wtorek, 4 listopada 2014

1
DOREEN IRVINE
BYŁAM CZAROWNICĄ
MOJA PRAWDZIWA HISTORIA
Fundacja „Głos Ewangelii” 2
SPIS TREŚCI
ROZDZIAŁ I ........................................................................................................................................................... 4
WCZESNY PORANEK ŻYCIA ....................................................................................................................................... 4
ROZDZIAŁ II ........................................................................................................................................................ 11
WYCIECZKA NA RYBY ............................................................................................................................................. 11
ROZDZIAŁ III ....................................................................................................................................................... 17
MOJA MAMA ......................................................................................................................................................... 17
ROZDZIAŁ IV ....................................................................................................................................................... 21
CZARNA WIEDŹMA ................................................................................................................................................ 21
ROZDZIAŁ V ........................................................................................................................................................ 28
TRANSFORMACJA .................................................................................................................................................. 28
ROZDZIAŁ VI ....................................................................................................................................................... 34
OBCA ...................................................................................................................................................................... 34
ROZDZIAŁ VII ...................................................................................................................................................... 39
ODEJŚCIE ................................................................................................................................................................ 39
ROZDZIAŁ VIII ..................................................................................................................................................... 45
ULICE PADDINGTON .............................................................................................................................................. 45
ROZDZIAŁ IX ....................................................................................................................................................... 52
DROGA DO WIĘZIENIA ........................................................................................................................................... 52
ROZDZIAŁ X ........................................................................................................................................................ 59
WIĘZIENIE I „ZIMNY INDOR” .................................................................................................................................. 59
ROZDZIAŁ XI ....................................................................................................................................................... 64
KRÓLESTWO SZATANA ........................................................................................................................................... 64
ROZDZIAŁ XII ...................................................................................................................................................... 71
KRÓLOWA CZAROWNIC ......................................................................................................................................... 71
ROZDZIAŁ XIII ..................................................................................................................................................... 77
BEZ ODWROTU ...................................................................................................................................................... 77
ROZDZIAŁ XIV ..................................................................................................................................................... 82
PIERWSZY KROK DO WOLNOŚCI .............................................................................................................................. 82
ROZDZIAŁ XV ...................................................................................................................................................... 87
W POSZUKIWANIU WOLNOŚCI ............................................................................................................................... 87
ROZDZIAŁ XVI ..................................................................................................................................................... 94
PALEC BOGA .......................................................................................................................................................... 94
ROZDZIAŁ XVII .................................................................................................................................................... 99
JEZUS JEST ZWYCIĘZCĄ .......................................................................................................................................... 99
ROZDZIAŁ XVIII ..................................................................................................................................................107
POKÓJ W BETANII ................................................................................................................................................ 107
ROZDZIAŁ IXX ....................................................................................................................................................115
SZORSTKI DIAMENT ............................................................................................................................................. 115
ROZDZIAŁ XX .....................................................................................................................................................123
PEŁNIEJSZA I GŁĘBSZA SŁUŻBA .............................................................................................................................. 123
ROZDZIAŁ XXI ....................................................................................................................................................131
DUCHOWA WOJNA .............................................................................................................................................. 131 3
Celowo ominęłam pewne detale mojego minionego życia ludzi, z którymi byłam związana i niektóre osobiste szczegóły. Muszę także podkreślid, iż wydarzenia opisane w tej książce obejmują bardzo szeroki okres mojego życia. Z tego też powodu nie należy ich traktowad, jako ciągłośd. Historia została spisana w ten sposób, by nie urazid żadnej z żyjących, czy też nieżyjących osób.
WSTĘP
Historia Doreen Irvine jest naprawdę niezwykła. Nasze ścieżki przecięły się w Bristolu 1964. Doreen znajdowała się wówczas w bardzo słabej kondycji, co wynikało z wcześniejszych doświadczeo, naznaczonych takim złem, o jakim nigdy dotąd nie miałem pojęcia.
Przez 7 miesięcy zmagałem się ze strasznymi mocami zła, jakie owładnęły jej życiem. Przy każdym spotkaniu, kiedy modliliśmy się o jej uwolnienie, kilka osób (mężczyźni i kobiety) musiało przytrzymywad jej ciało i całą swą duchową siłą zjednoczyd się w modlitwie.
Opisane w Nowym Testamencie wydarzenia, związane z opętaniem przez demony, stały się także naszym udziałem. Demony różnych postaci trzymały Doreen i jej życie w swojej mocy. Często zachowywały się i mówiły przez nią w bardzo przebiegły, inteligentny sposób, przewyższający ludzkie możliwości.
Pamiętam noc w lutym 1965 roku, kiedy (...) ostatni z szesnastu demonów został wygoniony z jej znękanego ciała. Zakooczył się, trwający długie siedem miesięcy, niebezpieczny czas piekła w jej życiu.
Uwolnienie Doreen od demonów jest zwycięstwem, sukcesem, jest trofeum Bożej łaski. Moc Boga objawiła się w niesamowity sposób w jej ponadnaturalnym uwolnieniu dzięki autorytetowi Jezusa Chrystusa. Wszelka chwała należy się Jemu, który był tego sprawcą. Ja natomiast obdarowany zostałem przywilejem - byłem narzędziem w Jego rękach. Duch Święty użył mojej osoby według swojej woli, by zwyciężyd w życiu Doreen i dokonad tej niesamowitej transformacji.
Wydarzenia, jakie następują od 1965 roku potwierdzają rzeczywistośd i moc Bożego oddziaływania na Doreen Irvine. Pan Bóg posługuje się nią w różnych krajach i przez nią rozpowszechnia Ewangelię. Ta spisana historia jest żywym i mocnym ostrzeżeniem dla tych, którzy zagłębiają się w satanizm. Otwiera także oczy chrześcijanom, którzy nie zdają sobie sprawy, jak realny jest duchowy, demoniczny świat. Nie ma wątpliwości, iż demoniczne moce, jawnie wpływają na różne dziedziny życia. 4
Wzrost zainteresowania praktykami magicznymi, zwykle powiązany z okultyzmem, wróżbiarstwem, satanizmem, jest groźną zapowiedzią jeszcze gorszych rzeczy. Złe i wrogie moce, które funkcjonują w ponadnaturalnej rzeczywistości, także dzisiaj są/duchową prawdą, jak i realnym przeżyciem dla wielu ludzi. Jezus Chrystus mówił o rzeczywistości demonicznego świata, bo sam doświadczył jego działania. Wielokrotnie stawał wobec różnych ludzi, owładniętych złymi mocami. Naturalny konflikt między dobrem a złem, Bogiem i diabłem jest częstym tematem w Słowie Bożym.
Dla każdego, prawdziwie wierzącego w Pana Jezusa Chrystusa, zbawienie oznacza uwolnienie z więzów szatana i dominacji zła. Przynosi zwycięstwo nad diabolicznymi mocami poprzez autorytet doskonałego Imienia Bożego.
Moją modlitwą jest, by Duch Święty użył tej książki dla chwały Pana Jezusa Chrystusa.
Arthur Niel Brixham
ROZDZIAŁ I
WCZESNY PORANEK ŻYCIA
Ów niedzielny, wrześniowy poranek roku 1939, rozpoczął się na wschodnich kraocach Londynu. Tutaj przyszłam na świat, znałam to miejsce doskonale, jego dźwięki i oznaki budzącego się życia. Odgłosy dzieci bawiących się na ulicach wymieszane z głośnym szczekaniem psów.
Ubrana tylko w krótkie spodenki, byłam poddawana cotygodniowym kąpielom na okropnie szorstkim, drewnianym, starym stole w kuchni naszego czynszowego domu. Błoto brudnych ulic nie chciało się zmyd z moich kolan, ale mama wytrwale skrobała je kawałkiem szorstkiej flaneli. Radio w kącie pustego pokoju akompaniowało tej operacji. Nagle mama znieruchomiała. Z odbiornika w naszym domu rozległy się uroczyste uderzenia z wieży Big Ben. Miałam wówczas siedem lat, byłam bardziej zainteresowana odgłosami ulicznych zabaw niż trzeszczącym dźwiękiem dochodzącym z radia.
- O mój Boże! - krzyknęła mama, upuszczając mydło na podłogę.
- Co się stało mamuś? - spytałam.
- Wojna, wojna...
Gdy tylko wypowiedziała to słowo, którego nie rozumiałam, cale miasto rozbrzmiało tępym, przerażającym zawodzeniem syren przeciwlotniczych. Dźwięk 5
ten towarzyszył nam często w następnych długich miesiącach. Wczesnym latem roku 1940 syreny przeciwlotnicze rozlegały się już tak często, że zostaliśmy ewakuowani do Uxbrigde. Nie była to daleka przeprowadzka, ponieważ Uxbridge leży tylko 161 mil od Londynu. Tutaj, prawdziwe dziecko Cockney2, bezczelne i zuchwałe, którego wczesne lata minęły wśród dźwięków Bow Bells, miało spędzid resztę dzieciostwa z wszystkimi jego przyszłymi problemami.
1 1 mila = 1,6 km *przyp. tłum.+
2 Dzielnica Uxbridge *przyp. tłum.+
Uxbridge leży na koocu stołecznej linii metra i jest dziś domem dla wielu dojeżdżających do Londynu do pracy. Nie jest zbyt dużym miasteczkiem, ale gwarnym, z dośd uciążliwym ruchem ulicznym, szczególnie przy ulicy Londyoskiej. Piękna okolica, w sąsiedztwie Windsoru, jest znana wśród londyoczyków szukających sobotnio - niedzielnego odpoczynku.
Przez Uxbridge przepływają dwie rzeki, które przyczyniły się do rozwoju przemysłu wykorzystującego naturalne zasoby wodne. Jest tu także kilka potoczków i kanałów.
Na kraocach miasteczka znajduje się rozległe wrzosowisko i to właśnie w jego pobliżu stał nasz nowy dom; nowy komunalny dom. W sąsiedztwie zadomowiły się już inne ewakuowane rodziny.
Lokatorzy, przyjezdni ze wschodnio-londyoskich slumsów, nie traktowali z szacunkiem tego domu, w którym i nam przydzielono mieszkanie. Drewniana brama wejściowa była wyrwana i najprawdopodobniej wykorzystana, jako opał. Ogródek przed domem, przekształcony wkrótce w dzikie zarośla, stawał się coraz większym śmietniskiem.
Ośrodkiem naszego domowego życia była brudna i skąpo umeblowana kuchnia. Główne miejsce zajmował duży, szorstki, drewniany stół - ten, na którym byłam sadzana w czasie cotygodniowej „kąpieli". Rolę obrusa spełniały stare gazety, pokryte wiadomościami z linii frontu. Na środku stołu stał wielki, brązowy dzbanek, bardzo rzadko pusty, ponieważ zawsze ktoś parzył w nim herbatę. Obok dzbanka stała butelka mleka, zanurzona w naczyniu z zimnąwodą, by mleko zachowywało świeżośd.
W kuchni były tylko trzy krzesła. Nic nie zakrywało podłogi, nie mieliśmy żadnego dywanika ani nawet linoleum. Zasłon w oknach też nie było, tylko stare worki służące do zaciemnienia. Nieczęsto zdarzało się, by ktoś jadł przy stole. Moje cztery młodsze siostry i ja musiałyśmy siedzied na podłodze albo na schodkach, 6
przy tylnych drzwiach podczas jedzenia tego, co akurat nam dano. Nie dostawałyśmy wiele - zazwyczaj chleb ze smalcem. Herbatę piłyśmy ze słoików po dżemie. Musiałyśmy trzymad słoik przez ubranie, żeby się nie poparzyd.
- Dlaczego nie możemy mied pieczonych ziemniaków i ciasta, mamo? - spytałam pewnego dnia
- Moi znajomi zza rogu mają.
- Nie stad nas na takie rzeczy, przestao marudzid i jedz, co masz.
- Czy potrzeba dużo pieniędzy, żeby kupid mięso, ziemniaki i ciasto? - pytałam uparcie.
- Tak. Bądź, więc dobrą dziewczynką i ciesz się z tego, co dostałaś.
Odpowiedź mamy nie zadawalała mnie, tak jak i moja „dieta".
Byłam ciekawa „znajomych zza rogu" i pewnego dnia po szkole, postanowiłam dowiedzied się czegoś więcej.
To był ciepły wiosenny dzieo, wszystkie trawniki pięknie się zieleniły. Kwitnące drzewa wyglądały tak ślicznie, że aż chciałam wspinad się na te obsypane różem gałęzie. Za drzewami, tam gdzie mieszkali ludzie z „wyższych sfer", kryły się ładne, ekskluzywne domy.
Tej małej dziewczynce, z na wpół otwartą buzią z zaciekawienia, udało się jakimś chytrym sposobem, spenetrowad wzrokiem wnętrza jednego, czy dwóch domów. To było jak spoglądanie w inny świat: meble lśniły tak, że pewnie mogłabym ujrzed w nich własne odbicie; wielkie, miękkie fotele; kolorowe dywany; śliczne koronkowe obrusy.
Ciekawe, jak to jest - mieszkad w takim domu?" - pytałam sama siebie. „Ciekawe jak jest na górze. Ach, i te fantastyczne drzewa w ogrodzie!"
Pamiętam, że moja znajoma, która gdzieś tu mieszkała, miała prawdziwe łóżko - nie takie jak moje, które w zasadzie nie było łóżkiem, tylko stosem brudnych pledów ułożonym na podłodze. W domu tylko mama i tato mieli łóżko, ale i tak bez pościeli.
Zaśmiałam się cicho, przypomniawszy sobie, jak wielka mosiężna gałka z ich łóżka często spadała na podłogę, wydając przy tym głośny brzęk. Czasem zdarzało się to późno w nocy, kiedy tato ledwo mógł się utrzymad na nogach wracając z baru.
No tak." Rzuciłam jeszcze jedno zazdrosne spojrzenie na te budynki i cudne drzewa, i ruszyłam do domu. Nikt nie pytał, dlaczego przyszłam ze szkoły tak 7
późno, mimo że spóźniłam się na obiad. Trzymając wyprawę w sekrecie, postanowiłam wybrad się tam ponownie.
Dla mnie - zaniedbanego i wrażliwego dziecka, to doświadczenie było pierwszym zetknięciem się z pięknem, jakie czasem można w życiu spotkad. Rozbudziło ono moją ciekawośd życia i świata. Byłam najstarsza z pięciorga rodzeostwa i jako „duża siostra" często musiałam opiekowad się resztą rodziny. Ojciec pracował przy wywożeniu miejskich śmieci - kiedy był trzeźwy rzecz jasna. Drobna, szczupła mama często była zmartwiona, gdyż musiała wychodzid późną nocą na zaciemnione ulice w poszukiwaniu ojca. Dziwne, ale zawsze znajdowała wymówki dla jego nałogu i całą winę zrzucała na wojnę.
Poczucie humoru i wyobraźnia pomagały mi znosid domowe obowiązki, chod naprawdę nie był to łatwy kawałek chleba. Młodsze siostry kochały mnie, mimo że zwykle nie namyślałam się zbyt długo, gdy - jeśli sytuacja tego wymagała - trzeba było którejś z nich wymierzyd cielesną reprymendę. Nikt na to nie zważał. Zresztą - opiekowanie się nimi należało do moich zadao. Nasi sąsiedzi również zostawiali swoje dzieci pod moją opieką. Maluchy spoglądały na mnie z szacunkiem, gdyż byłam większa, miałam poczucie humoru i, cechy przywódcy. Już taka się urodziłam.
Dokądkolwiek szłam, podążała za mną czereda brudnych, ale uśmiechniętych dzieciaków. I pies. Zwierzęta odgrywały niemałą rolę w moim życiu. W ogródku za domem było ich pełno. Tato trzymał kury - niestety nigdy nie mieliśmy jajek do jedzenia. Prawdopodobnie wszystkie sprzedawał, żeby mied pieniądze na picie. „On i jego piwo" - zwykłam mawiad.
W ogródku były także dwa króliki, dwie fretki, pełno kotów i koza. Moim ulubieocem był czarny labrador Bessie, znany wszystkim, jako pies Doreen. Bessie towarzyszyła nam wszędzie. Potrzebowaliśmy dużo otwartej przestrzeni. Na szczęście w pobliżu było mnóstwo miejsc, w których czaiły się przygody. Dwa place zabaw, brzegi rzeki i łąki, gdzie trawa zawsze była wiosennie zielona. Miałam bardzo oryginalny zwyczaj demokratycznego podejmowania decyzji:
- No, dzieciaki - zwracałam się do brudnego zgromadzenia wokół mnie - dokąd pójdziemy dziś po południu, na huśtawki czy na łąki?
- Na huśtawki Dor, na huśtawki! - wołały dzieciaki.
Zastanowiwszy się przez moment odpowiadałam: - No cóż, w takim razie pójdziemy nad rzekę. 8
One posłusznie szły za mną. Wszyscy przepadali za placem zabaw z huśtawkami i mnóstwem innych atrakcji. Ale zabawa tam była dozwolona tylko wówczas, gdy Doreen miała na to ochotę. To miejsce niemal zawsze inspirowało do różnych psot, a i mój bystry umysł wymyślał wiele figli, ku uciesze moich podopiecznych, chod niekoniecznie ich rodziców...
Jeden z moich lepszych trików polegał na zatrzymywaniu autobusu. Wszystkie dzieciaki i ja zbieraliśmy się na przystanku. Kiedy pojawiał się autobus, uroczyście i z przekonaniem podnosiłam rękę do góry. Obowiązkowy kierowca zwalniał, a gdy się zatrzymał, wszyscy uciekaliśmy zaśmiewając się do łez. Ale ta zabawa nie trwała bez kooca. Kierowca nie pozwolił robid z siebie głupca. Widząc nas na przestanku, zamiast zwalniad, przyspieszał i przejeżdżając obok, szeroko szczerzył zęby w pełnym satysfakcji uśmiechu.
Innego wieczoru, gdy ja i dzieci przechodziliśmy obok knajpy, jak zwykle zobaczyliśmy konia i bryczkę Starego Joe. Stary Joe był równie znany z handlu starociami, jak i z pijaostwa. Zaświtała mi nagle pewna myśl:, Dlaczego nie wyprząc by koni i nie przywiązad ich tyłem, by zobaczyd, co się będzie działo? Pojętny stary koo był bardzo uprzejmy i poddał się tej podstępnej operacji. Jakąś godzinę później nadszedł Stary Joe, tak pijany, że faktycznie nie zauważył niczego niewłaściwego, gdy chwiejąc się wskakiwał na bryczkę.
- Wio! Wio tam! - krzyknął.
Wyobraźcie sobie okrzyki naszego zadowolenia, kiedy stary koo usłuchał wołania i bryczka brawurowo ruszyła... do tyłu, zamiast do przodu. Stary Joe nie potrafił zrozumied, o co w tym wszystkim chodzi. Krzyczał i przeklinał biednego konia, a my śmialiśmy się jeszcze bardziej!
Nie wszystkie nasze „numery" były tak mało szkodliwe. Weźmy chodby drobne kradzieże w miejscowych sklepikach. Ale te „wyczyny" wypływały z mojej troski o dzieci, które zawsze były głodne i nigdy nie dostawały słodyczy ani łakoci, jakimi cieszyd się mogły inne dzieci. Kradzież była jedynym sposobem, by je mied. Posługiwałam się banalnie prostą strategią. Gdy jakimś sposobem udawało mi się uzyskad pensa albo dwa, zwykle z żebrania od przechodniów na ulicy, wchodziłam razem z dziedmi do sklepu. Starałam się zająd uwagę sprzedawcy swoimi pensami, a w tym czasie dzieci - pomagając sobie wzajemnie – pakowały, co tylko im się udało.
Ciastkarnia to kolejny łatwy cel, gdzie nietrudno było chwycid słodką bułkę z wystawy, jeśli było się wystarczająco szybkim. Ja byłam szybka. Ale raz o mały włos 9
zostałabym złapana. Moja siostra capnęła słodką bułkę z małego stosiku, gdy nagle poleciało za tą jedną pięd następnych. Kiedy upadały na ziemię, ona zamiast uciekad zatrzymała się by je podnieśd. Ostatecznie jakoś nam się udało.
Gdyby mama wiedziała o naszych kradzieżach - byłaby bardzo zła. Życie i tak było pełne zmartwieo, by dodatkowo kłopotad się moralizowaniem lub Bogiem. Bóg! Samo słowo brzmiało niemal jak kolejne przekleostwo, których nie brakowało w naszym domu. Pijackie zwyczaje mojego ojca stawały się coraz gorsze, często okazywał agresję. Widziałam rozcięte usta mamy i sioce na jej twarzy. Biegłam wtedy do ogródka za dom. „O Boże – mówiłam głośno - nie pozwól, żeby stało się coś okropnego, - Boże!". I tak w kółko. Jakże łatwo te słowa pojawiały się na moich ustach! Co stałoby się z nami, gdyby sprawy dalej szły tym torem? Na twarzy mojej mamy można było dostrzec wielki smutek i rozpacz. To był widok najgorszy ze wszystkich. Starałam się pozbyd własnych obaw, myśląc: „Byd może wszystko będzie w porządku za jakiś czas. Byd może już jutro będzie inaczej."
Pewnego poranka poczułam dłoo mamy, która potrząsała mną delikatnie.
- Obudź się Dolly, obudź się. - Mama zawsze nazywała mnie Dolly, bo jak na swój wiek byłam niewysoka.
Usiadłam gwałtownie na stercie brudnych pledów.
- Mamuś, co się stało?
- Nic złego, Dolly. Chciałabym tylko, żebyś wzięła tę kartkę i poszła do sklepiku przy wrzosowiskach.
I chociaż był dopiero wczesny poranek zobaczyłam na twarzy mojej mamy wyraz
głębokiej troski.
- Nie masz żadnych , Mamuś, tak?
- Tak, kochanie, nie mam. Bądź, więc dobrą dziewczynką idź i szybciutko wracaj do domu.
Tylko dzięki kredytowi mama mogła nakarmid rodzinę. Duma podpowiadała jej, żeby wysład córkę bardzo wcześnie, kiedy jeszcze nikogo nie będzie w pobliżu.
Ubrałam się pośpiesznie i wyszłam. Długą drogę miały przed sobą moje młode nogi, a ten poranek był wietrzny i zimny. Szłam szybko główną drogą spoglądając na wysokie drzewa i widziałam, jak gałęzie uginały się na silnym wietrze. Czułam się nieswojo wśród tych ciemnych drzew. Zatrzymałam się przed bramką 10
niewielkiego cmentarza, przez który prowadziła ścieżka na skróty. W świetle dnia znajomy, teraz wyglądał nieco dziwnie i tajemniczo.
Mimo obaw, pamiętając wyraz twarzy mojej mamy, zdecydowałam się iśd tym skrótem, uważnie patrząc pod nogi, raz po raz oglądając się za siebie. Trochę się bałam, że w każdej chwili jakiś grób może się otworzyd i wciągnąd mnie do środka.
W koocu dotarłam na drugą stronę. Teraz trzeba było przejśd drewnianym mostkiem przez strumyk. Łowiłam tutaj ryby z maluchami i znałam ten mostek bardzo dobrze. Jednak tego poranka, mostek skrzypiąc na wietrze, wyglądał jakoś inaczej. Właściwie wszystko wyglądało inaczej - było jakby większe, groźniejsze i bardziej obce. Jasne światełka małego sklepiku podniosły mnie na duchu.
