwalebną nadzieję.”
Tam, gdzie w New American Standard Bible jest napisane chwalebną, w New King
James Version jest użyte słowo radosną. Przyglądaliśmy się już temu, że ufność jest
wyrażona przez „wolność słowa” - Bóg chce, abyśmy się Nim chlubili. Oto czym jest bycie
prawdziwym kościołem - trzymanie się prawdziwej ufności i chlubienie się w Bogu aż
do końca.
Po drugie, List do Hebrajczyków 3:14 mówi:
„Staliśmy się bowiem współuczestnikami Chrystusa, jeśli tylko aż do końca
zachowamy niewzruszenie ufność, jaką mieliśmy na początku.”
Ten fragment mówi, że nasze zbawienie jest uwarunkowane zachowaniem
przez nas nadziei aż do końca. W tradycyjnej terminologii teologicznej znane to jest pod
pojęciem „wytrwałości świętych”. Ci, którzy nie wytrwają, nie mają kwalifikacji do bycia
świętymi.
Wreszcie w Liście do Hebrajczyków 10:35-36 znajdujemy odniesienie ze świata
militarnego.
„Nie porzucajcie więc ufności waszej, która ma wielką zapłatę. Albowiem
wytrwałości wam potrzeba, abyście, gdy wypełnicie wolę Bożą, dostąpili tego, co
obiecał.”
Jednym z głównych elementów zbroi żołnierza była tarcza. W greckiej literaturze
największą hańbą dla każdego żołnierza było porzucenie tarczy i ucieczka bez niej z pola
bitwy. Kiedy autor Listu do Hebrajczyków mówi tu: „Nie porzucajcie…”, myślę, że ma na
myśli hańbę związaną z porzuceniem tarczy. Wyraża więc coś takiego: „Nie porzucajcie
waszej ufności, ona jest waszą tarczą. Nie porzucajcie jej, bo jeśli będziecie się jej
trzymać, jest przygotowana wielka nagroda”. Musimy wzmocnić nasz uścisk na tej
tarczy ufności i postanowić, że nie puścimy jej za żadną cenę.
Patrząc do przodu, widzimy, że przyszłość jest związana zarówno z wyzwaniem,
jak i z lękiem. We wszystkich częściach świata pokój jest zagrożony, panuje zamieszanie
i niepewność. Mimo tego, my, będąc chrześcijanami, mamy Króla, który ma plan i
odpowiedź w każdej konkretnej sytuacji. On jest tym, który powiedział, że będzie naszym
schronieniem w czasie burzy. Królestwo, którym On włada, nie podlega wstrząsowi, a
fundament, który na Nim wznosimy, nie może być poruszony. Dlatego możemy
przywłaszczyć sobie każdą z obietnic daną w Księdze Przypowieści Salomona 3:23-26
tym, którzy uczynili Pana swoją ufnością:
„Wtedy bezpiecznie chodzić będziesz swoją drogą, a twoja noga nie potknie się.
Gdy się położysz do snu, nie będziesz się bał, a gdy zaśniesz, będziesz miał miły
sen. Nie lękaj się strachu znienacka ani nieszczęścia, gdy spada na bezbożnych,
gdyż Pan będzie twoją ufnością, a twojej nogi strzec będzie od sideł.”