Sklepikarz przeczytał kartkę od mamy i uśmiechnął się do mnie.
- Wcześnie dzisiaj na nogach - powiedział podając mi kilka produktów. Wzięłam je i
wróciłam do domu.
- Wszystko w porządku, Dolly? - zapytała mama.
- Tak, mamuś. Zmarzłam tylko.
Siedziałyśmy z mamą przy kominku rozmawiając i popijając kakao. W tym czasie, gdy Uxbridge dopiero budziło się do następnego dnia. Nigdy nie zapomnę tego wczesnego poranka. Tak wiele pytao wirowało w mojej główce - pytao, których nigdy dotąd nie zadawałam: „Skąd wieje wiar? Kto uczynił drzewa tak wysokimi i jak długo one żyją? Dlaczego przyszłam na świat? Jak to jest umrzed?" Zdawało mi się, że nie ma osoby, którą mogłabym o to wszystko zapytad. Mama miała wystarczająco dużo na głowie. A zresztą, wcale nie byłam pewna, czy mama wiedziała coś o tych sprawach.
Zaczęłam obawiad się życia. Cóż to wszystko mogło znaczyd? Te wspomnienia z wczesnego dzieciostwa na stałe wryły się w moją pamięd. Tak wiele się wydarzyło - tyle smutnych chwil, komicznych, intrygujących, szczęśliwych zaś bardzo niewiele. No, ale życie jest po to, by nim żyd, a nie zamartwiad się. Przestałam, więc rozmyślad i martwid się tym.
Letnie wakacje zazwyczaj pełne były słooca. Dni były długie, ciepłe i większośd z nich spędzaliśmy na dworze, często bawiąc się do później nocy. I zawsze z tą małą bandą podążających za mną dzieciaków. Musieliśmy przedstawiad żałosny widok. Moim ubraniem zawsze, i w lecie, i w zimie, była cienka bawełniana sukienka i powyciągany, skołtuniony sweter, który przetrwał wiele lat. Skarpetki były nieznanym nam luksusem, nie posiadaliśmy także butów. 11
Ale na tym etapie życia wygląd zewnętrzny nie był dla mnie istotny, chociaż czasem zwracałam na to uwagę. Przede wszystkim byłam jeszcze bardzo mała. To wciąż był wczesny poranek mojego życia.
ROZDZIAŁ II
WYCIECZKA NA RYBY
Kochałam całym sercem mojego ojca, chociaż zwykle był pijany i często agresywny. Gdyby tylko nie pił tak dużo i nie zasmucał mamy - myślałam. Każdy zarobiony grosz - przepijał. Sprzedawał nawet kupony na racje żywnościowe i ubrania. To jednak wciąż był mój tata, który miał swoje chwile trzeźwości, chod było ich niewiele...
To były niezwykle cenne dla mnie momenty. Jeden z nich pamiętam bardzo dokładnie.
Był piękny, letni poranek, sobota, kiedy nie szło się do szkoły. Ku zaskoczeniu wszystkich, tata wstał bardzo wcześnie i golił się w naszej obskurnej kuchni. Był wesoły, nawet sobie podśpiewywał. Nagle zawołał: - Doreen, wstałaś już?
- Tak, tato - odpowiedziałam.
- Idziesz dziś ze mną na ryby?
- Tak, tato!!
Nie wierzyłam własnym uszom, nie mogłam ubrad się tak szybko, jak bym chciała! Tato wyciągnął zardzewiałą, starą wędkę. Ojciec z córką, ręka w rękę, wesoło szli ulicą. Doszliśmy do rzeki. Z dumą przyglądałam się, jak tata zarzucał wędkę. Był dobrym wędkarzem! Opowiadał o rybach i o tym, jak powinno się je łowid. Słuchałam, ale nie dlatego, że rozumiałam co mówił. To nie miało znaczenia. Najważniejsze dla mnie było to, że tata wybrał się ze mną na wycieczkę, i że nie było z nami niechlujnej czeredy, jaka zawsze mnie otaczała.
Cieszyłam się każdą chwilką tej wyprawy. Siedzieliśmy obok siebie rozmawiając, śmiejąc się i obserwując czerwony spławik, unoszący się na powierzchni wody. To był doskonały dzieo. Bezchmurne, słoneczne przedpołudnie, jakie każdy pamięta ze swego dzieciostwa. Czyste, słodkie powietrze przesycała świeżośd. Niczym letnia bryza wiatr owiewał moje długie brązowe włosy i odgarniał je z twarzy. Warto było żyd dla takiej chwili. Czułam to. Zieleo wysokich drzew wyglądała przepięknie. Omszałe brzegi rzeki były miękkie, a sitowie majestatyczne i pełne spokoju. Całe poczucie nieszczęścia minionych tygodni zdawało się topnied w złotych promieniach słooca. Prócz śpiewu ptaków i łagodnego pluskania rzeki, 12
niczego nie słyszeliśmy. Nikt by nie uwierzył, że gdzieś toczyła się wojna. Wszystko było pełne spokoju i ciszy.
Wydawało się nam, że byliśmy jedynymi żyjącymi ludźmi na całym świecie. Miałam cichą nadzieję, że tata wiedział, o czym myślałam: „Może tato już nie będzie chciał więcej pid. Może będzie mnie zabierał na ryby zamiast chodzid do baru. To byłoby takie wspaniałe!" Te szczęśliwe myśli i ta jasna nadzieja wypełniały moje dziecięce serce.
- Pora iśd do domu, Doreen - powiedział tato.
Czas minął tak szybko. Po powrocie tato wpuścił złowione ryby do wanny, tam bowiem zawsze trzymał swój połów. Łazienka nigdy nie była używana zgodnie ze swoim przeznaczeniem.
Kiedyś tato złowił ogromnego węgorza. Moje siostry i ja z respektem przyglądałyśmy się, jak napełnił wannę wodą i wpuścił do niej tę wielką rybę. Pamiętam jak stałam na jakiejś starej, drewnianej pace i przez małe okienko, bo tato zawsze zamykał drzwi łazienki na klucz, szturchałam zabawną rybę długim kijem.
Tak szybko, jak moje nadzieje wzrosły tej niezapomnianej soboty, tak szybko zostały pogrzebane. Zaraz po wpuszczeniu ryb do wanny, tato poszedł prosto do baru i został tam aż do zamknięcia.
Były momenty, kiedy czułam, że mogłabym go znienawidzid za to nieszczęście, którego był przyczyną. Innym razem przepełniało mnie poczucie ogromnego współczucia dla niego. W takich chwilach chciałam jakoś go pocieszyd, czyściłam jego buty z nadzieją, że w zamian weźmie mnie na kolana i powie, jak bardzo mnie kocha. Ale nigdy nie słyszałam tych słów, za którymi tak bardzo tęskniłam. Miłośd, nienawiśd i żal wobec taty czyniły coraz więcej zamieszania we mnie i pozbawiały mnie poczucia pewności. „Gdyby tylko ktoś mnie naprawdę pokochał" - myślałam ze smutkiem.
Życie stawało się coraz cięższe. Ojciec pił więcej, a mama zawsze wyglądała na zmartwioną. Wojna trwała. Coraz częściej rozlegały się alarmy przeciwlotnicze. Te, i inne niepokoje składały się na moje życie. Działa przeciwlotnicze stały na szczycie pobliskiego wzgórza, niedaleko od mojego domu.
Jeszcze za dnia można było jakoś znieśd rakiety lotnicze, dźwięk wybuchów i strzałów, noce natomiast były przerażające. Niejednokrotnie byłam zostawiana w domu sama z małymi siostrami, kiedy mama, jak zwykle, szła szukad ojca. 13
Zaczynałam już myśled, że właściwie to mama miała rację - zapewne wojna była przyczyną nałogu taty.
Moje cztery siostry bały się ogromnie, płakały i wtulały się we mnie. Kiedy tak siedziałyśmy razem na brudnym materacu, który służył im za łóżko, mawiałam: - Wszystko będzie dobrze, zobaczycie. Nie pozwolę, żeby coś się wam stało. Będę się wami opiekowad - próbowałam ukryd przed nimi, jak bardzo sama się bałam. Kiedy w koocu morzył je sen, łzy płynęły po moich policzkach. Łzy, które z trudem powstrzymywałam ze względu na moje siostry. Czułam się strasznie nędznie i byłam zupełnie, zupełnie samotna.
Dziwne, niesamowite wręcz światło przeczesujących nocne niebo reflektorów, gościło na krótkie sekundy w naszym ciemnym, gołym pokoju. Stawałam przy brudnym oknie, spoglądałam na rozgwieżdżone niebo i na ulicę poniżej mając nadzieję, że zobaczę mamę i tatę wracających do domu. Czasem stałam tak godzinami. W takich chwilach właśnie próbowałam się modlid: „O Boże, pomóż mi, a jeśli myślisz, że nie jestem tego warta, to proszę zrób coś dla moich sióstr, a mną się nie przejmuj. Wiem, że nie zawsze jestem bardzo dobra, ale naprawdę się staram. Proszę, Boże, spraw, żeby wszystko było dobrze dla mamy i taty, i dla nas."
Jednak nic się nie zmieniało na lepsze. Czułam, że moje modlitwy pozostawały bez odpowiedzi, więc zdecydowałam ostatecznie, że nie ma żadnego Boga i już więcej się nie modliłam.
Moje cztery siostry i ja chodziłyśmy do szkółki niedzielnej, co tydzieo, ale to była tylko okazja do wyjścia z domu na jakiś czas, żeby tato miał „ciszę i spokój", nic więcej. Każdego niedzielnego popołudnia tato przychodził do domu pijany jak bela, tak więc byłyśmy zadowolone, spędzając ten czas poza domem.
Zajęcia szkółki niedzielnej odbywały się w pobliżu ulicy Waterloo. Prawie w ogóle nie słuchałam, o czym była mowa i byłam najbardziej nieposłusznym dzieckiem. Niejednokrotnie wypraszano mnie z sali za przeszkadzanie, dokładanie własnych słów do piosenek, generalnie za utrudnianie życia i pracy biednym nauczycielom.
Nie wahałam się nawet rzucad kamieniami w okna po tym, jak byłam wyproszona za złe zachowanie. Wtedy zwykle ktoś wychodził, żeby mnie złapad, ale nikomu nigdy się nie udało. My, nieułożone dzieciaki z Cockney, nie siedzieliśmy razem z lepiej ubranymi uczniami będącymi najczęściej pociechami naszych nauczycieli lub ich przyjaciół. Nazywałam je dziedmi z wyższych sfer i zgrywałam się z ich niedzielnych, lepszych ubrao, słomkowych kapeluszy i białych skarpetek. Kiedy Doreen i jej banda wmaszerowywała do sali szkółki niedzielnej, zaczynała się 14
bitwa. Byłam przywódcą a dzieciaki z Cockney wesoło się temu poddawały. W mojej opinii szkoła niedzielna stanowiła po prostu kolejne miejsce, w którym można się było zabawid.
Nauczyciele jednak orientowali się, że miałam w domu bardzo trudną sytuację i dlatego odreagowywałam tutaj swoje emocje, dając im się szczególnie we znaki. Mimo tego byli bardzo cierpliwi i okazywali swoje zainteresowanie mnie i moim siostrom. Nieważne jak wiele razy musiałam byd wyproszona z zajęd, nieważne ile razy byłam nieposłuszna – każdej niedzieli drzwi były dla nas otwarte.
Niech te wydarzenia będą zachętą dla czytelników, którzy są nauczycielami szkół niedzielnych albo pracują z młodzieżą. Jak się dowiesz później, ziarno zasiane wiele lat przed moim nawróceniem - wydało owoc. Nauczycielom mogło się wydawad, że zmagają się ze mną na próżno, aleja nigdy nie zapomniałam tych dni w szkółce niedzielnej. Zdarzało się, że mimo wszystko zwracałam uwagę na to, co próbowano mi powiedzied o grzechu, o miłości i przebaczeniu Zbawiciela. Słowa pewnej piosenki ze śpiewnika Złote Dzwony tak głęboko mnie dotykały, że nigdy nie mogłam ich śpiewad:
Jest miasto jasności bez skazy,
Dla grzechu zamknięte bramy jego.
Nic, co plugawe; nic, co plugawe,
Nigdy nie wejdzie do niego.
Te słowa wywoływały w mojej wyobraźni obraz złotej bramy z aniołami po obu jej stronach, trzymającymi płonące miecze i zagradzającymi drogę do złotych ulic. A miejsce to nazywali niebem. Wiedziałam, że był w moim sercu grzech. Myślałam, że nie mam szans znaleźd się w niebie. Nauczyciel szkółki niedzielnej mówił, że grzech nie ma prawa wstępu do tego cudownie nieskazitelnego miejsca, jakim jest niebo.
- Nikt, kto kradnie nie wejdzie do nieba.
Nikt, kto kradnie..." To ja – myślałam - ja nigdy nie znajdę się w niebie, bo kradnę, kiedy jestem głodna. Tak więc odrzuciłam pomysł dostania się do nieba, aczkolwiek cały czas, niedziela po niedzieli, chodziłam na zajęcia szkoły niedzielnej, chodby po to, by dostad lemoniadę i ciastko, czasem jabłko, czyli dary, jakie nauczyciele zawsze po zajęciach dawali dzieciom z Cockney. Oprócz tego były jeszcze wycieczki ze szkółką i zabawy. Nie miałam zamiaru ich stracid.
W naszym życiu, moim i moich małych sióstr, nie było prawie niczego, na co czekałybyśmy z taką niecierpliwością. Święta Bożego Narodzenia nadchodziły i 15
mijały, rok po roku. Ani ja, ani moje siostry nigdy nie dostałyśmy nawet najmniejszej zabawki. Tak samo było na urodziny - żadnej kartki z życzeniami ani prezentu. Nigdy. Tak, więc te krótkie wycieczki i zabawy ze szkółką niedzielną były dla nas wszystkich bardzo ważne. Zawsze byłyśmy pierwsze, często czekałyśmy ładnych kilka godzin na otwarcie drzwi.
Gdy rozlegał się alarm przeciwlotniczy i bardzo się bałam, myślałam o tym, co słyszałam w szkółce. Chciałam też się pomodlid, ale ostatecznie rezygnowałam z tego, myśląc, że chrześcijaostwo to właściwie tylko głupia bajka. Jednak kiedy miałam dziesięd lat, zdecydowałam się przyłączyd do starszych dzieci i młodzieży z grupy skautów. Tu nauczyłam się wielu ciekawych rzeczy: wiązania węzłów, alfabetu Morse'a, zasad pierwszej pomocy. Druhna poświęcała mi bardzo dużo uwagi i z czasem zyskała moją sympatię. Podarowała mi mundurek, wiedząc, że nigdy nie zdobędę na niego pieniędzy od rodziców.
W czasie niedzielnych szkółek bywałam strasznie niesforna i zachowywałam się okropnie, natomiast w poniedziałki wieczorem, kiedy spotykali się skauci, byłam nie do poznania. Druhna nie mogła uwierzyd w relacje z przebiegu szkółki niedzielnej i w opowieści o moim zachowaniu.
Pewnego dnia zapytała mnie, czy chciałabym w czasie letnich wakacji wybrad się na kamping z całą grupą skautów. Ona miała za wszystko zapłacid. Czy chciałabym?!! Nigdy nie słyszałam – o niczym wspanialszym! Pobiegłam do domu zapytad mamę o pozwolenie. Mama się zgodziła.
Nie mogłam się doczekad, kiedy nadejdzie dzieo wyjazdu. Tydzieo przed obozem, po spotkaniu, druhna wzięła mnie na bok - wręczyła wszystko, czego mogłabym potrzebowad w czasie wyprawy: pachnące mydełko, bawełnianą bieliznę, ręcznik, nową szczotkę i grzebieo, pastę i szczoteczkę do zębów, nawet dwie pary nowych skarpet i piżamę. Nie mogłam wydobyd z siebie głosu, stałam i patrzyłam na te śliczne nowe rzeczy, jakich nigdy wcześniej, w całym swoim dziesięcioletnim życiu, nie miałam. Druhna powiedziała: - Nie mów nikomu, że ja ci to dałam. Zabierz wszystko teraz do domu, spakuj i weź ze sobą na obóz.
Nie chciała, żebym różniła się od innych. Przepełniała mnie wdzięcznośd i radośd. Spełniły się moje najskrytsze marzenia. W każdej niemal chwili rozwijałam mały pakunek i sprawdzałam, czy są w nim wszystkie rzeczy. Chciałam, rzecz jasna, jeszcze raz się imprzyjrzed.
Nadszedł wreszcie ten wspaniały dzieo. Zerwałam się o świcie. To była sobota, inna niż wszystkie poprzednie soboty w moim życiu. Przyszłam pierwsza na 16
miejsce zbiórki już na kilka godzin przed czasem. W koocu przyjechał wielki bus. Wskoczyłam do środka z innymi skautami. Cały gang i moje siostry machali mi na do widzenia. Byłam dumna i szczęśliwa.
Położone w przepięknej okolicy obozowisko znajdowało się w pobliżu Woking. I chociaż nie było to zbyt daleko od Uxbridge, ja, która nigdy w życiu nawet autobusem nie jechałam, miałam wrażenie, że jesteśmy oddaleni setki mil. Nigdy nie zapomnę tego cudownego tygodnia spędzonego poza domem. Mile spędzaliśmy czas, bawiąc się w lesie, zrywając kwiaty, biegając tu i tam pomiędzy drzewami. A wieczorne siedzenie wokół ogniska i śpiew wzruszały mnie niejednokrotnie do łez. Zapach sosnowego igliwia i dym z ognia, zmieszany z wonią piekących się ziemniaków w mundurkach, nasycał wieczorne, ciepłe powietrze. Tak, wszystko było zbyt piękne, by oddad to słowami: trzaskające w ognisku gałązki, śpiewające ptaki w otaczającym nas lesie i wielkie, czerwone słooce, żarzące się za strzelistymi drzewami. Wydawało się, że wszystkie stworzenia, od ptaków do koników polnych, wiedziały o przepełniającej mnie radości. A moje serce śpiewało i nawet przydzielone obowiązki sprawiały mi przyjemnośd.
Spanie w prawdziwej piżamie i pod czystym kocem było inne od tego, do którego przywykłam. Zupełną nowośd stanowiło dla mnie czyszczenie zębów. Zmiana była korzystna, także jeśli chodzi o jedzenie, dużo jedzenia, do tego świeże powietrze i wolny czas, spędzany tak, jak się miało ochotę. Nawet mycie było niczym przygoda - miłe, pachnące mydełko, miękka bawełniana bielizna i puszysty ręcznik... Te siedem dni poza domem było najszczęśliwszymi dniami mojego młodego życia.
W niedzielę zabrano nas do małego kościółka, kaplicy właściwie, i to także sprawiło mi radośd. Zauważyłam, że gdy kaznodzieja mówił o umierającym na krzyżu Chrystusie, prawdziwe i szczere łzy spływały po jego policzkach. Zrobiło to na mnie bardzo duże wrażenie i poczułam się winna za swoje złe zachowanie w czasie zajęd w szkółce w Uxbridge.
Nie chciałam, by ten tydzieo się skooczył, chciałam, by trwał i trwał, zawsze i na zawsze - jak powiedziałam druhnie. Niestety dzieo powrotu nadszedł i wszyscy skauci byli zajęci pakowaniem sprzętu do busa gotowego ruszyd w drogę.
Byłam bardzo smutna. Aby się jakoś pocieszyd, myślałam: „No cóż, wciąż jeszcze mamy podróż do Uxbridge przed sobą i jazdę samochodem." To jednak trwało krótko. Wydawało się, że jazda na obóz trwała godziny, a powrót - ledwie kilka chwil. 17
Znów byłam w Uxbridge, na brudnym osiedlu, a banda zaniedbanych dzieciaków, „gang", czekała, by mnie powitad, kiedy wyskakiwałam z samochodu. Szarośd domowego życia, w porównaniu z obozem, zdawała się byd niezwykle przygnębiająca. Nie miałam pojęcia, że w pewien dziwny sposób, obóz skautów przygotowywał mnie do bycia skautem w codziennym życiu. Nie wiedziałam, że ja, która tak często łowiłam ryby w rzece, usłyszę pewnego dnia Boże powołanie, aby łowid ludzi.
ROZDZIAŁ III
MOJA MAMA
Obóz harcerski minął, życie dalej toczyło się swoim normalnym trybem. Awantury i kłótnie w domu stawały się nie do zniesienia. Zastanawiałam się, kiedy i do czego to wszystko doprowadzi. Co się z nami stanie - z ojcem, mamą i siostrami?
Mój umysł wciąż niepokoiły takie pytania, jakże więc mogłam byd dobrą uczennicą? Chodziłam do szkoły podstawowej im. św. Jana w Uxbridge. Niestety, tak naprawdę nie byłam w stanie wiele się nauczyd. Nauczyciele, którzy nie rozumieli moich problemów, zawsze byli negatywnie do mnie nastawieni i chętni do krytyki. Szkoła stała się wielkim koszmarem. Czasem ktoś wykazywał w stosunku do mnie dobrą wolę, jednak bez skutku. „Im to pasuje - myślałam - łatwo im siedzied i wciąż mnie krytykowad. Hmm... może to z powodu moich ubrao?"
Zaczynałam dostrzegad swoją innośd. Zawsze miałam włosy w strasznym stanie. Pielęgniarka regularnie wysyłała mnie do domu z tego samego powodu: wszy. „Gnida Nora" - mówiłam o niej ze złością. Nienawidziłam jej. „To nie fair. Zawsze się nas, mnie i moich małych sióstr, czepia. Dlaczego nauczyciele wtykają nos w nie swoje sprawy? Dlaczego nie zostawią nas w spokoju?"
Byłam przedmiotem kpin innych chłopców i dziewcząt, lepiej ubranych i otoczonych troską rodziców. To bolało. Mimo zewnętrznej pozy, byłam naprawdę wrażliwym dzieckiem. Krzyki typu „Zawszony łeb" alby „Żółty ząb" podążały za mną wszędzie. Nauczyciele częstokrod nie byli lepsi od dzieci, rzucając uszczypliwe uwagi na temat mojego wyglądu.
Co ja na to mogę, no co? Nienawidzę was i waszej zepsutej budy" - mówiłam.
Wielokrotnie uciekałam na wagary. Szłam sobie do parku na cały dzieo. Leżałam na trawie, wpatrując się w korony wysokich topoli i w chmury. Śniłam na jawie o takich dalekich miejscach jak Afryka czy Indie (coś tam jednak docierało do mnie na lekcjach...) i wyobrażałam sobie podróż do tych odległych miejsc za oceanem. 18
Opuszczałam szkołę także z innych przyczyn. Mama często zatrzymywała mnie w domu, żebym opiekowała się najmłodszą siostrą, Sylwią która była jeszcze niemowlęciem. Czasem nie szłam zwyczajnie dlatego, że nie miałam butów.
Był jeden przedmiot, za którym przepadałam: wychowanie fizyczne. Potrafiłam szybko biegad, skakad jak żaba i pływad jak ryba. To dzięki tym umiejętnościom zyskiwałam odrobinkę respektu innych dzieci. Niestety, nawet i w przypadku wychowania fizycznego pojawiały się problemy. Ponieważ już dawno gumka w moich krótkich spodniach przestała istnied, miałam je ściągnięte w pasie i zapięte dużą agrafką. Łatwo sobie wyobrazid ten głośny śmiech dziewcząt za każdym razem, kiedy przebierałyśmy się na wychowania fizycznego.
Któregoś dnia poszłam pobawid się na placu kościelnym w pobliżu sklepiku koło wrzosowiska. Kiedy kręciłam się po tamtej okolicy, przypadkiem potknęłam się o zbiorowy grób dzieci. „Viola May" brzmiało jedno z imion na nagrobku. Jej imię zdawało się tak intensywnie do mnie przemawiad, że ... odpowiedziałam. Rozmawiałam z umarłym dzieckiem, w pełni wierząc, że mnie słyszy i rozumie. Byłam tak samotna, że w wyobraźni budowałam nieistniejącą rzeczywistośd. To dało mi poczucie więzi z kimś drugim. Tak jakby Viola May reprezentowała łagodnego tatę, którego nigdy nie znałam, miłego nauczyciela, którego nigdy nie spotkałam, przyjaciółkę, jakiej nigdy nie miałam.
W drodze do szkoły i z powrotem przyklękałam obok jej pomnika, zawsze przynosząc kwiaty (zabrane z innych grobów). Opowiadałam mojej nowej przyjaciółce o wszystkich problemach, dzieliłam z nią łzy i obawy. Nikt nie wiedział o tej niezwykłej przyjaźni. Spotkania z Violą May były moją tajemnicą a umarła dziewczynka - kimś szczególnie bliskim.
Czasem robiłam sobie wycieczkę na szczyt wzgórza, znajdującego się na kraocach miasta, gdzie usytuowany był obóz amerykaoskich żołnierzy. Zwykle zbierałam po drodze polne kwiaty i kasztany. Na górze wczołgiwałam się pod żywopłot przy drucie kolczastym, by obserwowad żołnierzy. Kiedy przechodzili w pobliżu, błagałam o gumę do żucia i czekoladę. Amerykanie byli mili i zawsze mi coś dawali. Wtedy biegłam z powrotem do domu i dzieliłam zdobycze z siostrami.
Obawy, jakie we mnie powstawały przez lata, związane z rozpadem naszej rodziny, miały się wkrótce urzeczywistnid. Miłośd między mamą i tatą już dawno wygasła. Burdy, awantury, krzyki i przeklinanie pojawiały się każdego wieczoru a nawet i w ciągu dnia. Ale przyczyna była teraz inna. Awantury nie wybuchały z powodu pieniędzy i picia, ale z powodu obcej kobiety. Kim była ta kobieta? Intrygowało mnie to. Nie musiałam długo czekad, by się dowiedzied... 19
Tato poznał kobietę, która niedawno straciła męża (umarł w szpitalu dla umysłowo chorych). Ich znajomośd stawała się coraz bardziej przyjacielska - zbyt przyjacielska, według opinii mamy. Mama miała złamane serce i rozpadała się na moich oczach. Nie miałam pojęcia, co robid. Wciąż płakała. Już nawet bałam się zostawiad ją samą.
- Nie płacz, mamuś. Wszystko jeszcze będzie dobrze, zobaczysz- siliłam się na słowa pocieszenia.
- On znalazł sobie kogoś innego - mówiła mama - mnie już nie chce.
- Zabiję ją, jeśli wpadnie w moje ręce - odpowiadałam - tak zrobię.
Życie jawiło się w coraz czarniejszych barwach. Było gorzej niż kiedykolwiek dotąd. Ciemne, sztormowe chmury zbierały się nad głowami, grożąc wybuchem w każdej chwili. Moja wierna Bessie, czarny labrador, czuła, że coś było bardzo źle i brązowymi ślepiami spoglądała smutno na swoją małą panią.
- Dobra, stara Bessie - skrobałam ją po czarnym łbie. - Ty rozumiesz, prawda? Kochana psinka.
Pewnego wieczoru, wróciwszy do domu, zorientowałam się, że nie ma mamy. Westchnęłam widząc wygasły piec i brak opału. Dom był okrutnie wyziębiony. Zajęłam się siostrami, dałam im trochę chleba z margaryną i kazałam iśd spad. Usnęły szybko i zostałam sama. Na dworze było już ciemno. Pogaszono wszystkie światła. Bałam się, że oboje, mama i tato, opuścili nas na zawsze. Ukryłam twarz w dłoniach i zaczęłam płakad.
Nagle usłyszałam głos ojca i odgłos dużego tłumu przy drzwiach wejściowych. Zakradłam się na półpiętro. Usłyszałam coś o kanale. Niewiele myśląc zbiegłam na dół. Mama, tam była mama! Siedziała na krześle w mokrych ubraniach, okryta szarym kocem. Kilkoro sąsiadów i zirytowany ojciec patrzyli na nią ojciec i ta obca kobieta obok niego. Poczułam obrzydliwy, zgniły zapach kanału.
- Ty wstrętna świnio! Nie mogłeś się doczekad, żeby się jej pozbyd, co? - krzyknęłam do ojca myśląc, że to on wepchnął mamę do kanału.
- Zamknij się! Głupia idiotka sama chciała skooczyd ze sobą- odpowiedział też krzycząc.
Dopiero wówczas spostrzegłam jego mokre ubranie.
- No to co?!! To i tak wszystko twoja wina!! Twoja i twojej baby - darłam się. - Ooo, a to pewnie ty! - kontynuowałam zwracając się do kobiety stojącej obok ojca. - Wynocha z tego domu! Wszyscy! Wynoście się! 20
Sąsiedzi wychodzili jeden po drugim, ojciec i jego babsko, jak ją nazywałam, też sobie poszli. Później usłyszałam całą historię. Przypadkowo mama zobaczyła ojca z tą jego przyjaciółką i poszła za nimi. Dogoniła ich na moście nad kanałem. Wybuchła straszna awantura, po której mama rzuciła się z mostu. Tato wiedząc, że mama nie umie pływad, skoczył na ratunek. A ona chciała po prostu umrzed. Biedna mama. Przepełniał mnie strach, że będzie próbowała zrobid coś jeszcze, żeby zakooczyd swoje życie. Bałam się zostawiad ją samą.
Następnego dnia, w niedzielę, mama powiedziała, że ma zamiar opuścid dom. Tym razem to ja poczułam, że się rozpadam.
- Nie, mamuś, proszę, nie zostawiaj nas! Och, mamo proszę, nie odchodź! - błagałam. - Kocham cię. Umrę, jeśli nas opuścisz!
Płakałam tak bardzo, że mama obiecała nie odchodzid, nie byłam jednak w pełni przekonana, czy mówi prawdę. Nauczyciel szkółki niedzielnej w jakiś sposób dowiedział się o tych smutnych wydarzeniach i tego popołudnia był bardzo miły dla mnie i moich sióstr.
W poniedziałek rano poszłam do szkoły, ale nie mogłam się skoncentrowad. Cieszyłam się, kiedy przyszła pora obiadowa. Pobiegłam do domu, a za mną Bessie. Dom był zupełnie pusty. Nawet maleoka Sylwia gdzieś zniknęła. Dostrzegłam nagle małą karteczkę opartą o butelkę z mlekiem „Kochana Dolly, mamusia odeszła i nigdy nie wróci do domu. Bądź dobrą dziewczynką i zaopiekuj rodzeostwem. Nie płacz. Kocham cię, mama."
Czułam, jak całe życie uchodziło z mojego drobnego, chudego ciała. To był szok. Przeczytałam karteczkę raz jeszcze. I jeszcze, i jeszcze.... Nie wierzyłam, nie przyjmowałam do wiadomości jej treści. „Nie, to nie może byd prawdą. To jest tylko jakimś okropnym snem." Minuty trwały niczym wiecznośd. Wołałam mamę, ale dom był naprawdę pusty. Nie wiem ile czasu minęło, gdy, ogarnięta rozpaczą, zaczęłam szlochad. Byłam przecież dzieckiem... Złamano mi serce, a całe wnętrze przeszywał straszny, nieznany ból. W koocu jakoś opanowałam łkanie. Czułam, że wielką pustkę w moim sercu, zaczyna wypełniad intensywna złośd i gorycz. „Pokażę światu, co czuję. Ja im wszystkim jeszcze pokażę!"
Potem wyszłam z pustego domu z nadzieją, że może odszukam ukochaną mamę. Znalazłam niemowlę, ale nie mamę. Nikt nie wiedział, nikogo zresztą nie obchodziło, gdzie ona poszła i kiedy. Mając maleoką Sylwię ze sobą spędziłam godziny chodząc i pytając o mamę. Wszystko na próżno, więc wróciłam znowu do 21
zimnego i pustego domu. Nie było jedzenia, nawet kromki starego chleba. Siedziałyśmy w milczeniu, zmarznięte, przerażone i głodne, popłakując cichutko.
Kiedy ojciec wrócił łaskawie o szóstej wieczorem i zorientował się, że został opuszczony przez żonę - nie przejął się sytuacją
- Jak możesz tak stad i nic nie mówid? - wybuchnęłam. - To ty wypędziłeś mamę, ty i to twoje babsko!
Zignorował mój wybuch.
- Jutro będziecie miały nową mamę, która się wami zajmie.
- Nie chcę żadnej nowej mamy. Chcę moją własną!- płakałam.
Mój protest trafił w próżnię. Ojciec już podjął decyzję. Wysłał mnie do sklepu po ziemniaki, a sam poszedł do baru, by tam spotkad się ze swoją kochanką. Następnego dnia, zgodnie z tym, co powiedział, w domu pojawiła się „nowa mama". Razem z nią przybyło dwoje jej dzieci. To zdenerwowało mnie jeszcze bardziej. A do tego, moje bystre oko dostrzegło, iż ta kobieta... spodziewała się kolejnego dziecka.
- Ooo, teraz rozumiem. Ty i cała twoja hałastra tutaj - powiedziałam z całą cocneyowską pasją. - To dlatego chciałaś go usidlid. Nie myśl sobie, że będziemy cię nazywad mamą. Nie jesteś nią i nigdy nie będziesz!
Tato myślał, że jego rozzłoszczona córka nauczy się z czasem akceptowad nową sytuację. Mylił się jednak. To zaledwie jedenastoletnie dziecko miało bardzo silną wolę. Nawet kiedy nowa kobieta przyrządziła deser z pieczonych jabłek w sosie toffi, by zdobyd naszą przychylnośd, odrzuciłam jej łapówkę, mówiąc dokładnie, co zrobię z tymi jej Jabłuszkami".
Wzajemna nienawiśd między nami zawsze była tuż, tuż pod powierzchnią - gotowa do wybuchu. Śniłam o ucieczce, tak jak zrobiła to moja mama. Ale jeśli i ja bym odeszła, kto troszczyłby się o moje siostry? Tak więc zostałam i co dzieo uczyłam się nienawidzid „tę nową".
ROZDZIAŁ IV
CZARNA WIEDŹMA
- Ona jest teraz waszą mamą - uparcie twierdził nasz ojciec. „Nowa mama" nie była jednak zbyt przekonująca w okazywaniu uczud... Ponadto tych dwoje małych dzieci, które przyprowadziła ze sobą, to nie były dzieci, ale rozpuszczone bachory, którym zawsze pozwalano na wszystko, na co tylko miały ochotę. 22
Kobieta, która teraz kierowała całym domostwem, była młodsza od mojej mamy. Znalazłam imię dla niej - Czarna Wiedźma. Jej kruczoczarne włosy przywodziły mi na myśl czarownicę. Takie imię pasowało do niej doskonale. Miałam z tego powodu trochę dodatkowych kłopotów, ale uparcie odmawiałam nazywania jej inaczej. Ojciec próbował wymusid na swojej ognistej córce zaakceptowanie nowej kobiety, ale cały jego wysiłek szedł na marne.
Kazał mi się zajmowad teraz wszystkimi dziedmi, gdyż Czarna Wiedźma zawsze towarzyszyła mu w jego nieustannym łażeniu do baru. Z pogardą nazywałam ich „parą ochlapusów". To też dolewało oliwy do ognia...
Wspomnienia z tego czasu, kiedy troszczyła się o nas nasza mama zdawały się byd szczególnie cenne w porównaniu z życiem, jakiego teraz doświadczaliśmy. Nie zaprzestałam szukania mojej mamy, przemierzając czasem wiele kilometrów. Niełatwe to było zadanie, biorąc pod uwagę tłum otaczających mnie dzieciaków i psa. Zaczynałam w sklepikach i domach mając nadzieję, że gdzieś dostrzegę tę ukochaną twarz. Niestety, nigdy więcej jej nie zobaczyłam.
W czasie tych wojennych, pełnych niepokoju lat ukrycie własnej tożsamości nie stanowiło żadnego problemu. Moja mama mogła udad się gdziekolwiek, z kimkolwiek i pozostad niezauważoną. Sąsiedzi także nie wykazywali cienia zainteresowania. Traktowali mnie jak jakieś utrapienie pochodzące z domu pełnego takich właśnie problemów, kłopotów.
Tak, dom faktycznie był przepełniony i głośny. Początkowo między mną i dwojgiem dzieci Czarnej Wiedźmy panowała otwarta niechęd, która osiągnęła swój punkt kulminacyjny, gdy przyszli do tej dwójki ich dziadkowie. Przynieśli ze sobą słodycze i upominki – oczywiście nie dla mnie i moich sióstr. Obserwowałam, jak moje siostry spoglądały na słodycze z zazdrością w oczach.
- Może byście się podzielili z innymi, mali utracjusze - zażądałam, chwytając paczkę cukierków.
Były zbyt zaskoczone, by stawiad opór. Po jakimś czasie tych dwoje nowych zaakceptowało mnie, jako szefa, kogoś, kto zastępował im bardzo często ojca i matkę jednocześnie. Prawdę mówiąc, to... te dzieci także były ofiarami okoliczności.
Tak więc zaczynaliśmy się godzid, a ja zyskałam dwoje dodatkowych malców do „gangu", który wiernie podążał za mną dokądkolwiek szłam, nawet gdy szukałam swojej mamy. Kiedy zdarzało się, że byłam sama, odwiedzałam cmentarz i 23
opowiadałam Violi May o moich problemach i smutkach. Może niezwykła przyjaciółka była gdzieś w niebie i widziała moją mamę.
Pewnego dnia wróciwszy ze szkoły do domu, zastałam Czarną Wiedźmę bijącą jedną z moich sióstr. Opanowała mnie furia. Chwyciłam nóż do chleba i zaczęłam gonid Czarną Wiedźmę po pokoju.
- Zabiję cię, słyszysz, stara wiedźmo, jeśli jeszcze kiedyś dotkniesz moją siostrę, słyszysz?!! - krzyczałam.
Widząc, że mówię jak najbardziej poważnie, Czarna Wiedźma cofnęła się i w odpowiedzi wykrzyczała, że o wszystkim powie ojcu, jak tylko ten wróci do domu.
- A powiedz mu, co ci się podoba, guzik mnie to obchodzi, co mi zrobi. Ja wiem, co zrobię tobie, jeśli tkniesz którąkolwiek z moich sióstr!
Takie sceny nie były czymś niezwykłym w naszym domu. Ojciec faktycznie mnie karał, jeśli udało mu się pochwycid krnąbrną córkę... Ale jego umysł był często tak zamroczony alkoholem, że nie miałam żadnego problemu z ucieczką. Moje zachowanie zdumiewało go.
Jak wielu innych rodziców taktował dzieci jak przedmioty, które można przestawiad z miejsca na miejsce, a nie jak indywidualne istoty przepełnione emocjami i zdolne do obrony.
Wojna skooczyła się niedługo po tym, jak mama opuściła dom. W całym Uxbrigde panowała atmosfera entuzjazmu i radości. Ludzie śpiewali i śmiali się. W oknach wywieszone były flagi i chorągiewki. Miałam nadzieję, że pokój wpłynie na poprawę życia w naszej rodzinie. Moja mama uparcie twierdziła, że to właśnie z powodu wojny ojciec pił tak dużo. Może teraz tato przestanie pid i mama wróci? - myślałam. Ale ojciec to pił więcej niż kiedykolwiek dotąd. Pijaostwo stało się jego sposobem na życie.
W tym świętowaniu zakooczenia wojny był pewien jaśniejszy promyczek - uczta na otwartym powietrzu. Nigdy w życiu nie widziałam takiej ilości jedzenia i dołożyłam wszelkich starao, by niczego nie brakło moim siostrom.
To był niezapomniany rok także z innych przyczyn. Dorastałam. Powiedziano mi, że nadszedł czas nauki w gimnazjum. Ta zmiana - często powód dumy innych - oznaczała dla mnie więcej niepokoju i zmartwieo. Mój beznadziejny wygląd wywoływał kpiny i szyderstwa w szkole podstawowej. A jak będzie w gimnazjum? Oczywiście, Czarna Wiedźma i ojciec nie wykazywali najmniejszego 24
zainteresowania moimi problemami. I znów musiałam zmierzyd się z sytuacją zupełnie sama, bez słowa zachęty czy zrozumienia.
- Ooo, patrzcie, stara łachmaniara idzie! Patrzcie na tą brudną cyganichę!
Pierwszy tydzieo w nowej szkole obfitował w tego typu obelgi. Próbowałam ignorowad „uwagi" innych dzieci i przede wszystkich zdobyd przychylnośd nauczycieli. Czasem nawet zrywałam dla nich kwiaty z pobliskiego ogródka. Chociaż nie byłam mało zdolna, czy nieinteligentna, traktowano mnie jak głupka, ponieważ prawie nigdy nie zgłaszałam się, kiedy nauczyciel zadawał pytanie. Czułam się bezsilna. Jeśli pokazałam, że znam odpowiedź na pytanie, zaraz dzieci zaraz wołały, że jestem tylko brudną oszustką.
Najbezpieczniej było robid wszystko tak, by nie zwracad na siebie uwagi. Nienawidziłam tej szkoły od momentu, kiedy przekroczyłam jej próg, aż do dnia, kiedy ją opuściłam. Nikt nie dostrzegł, że w porwanych łachmanach może chodzid wrażliwa i uzdolniona osoba. Nikt...
W czasie dwóch kolejnych lat ja walczyłam o przetrwanie w gimnazjum, a Czarna Wiedźma urodziła dwoje dzieci. Rok po roku. Dom po prostu pękał w szwach. Na moje barki spadło jeszcze więcej obowiązków. Miałam trzynaście lat, ale w rzeczywistości byłam o wiele starsza.
Mniej więcej wtedy zaczęłam dbad o wygląd zewnętrzny - mój i moich sióstr. Szkolna przychodnia medyczna wyposażyła nas w pastę i szczoteczki do zębów oraz środki przeciw wszawicy. Ogarnęła mnie pasja utrzymywania czystości. Poświęcając czas i dostępne mi środki, szorowałam każdą z moich sióstr tak długo, aż byłam zadowolona z jej wyglądu.
Potem zabierałam się za pozostałe dzieci w domu. Nie zostawało mi wiele czasu dla siebie, ale byłam zdeterminowana i dokładałam wszelkich starao, by poprawid swój wygląd. Posiadałam dwie cenne rzeczy: sznur szklanych paciorków podarowanych mi przez koleżankę oraz starą szkatułkę, którą mój ojciec znalazł w koszu, kiedy pracował, jako śmieciarz. Pamiętam, jak ukradłam z supermarketu środek do czyszczenia srebra i zapamiętale czyściłam moją szkatułkę, aż zaczęła pięknie lśnid. Wówczas ukryłam w niej koraliki i zdecydowałam, że będę je nosid tylko w niedzielę. Czasami wyjmowałam korale ze szkatułki, wyciągałam przez siebie w kierunku słooca i patrzyłam jak pięknie migoczą w jego promieniach. To były jedyne skarby, jakie posiadałam. Niewielkie, ale moje własne.
Nie zniechęcona pogarszającymi się warunkami bytowymi naszej rodziny, ze wszystkich sił starałam się poprawid swój wygląd. W tym czasie zaświtała mi 25
fascynującą myśl:, dlaczego by nie wyjechad z domu? Zaczęłam odwiedzad stację metra przy głównej ulicy Uxbridge.
Siadywałam tam na drewnianej ławce, obok mnie wierna Bessie. Patrzyłam na odjeżdżające i przyjeżdżające pociągi. Widok i odgłosy stacji pobudzały moją wyobraźnię.
Jakież szczęście kryje się na koocu tej srebrnej drogi? Marzyłam o wyjeździe do Londynu, znalezieniu pracy, która pozwoli mi wrócid do Uxbridge w wielkim stylu. Wtedy mogłybyśmy razem z siostrami żyd, gdzieś w małym, uroczym domku - żyd długo i szczęśliwie... Ale myśl o opuszczeniu moich bliskich przesłaniała te marzenia. Co by się z nimi stało? Wyprawy do metra, by pomarzyd, mogłyby trwad dalej, ale stała się rzecz dla mnie tragiczna.
Moja kochana, wierna Bessie zdechła. Była już faktycznie stara. Jej strata była okrutnym ciosem. Najpierw straciłam mamę, a teraz psa. To było zbyt wiele. I nie miałam nikogo, kto by dzielił ze mną mój ból. Siostry były zbyt małe, by zrozumied wielką pustkę, jaka nastała w moim sercu. Zdecydowałam się opuścid dom.
Ojciec i Czarna Wiedźma wychodzili każdego wieczoru, tak więc i ja mogłam wyjśd dom nie obawiając się, że zostanę dostrzeżona. Jedynym problemem zejście do metra bez biletu. Zapakowałam w gazetę cały swój majątek: koraliki i szkatułkę. Obiecawszy dzieciom wrócid jak najszybciej, wyszłam. Wbrew wcześniejszym obawom, na peron dostałam się bez problemu. Pierwszy raz jechałam metrem. Nie miałam pojęcia jak długo jedzie się do Londynu. Nie wiedziałam też, jak uniknąd kontroli biletów. Serce waliło mi jak młot. Byłam niezmiernie podekscytowana. W okolicy Hammersmith zdecydowałam, że podróżowałam już wystarczająco długo. Stacja nie była przepełniona, zegar wskazywał 2210 - godzinę, w której zapewne wiele osób w Hammersmith spędzało mile wieczór. W cienkiej, bawełnianej sukience i rozciągniętym, starym swetrze musiałam wyglądad na przybłędę. Nikt nie zwrócił na mnie uwagi, kiedy prześlizgiwałam się pod barierką kasownika.
Gwarne uliczki Hammersmith skąpane były w światłach i neonach. Dech mi zapierało, kiedy szłam i przyglądałam się witrynom kolorowych sklepów, nie zauważając nawet, że wieczór staje się coraz chłodniejszy.
- A co ty tutaj robisz o tej porze, młoda damo?
Spojrzałam szybko na twarz mężczyzny w średnim wieku. Wyrażała ona zaciekawienie, humor i życzliwośd.
- Uciekłam z domu i rano mam zamiar znaleźd pracę. 26
Mężczyzna przytaknął z powagą.
- Czy masz gdzie spędzid dzisiejszą noc?
- Raczej nie...- Ziewnąwszy głośno, uświadomiłam sobie, jak bardzo byłam zmęczona i głodna.
- Cóż, moja mama na pewno ucieszy się, widząc ciebie - uśmiechnął się obcy. - Już dawno nie mieliśmy gości takich jak ty.
Szliśmy ulicą w milczeniu, aż dotarliśmy do domu. Było ciemno, a ja byłam zbyt znużona, by zwrócid uwagę na front domu, ale w środku było bardzo przyjemnie.
Miły nieznajomy wyjaśnił sytuację swojej mamie.
- Kolacja jest właśnie gotowa - powiedziała. - Teraz coś zjemy, a resztą zajmiemy się jutro rano.
Niedługo potem trafiam do ciepłego łóżka. Po raz pierwszy w życiu poczułam, że spanie w świeżej pościeli może byd radością. Szybko pogrążyłam się w głębokim śnie. Rano nie mogłam dojśd do siebie. Zaraz jednak przypomniałam sobie przygody z poprzedniego wieczoru. „Udało się! Uciekłam!".
Po obfitej jajecznicy na boczku zaproponowałam miłej gospodyni pomoc w domu.
- Dobrze, zastanowimy się nad tym później. Teraz chciałabym, żebyś mi opowiedziała, jak to się stało, że tak późno wieczorem znalazłaś się w Hammersmith?
Opowiedziałam jej swoją historię, ale nie litowałam się nad sobą. Potrzebowałam jednak pocieszenia w sytuacji, z którą przyszło mi się zmierzyd. Kiedy skooczyłam opowiadad, miła pani ocierała łzy.
- Teraz pani rozumie, muszę znaleźd pracę, zarobid pieniądze, żeby moje siostry mogły przyjechad i mieszkad ze mną.
- Ale obiecaj mi, że wrócisz na obiad - powiedziała. - Zapamiętaj drogę.
Zapisałam sobie dokładnie adres i wyszłam. Na głównej ulicy zauważyłam niewielką kawiarenkę. Spodobała mi się. Weszłam do środka. Pani za barem pucowała szkło czystą ściereczką.
- Przepraszam, czy mogłaby pani dad mi pracę?
Spojrzała na mnie z ogromnym zaskoczeniem.
- Ile masz lat?
Pomyślałam szybko. 27
- Czternaście. Wiem, że jestem mała jak na swój wiek, ale będę ciężko pracowała.
- Cóż, rzeczywiście potrzebuję pewnej pomocy.
- Tak, proszę dad mi szansę.
- W porządku. Przyjdź jutro rano i spróbujemy.
Przepełniający mnie entuzjazm udzielił się także tej uprzejmej pani. Wyrażałam swoją wdzięcznośd cały czas, idąc do drzwi wejściowych. Prawie biegłam do domu pełna dobrych wieści. Ale radośd prysnęła momentalnie, kiedy zobaczyłam policjanta, policjantkę i mojego ojca.
- A to pech, cholera!
Mogłam się domyślid, że to wszystko nie będzie tak gładko szło. Miła pani z tego domu podeszła do mnie.
- Przykro mi Doreen, ale masz zaledwie trzynaście lat. Musisz jechad ze swoim tatą do domu.
- Nie chcę jechad z nim do domu. Chcę zostad tutaj. - zaczęłam płakad.
- Nie płacz, Doreen. Czy mogłabyś powtórzyd pani policjantce to wszystko, co mi opowiedziałaś dziś rano?
Opowiedziałam więc, dlaczego musiałam przyjechad tutaj, że chciałam znaleźd pracę i zapewnid moim siostrom lepsze życie.
- I znalazłam pracę! Mogę zacząd jutro rano, jeśli mi pozwolicie.
Policjantka zaprowadziła mnie do innego pokoju i pytała dokładnie o moje pochodzenie i dom. Słuchała uważnie. Kiedy wywiad się skooczył, wielki policyjny samochód zawiózł mnie z powrotem do Uxbridge. Sąsiedzi i dzieciaki wylegli na ulicę gapid się na łowczynię przygód. Byłam bohaterką dnia. Natomiast ojciec spuścił mi największe lanie, jakie kiedykolwiek w życiu dostałam.
- Nie waż się pisnąd słowa komukolwiek - groził mi - bo sprawię ci jeszcze jedno takie manto.
Władze nie do kooca wierzyły ojcu, który zaprzeczał moim słowom. Następnego dnia zjawił się w naszym domu inspektor opieki społecznej. Czarna Wiedźma, ubrana w najlepszą sukienkę, tłumaczyła wszystko brakiem pieniędzy i wymyślała inne problemy, by ukryd swoje zaniedbania wobec dzieci. Opieka społeczna dostarczyła nowe koce i ubrania. Na jakiś czas - bardzo krótki - warunki troszkę się poprawiły. 28
Byłam gotowa uciec, ale zdecydowałam, że mądrzej będzie poczekad aż skooczę czternaście lat. Przyrzekłam sobie, że ucieknę tak daleko, że nikt mnie nie znajdzie. Nie wiem dokładnie, czy druhna słyszała o mojej próbie ucieczki, ale na pewno wiedziała, o problemach, jakie miałam w domu. Nieustannie zachęcała, żebym przychodziła do szkółki niedzielnej. Ku zaskoczeniu wszystkich, także mojemu, wygrałam specjalną nagrodę za obecnośd w szkółce (za obecnośd, nie za dobre zachowanie!) Druhna bardzo często mówiła mi o Jezusie Chrystusie.
- On ma cel dla twojego życia, Doreen - zwykła mawiad.
Nie chciałam ranid jej uczud więc nie odrzucałam Jezusa Chrystusa. Z drugiej jednak strony - nigdy go faktycznie nie zaakceptowałam.
- Zawsze będę się o ciebie modliła. Nigdy nie zrezygnuję.
To właśnie ona odkryła mnie taką, jaką byłam naprawdę. To ona postarała się dla mnie o stanowisko pokojówki w sąsiedniej wiosce, Cowley. Mogłam zacząd zaraz po skooczeniu gimnazjum. Druhna zapewniała mnie, że ta praca da mi naprawdę wiele korzyści, mimo że nie będę zarabiała zbyt dużo.
To miał byd początek nowego życia. Nie mogłam się doczekad, kiedy wreszcie wyjadę z domu.
ROZDZIAŁ V
TRANSFORMACJA
To było w niedzielne popołudnie pod koniec lata. „Dziś ostatni raz idę do szkoły niedzielnej" - pomyślałam. Tego dnia miałam opuścid mój dom i zacząd pracowad, jako pomoc domowa w Cowley. Miałam nadzieję, że spotkam moją kochaną druhnę, niestety tej niedzieli jej nie było. Nikt inny nie wiedział o moim wyjeździe. Tak, druhna przestrzegała biblijnych zasad i czyniła dobro w sekrecie.
Po szkole wróciłam do domu. Ojca i Czarnej Wiedźmy nie było. Obserwowana przez siostry pakowałam swoje rzeczy do zniszczonej siatki. Uporałam się z tym bardzo szybko.Ubrao właściwie nie miałam, tylko to, co na sobie. Miałam natomiast moją szkatułkę i szklane koraliki oraz nagrodę ze szkoły niedzielnej: egzemplarz śpiewnika „Złote Dzwony".
Banda wiernych dzieciaków czekała na placu zabaw, by mnie pożegnad. Moje siostry wyglądały na przygnębione. 29
- Nie martwcie się, dzieciaki - powiedziałam tak pogodnie, jak tylko potrafiłam. – Będę was odwiedzad. Cowley jest tylko dwie mile stąd, to nie jest przecież wyprawa do Australii, prawda?
Machały na pożegnanie swojej małej przywódczyni i patrzyły na nią aż zniknęła za mostkiem. Było mi smutno. Ale takie jest życie. Na szczęście było to piękne popołudnie. Musiałam iśd pieszo do Cowley. Dostałam jasne instrukcje, nie mogłam się, więc zgubid, chod przyznam, że w miarę zbliżania się na miejsce, ogarniało mnie coraz większe zdenerwowanie. Jak tam będzie? Czy moje doświadczenia stąd będą podobne do tych z Hammersmith? Nie miałam pojęcia, czego oczekiwad.
Po raz kolejny sama podejmowałam ważny krok w moim życiu o, bez słowa zachęty i pocieszenia od kogokolwiek. W czasie mojej samotnej wędrówki miałam przejśd obok budynku gimnazjum. „Cóż, już nigdy więcej nie muszę tam iśd" - pomyślałam i to wystarczyło, żebym podniosła się na duchu.
Moje serce biło coraz szybciej i coraz większe stawiałam kroki. Wkrótce na horyzoncie pojawiło się Cowley. Ładne miejsce, nieco wytworne, myślałam, ale miłe. Przyglądając się uważnie bramom mijanych domów, dostrzegłam w koocu numer, który miałam zapisany na kartce.
Brama wjazdowa była ogromna - coś jak bramy niebios, tylko zrobione z żelaza zamiast ze złota. Szłam powoli szerokim podjazdem. Serce biło mi coraz szybciej. Przede mną wyłonił się ogromny dom.
Zawahałam się przez moment przy drzwiach wejściowych, oczekując podświadomie, że po naciśnięciu dzwonka, ukarze się w nich kamerdyner w czarnym garniturze. Po chwili pojawiła się elegancka kobieta. Wyglądała na nieco zaskoczoną moim widokiem.
- Czy mogę ci w czymś pomóc?
- Hmm, przyszłam, bo mam byd nową pokojówką.
Elegancka pani przyjrzała mi się, a potem powiedziała szybko i uprzejmie:
- O tak, czekałam na ciebie. Proszę, wejdź.
Zaprosiła mnie do wielkiego holu, z którego ogromne schody prowadziły do pokoi na górze. Szłam z oczami szeroko otwartymi i nie byłam w stanie wydusid chodby jednego słowa. Kiedy trochę doszłam do siebie, powiedziałam to, co od razu przyszło mi do głowy.
- Jak tu wytwornie! 30
Pani odwróciła się zaskoczona.
- Myślę, że chciałabyś zobaczyd swój pokój, prawda? Chodź ze mną, proszę.
Szłam za nią na górę w milczeniu.
- Twój pokój znajduje się na lewo. Mam nadzieję, że ci się spodoba.
Czy mi się podobał? Pokochałam go od pierwszej chwili! Nigdy w życiu nie widziałam czegoś takiego. Myślałam, że tak zapewne będzie w niebie, o którym śpiewałam (z niewielkim przekonaniem) tego popołudnia w szkole niedzielnej. W pokoju był śliczny, miękki dywan i gustowne meble: łóżko z różową narzutą toaletka z prawdziwym lustrem, komódki z szufladami, szafa i nawet nocny stoliczek przy łóżku. W kąciku znajdowała się umywalka. Próbowałam ogarnąd wzrokiem te wszystkie rzeczy. Nie miałam pojęcia, że w ogóle istnieją takie luksusy. Wtedy pani powtórzyła:
- A teraz Doreen, tak masz na imię, prawda? Będę twoim pracodawcą. To jest twój pokój.
Gdy będziesz chciała wziąd kąpiel, twoja łazienka jest obok pokoju.
Moja łazienka! Ledwo wierzyłam w to, co słyszałam i widziałam.
- Twoje mundurki są w szufladach komody. Możesz umieścid swoje rzeczy na toaletce i w szafie.
Te słowa przypomniały mi, że przyszłam właściwie z pustymi rękami. Pani spytała, kiedy nadejdzie mój bagaż.
- Nie mam bagażu.
- Chcesz powiedzied, że nie posiadasz niczego więcej?
- Tak, proszę pani. To wszystko, co mam.
Próbowała ukryd ogromne zaskoczenie faktem, że jej nowa pokojówka była zupełnie pozbawiona środków do życia.
- W takim razie będziemy musiały jakoś temu zaradzid, kochanie. Teraz umyj ręce i zejdź na dół.
Zniknęła za delikatnie różowymi drzwiami. Słyszałam odgłos jej cichnących kroków. Usiadłam ostrożnie na łóżku. Dręczyło mnie pytanie, czy zostanę odesłana do domu. Po chwili, doszedłszy do siebie, rozpakowałam tych moich kilka drobiazgów i poukładałam je na toaletce. Centralne miejsce na nocnym stoliku należało się oczywiście przedmiotowi mojej dumy - śpiewnikowi „Złote Dzwony". 31
Zawsze dociekliwa, próbowałam zapalid nocną lampkę i raczej zaskoczyło mnie odkrycie, że działa bez zarzutu! Ostrożnie przymierzałam mundurki, które miałam nosid. Wyjmowałam każdy po kolei, przystawiałam do siebie i przeglądałam się w lustrze.
Nagle przypomniałam sobie polecenie, by umyd ręce i zejśd na dół. Umyłam więc je szybciutko, czerpiąc przyjemnośd z zapachu perfumowanego mydełka. Zeszłam na dół. Gdy znalazłam kuchnię (kolejny niesamowity widok), miałam wrażenie, że śnię. Poczułam lęk i żal, że ... niedługo nadejdzie ranek i sen się skooczy...
Wszędzie, gdzie tylko spojrzałam, znajdowały się śliczne, lśniące czystością przedmioty. Stałam oniemiała.
- Proszę, tu jest twoja kolacja Doreen. Tu zawsze będziesz jadła posiłki.
Dobra pani szybko zorientowała się, że poza nielicznymi drobiazgami „przyniosłam" ze sobą mój apetyt. Znów zostawiła mnie samą, żebym czuła się swobodnie. Jadłam obfity posiłek z przyjemnością. Było to niesamowite uczucie: ja sama w takiej dużej kuchni. Na szczęście moja pracodawczyni wróciła nim skooczyłam. Pomijając ten dziwny początek, czułam, że wszystko będzie dobrze.
Pani wiedziała (prawdopodobnie od mojej dobrej druhny), że jej nowa pokojówka pochodzi z ubogiej okolicy. Chyba jednak nie spodziewała się biednej, małej dziewczynki z tak ogromnymi potrzebami. Ona sama pochodziła z zamożnej rodziny i bogato wyszła za mąż. Jej mąż był dobrze prosperującym przedsiębiorcą, więc nigdy nie zaznała niedostatku.
Teraz stała wobec biednego, odrzuconego, czternastoletniego dziecka. Trudno się dziwid, że nie była pewna, jak wprowadzid mnie w przyszłe obowiązki.
- Myślę, że chciałabyś dowiedzied się czegoś o swojej pracy. Powinnaś zawsze zwracad się do mnie Madam a do mego męża Sir.
Zdaje się, że dostrzegła cieo zdziwienia na mojej twarzy, bo szybko przeszła do tego, iż moja pensja będzie wynosiła dwanaście szylingów i sześd pensów3 tygodniowo. Wypłatę otrzymywad miałam przed południem w czwartki. Musiałam wyglądad na zadowoloną i zainteresowaną szczegółami. Tak właśnie się czułam. Madam w skrócie powiedziała mi, na czym będą polegad moje obowiązki i dodała zachęcająco: - Wkrótce nauczysz się wszystkiego, Doreen. Bądź cierpliwa. Czy masz koszulę nocną?
3 Szyling - waluta używana w Wielkiej Brytanii do 197lroku, 1 szyling = 12 starych pensów = 5 nowych pensów*przyp. tłum.+ 32
- Nie mam, Madam.
- Hmm, myślę, że jakoś temu dzisiaj zaradzimy. A jutro pomyślimy o nowych ubraniach i butach dla ciebie.
- Och, dziękuję, tak bardzo Pani dziękuję!
Spędziłam moją pierwszą noc w tym baśniowym domu, w moim własnym pokoju, śpiąc w moim prawdziwym łóżku. To naprawdę było niczym bajka, która stała się prawdą.
Następnego poranka ktoś zapukał do różowych drzwi mojego pokoju. Obróciłam się na drugi bok, by spad dalej, ale nagle przypomniałam sobie, że od wczoraj jestem tu pokojówką i wyskoczyłam z łóżka. Miałam ochotę sprawdzid od razu, jak nosi się jeden z tych mundurków. Moje własne rzeczy wydawały się dzisiaj jeszcze bardziej wyświechtane i obdarte. Ostatecznie założyłam jednak własne ubrania i zeszłam na dół, gdzie czekało na mnie wspaniałe śniadanie. Jadłam je z ogromną przyjemnością, kiedy pojawiła się Madam.
- Pojedziemy do Londynu, jak tylko skooczysz śniadanie, Doreen.
Taka perspektywa znacznie przyspieszyła jedzenie. Usłyszałam fragmenty rozmowy Madam i kobiety, która zatrudnionej do sprzątania, która właśnie przyszła.
- Ta dziewczynka pochodzi z jakiegoś przerażającego miejsca. Kompletnie nie ma się, w co ubrad. Zabieram ją do Londynu.
Kobieta o szorstkim, ale wesołym usposobieniu, weszła do kuchni, by mnie poznad. Spoglądała na mnie przez chwilkę i powiedziała:
- Witaj, Doreen. Nazywam się pani Hill i przychodzę tu codziennie. Zwykle pomagam w sprzątaniu. Mam nadzieję, że staniemy się dobrymi przyjaciółkami.
Właściwie nie wiedziałam co powiedzied, więc starałam się robid dobre wrażenie. Jak się później dowiedziałam, pani Hill pomagała tu już od dłuższego czasu. Do jej zadao należało przede wszystkim sprzątanie sypialni. Moja praca polegała na utrzymywaniu porządku na dole i pomaganiu przy stole. W domu zatrudniano także kucharkę, która miała teraz wolny weekend. Zastanawiałam się, czy będę pasowała do wszystkich i w ogóle - jak to będzie.
Pojechałyśmy do Londynu dużym, czarnym samochodem Madam. W czasie jazdy wypytywała mnie o mój dom i o mnie samą. Zdawała się byd zadowolona z moich odpowiedzi a także trochę oszołomiona. I chociaż sama żyła, pod swego rodzaju „kloszem", wiedziała, że to raczej szczerośd, a nie wykształcenie jest największą 33
zaletą małej pokojówki. A ja naprawdę byłam zupełnie szczera w moich odpowiedziach.
Wkrótce dotarłyśmy do Londynu. Samochód zatrzymał się przed sklepem Harrodsa. Zakłopotana Madam zaprowadziła mnie od razu do działu konfekcji. Była tu dobrze znana i wszyscy dokładali wszelkich starao, by sprostad jej oczekiwaniom. Madam szybko wytłumaczyła sprawę kierownikowi działu, który profesjonalnie wyprowadził ją z zakłopotania i wydał personelowi odpowiednie dyspozycje. Mogłam zostad w tym jednym dziale i nie narażad Madam na dalsze zakłopotania.
Byłam kompletnie zdezorientowana tym nagłym poruszeniem wokół mojej osoby. Ludzie biegali tam i z powrotem z paczkami i pudełkami wszelkich kształtów i rozmiarów. Podkoszulki, halki, sukienki i inne części garderoby były przynoszone do prywatnej przymierzalni. Nie miało dla mnie znaczenia, jakiego koloru były ubrania i w jakim stylu. Nigdy wcześniej nie miałam nowych ubrao!
Madam była w bardzo dobrym nastroju. Miałam wrażenie, jakby cały sklep przepełnił nagle bożonarodzeniowy nastrój. Doświadczeni pracownicy uśmiechali się do mnie, z chęcią dokonując mojej metamorfozy. Moje stare i obdarte ubrania zostały dyskretnie wyniesione. Miałam na sobie nowe rzeczy i nowe, błyszczące buty, a reszta zakupów została zaniesiona do samochodu. Ale ... to jeszcze nie był koniec wielkiej przygody!
Madam zabrała mnie do salonu fryzjerskiego, gdzie moje włosy zostały profesjonalnie umyte, przystrzyżone i ułożone. Gdy już wszystko było skooczone, zaproszono mnie, bym spojrzała na siebie w lustrze. Odjęło mi mowę, nie mogłam uwierzyd, że ta pogodna i atrakcyjna osoba w lustrze to ja sama.
- Co za zmiana! - powiedziała Madam
Była bardzo zadowolona. Wydawało mi się, że śnię i że w każdej chwili mogę się obudzid w Uxbridge, leżąc na kupie brudnych szmat. Przez chwilę wszyscy, którzy brali udział w tym wydarzeniu, stali obok mnie i cieszyli się ze wspólnego dzieła. Wkrótce, Madam i jej nowa pokojówka, żegnane przez pracowników, opuściły magazyn.
W drodze do domu gorąco dziękowałam Madam. Ona zdawała się byd zaskoczona tą żarliwą wdzięcznością. Upewniając się, że faktycznie posiadam tyle pięknych, własnych rzeczy, oglądałam się nieustannie na paczki na tylnych siedzeniach. Głaskałam mój nowy żakiecik i patrzyłam niemal z uwielbieniem na nowe buciki. Tak, były wystarczająco realne. To nie był sen. Życie miało jednak swoje jaśniejsze 34
strony. Po powrocie do Cowley poznałam kucharkę. Polubiłam ją od pierwszego wejrzenia. Ona i Madam pomogły mi założyd mundurek pokojówki - kolejne miłe doświadczenie.
Moje życie, jako pokojówki miało swoje wzloty i upadki. Były momenty bardzo trudne, ale Madam i kucharka z właściwą im determinacją, trzymały sprawy w swoich rękach, by z tej czternastoletniej dziewczynki wyrosło coś dobrego. Na wszelki wypadek, żeby nie zabrzmiało to zbyt poważnie dodam, że kucharka (powiedziała mi to później) nigdy wcześniej nie śmiała się tak wiele, odkąd ja zjawiłam się w Cowley.
ROZDZIAŁ VI
OBCA
Do moich pierwszych zadao należało krojenie chleba na wieczorny posiłek. Nareszcie zlecono mi coś, co było niezmiernie łatwe. Dlaczego? Przecież wcześniej musiałam kroid setki kromek dla moich głodnych sióstr!
Położyłam pokrojoną górę chleba na talerzu. Madam aż uniosła brwi w zdumieniu i z pewnym niesmakiem przyglądała się niesionej przeze mnie kopie chleba.
- A cóż to ma znaczyd? Co to jest?
- Chleb oczywiście. Tak jak pani kazała - nie mogłam zrozumied, dlaczego nie podobały się jej te zdrowo wyglądające kromki chleba.
- O nie, Doreen, pozwól proszę, pokażę ci jak kroid chleb właściwie..
- Ma pani zamiar wyrzucid chleb?! Moje siostry chętnie by go zjadły!
Madam spojrzała na mnie zaskoczona. Nic jednak nie powiedziała. Kucharka, chociaż stała z tyłu, bezskutecznie próbowała ukryd szeroki uśmiech, gdy ja, nieco nadąsana, pobierałam lekcję krojenia chleba.
Skoro okazałam się taką niezdarą już przy pierwszym zadaniu, obawiałam się co będzie dalej. Naprawdę bardzo chciałam się uczyd, ale z trudem przyjmowałam kolejne lekcje. Nieprzyjemne sytuacje pojawiały się jedna za drugą. Na przykład podłoga w holu. Zlecono mi jej wypastowanie. Starałam się wypaśd jak najlepiej. Używałam tyle pasty i polerowałam podłogę tak mocno, ile tylko byłam w stanie. W rezultacie hol stał się czymś na podobieostwo lodowiska, czego biedna Madam już wkrótce doświadczyła... ślizgając się po nim na małym dywaniku.
- Doreen, to tak nie może zostad! Można sobie nogi połamad. Przykro mi, ale musisz to zeskrobad i zrobid jak należy. 35
- Zeskrobad to?!! Po tej całej ciężkiej pracy? Pani żartuje! Miałam pastowad - to jest wypastowane. Jeśli pani sobie myśli, że będę marnowad moją pracę i zeskrobię podłogę, to musi sobie pani znaleźd innego partacza!
Długi dialog wywiązał się między mną a Madam. Nie umiałam języka i wyrażałam swoje uczucia nie przebierając w słowach. Kucharka przyszła z kuchni zobaczyd, skąd to całe zamieszanie. Spojrzawszy na mnie - wróciła, czym prędzej do kuchni, nie mogąc opanowad śmiechu.
- Musisz zrobid to, co mówię Doreen. - powiedziała Madam.
Zrozumiałam, że nie mam innego wyjścia. Trzeba było doprowadzid podłogę do stanu użyteczności. Proszek do czyszczenia był mi kompletnie nieznany. Używałam go w ogromnej ilości, wykonując, co mi nakazano. Potem, chcąc byd zupełnie pewną, że dwie ściereczki, jakich używałam do sprzątania, są czyste i białe - wykorzystałam dobre pół pudełka proszku do prania i jeszcze pół butelki wybielacza...
Nietrudno sobie wyobrazid rezultat: wszystko tonęło w mydlinach, a na owe dwa ręczniczki, aż przykro było patrzed... Madam i kucharka okazały się byd wzorami cierpliwości, chod zapewne nie przychodziło im to łatwo. Czasem jednak zdarzało się, że to mnie brakowało tej cechy i uciekałam do ogrodu albo na górę do swojego pokoju zalana łzami upokorzenia. Ale nie każde moje zajęcie kooczyło się fiaskiem. Madam zapytała mnie kiedyś, czy mogłabym rozpalid ogieo w kominku. Ucieszyłam się myśląc, że chod raz będą mogła zrobid coś dobrze.
- Pani da mi drewno, węgiel i zapałki, a ja pani pokażę, jak potrafię rozpalid w kominku.
- Proszę, żebyś zwracała się do mnie, jak ci powiedziałam, Doreen. - nadmieniła Madam szybko.
- Oj dobrze, dobrze.
I zaraz potem ogieo buchał niemal do połowy komina. Madam i kucharka pogratulowały mi, chociaż ogromny ogieo wyglądał nieco niebezpiecznie.
Tak więc życie w Cowley, w ciągu tych pierwszych dni, było mieszanką łez, kłótni, niepowodzeo i kilku sukcesów. A doskonale dotychczas prowadzone domostwo, wkradł się wesoły chaos. Przybycie cocneyowskiej sieroty z pewnością dodało koloru spokojnej rzeczywistości tego domu. Nikt, ani Madam, ani kucharka, ani nawet pomoc domowa, nie spotkały wcześniej nikogo podobnego do nowej 36
pokojówki, która była przyczyną tak wielu trosk, frustracji, zaskoczeo a zarazem śmiechu, i to zaledwie w ciągu kilku dni.
Wysłano mnie któregoś razu do sprzątania innych pokoi. Obawiałam się dotknąd czegokolwiek, żeby nie narobid szkód. Intrygowało mnie też, po co im były te wszystkie pokoje. W Uxbridge mieliśmy tylko dwa na dole, które dorównywały wielkością jednemu tutaj. Tak, życie było tu zupełnie inne.
Kucharka stała się moją dobrą przyjaciółką i podtrzymywała mnie na duchu w chwilach kryzysu. Mimo to, niekiedy czułam się samotna i zagubiona w tym ogromnym, poukładanym domu. Bardzo tęskniłam za moimi siostrami.
Kucharka pracowała w Cowley już od ośmiu lat. Wyglądała zupełnie tak, jak kucharka wyglądad powinna: pulchna, z okrągłą, zaróżowioną twarzą, zawsze pogodną i jasną.
Jadłyśmy razem nasze posiłki w kuchni. Nigdy nie byłam tak dobrze karmiona i ona zawsze pilnowała, aby niczego mi nie zabrakło. Dużo gawędziłyśmy i często rozśmieszałam ją do łez.
Zawsze wyglądała czysto i świeżo, zdawało się, że jej duży fartuch nigdy się nie brudzi, podczas kiedy mój, ku rozpaczy Madam, był poplamiony i wymięty już po pół godzinie. Kucharka zwykła wtedy mawiad: „Zawsze patrz na tę jasną stronę. Przecież mamy tak wiele powodów do wdzięczności." Chciałam zapamiętad tę dobrą radę, ale tak wiele rzeczy wciąż mi źle wychodziło, mimo że bardzo się starałam. Madam uczyła mnie podawad posiłki do stołu. Ostatecznie zdecydowała się jednak przełożyd to zadanie później.
No, ale już otwieranie drzwi i anonsowanie gości było czymś, co nawet tak nieobliczalna młoda osoba jak ja, powinna zrobid dobrze - zakładała Madam. Niestety, myliła się. Zdołałam narobid zamieszania nawet przy tak prostym zadaniu.
Pewnego wieczoru powiedziano mi, że przychodzą goście. Miałam ich uprzejmie powitad i wprowadzid do salonu. Kiedy zadzwonił dzwonek, poszłam otworzyd. Kucharka stała w lekko uchylonych drzwiach kuchni, ukryta za framugą i słuchała, jak sobie radzę.
Otworzyłam, więc drzwi szybko i powiedziałam głośno: - Wejdźcie i wytrzyjcie nogi.
Tych dwoje spojrzało na mnie z zaskoczeniem. Weszli niepewnie do środka.
- Dajcie swoje płaszcze - powiedziałam - powieszę je. Uczynili to w milczeniu. 37
Zapowiedziałam gości opierając się o drzwi salonu i mówiąc głośno z cocneyowskim akcentem: - Są już.
Madam wyglądała jakoś tak ... inaczej, nienaturalnie...
Pomaszerowałam z powrotem do kuchni, gdzie, ku mojemu jeszcze większemu zdziwieniu, znalazłam kucharkę, zgiętą w pół, na skutek ataku śmiechu, i ze łzami obficie spływającymi jej po różowych policzkach.
- Co się dzieje? - spytałam.
Kucharka nie była w stanie wypowiedzied słowa, taki śmiech ją ogarnął.
- Czy znów zrobiłam coś źle?
Moje pytanie i zdziwienie tylko dolało oliwy do ognia. Wkrótce zjawiła się Madam. Jej nie było wcale do śmiechu. A ja... ja przecież byłam tylko sobą! Nie mogłam zrozumied, dlaczego powstało to zamieszanie. Kucharka, wciąż we łzach ze śmiechu, uciekła na górę, by dojśd do siebie. Najwidoczniej Madam nie spodobało się to, iż kazałam jej gościom wytrzed nogi...
W koocu nadszedł czwartek i miałam mied pierwsze wolne popołudnie i pierwszą tygodniówkę.
- Jesteś wolna do jutra rana - powiedział Madam - ale pamiętaj, że powinnaś wrócid do domu najpóźniej o dziesiątej wieczorem.
- Oh, dzięki Madam! - ledwo mogłam wykrztusid z siebie.
Z błyszczącymi oczami pobiegłam na górę, by policzyd moje pieniądze: cały, czysty, dziesięcioszylingowy banknot i lśniąca półkoronówka4.
4 Stara waluta, używana do 1971 roku, 1/2 korony = 30 pensów *przyp. tłum.+
Nigdy nie posiadałam tak wiele. Nic dziwnego, więc, że czułam się jak księżniczka. „O rany - myślałam - ja im teraz pokażę w Uxbridge, co znaczy sukces!"
W moich ładnych nowych ubraniach, z pieniędzmi w kieszeni, dumnie szłam ulicą na stację. Podróż pociągiem do Uxbridge była jedynie kwestią minut. Kiedy wysiadłam z kolejki, wszystko wydawało się byd inne - bardziej czyste i nowe. Czy naprawdę niedziela była zaledwie cztery dni temu? Zdawało mi się, że minęły lata.
Kupiłam cukierki dla moich sióstr i poszłam do kawiarni odpocząd chwilę przy herbacie. Doświadczałam nowej samoświadomości. Coś dziwnego i trudnego do zdefiniowana zaczęło się w moim życiu. Nagle pomyślałam o papierosach. Palenie 38
nie było czymś nowym dla mnie. Od ósmego roku życia zbierałam niedopałki w rynsztokach i popalałam je, kiedy nikogo nie było w pobliżu.
Czasem wykradałam ojcu tytoo i robiłam sobie własne skręty naśladując dorosłych. Wszyscy, łącznie z dziedmi z tej brudnej dzielnicy, lubili palid fajkę. Będąc w Cowley ani razu nie pomyślałam o paleniu. Teraz w Uxbridge dały o sobie znad więzy z przeszłością. Kupiłam swoją pierwszą paczkę papierosów w barze, wróciłam do stolika i zapaliłam jednego. To było ogromnie przyjemne uczucie. Nikogo nie obchodziło w najmniejszym stopniu, że młoda dziewczynka paliła.
Teraz naprawdę jestem dorosła - myślałam - i naprawdę mogę robid, co chcę i co lubię."
Kiedy wyszłam z kawiarni, skierowałam swoje kroki w stronę osiedla, gdzie spędziłam tak wiele nieszczęśliwych i samotnych lat. Szłam zobaczyd się z moimi siostrami. Dziewczynki były na placu zabaw. Nie od razu mnie rozpoznały. Musiałam woład je po imieniu kilka razy.
- Patrzcie to Dor! Hej Dor! Dor! - podskakiwały wokół mnie, krzycząc z radości.
Zebrałam je wszystkie razem i objęłam ramionami. Przepełniała mnie wielka radośd, gdy patrzyłam na te brudne buźki i potargane czupryny. Wspaniale było je słyszed, przekrzykujące się nawzajem. Moje serce wypełniła głęboka i czuła miłośd do nich wszystkich. Och, jakże tęskniłam za tymi ukochanymi brzdącami.
Oczarowane tym, jak wyglądałam, chwyciły mnie w koocu za ręce i dumnie pomaszerowałyśmy razem do ich domu. Procesja rosła wraz z pokonywaną odległością. Wszystkie napotkane bandy dzieciaków przyłączały się do nas.
Sąsiedzi wylegli przed domy i przyglądali się przemienionej Doreen. Zatrzymywałam się, by opowiedzied o moim nowym życiu i by się w pełni zaprezentowad. Byłam największą atrakcją tego popołudnia.
Kiedy dotarłyśmy do zabiedzonego domu, ojca nie było. Czarna Wiedźma zaniemówiła na widok moich ślicznych ubrao i nowych butów. Jakoś nie mogłam znaleźd sobie miejsca w domu.
Taki był dziwnie ciemny i skurczony. Wyszłam więc na osiedle w otoczeniu małych przyjaciół i moich sióstr, jak za dawnych dni.
- Zabierzesz nas z sobą, Dor? - Możemy iśd zamieszkad z tobą, Dor?
Wydawało im się, że ich dawna przywódczyni znalazła zamek z bajki i bezkresne skarby. 39
W koocu wrócił mój ojciec. Odkryłam, że ... wciąż go kocham. On jednak nie okazał mi żadnego zainteresowania. Był zaskoczony, że w ogóle zawracałam sobie głowę odwiedzinami. Chciałam zapytad, czy są jakieś wiadomości o mojej prawdziwej mamie, ale... pomyślałam, że może jednak nie zapytam. Tak było lepiej...
Zaczęłam czud się dziwnie nie na miejscu. Wraz z upływem godzin w spojrzeniach dorosłych zaczęłam dostrzegad coś podobnego do urazy.
- Myślę, że teraz pójdę do kina - powiedziałam dzieciakom.
Ten powrót do domu okazał się w rozczarowaniem. Siedziałam sama w kinie, myśli kotłowały się w mojej głowie i paliłam papierosa za papierosem. Wydarzenia toczące się na ekranie w ogóle do mnie nie docierały. Wciąż i wciąż dudniło mi w głowie, że stałam się obca dla ludzi z osiedla.
Nie należę już do rodziny. Jestem obca." Słowo obca wywoływało we mnie dreszcze i poczucie pustki. Chciałam opuścid dom i chciałam byd wolna. Teraz byłam, ale tylko pozornie, bo tak naprawdę czułam, że jestem zniewolona wewnętrzną pustką i samotnością.
Gdyby nie moje siostry, nigdy więcej już bym tu nie przyszła."- myślałam. Ale dokąd miałabym pójśd, jeśli nie tu? Nikogo innego nie znałam. Szłam na stację, a moje kroki zdawały się mówid: „Obca. Jestem obca. Jestem obca. Do nikogo nie należę. Jestem obca."
Kiedy zbliżałam się do wielkiego domu, w którym byłam zatrudniona, zaczęła ogarniad mnie depresja.
- Czy miałaś miłe popołudnie kochanie? - zapytała kucharka.
Nie potrafiłam odpowiedzied, kiwnęłam tylko głową. A przecież to popołudnie nie było miłe... było niemal druzgocącym do świadczeniem.
ROZDZIAŁ VII
ODEJŚCIE
- To bardzo głupio z twojej strony tracid pieniądze na papierosy - głos kucharki brzmiał poważnie i karcąco.
- Jeśli Madam cię złapie na paleniu w kuchni, będziesz miała nie lada kłopoty.
- I co z tego? I tak zawsze mam kłopoty,.
Co prawda ograniczyłam palenie tylko do mojego pokoju, ale Madam wkrótce i tak odkryła ten zwyczaj. Niestety, ani ona, ani kucharka nie miały pojęcia, w jakiej 40
byłam depresji. Może gdyby miały świadomośd tego, co się działo w moim wnętrzu, potrafiłyby zrozumied, dlaczego tak dużo paliłam.
Madam nie ustawała w podejmowaniu wysiłków, by uczynid ze mnie – wyrzutka społeczeostwa - prawdziwą pokojówkę, zdolną nawet do wypełniania obowiązków gospodarza. Uczyłam się szybko, chociaż wciąż popełniałam niewiarygodne błędy.
Poznałam także dwoje dzieci. Na początku Madam była bardzo ostrożna i starała się, by dzieci miały ze mną jak najmniejszy kontakt. Powodem tego był prawdopodobnie sposób, w jaki się wysławiałam. Chroniła dzieci, by nie nauczyły się ode mnie niepotrzebnych epitetów i wulgaryzmów, a przyznad muszę, że zdarzało mi się nie przebierad w słowach... Nie zawsze rodzicom udawało się upilnowad dzieci, czego dowodem były sporadyczne chichoty przy drzwiach kuchni. Potem rozlegał się szmer przemykających stopek, spłoszonych przez zaniepokojonych opiekunów.
Lepiej poznałam dzieci pewnego pamiętnego wieczoru, gdy Madam wychodziła razem z mężem, a kucharka miała wolny dzieo. Zdecydowano, że ja się nimi zajmę. Dzieci jak to dzieci, były pełne psotnych pomysłów zupełnie jak te z ulicy i postanowiły w pełni wykorzystad nieobecnośd dorosłych w domu. Zaczęły marudzid, że są głodne i błagad mnie o coś do jedzenia.
Poszliśmy do spiżarni i pozwoliłam im wybrad, co chciały. A było, z czego wybierad! Oczywiście ja również zaspokoiłam swój głód. W pierwszej kolejności zaatakowaliśmy tort czekoladowy (dopiero co upieczony), potem bułeczki z jagodami, trochę owoców, a do tego trzy butelki lemoniady. Wspaniale się razem bawiliśmy, rozmawiając, śmiejąc się i lepiej poznając. Dzieci wiedziały, że ta samowola w jedzeniu była zabroniona, o czym rzecz jasna nie poinformowały mnie. Dla mnie były dziedmi gospodarzy. Nie miałam pojęcia, że mogę im zabronid czegoś takiego jak jedzenie. Zdawało mi się, że postępuję zupełnie w porządku.
Na drugi dzieo Madam i kucharka szybko się zorientowały, jakiego dokonaliśmy spustoszenia w spiżarni. Zresztą- niczego nie mieliśmy zamiaru ukrywad. W każdym razie nie ja. Dzieci zostały bardzo dokładnie przepytane i zrzuciły całą winę na mnie. Madam była strasznie zła. Poczułam się skrzywdzona i ogarnęła mnie wściekłośd.
- Jeśli te cwane maluchy chciały jeśd, dlaczego miałam im nie pozwolid? Chyba stad panią na poniesienie takiej straty, co? - krzyczałam zła i rozżalona.
- Spodziewam się, że miałaś w tym swój udział Doreen. - odpowiedziała Madam.
- A co, jeśli miałam?!! Mam już dośd tego miejsca i was wszystkich! 41
Głos mi się załamał, a język odmówił posłuszeostwa. Kucharka, zawsze będąca gdzieś w pobliżu, gotowa działad na rzecz spokoju i porozumienia, zaniosła się śmiechem. Ja szczerze mówiąc, nie widziałam niczego zabawnego w tej sytuacji. Pobiegłam na górę i zaczęłam się pakowad. Kucharka pośpieszyła za mną, a za nią Madam i dzieci.
- Nie powinna byd pani tak ostra dla Doreen, Madam - powiedziała kucharka. - Ona miała bardzo trudne życie...
Wtedy dzieci zaczęły prosid Madam, żeby nie pozwoliła mi odejśd. Chyba mój głęboki żal zrobił na nich wrażenie. Później przyznały się do swojej winy, cała sprawa zakooczyła się szczęśliwie i szybko została zapomniana.
Madam była bardzo cierpliwym i wyrozumiałym pracodawcą. Prowadziła stabilne i nieco „szklarniane" życie. I prawdę mówiąc, niekiedy czułam się jak ptak w klatce. Nie przywykłam do dyscypliny. Niestety, czasem się buntowałam i wybuchałam niepotrzebnie, jak tego dnia, kiedy Madam przyszła do kuchni dad mi pewne instrukcje, źle się czułam, byłam jakaś taka załamana i wydarłam się na biedną Madam bez przyczyny.
- O Boże, zamknij się już i wynoś się z mojej kuchni!
Biedna Madam była tak zaskoczona i niepewna, co zrobid, że faktycznie wyszła z kuchni. Wciąż jednak uczyłam się, że to ona była szefem. Madam cierpliwie poprawiała mnie i upominała, kiedy to było konieczne. Pewnego poranka, około sześciu tygodni po moim przybyciu, zeszłam na dół, by jak zwykle pomóc w przygotowaniu śniadania. W kuchni zastałam Madam przy pracy. Wyglądała dziwnie blado. Było już wpół do ósmej i ani śladu kucharki.
- A gdzie kucharka?
Nie było odpowiedzi. Powtórzyłam pytanie.
- Doreen - głos Madam brzmiał łagodnie i smutno - kucharka umarła dziś w nocy w czasie snu.
- Umarła?! - wpatrywałam się w Madam nie przyjmując do wiadomości jej słów. - Ona nie mogła umrzed! Musi się pani mylid!!
Biedna Madam, sama była wstrząśnięta a do tego musiała jeszcze zmagad się z moimi emocjami i niedowierzaniem. Poszła więc jeszcze raz do pokoju kucharki.
- Tak, Doreen, kucharka umarła w czasie snu. W ciszy i spokoju. A teraz kochanie, chcę żebyś była dobrą dziewczynką i pomogła mi poradzid sobie z tym wszystkim. Proszę bądź cichutko. Za chwilę przyjdzie lekarz. 42
- Po co lekarz, jeżeli ona nie żyje?! - Madam przeżywała trudne, chwile próbując mnie uspokoid.
Wszyscy, także i ja, chodziliśmy na palcach, w milczeniu. A kiedy zostałam sama w tej wielkiej kuchni, łzy zaczęły toczyd się po moich policzkach jedna po drugiej. Aż w koocu - świadomośd straty i ból, uwolniły się w rozdzierającym szlochu. Moja kochana kucharka! Ta wspaniała i dobra, zawsze rozumiejąca mnie osoba! Umarła! Wszystko w kuchni przesycone było jej obecnością: ulubione krzesło, koszyk z robótkami ręcznymi, zapasowy fartuch.
Kochana kucharka! Jak bez niej tu będzie? Nic i nikt nie mógł jej zastąpid - wszyscy to odczuwaliśmy. W sercu każdego z nas zostało miejsce wypełnione żalem z powodu jej odejścia.
Życie toczyło się jednak dalej, jak to życie. Nigdy nie zatrudniono nikogo na miejsce kucharki. Każda inna osoba zdawałaby się tu zawadzad. Kto wie, może Madam rozumiała mój ból, widziała smutek na mojej twarzy i dlatego zdecydowała, by nie przyjmowad nikogo nowego?
Teraz ona sama gotowała, pomagała jej pani Hills i czasem ja. Lubiłam pomagad przy gotowaniu, dużo się uczyłam od bardzo cierpliwej Madam. Pokazała mi, jak piec ciasto, robid przetwory owocowe i wiele innych pożytecznych rzeczy.
Swoje wolne popołudnia spędzałam w Uxbridge, gdzie mój wygląd wciąż jeszcze budził entuzjazm wśród młodszych dzieci. Ale nie miałam żadnych przyjaciół w swoim wieku.
W swoich wędrówkach po mieście zauważyłam, że ludzie nie są chętni, by porozmawiad czy chodby uśmiechnąd się do siebie nawzajem - tak bardzo zaabsorbowani byli swoim sprawami i swoim życiem. Często spędzałam całe popołudnie nie zamieniwszy ani jednego słowa z dorosłą osobą.
Raz lub dwa odwiedziłam dom misyjny przy ul. Waterloo, ale jakoś nie miałam z kim spędzid czasu i porozmawiad. Rzadko kto tam bywał po południu, w środku tygodnia. Często tak się działo, że dzieci po skooczeniu szkoły, były rzucane wir tego świata i niejednokrotnie czuły się zagubione. To też spotkało i mnie. Szkoda, że tak się stało. Może gdyby jakiś starszy ode mnie, wrażliwy chrześcijanin napisał czasem krótki list, nie czułabym się taka zagubiona, samotna i może byłabym szybciej „zdobyta" dla Chrystusa...
Jak wiele dziewcząt w tym wieku, zaczęłam marzyd o chłopaku i o wyjściu za mąż. Byłoby wspaniale mied kogoś, kto naprawdę by mnie kochał! Tak, dorastałam umysłowo i fizycznie. Aby spotkad jakichś młodych ludzi w moim wieku i byd może 43
- tego wymarzonego księcia - poszłam raz do dyskoteki zamiast do kina. Głupio mi było na początku i wstydziłam się. Ale przepełniająca mnie energia wzięła wszystko w swoje „ręce". Nie miałam problemu ze znalezieniem towarzystwa. Lubiłam się bawid i szybko stałam się znana, jako dziewczyna, z którą super można spędzid czas.
Z pobliskiej jednostki przychodzili na taoce żołnierze. Nie miałam złudzeo, co do ich motywów, bo oczywiste było, że nie przychodzili tylko potaoczyd... I zwykle nie mieli czasu (ani ochoty) na długie romantyczne podboje. Ale wszystko, czego ja chciałam - to po prostu towarzystwo, ludzie, dobra zabawa.
Jako małe dziecko widziałam i słyszałam tak wiele rzeczy związanych z seksem, że wszelkie prawa natury nie były mi obce. W moim otoczeniu relacje seksualne nie miały żadnej religijnej otoczki, nie były poddane żadnym nakazom i zakazom. Ludzie żyli ze sobą a małżeostwo było wyłącznie sprawą przekonania i decyzji. Uczyłam się życia, obserwując je.
Przypadkowe relacje z płcią przeciwną nie były niczym niezwykłym w moim otoczeniu. Nie czułam więc jakiekolwiek zażenowania czy zakłopotania. Poza tym, zawsze przecież istniała szansa, że któryś z tych młodych mężczyzn naprawdę mnie pokocha i będziemy żyli razem długo i szczęśliwie, jak w bajce.
I naprawdę spotkałam pewnego człowieka, przystojnego mężczyznę, który wrażliwy i bardzo miły. Po raz pierwszy w życiu poczułam się jak na wymarzonej wyspie - bezgranicznie zakochana.
Nawet mój wygląd zmienił się w ciągu jednej nocy. Wszystko było wspaniałe, łącznie z pracą w domu. Przeobraziłam się nagle w jasną, promienną Doreen. Cała moja samotnośd zniknęła.
Jednak ... Życie w chmurach i piękny romans skooczyły się tak nagle jak się zaczęły, i to już po trzech tygodniach. Spadłam na ziemię okrutnie zraniona. Mój przystojny przyjaciel poinformował mnie, że był już wcześniej zaręczony i że niedługo się żeni. Mój świat runął. Miałam wrażenie, że pęknie mi serce i umrę.Jak to w życiu - czas okazał się byd lekarzem...
Dlaczego niektórzy ludzie mają tak dużo pieniędzy a inni tak mało?" - to wielkie pytanie zaczęło mnie dręczyd i powracad niczym bumerang. „To nie jest w porządku!"- myślałam. W moim pustym sercu pojawiło się ziarno zgorzknienia. Zaczęłam też myśled, że zdobycie wielkich pieniędzy przyniesie szczęście, którego tak poszukiwałam. 44
Zdecydowałam się poprosid Madam o podwyżkę. Myślałam, że to pozwoli mi zaoszczędzid odpowiednią ilośd pieniędzy, by wyjechad do Londynu. Tam mogłabym zarobid naprawdę duże pieniądze! Tam mogłabym pozwolid sobie na super ubrania i mied wielu przyjaciół!Prośba o podwyżkę wciąż była w moich myślach, kiedy doszło do kolejnego niezapomnianego wydarzenia. A chodziło o telefon, przedmiot, do którego odnosiłam się z pełnym obaw dystansem, a zarazem i z ciekawością.
Pewnego dnia Madam zdecydowała, że nadszedł już czas, by jej nowa pokojówka zaczęła odbierad telefony. Cierpliwie i dokładnie wytłumaczyła mi, jak się zachowad i co mówid. Później oświadczyła, że następnym razem, gdy usłyszę dźwięk aparatu, mam odebrad. Jakiś czas później telefon faktycznie zadzwonił.
- Proszę, Doreen, odbierz go tak, jak cię uczyłam. - I jeszcze dodała szybko - Jeśli to pani Winters, powiedz jej, że mnie nie ma w domu.
Podniosłam ostrożnie słuchawkę, tak jakby była laską dynamitu z bardzo krótkim lontem. Powtórzyłam numer - zgodnie z instrukcjami Madam i spytałam, kto mówi. - Z tej strony pani Winters ... - zaczął głos po drugiej stronie linii.
- O, naprawdę? - przerwałam szybko. - Madam kazała mi powiedzied pani, że jej dzisiaj nie ma w domu!
Z mieszaniną ulgi i zadowolenia odłożyłam, czym prędzej słuchawkę, pozostawiając tę panią w pełnym osłupieniu. Madam niemal eksplodowała. Cóż więcej powiedzied - już nigdy nie powierzyła mi odbierania telefonu. Później czułam się bardzo głupio. Gdybym była bardziej ostrożna z tym telefonem, mogłabym poprosid o podwyżkę. Teraz nijak nie wypadało o to poprosid. Musiałam więc bardziej oszczędzad. Londyn stał się moim celem. Wyobrażałam sobie, że to miasto jest pełne możliwości dla młodej dziewczyny z takimi ambicjami jak moje. Myślałam, że wyjazd do Londynu zmieni moje życie na lepsze. I nie mogłam się doczekad, kiedy wreszcie tam pojadę.
Gdy uznałam, że mam już wystarczającą ilośd pieniędzy, spakowałam torbę i odeszłam nikomu nic nie mówiąc. Przepełniona burzą emocji, wsiadłam do pociągu w Uxbridge. Nikt nie zwrócił najmniejszej uwagi na niewysoką nastolatkę z wyrazem determinacji na młodziutkiej twarzy.
Smutno to mówid, ale takie wydarzenia mają miejsce każdego dnia - wielu nastolatków, samotnych i zbłąkanych, uciekających z domu, marzy o Londynie. Jeszcze smutniejsze jest to, że często nie ma nikogo, kto by się troszczył o to, co się dzieje z takim młodym człowiekiem, który wpada w otchłao ogromnego miasta. 45
Nie miałam zbyt wielkiego pojęcia o tym, co mnie czeka po tej drugiej stronie marzeo...
ROZDZIAŁ VIII
ULICE PADDINGTON
Do Paddington w Londynie przybyłam mając znacznie więcej rzeczy niż dziewięd miesięcy wcześniej, kiedy wlokłam się z Uxbridge na służbę do Cowley. Tym razem jednak żadna praca na mnie nie czekała. Więcej, nie czekało nawet miejsce, w którym mogłabym spędzid noc.
Nie byłam aż tak bardzo zniechęcona, pewnie dlatego, że wzrastałam w świecie niepewności, szkolona ciężkimi kopniakami. Zawsze przecież mogłam pójśd do baru i przemyśled jeszcze raz całą sytuację. Niestety, po skooczonym posiłku, byłam w tym samym miejscu.
Łatwowierna jak zawsze, oczekiwałam, że Londyn jest wspaniałym miejscem. Byłam niczym Dick Whittington, który wierzył, że ulice Londynu są wybrukowane złotem. Z otwartą ze zdziwienia buzią wędrowałam ulicami centrum, wpatrując się w kolorowe witryny sklepów. Chociaż tak naprawdę to byłam rozczarowana tym, co widziałam: ciemne alejki, brudne budynki, na wpół opuszczone domy przy wąskich uliczkach, pnące się do nieba tak wysoko, że nie sposób było ich wzrokiem ogarnąd. „Przecież tu jest gorzej niż na komunalnym osiedlu w Uxbrigde!"- myślałam. Ale nie było już drogi powrotu. Próbowałam zatrzymad kogoś i zapytad o jakiś nocleg. Ludzie jednak mijali mnie w pośpiechu, wpatrując się w ponury bruk pod stopami.
Przystanęła tylko jedna osoba, kobieta, żeby udzielid mi informacji. Wskazała budynek znajdujący się nieopodal, gdzie można było zatrzymad się w tanim pokoju, płacąc za tydzieo z góry. Wynajęto mi posępne, ledwo muśnięte jakąś szmatą pomieszczenie, składające się z sypialni i łazienki. Brązowe tapety odchodziły od wilgotnych ścian. W porównaniu z ciepłym, przytulnym i ślicznym pokojem, jaki opuściłam kilka godzin temu w Cowley, to była straszna nora.
Usiadłam na chybotliwym łóżku rozglądając się wokoło. „Cóż, zawsze można trochę posprzątad. Mam przecież całkiem niezłą praktykę w sprzątaniu"- pomyślałam sobie.
W tym wielkim domu było mnóstwo takich pojedynczych pokoi do wynajęcia. Słysząc za ścianą głośny śmiech, zdecydowałam się tam zajrzed. Zapukałam do drzwi i w odpowiedzi usłyszałam wesołe „Wejdź kochanie" oraz salwę śmiechu. 46
- Szukam jakiegoś wiadra, mydła i szczotki do szorowania. Chciałabym trochę posprzątad w moim pokoju.
Dziewczęta popatrzyły na mnie, potem na siebie nawzajem i zachichotały.
- Ja bym się tym nie przejmowała, moja droga - powiedziała jedna z trzech dziewcząt. - Nie warto.
- Zostaw dziecko w spokoju! - zaoponowała najstarsza z tej trójki.
Sądząc po wyglądzie pokoju, do którego weszłam, mogłam równie dobrze zapytad o żyrandol. Jednak ku mojemu zaskoczeniu rzeczy, o które pytałam, zostały znalezione – dośd sfatygowane, ale użyteczne.
- Wielkie dzięki - powiedziałam i wycofałam się. Znów rozległ się śmiech.
Odgłosy szorowania musiały chyba wywrzed jakieś wrażenie, gdyż po pewnym czasie jedna z dziewcząt weszła do mojego pokoju z kubkiem herbaty. A mój pokój, muszę przyznad, wyglądał znacznie lepiej - ja nie, niestety... Upaprałam się po uszy.
- Masz kochanie, zasłużyłaś sobie - powiedziała miła sąsiadka.
- Ooo, dzięki serdeczne! To jest to, czego mi trzeba.
- Jesteś tutaj nowa, prawda? Widziałam jak przyszłaś.
- Yhym, rzuciłam poprzednią pracę i uciekłam. Byłam pokojówką. Mam na imię Doreen.
- Cóż, ja jestem Brenda, jest nas tutaj sześd dziewcząt. Ty będziesz siódma. Szczęśliwa siódemka. Może faktycznie ci się jakoś poszczęści, Doreen.
Opowiedziałyśmy sobie kilka szczegółów z naszego życia. Kiedy ja z zapałem opowiadałam Brendzie o swoim wcześniejszym życiu, niepostrzeżenie weszły inne dziewczęta. Potem odezwała się właśnie Brenda. Była 10 lat starsza ode mnie i chyba to ona najczęściej zabierała głos.
- My zarabiamy na ulicy, rozumiesz?
- Na ulicy? - zaintrygowało mnie to.
- No wiesz - śpimy z facetami za pieniądze. Można zarobid kupę szmalu. Mężczyźni dobrze płacą. - Pozostałe dziewczyny przytakiwały na potwierdzenie tego, co mówiła Brenda.
- Komu się chce byd niewolnikiem codziennej pracy - powiedziała jedna z nich. – Jesteśmy niezależne. Mamy wszystko, co chcemy. 47
Faktycznie, miały dobre ubrania na sobie i kosztowną biżuterię. Otwierałam oczy z coraz większym zdziwieniem. Nigdy wcześniej nie zetknęłam się z prawdziwą prostytutką.
Zauważyłam, że o zarabianiu na ulicy mówią używając słów, jakimi ludzie posługują się w interesach. Kwestie moralności były jakby poza tym, nie wchodziły w sferę „pracy".
- Cóż - westchnęłam - ja byłam tylko pokojówką i więcej nie chcę tym się zajmowad.
- Nie musisz, kochanie. Jesteś młoda i całkiem ładna. Mogłabyś zarobid niezłe pieniądze z nami na ulicy.
- Pomyślę o tym, Brenda i dam ci znad rano.
Kiedy dziewczyny wyszły z mojego pokoju, zaczęłam analizowad wszystko, co usłyszałam i zobaczyłam. Właściwie, podsumowałam swoje rozważania, po to przecież przyjechałam do Londynu - zarobid kupę forsy. Jeśli mężczyźni chcieli płacid za trochę zabawy, co w tym złego? A dziewczyny wydawały się byd wystarczająco szczęśliwe. Dlaczego więc nie żyd tak jak one. Nie bez znaczenia było też to, że okazały mi naprawdę szczere zainteresowanie, czego nie miałam okazji, w takim stopniu, doświadczyd wcześniej.
Nie wszystkie prostytutki pochodziły z biednych i nieszczęśliwych domów, takich jak mój. Nie wszystkim rodzice odmówili miłości i troski. Ale wszystkie zdawały się mied jedną wspólną cechę: samotnośd. Wszystkie szukały szczęścia i uważały, że kupią je za pieniądze.
To właśnie dlatego, wiele prostytutek, które nigdy nie uświadomiły sobie ukrytego niebezpieczeostwa i ryzyka takiego życia, uważa, że nie ma nic atrakcyjniejszego niż pieniądze. Rozczarowania i zawody (szczególnie zawody sprawiane przez mężczyzn) pchają kolejne kobiety na tę drogę do iluzorycznego szczęścia, drogę zgorzknienia i samotności, a społeczeostwo bez wahania je odrzuca.
Wszystko to razem wzięte, stało się, niestety, także i moim udziałem. Jako samotna czternastolatka, podzieliłam los kobiet zmierzchu. Zaczęłam trudnid się najstarszym i najbardziej pogardzanym zawodem świata.
Pierwszego wieczoru towarzyszyłam Brendzie na ulicach Paddingtonu. Widziałam jak łatwo przychodziło jej wzbudzanie zainteresowania mężczyzn. Spacerowała po prostu chodnikiem kołysząc biodrami i pobrzękując lekko pękiem kluczy. Nie czekała długo, aż pojawił się mężczyzna. Szybko doszli do porozumienia. 48
- Dwa funty - doleciały do mnie słowa Brendy. Mężczyzna skinął głową i oboje zniknęli. Wszystko wyglądało banalnie, tylko, że ja nie miałam żadnego doświadczenia i byłam znacznie młodsza. Brenda dała mi kilka wskazówek odnośnie pieniędzy, antykoncepcji i rzeczy, których powinnam unikad. Mimo to byłam pewna obaw, że sobie nie poradzę.
Po raz pierwszy znalazłam się zupełnie sama na ulicy. Umierałam z niepokoju. Spacerowałam wolno brzegiem chodnika, a moje klucze lekko pobrzękiwały. Serce waliło mi w rytm każdego stawianego kroku. Ze wszystkich sił starałam się wyglądad tak, jakbym bywała tu od zawsze. Niepotrzebnie jednak obawiałam się tego debiutu. Dziewczynie tak młodej jak ja, nie groziło długie czekanie na mężczyznę. Wkrótce, tuż obok mnie, zatrzymał się samochód. Wzięłam głęboki oddech i ... zaczęłam swoją nową karierę.
Moja pewnośd siebie rosła wraz z upływającymi tygodniami. Już wkrótce miałam pełno pieniędzy. Kupiłam sobie mnóstwo nowych ubrao. Ale to, co najważniejsze dla mnie - miałam mnóstwo przyjaciółek, wszystkie żyłyśmy w ten sam sposób. Byłam artystką równą innym znakomitościom, pełną humoru i zawsze skorą do żartów. Nie dziwne więc, że szybko stałam się znana wśród innych dziewcząt i starszych kobiet na ulicach Paddingtonu. Nawet „pracownicy" ulicy potrzebowali odrobinę zdrowego, czystego humoru.
Wiele dziewcząt, włączając także i mnie, miało w sobie ducha wolności, radośd i miłości. Miały złote serca i nigdy nikogo by nie skrzywdziły. Oddałyby swój ostatni grosz dla kogoś w potrzebie. Pomijając jednak to wszystko, szczęście wciąż zdawało się mnie zwodzid i omijad. Nie umiałam się z tym pogodzid. Nigdy jednak nie rozmawiałam o moich częstych depresjach z innymi dziewczętami.
W tym czasie po raz pierwszy zetknęłam się z Armią Zbawienia. Szłam kiedyś ulicą i zauważyłam zgromadzenie na otwartym powietrzu, prowadzone właśnie przez korpus Armii Zbawienia. Młoda dziewczyna w mundurku stała i śpiewała a capella, a jej głos brzmiał tak słodko, że w moim sercu coś drgnęło. Słowa, które śpiewała obezwładniły mnie:
Mój Ojciec jest bogaty w domy i ziemie.
On trzyma bogactwa tego świata w swoich rękach,
Rubinów i diamentów, srebra i złota,
Jego kufry są pełne;
Jego bogactwa są niewypowiedziane.
I jestem dzieckiem Króla, Ja jestem dzieckiem Króla.
Z Jezusem moim Zbawicielem - jestem dzieckiem Króla. 49
Twarz dziewczyny, pełna spokoju i radości, przykuła moją uwagę. Nagle uświadomiłam sobie, że mimo tych łatwo zarobionych pieniędzy, tak naprawdę nie miałam nic. Byłam przeraźliwie biedna w porównaniu z tą dziewczyną. Ona naprawdę była dzieckiem Króla. „Cóż z tego? Jest już za późno na zmianę. Dla nich wszystko jest w porządku. Oni są miłymi ludźmi, a ja...ja jestem tylko znaną prostytutką." I chociaż pełna smutku, to jednak dalej szłam tą moją drogą. Myślałam, że chrześcijaostwo jest dla dobrych ludzi, a nie tych, którzy potrzebują stad się dobrymi.
Dalej zarabiałam na ulicy. Nigdy jednak nie zapomniałam tej dziewczyny z Armii Zbawienia i jej śpiewu. To krótkie spotkanie było ważnym wydarzeniem w czasie trudnej pielgrzymki mojego życia.
Później zmieniłam imię (o ileż łatwiej zmienid imię niż życie...). Dla potrzeb „zawodowej" aktywności stałam się Michelle, co i tak nie wpłynęło na poprawę mojej równowagi wewnętrznej, której zresztą nie miałam.
Brenda i ja bardzo się zaprzyjaźniłyśmy w tym czasie. Często zapuszczałyśmy się w inne dzielnice Londynu. Moja ochota do żartów i psot nie osłabła - śmiech zawsze łagodził przygnębienie. Wrzuciłam na przykład puderniczkę i czerwony cieo do fontanny na Trafalgar Square i omal nie zostałam ukarana mandatem. Miałyśmy z Brendą pyszną zabawę.
Prostytucja była nielegalna, miałam więc oczy bardzo szeroko otwarte. Stałam się niezłym ekspertem od unikania policji, ale nigdy nie lekceważyłam jej przedstawicieli. Nie potrafiłam natomiast, tak szybko, pozbyd się poczucia winy, jakie miałam zawsze na wspomnienie moich sióstr. Straciłam kontakt z rodziną w Uxbridge już dawno, dawno temu, ale nie przestałam zastanawiad się, jak żyją moje małe siostry. Czy moja prawdziwa mama kiedykolwiek wróciła?
Gapiąc się na chodnik, z głową przepełnioną takimi myślami, czułam się tak, jakby ciężka, dusząca płachta poczucia winy i pustki, przygniatała mnie mocniej i mocniej. Nieświadomie często potrząsałam głową, chcąc oddalid to wszystko, co się w niej kotłowało.
Pewnego dnia Brenda i ja wybrałyśmy się do Soho, dzielnicy na obrzeżach zachodniego Londynu. Soho znaczyło dla mnie najlepszą zabawę, blask i świetnośd. Zawsze odurzały mnie te wszystkie neony i dźwięki. Chodziłyśmy bez celu gwarnymi ulicami, gotowe do zabawy, żartów i psot.
Nagle mój wzrok padł na napis nad witryną jakiegoś sklepu: „Zatrudnię modelkę, szczegóły na górze." - Hej, Brenda - powiedziałam - idziemy? Tylko dla śmiechu! 50
- No nie wiem. Dla mnie już za późno na bycie modelką. Ale jak chcesz się zabawid, to dobra.
- Ekstra. Będzie wesoło. Szkoda, że nie mam mojego szala ze strusich piór... - zażartowałam.
Chichocząc weszłyśmy na górę. Podobny napis znajdował się tam na drzwiach. Zapukałam głośno i znów opanował nas duszący śmiech. Zostałyśmy przyjęte przez dwóch mężczyzn w krzykliwie jaskrawych ubraniach. Uprzejmie spojrzeli na mnie, w oczywisty sposób szacując mój wygląd. Potem nastąpiła dośd swobodna rozmowa i sprawdzanie moich wymiarów. Nie omieszkałam rzecz jasna wtrącid kilku bezczelnych uwag. Następnie kazano mi przespacerowad się po pokoju. Nie przejmowałam się tym, że wszystko to wyglądało dośd poważnie - przecież przyszłam tutaj tylko dla zabawy. Poproszono mnie jeszcze, żebym zataoczyła.
- Po prostu, poruszaj się tak, jak chcesz do tej muzyki - powiedział jeden z mężczyzn, puszczając jakieś nagranie.
No cóż, mój występ był nieco zabawny, ale tych dwóch mężczyzn uśmiechało się z wyraźną aprobatą, bez cienia kpiny.
- Czy zajmowałaś się kiedykolwiek striptizem?
Przestałam taoczyd, z trudem łapiąc oddech.
- Och, mnóstwo razy, ale to zależy, co macie na myśli.
- Szczególny rodzaj taoca w nocnym klubie.
- Nie, ale teraz wiem, jakiego rodzaju modelki poszukujecie.
- Podobasz się nam. Dobrze się poruszasz, masz w sobie pełno życie i ... jesteś bezczelna - klienci to lubią.
- Pracujesz na ulicy, prawda? - zapytał drugi mężczyzna.
- A co jeśli tak?
- Nic, szybko się zorientujesz o ile łatwiejszy sposób na życie ci proponujemy. Robota jest twoja, jeśli chcesz ją wziąd.
Patrzyłam się na nich osłupiała.
- No wiecie, prawdę mówiąc, my przyszłyśmy tutaj tylko dla zabawy, no nie Brenda?
- Nie bądź głupia, bierz to szczęściaro - radziła Brenda. - Sama chciałabym mied taką szansę, ale jestem już trochę za stara, wiem. 51
- Hmm... Dobra. Kiedy zaczynam?
- Dziś wieczorem. Musisz jeszcze mieś jakieś imię na scenę, coś co do ciebie pasuje. A jak ty w ogóle masz jakieś imię?
- Doreen.
- Nie, to zbyt skromne i pospolite.
- Cóż, jeśli to coś pomoże - wtrąciła Brenda - to ona jest bardzo śmiała.
Ruszyłam swoją wyobraźnią.
- Co myślicie o Śmiała Diana? (Daring Diana po angielsku)
- Świetnie, Diana jest w sam raz dla ciebie. Śmiała Diana - świetnie! - jeden z mężczyzn wykazał szczery entuzjazm.
Potem wytłumaczył mi, że powinnam wieczorem przyjśd do klubu i obserwowad pracę striptizerek.
Szłyśmy nad dół z Brendą w stanie totalnego szoku. Nie upłynęło pół godziny, jak na witrynie sklepu pojawił się afisz z moim imieniem - artystką striptizerką.
To było tak łatwe jak prostytucja. Banalna sprawa. Bezpośrednie i proste. Tak, tylko że bezpośrednio prowadzące do życia w jeszcze większym upadku niż to, które już znałam, a które i tak było wystarczająco upadłe. Kiedy ktoś już zaczął się staczad, droga w dół zdaje się byd coraz bardziej prosta i łatwa.
Tego wieczoru, zamiast chodzid po ulicy, czekając na klienta, siedziałam i obserwowałam młode dziewczyny robiące, co do nich należało na scenie nocnego klubu w Soho. Będąc bystrym obserwatorem, uważnie rejestrowałam sposób, w jaki się poruszały. Zdawało się to byd dośd łatwe. Nie zajęło mi zbyt wiele czasu nabycie umiejętności pozbywania się ubrania w rytm powolnej muzyki. Kazano mi byd tak wyzywającą, jak tylko potrafię. I tak oto Śmiała Diana stała się częścią pokazu striptizowego, jednego z dziesiątków takich przedstawieo w klubach nocnych tej okolicy.
Osiem dziewcząt pracowało na zmianę w tym klubie, w którym stałam się znana, jako Śmiała Diana. Fotos przedstawiający mnie nagą, jako nową gwiazdę, był wywieszony na zewnątrz klubu, by przyciągnąd mężczyzn z ulicy. Natomiast w środku atrakcyjne dziewczęta nęciły mężczyzn drogimi napojami alkoholowymi.
Moje życie diametralnie się zmieniło. Zarabiałam znacznie więcej pieniędzy niż kiedykolwiek, chod sama prostytucja też była bardzo dochodowa. Opuściłam 52
Paddington i wynajęłam duże mieszkanie w Mayfair. Dzięki temu mogłam żądad znacznie większych kwot od swoich klientów.
Soho zaczęło oznaczad dla mnie niemal raj na ziemi - mnóstwo ubrao, pieniędzy i biżuterii. Zatrudniłam nawet kobietę do sprzątania mieszkania. Teraz JA byłam Madam - i to w znacznie szerszym tego słowa znaczeniu... „Nareszcie do czegoś dochodzę w tym świecie" - myślałam. Jednak prawda była taka, że staczałam się coraz niżej w zastraszającym tempie.
ROZDZIAŁ IX
DROGA DO WIĘZIENIA
Co ja właściwie robię w tym bagnie? Czy po to się urodziłam?" Te pytania pojawiały się czasem w samym środku mojego przedstawienia. Pośród ryku uznania rozbawionej publiczności, czułam się kompletnie sama. Stawałam się coraz bardziej znana i sławna w Soho, jako Śmiała Diana, a jednocześnie delikatnośd i łagodnośd, będące częścią mojej natury, zaczynały gdzieś ulatywad. Soho i cała ta „świetnośd" zawiodły moje oczekiwania.
Nie znalazłam szczęścia. Oprócz wielkich pieniędzy, które tu zarabiałam - nienawidziłam życia. Cóż, nikomu nie przyszłoby na myśl, co się działo we mnie. Wypracowałam sobie opinię dziewczyny pełnej życia i humoru, zawsze skorej do śmiechu, ale ten śmiech był w rzeczywistości głuchy i pusty.
- Diana, będziesz dzisiaj na imprezie?
Zaproszenie przyszło od jednej ze striptizerek z mojej zmiany. Dzikie przyjęcia u niej zawsze oznaczały doskonałą zabawę.
- Jasne! Mam nadzieję, że zatroszczysz się o dobre męskie towarzystwo!
Jak zwykle przyszłam, jako jedna z pierwszych. Zajęłam się przeglądaniem płyt, ustawionych na stojaku w rogu pokoju. Głośna muzyka była istotnym elementem dobrej imprezy. Natrafiłam na bardzo stare, dośd niezwykłe nagranie. Wygrzebałam je ze stosu i nastawiłam gramofon. Czysty, męski głos zaczął śpiewad:
Wiodłem życie grzechu pełne w tym świecie, w którym wciąż żyję
Robiłem rzeczy zabronione, których robid nie należało.
Zapytałem żebraka o drogę do miejsca, gdzie mógłbym się zatrzymad,
Gdzie mógłbym znaleźd prawdziwe szczęście i miłośd, która jest prawdą.
Po drugiej stronie mostu nie ma już smutków,
Po drugiej stronie mostu nie ma już bólu. 53
Słooce zaświeci na drugim brzegu rzeki.
I nigdy już nie będziesz nieszczęśliwy.
Zasłuchałam się w tę piosenkę. Dawna nutka łagodności i wrażliwości odezwała się we mnie, dawne tęsknoty powróciły. Moje serce zapłakało żalem i poczuciem winy. „Gdzie jest ten most - pytałam sama siebie - gdzie jest ta rzeka? Tak bym chciała wiedzied, jak znaleźd prawdziwe szczęście..."
Ogarnęła mnie dziwna świadomośd, że gdzieś minęłam bezpowrotnie właściwy zakręt do szczęścia, do spełnienia. Ale wtedy zaczęło się przyjęcie i weszłam w swoją rolę Diany, imprezowej dziewczyny, która nadaje tempo i życie każdej zabawie.
Mijały tygodnie, a ja stawałam się coraz bardziej zatwardziała i zamknięta w sobie, często cierpiąc z powodu ataków poważnej depresji. Nagle zaczęłam też bardzo dużo pid i palid - ponad czterdzieści papierosów dziennie stanowiło normę.
Jednego dnia, kiedy właśnie opróżniłam swój kieliszek, jakiś mężczyzna przysunął stołek i usiadł przy barze tuż obok mnie. Wyglądał podejrzanie przyjaźnie, zbyt przyjaźnie.
- Wyglądasz jakbyś miała wszystkiego dosyd - powiedział.
- Bo mam.
- Zapal sobie - podał mi jakiegoś skręta.
- Nie dzięki, wolę swoją markę.
- Masz wszystkiego dośd, prawda? To pomoże ci poczud się lepiej. Oczywiście, trzeba nieco więcej za to zapłacid niż za zwykłe papierosy, ale zapewniam, że warto. Czemu nie miałabyś przynajmniej spróbowad?
Wzięłam, jakby od niechcenia, jednego papierosa a nieznajomy bacznie mnie obserwował, kiedy zapalałam go, a potem zaciągałam się. Fala satysfakcji przepłynęła przez moje ciało w ciągu kilku minut.
- Co to jest? - zapytałam.
- Trawa. Poprawia samopoczucie, prawda?
- Owszem. Można to kupid?
- Jasne, że można, tyle, ile, chcesz a nawet i więcej.
Nie obchodziło mnie, skąd to pochodziło. Poczułam się lepiej, tylko to mnie interesowało. Kupiłam sześd skrętów i zapłaciłam temu mężczyźnie 15 szylingów 54
za pierwszą partię moich narkotyków. Nieznajomy uśmiechnął się i odszedł. Był dealerem i to przypadkowe spotkanie wcale nie było przypadkowe, ale dokładnie przez niego zaplanowane, tak jak cała dalsza strategia. Pojawił się kilka tygodni później.
- Czy mogę zaproponowad ci coś lepszego niż trawa, Diano?
Byłam ciekawa tym bardziej, że jego ciche zaproszenie „Chodź za mną", kryło w sobie coś tajemniczego. Poszłam za nim na dół, a potem ciemną alejką do jakiejś starej, zapuszczonej księgarni. Kiwnął głową starcowi za ladą i zaprowadził mnie na zaplecze.
- Po co ta tajemnica?
- Cóż, nie chcemy chyba, żeby ktoś nas widział, prawda? Nikomu o tym nie powiesz, dobrze Diano?
Obiecałam.
- To wiąże się z ukłuciem w ramię - ale niczego nie musisz się obawiad.
- No dobra, tylko szybko - powiedziałam podciągając rękaw do góry.
Odwróciłam głowę w drugą stronę, kiedy zakładał opaskę uciskową i szybko wstrzyknął dawkę heroiny prosto w główną żyłę, prześwitującą przez delikatną skórę wewnętrznej strony mojego ramienia. W ciągu kilku sekund znalazłam się wysoko w niebie, na szczytach świata. Miałam wrażenie, że jestem jego władcą unoszącym się na obłokach szczęścia.
- To heroina - wyjaśnił mężczyzna - Sprawia, że czujesz się jak nigdy dotąd, prawda?
- Tak... - uśmiechnęłam się głupio.
Przez kilka godzin żyłam w stanie euforii. „Ostatecznie - myślałam - znalazłam szczęście, którego tak długo szukałam".
Nie miałam absolutnie żadnego pojęcia o narkotykach i byłam totalnie nieprzygotowana na to, co potem nastąpiło. Po kilku godzinach szczęście i poczucie spełnienia gdzieś uleciały a zastąpiło je, skrajne głębokie przygnębienie, daleko gorsze niż wszystko, co znałam. Czułam jakby jakaś siła wciągała mnie do głębokiej, ciemnej, bezdennej jamy. Miałam mied występtego wieczoru, a nie byłam w stanie utrzymad się na nogach. Jakoś się dowlokłam.
Dziewczęta gapiły się na mnie, gdy potykając się wchodziłam do garderoby. Widziały podobne rzeczy już wiele razy wcześniej u takich właśnie głupich 55
dziewczyn jak ja, zbyt wiele razy. Nikomu przez myśl nie przeszło dad mi chod jedno słowo ostrzeżenia przed narkotykami.
Wręcz przeciwnie. Zrobiły coś bardzo, bardzo głupiego: pobiegły poszukad dealera. A przecież mogły wezwad karetkę albo wysład mnie do łóżka i wezwad lekarza, cokolwiek - tylko nie dealer. Mogły mnie uratowad w ciągu krótkiego czasu. Niestety, nie otrzymałam właściwej opieki, gdyż to wiązałoby się z koniecznością poinformowania policji, a właściciel klubu wolał trzymad się od niej z dala.
Nim znaleziono dealera, wpadłam w histeryczny płacz. Drżałam na całym ciele i wiłam się po podłodze w nieznanym dotąd, nieokreślonym bólu. Dealer spojrzał na mnie zimno jak na martwy przedmiot.
- Będzie dobrze. Potrzebujesz tylko nieco hery. Masz pieniądze?
Kiedy upewnił się, że mogę zapłacid, dał mi kolejny strzał śmiertelnej heroiny.
Wpadłam. W tak oto banalny sposób - niemal nieświadomie - uzależniłam się od narkotyków. Kolejny dpun dołączył do wciąż powiększającej się liczby tych, którzy egzystują od jednego strzału do następnego, którzy zależą od igły, pozwalającej im przeżyd następny obrzydliwy dzieo.
To dzieje się dzisiaj w każdym mieście i miasteczku. Wielu młodych ludzi biegnie dzisiaj na oślep prosto do grobu, a wszystko z powodu tego pierwszego, „niewinnego" ukłucia w ramię czy też tego pierwszego skręta. Niektórzy, jak ja, wchodzą w to nie mając pojęcia o śmiertelnych następstwach. Inni, nie tak naiwni jak ja, idą na całośd, nie zważając na żadne ostrzeżenia, idą prosto do piekła. Dopiero kiedy jest za późno orientują się jak bardzo prawdziwe były te ostrzeżenia.
Ja dośd wcześnie zorientowałam się, że ... dla mnie było już za późno. Upływały dni, a ja stawałam się coraz bardziej zależna od narkotyków. Początkowo miałam mnóstwo pieniędzy. Jednak z czasem moje finanse zaczęły się poważnie kurczyd. Dealer dokładnie zdawał sobie sprawę z kontroli, jaką miał nade mną i za każdym razem żądał więcej. Sprzedał mi strzykawkę, kilka igieł i nauczył robid zastrzyki.
Gwałtownie traciłam na wadze i nie mogły tego zatuszowad żadne zmiany w stylu ubierania się i nowe fryzury. Zresztą - moje długie do pasa włosy też straciły swój blask, zaczęły wypadad a do tego skóra stała się ziemiście szara. Atrakcyjny wygląd, mój jedyny atrybut, zanikał. Często musiałam zostawad w łóżku z powodu zapalenia wątroby albo innych skutków heroiny. 56
Pewnego dnia szef klubu postawił mi ultimatum: - Doprowadź się do porządku Diana, albo wynoś się!
Byłam w beznadziejnym położeniu. Doskonale zdawałam sobie sprawę, że wyglądam raczej jak Śmiertelna niż Śmiała Diana. W koocu - zwolniono mnie.
Bezrobotna, pozbawiona pieniędzy na narkotyki, wróciłam na ulicę, do prostytucji. To nie było łatwe. Wyglądałam żałośnie, niemal jak śmierd - niezbyt dobra kandydatka na spędzenie przyjemnej nocy...
To była strasznie ciężka próba, ale jaki inny miałam wybór? Narkotyki albo śmierd. Musiałam iśd na ulicę, czy chciałam czy nie. Wierz lub nie - byłam bardzo chora. Przedstawiałam sobą obraz nędzy i rozpaczy. Zupełna degradacja. Śmied, na którym już nikomu nie zależało. Wszyscy mnie opuścili, nie miałam, od kogo pożyczyd pieniędzy, zresztą i tak nikt by mi nie pożyczył. Jaki dpun oddaje pożyczone pieniądze?
Nie byłam jedyna. Wiedziałam i spotkałam wielu takich jak ja - błędne cienie ludzi tułające się ulicami, jak resztki wraków unoszone to tu, to tam przez fale destrukcji. Życiowi rozbitkowie, szczątki ludzkości miotane wiatrami nieszczęścia i zepsucia, bezskutecznie szukający schronienia przed okrutnymi i gorzkimi ciosami życia.
Pozwól drogi czytelniku, że uchylę przed tobą kurtynę, byś mógł spojrzed na rzeczywistośd tego świata ciemności, brudu i samodestrukcji.
Jest mroźny zimowy wieczór. Kilka latarni wzdłuż mrocznej ulicy rzuca mgliste, łagodne światło. Nie ma zbyt wielu ludzi. Przejmujące zimno wpędziło wszystkich do jakiegoś obrzydliwego domu publicznego, lub obskurnej kawiarni (a nie brakuje ich w tej okolicy). Przystaję na chwilę, by szczelniej otulid swoją żałosną, drobną figurę, cienkim płaszczem. Płaszcz nie jest tak gruby, żeby ochronid mnie od tego przeszywającego wiatru, ale musi wystarczyd. Zaledwie kilka dni wcześniej sprzedałam swoje ostatnie ubrania i buty, żeby móc kupid narkotyki, troszkę jedzenia i zapłacid za wynajmowaną klitkę, bo to nawet nie był pokój. Moje oczy są przytępione, ale spostrzegawcze i czujne. Wypatrują jakiegokolwiek klienta.
Po pewnym czasie, co zdawał się byd jak wiecznośd, pojawia jakiś mężczyzna w dole ulicy. Staję przed nim pełna zapału, z nadzieją, że będzie miły i uprzejmy i da mi jakieś pieniądze. Mężczyzna patrzy na mnie ze współczuciem i zostawia kilka szylingów.
Obserwuję dalej, kierując się do jednej z tych obskurnych knajp. Wiem, że będzie tam ciepło, że będę mogła ogrzad moje zmarznięte ciało przy płonącym kominku. 57
Siedząc skulona przy małym płomieniu, marzę o tym, żeby nie mied potrzeb, żebym nie musiała już wychodzid na ulicę i powtarzad całej procedury zdobywania kilku szylingów. Prezentuję sobą obraz totalnej samotności, smutku i desperacji. Co za szkoda, że muszę przechodzid przez to wszystko ponownie, ale narkotyki są drogie. Nie mam wyjścia. Żałosny obrazek, prawda? Ale przerażająco prawdziwy. Na takim obrazku równie dobrze znajdowad by się mogła twoja córka, siostra - nawet ty.
Chociaż podejmuje się ogromne wysiłki by wyrwad tych, którzy wpadli w taką pułapkę, jak ja, to jednak wzrasta liczba pogrążających się w nałogu. Ale nie wolno nam przechodzid nad tym do porządku dziennego i udawad, że nic się nie dzieje. Problem nie przestanie istnied, jeśli zamkniemy na niego nasze oczy.
Byłam już zbyt chora, by szukad klientów na ulicy każdego wieczoru, więc zaczęłam kraśd w sklepach. Jako dziecko w Uxbridge kradłam, żeby mied, co zjeśd? „Kradzież albo głód". Natomiast teraz to było „narkotyki albo śmierd". Nie miałam wyboru.
Niełatwo było kraśd w sklepach. Brakowało mi dawnej pewności siebie, a narkotyki bardzo spowolniły wszelkie moje reakcje. Każda wyprawa do sklepu przyprawiała mnie o drżenie i zimy pot. Nienawidziłam sprzedawania ukradzionych artykułów. To wzbudzało we mnie jeszcze większe poczucie winy niż sam akt kradzieży. Cena jaką udawało mi się wynegocjowad za te skradzione dobra zwykle nie przekraczała 25% ich rzeczywistej wartości. Narkotyków natomiast wciąż drożały.
Ponieważ nigdy mnie nie przyłapano na kradzieży, zaczęłam uważad się za niezłego eksperta w tej materii. I chyba ta zbytnia pewnośd siebie przyczyniła się do tego, że któregoś dnia jednak zostałam przyłapana. Ciekawe, że nie nastąpiło to wcześniej, bo przecież wielokrotnie musiałam wyglądad podejrzanie, z tym swoim nerwowym oglądaniem się za siebie i sprawdzaniem, co się za mną dzieje.
To stało się wtedy, kiedy już wychodziłam z supermarketu, mając w torebce ukradzioną biżuterię. Śledził mnie ochroniarz, czego nie spostrzegłam wcześniej. Nagle - jego ciężka dłoo chwyciła mnie za ramię.
- Czy może pani pozwolid za mną? Mam wrażenie, że wzięła pani coś, nie płacąc.
Nie był niemiły, ani natarczywy. Wręcz przeciwnie. Zdawało mi się, że widzę nutkę serdecznego współczucia w jego oczach, gdy tak spoglądał na mnie, jak na biednego wyrzutka społeczeostwa, którego przyszło mu ująd na kradzieży. Szłam więc cicho na zaplecze sklepu, do biura kierownika, gdzie w obecności policjanta przeszukano moją torebkę. 58
Znaleziono skradzioną biżuterię oraz skręty. Stanęłam, więc w obliczu kolejnych problemów. Chociaż starałam się jakoś z tego wykręcid, policjant zdawał się byd zadowolony z tego, co widział i zanotował. Kazał mi przyjśd do sądu następnego poranka i ostrzegł, że nie mam prawa się spóźnid ani uciec.
Nigdy wcześniej nie byłam w sądzie z powodu popełnionego przestępstwa. Nie mogłam spad tej nocy i paliłam papierosa za papierosem, próbując rozważyd wszelkie możliwe alternatywy. Ucieczka nie miałaby sensu. A nawet gdyby - dokąd mogłabym uciec? I tak zostałabym znaleziona przez policję.
Sala sądowa była zimna, surowa i niemal pusta, pomijając urzędników wymiaru sprawiedliwości. To mnie zaskoczyło. Wyobrażałam sobie, że ławki będą wypełnione głodnymi wszelkiej sensacji gapiami, ale okazało się, że nikt nie był zainteresowany moją sprawą, nikogo nie obchodził ktoś taki jak ja.
Pewien nieznajomy urzędnik poradził mi przyznad się do winy i zniknął zaraz po tym. Kazano mi usiąśd w ławie oskarżonych. Naprzeciw mnie siedziały poważne, niczym z kamienia wykute, twarze. Elegancki mężczyzna w garniturze w prążki wstał i przeczytał akt oskarżenia. Słuchałam zaskoczona, że policja tak dużo o mnie wiedziała, więcej nawet niż ja pamiętałam w czasie przesłuchania.
- Czy przyznajesz się do winy, zgodnie z aktem oskarżenia? - zapytał mężczyzna.
- Tak - odpowiedziałam cicho.
Nastąpiła długa pauza, przerywana jedynie szelestem dokumentów i szeptami dobiegającymi z ławy przysięgłych. Ogólna cisza zdawała się trwad wieki. Tik - tak, tik - tak, nawet zegar na ścianie brzmiał ponuro.
- Ponieważ przyznałaś się do winy, zostajesz skazana jedynie na trzy miesiące kary pozbawienia wolności.
Osłupiałam. Więzienie?!! To słowo brzmiało jak śmierd. Urzędnicy powoli opuszczali salę sądową.
- Tędy, moja droga - zwrócił się do mnie jakiś policjant, a w jego głosie brzmiało współczucie.
Widziałam serdecznośd i smutek na jego twarzy, kiedy mówił na mnie. Na tyłach budynku stała czarna nyska. Zaprowadzono mnie do niej, wsadzono do środka i dokładnie zamknięto czarne drzwi. Wewnątrz siedział policjant. Nie padło ani jedno słowo. „Skazana na trzy miesiące więzienia i nikogo to nie obchodzi." - myślałam. 59
Dziś spoglądam wstecz na tamten czas wierząc, że Bóg w swojej łasce zaingerował w moje życie i dlatego znalazłam się w więzieniu. Nie chcę nawet myśled, co by ze mną było, gdybym niezmiennie szła tą starą drogą. Jeśli narkotyki by mnie nie zabiły, skooczyłabym zapewne w Tamizie. Teraz jestem przekonana, że Bóg ochronił mnie przed paskudną śmiercią.
Ale wtedy mogłam tylko myśled o samotności, o tym, że jestem nikim, że nikogo nie obchodzę. Nikogo. Ani jedno słowo nie zostało wypowiedziane w drodze do więzienia. Jakie było moje przeznaczenie? Holloway.
ROZDZIAŁ X
WIĘZIENIE I „ZIMNY INDOR”
Na horyzoncie ukazało się więzienie Hollowey, surowe i groźne jak wielki, szary potwór, który nie może doczekad się pożarcia następnej ofiary. Pełna obaw drżałam, zastanawiając się, jak to jest: byd uwięzionym.
Trudny do określenia strach przepełniał całe moje wnętrze, kiedy mijałam czarną, obitą blachą bramę i wsłuchiwałam się w dźwięki charakterystyczne dla tego miejsca: dudnienie drzwi, szczęk ciężkich kluczy, brzęk wózków rozwożących mleko.
Wystraszona podążałam w milczeniu za strażnikiem. Szliśmy ciemnym korytarzem w stronę czegoś, co przypominało recepcję. Wszystko odbywało się bardzo formalnie i bezosobowo. Polecenia były wydawane rzeczowo: „wykąp się". Potem, ubrana w bezkształtną sukienkę więzienną i czarne, skórzane buty, zostałam zaprowadzona do więziennego lekarza. Zbadano mnie bardzo dokładnie. Doktor zwrócił też uwagę na oczy i charakterystyczne znaki na ramionach.
- Jesteś uzależniona, prawda?
- Tak, jestem. - Zastanawiałam się, po co zadaje mi takie pytanie, przecież wszystko było w dokumentach leżących przed nim.
- Spędzisz jakiś czas w tutejszym szpitalu.
Dał odpowiednie instrukcje oficerowi, który mnie poprowadził dalej przez labirynt korytarzy. Szłam ze spuszczonym wzrokiem i czułam, jak czyjeś niewidzialne oczy bacznie obserwują każdy mój krok. Łup! Łup! Łup! Odgłos butów stukających głośno o kamienną podłogę roznosił się niepokojącym echem po zimnym korytarzu. Znów zadrżałam. Klucze brzęczały, kiedy kolejne drzwi otwierały się i zamykały. W koocu dotarliśmy do skrzydła szpitalnego. Ktoś krzyczał. Ten rozdzierający dźwięk przeszył mnie na wylot i wzmógł strach. 60
- Tędy - oficer otworzył drzwi celi i polecił mi wejśd do środka.
Stanęłam na progu. Zawahałam się przez chwilę. Byłam przerażona. Oficer zdecydowanym gestem pchnął mnie do środka i zatrzasnął drzwi zamykając je na klucz. Zostałam zupełnie sama.
Podłoga, na którą niemal upadłam, była czymś grubo wyścielona, ściany też obito aż po sam sufit. Z trudem mogłam się tam poruszad. Na jednej ścianie znajdowało się małe, zakratowane okienko, ale umieszczono je bardzo wysoko, zupełnie poza zasięgiem. „Czy oni myślą, że jestem szalona albo coś takiego? Dlaczego mnie tutaj umieścili?" – zastanawiałam się.
Prawda wyglądała tak, że trafiłam na ostry detoks, pozbawiony jakichkolwiek leków. To były koszmarne doświadczenia. Pamiętam dokładnie te straszne chwile. Wszystkie symptomy głodu narkotycznego. Świadomośd bycia obserwowaną przez wizjer w drzwiach celi.
Bezgraniczną samotnośd, rozpacz, tęsknotę za śmiercią i omamy. Te ostatnie doprowadzały mnie do szaleostwa. Były tak realistyczne, jak tylko mogą byd w czasie głodu. W tych wizjach cela zmieniała się w obrzydliwego potwora, który wczepiał się w moje ciało włochatymi łapami. Kiedy krzyczałam i kopałam broniąc się przed potworem, strażnicy wbiegali do celi, żeby pohamowad trochę te ataki. Wydawało mi się, że to nie strażnicy tylko paskudne, wielkie smoki, każdy o sześciu głowach. Ze wszystkich sił walczyłam ze szponami potwora, rzucałam się nawet na ściany. Prawie nie sypiałam, zbyt koszmarne miałam sny, a budząc się zlana zimnym potem, na nowo zaczynałam walkę z potworem.
Pewnego razu, gdy byłam w miarę przytomna, ujrzałam czyjąś twarz w wizjerze. „Przyszli zobaczyd czy jeszcze żyję" - pomyślałam, a potem zaczęłam krzyczed do Boga: - Pozwól mi umrzed! Pozwól mi umrzed! Ale Bóg milczał. Zastanawiałam się, czy Wszechmocny był w stanie słyszed cokolwiek przez te grube ściany...
Przez trzy dni odwyku przynoszono mi jedzenie na plastikowych talerzach. Jak dzika rzucałam nimi i jedzeniem o ściany. Kiedy zaczęłam dochodzid do siebie, dostrzegałam, jak wyglądała moja cela - było gorzej niż w chlewie. Dosłownie cuchnęło.
Mówiłam na głos: - Mój Boże! Jaka byłam głupia! I co mi teraz po tych wszystkich pieniądzach, narkotykach, ubraniach i biżuterii?!
To naprawdę było moje najbardziej koszmarne doświadczenie. Myślałam, że nie przeżyję tego wszystkiego. Władze więzienia nie stykały się wówczas z narkomanami w takim stopniu jak dzisiaj i stosowana była tylko jedna metoda 61
leczenia". Nawet w latach siedemdziesiątych mówiło się, że „zimny indor" (określenie więziennej metody odwyku) jest najskuteczniejszym sposobem wyrwania osoby z uzależnienia od narkotyków twardych: heroiny i kokainy.
Tylko że cierpienia związane z przechodzeniem przez cały ten proces, są niewyobrażalnie bolesne. Potrzebna jest opieka, troska, w przeciwnym razie pacjent stoi na progu śmierci. Po zakooczeniu etapu fizycznego uwalniania się od nałogu, zostałam zabrana z mojego chlewu. Czułam się pusta i oszołomiona, drżałam na całym ciele. Odgłos ostrożnie stawianych kroków roznosił się echem po nieskooczonym labiryncie korytarzy, a ja przyrzekałam sobie, że nigdy więcej nie tknę narkotyków. Nikt nigdy nie zobaczy mnie taoczącej nago w podrzędnym klubie nocnym. Będę żyła dobrym życiem, gdy się stąd wydostanę. Tak postanowiłam. Nauczyłam się swojej lekcji. „Muszę byd dobra! Muszę byd dobra! Muszę byd dobra!".
- Chciałabym byd taka młoda jak ty - powiedziała jedna ze starszych więźniarek, która chyba większośd życia spędziła w więzieniu. - Zawsze możesz zacząd jeszcze raz, dla mnie jest już za późno.
Tak, nowy początek. Tego właśnie bym chciała, kiedy stąd wyjdę. Zacząd jeszcze raz i coś sensownego zrobid ze swoim życiem." Myślałam. Słowa starszej kobiety podniosły mnie na duchu. W więzieniu straciłam nieco zgorzknienia, jakie mnie wypełniało. Widziałam mnóstwo smutnych kobiet z jeszcze smutniejszą przeszłością niż moja własna - jeśli można sobie to w ogóle wyobrazid. Wiele z nich było alkoholiczkami, złodziejkami, prostytutkami, hazardzistkami. Stanowiłyśmy wielką mieszaninę i zbieraninę. Niektóre twarde i ostre jak gwoździe, inne wrażliwe i pełne uczucia.
Zasłużyłyśmy na karę, ale nie przestałyśmy potrzebowad współczucia i dobrej rady. Wszystkie cierpiały na tę samą chorobę, co ja; samotnośd. Próbowałam pomóc im tak jak umiałam: przez rozweselanie - bo przecież i ja sama potrzebowałam odrobiny radości i podniesienia na duchu. Szybko mnie polubiły i nawet zaczęły nazywad Wesoła Dor. To przypomniało mi trochę dawne dni w Uxbridge, gdzie byłam przywódcą wielu odrzuconych i samotnych dzieci. Dziwne, jak historia się powtarza...
Pozwolono mi wziąd kilka osobistych rzeczy do celi - nie zostało mi wiele. Większośd sprzedałam na narkotyki. Nagroda ze szkółki niedzielnej, śpiewnik Złote Dzwony, był jedną z tych rzeczy, które wciąż miałam i traktowałam jak skarb. Wieczorami, nim zgaszono nam światła, czytałam znane z dzieciostwa hymny. 62
Jezus, czuły Pasterz, słyszy mnie.
Błogosław swoją małą owieczkę dzisiaj.
W ciemnościach bądź o Panie blisko mnie.
Zachowaj bezpieczną, aż światło poranku zabłyśnie.
Zastanawiałam się, co by było, gdyby moja nauczycielka ze szkoły niedzielnej wiedziała, że tutaj jestem. Strażników traktowałyśmy zwykle jak wrogów. Nie ufałyśmy im. Mimo to widziałam, że niektórzy z nich szczerze interesowali się nami, naszym losem.
Długie trzy miesiące mojego pobytu w więzieniu dobiegły kooca. Niektórzy żałowali, że wychodzę, ale wszyscy mówili: - Nie wracaj tutaj Doreen, nie wracaj!
Nie wracaj!" - każdy mój krok zdawał się wybijad ten rytm, kiedy szłam więziennym korytarzem. „Nie wracaj! Nie wracaj!" Na zewnątrz odwróciłam się, spojrzałam na szarego, kamiennego potwora i przyrzekłam sobie, że już nigdy tu nie wrócę. I nigdy nie wróciłam.
Odchodziłam, by poszukad nowego życia, które postanowiłam dobrze rozpocząd. I... którego nigdy nie znalazłam. Na wolności nie wiedziałam, co ze sobą począd, nie wiedziałam, dokąd pójśd. Moje dobre intencje rozwiewały się na cztery strony świata. Teraz wiem, że nikt nie jest w stanie iśd samemu przez życie, bez kochającej ręki Chrystusa i jego przewodnictwa. Każdy krok grozi upadkiem. Wtedy jeszcze nie miałam oparcia w Zbawicielu.
Ostatecznie zdecydowałam się zajrzed do Soho, do moich starych znajomych. W bardzo krótkim czasie Śmiała Diana znów była na scenie. Gorzej - wróciłam do narkotyków. Powiedziałam sobie, że będę tym razem kontrolowad sytuację, ale to bzdura, znalazłam się dokładnie tam, gdzie zaczynałam poprzednio. „Mała panienka z ulicy" było niemal wypisane na mojej młodej twarzy.
Igrałam z ogniem. Tak wiele zbłąkanych, młodych osób myśli, że są silniejsi od narkotyków, niestety uświadomienie sobie tego przykrego błędu, przychodzi zwykle za późno. Byłam znów po prostu dpunką, a śliska ścieżka prowadząca donikąd, znajdowała się dokładnie pod moimi stopami.
W tym czasie znów pojawiła się w moim życiu Armia Zbawienia, jej członkowie zaczęli działad w Soho. Młodzi chrześcijanie byli wysyłani do pracy wśród ludzi potrzebujących. Niepokoiła mnie ich wszędobylska obecnośd. Mówili uprzejmie i szczerze o Bożej miłości do całej ludzkości. Zatrzymywałam się czasem, by posłuchad. Ale niedługo. Czyż nie słyszałam tego wszystkiego już wcześniej, dawno temu w szkole niedzielnej? To było tak, jakby przeszłośd wróciła, żeby na mnie 63
zapolowad. Z jednej strony oburzałam się słysząc te ich „mowy", a z drugiej zazdrościłam im. Mieli to, za czym ja skrycie tęskniłam i wszyscy wydawali się byd tacy szczęśliwi. „Ale to nie dla mnie - myślałam. - Dla mnie jest już za późno."
Czasem, po występie w klubie, zamykałam się w moim pokoju, siadałam na łóżku i czytałam pieśni ze śpiewnika Złote Dzwony.:
Opowiedz mi historię o Jezusie.
Wypisz w moim sercu każde słowo.
Jaka prostota biła z tych pięknych słów! Zamykałam książkę z głębokim westchnieniem. „To wszystko jest dobre dla nich - myślałam przywołując w pamięci jasną i miłą twarz jednej z dziewcząt z Armii Zbawienia. - Ale oni nigdy nie żyli takim życiem, jak ja..."
Może to się wydawad niewiarygodne, że ktoś taki, jak ja - prostytutka i striptizerka z nocnego klubu - czytał chrześcijaoskie hymny w bardzo wczesnych godzinach poranka. Ale Bóg działa w tajemniczy sposób.
By ukryd moje prawdziwe uczucia i zrobid wrażenie na znajomych, bardzo często robiłam sobie pośmiewisko z dziewcząt z Armii Zbawienia: „W Armii Zbawienia wszyscy są stuknięci!" albo „No proszę, nadchodzi siostra Anna niosąc sztandar!" . Żarty nie robiły najmniejszego wrażenia na ludziach Armii Zbawienia. A może nawet jeszcze bardziej ich determinowały do gorliwej pracy, może wiedzieli, że serce właśnie tej najgłośniejszej dziewczyny było bardzo poruszone ich przesłaniem o miłości Boga.
Ja, zawsze gotowa na dobrą zabawę i śmiech, razem z moją przyjaciółką (także striptizerką z Soho) poszłyśmy pewnego wieczoru na spotkanie prowadzone przez Armię Zbawienia. Usiadłyśmy na samym koocu, chichocząc i rzucając różne uwagi przez cały wieczór. Jeden z prowadzących zaprosił nas, byśmy wyszły do przodu i uklękły w pokorze, w czasie, gdy całe zgromadzenie śpiewało:
Stojąc nawet gdzieś pośród cieni Możesz znaleźd Jezusa On jedynie
troszczy się i rozumie Stojąc nawet gdzieś pośród cieni Możesz znaleźd
Jezusa Rozpoznasz Go po śladach gwoździ Na dłoniach
Śpiewaliśmy to w szkole niedzielnej. Zaczynałam się denerwowad, miałam już dośd, chciałam, czym prędzej ukryd prawdziwe uczucia, wyrzucid je z serca i umysłu, więc zerwałam się i wraz z moją przyjaciółką wybiegłyśmy z sali, zaśmiewając się do łez. Znalazłyśmy inny rodzaj zabawy niż szukałyśmy i może nawet dobrze się bawiłyśmy, aleja wiedziałam, czułam, że stałam niemal twarzą w twarz... z Bogiem. 64
Pewnego dnia, właściwie pewnej nocy, około drugiej nad ranem, kiedy wychodziłam z klubu, zmęczona, w depresyjnym nastroju, poczułam czyjeś delikatne dotknięcie w ramię. Wpływ narkotyków wyraźnie już dawał się we znaki mojemu organizmowi. Odwróciłam się gwałtownie i ujrzałam przed sobą pełną łagodności twarz młodej dziewczyny z Armii Zbawienia. O nie, znowu! Nie miałam nastroju na religię.
- Spadaj mała! - warknęłam na nią. Dziewczyna zignorowała moją okropną odzywkę.
- Jezus cię kocha i On umarł za ciebie.
- Słuchaj! - krzyknęłam na nią. - Zostaw mnie w spokoju! Odejdź mała, bo będziesz zgubiona. No już - spadaj!
- To ty jesteś zgubiona. Naprawdę jesteś!
Jej proste oświadczenie mocno zapadło mi w serce. Tak mocno, jak perfekcyjnie wycelowana strzała. Ona miała rację, wiedziałam, że miała.
Zgubiona! Zgubiona! Zgubiona! Biegłam ulicą jak błyskawica zostawiwszy dziewczynę z Armii Zbawienia stojącą na zewnątrz klubu. Byłam zgubiona. Zatraciłam się w mojej własnej ciemności, w mojej samotności.
To zdarzyło się wiele lat wcześniej, zanim w koocu dotarł do mnie głos Zbawiciela i kiedy zrozumiałam, jak bardzo potrzebuję do niego należed. Patrząc wstecz na tę noc, uświadamiam sobie, że wtedy podarowano mi wspaniałą szansę, a ja... nie wykorzystałam jej...
ROZDZIAŁ XI
KRÓLESTWO SZATANA
Dwie, nieznane mi dziewczyny stały w półmroku nocnego klubu, szepcząc stłumionymi głosami. Coś intrygującego sprawiało, że zdawały się byd inne. Dlaczego? Zauważyłam je już wcześniej. Zawsze trzymały się razem i z nikim nie próbowały nawiązad znajomości. Łączyła je jakaś dziwna więź. Znajomi w klubie też niczego o nich nie wiedzieli.
Tak, było w nich coś innego, coś dziwnego i niesamowitego. Pełna ciekawości, postanowiłam zaryzykowad i dowiedzied czegoś o tych dziwnych osobach. W klubie zawsze panował półmrok. Nie było, więc trudno zbliżyd się do kogoś i pozostad niezauważonym. Stanęłam w zacienionym korytarzu prowadzącym do garderoby i przysłuchiwałam się uważnie szeptom tych dwóch dziewczyn. Nie 65
dotarło do mnie zbyt wiele, ale usłyszałam coś o świątyni szatana. Powstrzymując oddech, czekałam co będzie dalej. Na próżno. Już nic więcej do mnie nie dotarło. Jeśli chciałam się dowiedzied, o czym mówiły, musiałam ujawnid swoją obecnośd. Wyszłam z cienia i stanęłam przed nimi.
- O co chodzi z tą świątynią szatana?
Zaskoczone wpatrywały się we mnie.
- Nie możemy nic powiedzied. To tajemnica.
- Jasne, rozumiem - odburknęłam. - Ale ja chcę wiedzied!
Tajemnicze osóbki zapewne obawiały się, że słyszałam ich całą rozmowę. Spojrzały na siebie i potem jedna z nich powiedziała:
- Jeśli obiecasz, że nigdy nikomu nie powiesz ...
- Obiecuję!
- Należymy do ludzi oddających cześd szatanowi i spotykamy się w jego świątyni.
- Czy mogę też tam pójśd?
Znów spojrzały na siebie porozumiewawczo i wyraziły zgodę.
- Bądź przed klubem jutro o osiemnastej. Zabierzemy cię.
Następnego wieczoru czekałam w umówionym miejscu z bijącym sercem. Dokładnie o osiemnastej podjechał duży, czarny samochód. Dwie nieznajome siedziały już wewnątrz na tylnym siedzeniu. Kierowca kazał mi wsiąśd.
- Będziesz musiała to założyd na głowę - powiedział podając coś przypominającego wielki kaptur. - Nie możesz się dowiedzied, gdzie jest świątynia. Zwłaszcza, kiedy jedziesz tam pierwszy raz. Nie miałam nic przeciwko temu. Ten kaptur był właściwie dodatkową atrakcją, tajemnicą. Serce biło mi w zawrotnym tempie.
Nie jechaliśmy długo. Poprowadzono mnie jakąś drogą z niewielką ilością schodów i dopiero wtedy zdjęto mi ten kaptur. Przeżyłam szok, widząc tak niezwykłe i tajemnicze miejsce. Staliśmy na koocu ogromnej sali wypełnionej około pół tysiącem ludzi. Na przedzie znajdowała się podwyższona, cała czarna platforma. Na siedzeniu przypominającym tron siedziała zakapturzona postad, ubrana w togę, wyhaftowaną w smoki, węże i ogniste płomienie. Wokoło, w półokręgu, stało trzynaście innych postaci, także ubranych w czero.
W pierwszym momencie miałam ochotę wybuchnąd śmiechem, widząc to całe przedstawienie. Mając jednak świadomośd powagi wypełniającej zgromadzenie, 66
starałam się uszanowad panującą atmosferę i powstrzymad spontaniczne reakcje. To była chyba mądra decyzja.
Wyjaśniono mi, że owe postacie wokół tronu to kapłani i kapłanki szatana. Nagle wypełniło mnie poczucie nieokreślonego niebezpieczeostwa. Chciałam uciekad tak daleko, jak to możliwe, a jednocześnie nie byłam w stanie poruszyd nogą. Coś mnie powstrzymywało.
Rozpoczęła się ceremonia. Kapłani i kapłanki nucili w dziwnym transie, którego tempo narastało i stawało się coraz bardziej intensywne i głośne zarazem. Jednocześnie pewna czarna postad powoli schodziła z podwyższenia. Dwóch kapłanów zdjęło z jej głowy kaptur, a tłum pochylił się głęboko i oddał jej hołd. Byłam tylko obserwatorem i pozostałam na swoim miejscu.
- To główny kapłan szatana - wyszeptała jedna z dziewcząt. - Zawsze należy okazywad mu posłuszeostwo.
Niezdolna by wydusid z siebie słowo, przytaknęłam tylko, obserwując to fascynujące widowisko.
- On reprezentuje szatana na ziemi - dodała dziewczyna drżącym, pełnym uwielbienia i szacunku głosem.
Zorientowałam się już, że weszłam w samo serce satanistycznego konwentu.
- Patrz i słuchaj uważnie - znów odezwała się ta sama dziewczyna. - Będę tłumaczyd ci wszystko w trakcie ceremonii.
Teraz całe zgromadzenie śpiewało modlitwy do Najwyższego Kapłana, zachowując ten sam, dziwny rytm. Wszystkie oczy skierowane były na niego. Kapłani i kapłanki usługiwali mu, gdy całował naczynia, noże i emblematy satanistyczne, przyniesione z ołtarza.
- Poświęca świątynię i naczynia Lucyferowi.
Nagle wszystkie światła zgasły, a zapłonęły prawdziwe pochodnie. Po raz pierwszy dostrzegłam wizerunki szatana wokół na ścianach. Zdawały się ożywad w trakcie ceremonii.
Przyniesiono białego koguta, któremu skręcono kark dokładnie na schodach prowadzących do tronu i ołtarza. Krew była wszędzie. Kogut został złożony w ofierze szatanowi. Towarzyszyła temu modlitwa i śpiew. Wszystko było czynione w imieniu szatana, diabłów, a tłum popadł w niezwykłe uniesienie, ekstazę. W pewnym momencie zorientowałam się, że Najwyższy Kapłan patrzy prosto na mnie. Miałam wrażenie, że jego wzrok przenikał mnie na wylot. Zadrżałam. 67
Ceremonia trwała jakieś dwie godziny. Było to niesamowite, ale złe doświadczenie. Najwyższy Kapłan pojawił się nagle na koocu sali, ubrany po „cywilnemu". Podszedł do mnie.
- Czy chcesz się do nas przyłączyd?
- Nie wiem. To wszystko nieco mnie przeraziło.
- Nie ma powodu do obaw - uśmiechnął się.
Nie mogłam nie zauważyd, że patrzył na mnie w szczególny sposób.
- Mam nadzieję, że zobaczę cię na następnym spotkaniu - powiedział i zniknął.
- On się tobą zainteresował, Doreen, - zauważyła jedna z dziewczyn.
- Wiem. Tylko, dlaczego?
Zaintrygowało mnie to. Wyłuskał mnie z półtysięcznego tłumu. Dlaczego? Przyczyny poznałam później. Wyszukiwanie talentów i potencjalnych członków było prowadzone bardzo energicznie i gorliwie - prawdopodobnie traktowano to z większym naciskiem niż w chrześcijaoskich kościołach. Poza tym, każda nowa osoba – obserwator obecna na ceremonii, jest zagrożeniem, gdyż może o wszystkim opowiedzied na zewnątrz.
Bardzo często zmieniano lokalizację świątyni, jeśli istniał chodby cieo zagrożenia, iż zostanie ona odkryta przez kogoś z zewnątrz. Utrzymywanie wszystkiego w tajemnicy było niezbędne!
Nie byłam pewną czy miałam ochotę znaleźd się tam ponownie, a jednocześnie jakaś niewytłumaczalna siła ciągnęła mnie na kolejne spotkanie. Zostałam zabrana w podobny sposób, jak poprzednio. Ukrywano przede mną miejsce, w którym znajdowała się świątynia.
Byłam świadkiem tych wszystkich zachowao, pełnych zła, daleko gorszych niż poprzednio. I byłam więcej niż zaskoczona powagą całego zgromadzenia. Najwyraźniej szczerze wierzyli w to, co robili. A co dziwniejsze, jeszcze nim spotkanie dobiegło kooca, przestałam się czegokolwiek obawiad.
Nie ukrywam, że pochlebiło mi zaproszenie wielkiego kapłana na kolację. Byłam nieco zdenerwowana, ale on starał się, żebym czuła się swobodnie. Nie upłynęło wiele czasu i opowiedziałam mu swoją historię. Nie wydawał się zaskoczony, słysząc, że jestem dpunką, prostytutką i striptizerką. Byd może jedna z dziewczyn, które mnie tutaj zabrały, przybliżyła mu moją osobę. 68
-Tak naprawdę, to wszyscy ludzie są satanistami - powiedział. - Od góry do dołu: bankierzy, sklepikarze, nauczyciele, pielęgniarki, prostytutki, narkomani. Nie ma różnicy między nami. Jesteśmy tutaj, by dawad świadectwo o mocy szatana na ziemi, zawsze i wszędzie - jak tylko potrafimy.
Miał silną osobowośd i z łatwością przekonał mnie, żebym została satanistką. Uczono mnie, że zło wcale nie jest złe, jak myśli większośd ludzi, ale słuszne i dobre. Zdawało mi się to głupie, ale zaczęłam w to wierzyd.
Sataniści przekręcali i przewartościowywali dosłownie wszystko. Kłamstwo, jak mi powiedziano, było w rzeczywistości prawdą. Strasznie to zagmatwane, ale wielu dawało temu wiarę - nawet bardzo inteligentni ludzie. Proces stawania się satanistką był swego rodzaju praniem mózgu. Jeśli ktoś powtarza ci różne rzeczy wciąż i wciąż na okrągło, w koocu zaczynasz w nie wierzyd, niezależnie od tego, jak idiotycznie brzmią.
Moja przyjaźo z wielkim kapłanem umacniała się. Uczęszczałam na wszystkie spotkania w świątyni - już bez kaptura tajemnicy. Chciałam zostad prawdziwą satanistką. Nie było to jednak wcale proste. Najpierw musiałam nauczyd się zasad satanizmu i bezgranicznie uwierzyd w każdą z nich. Oto kilka przykładowych prawd, które musiałam zaakceptowad:
1) Tajemnica jest obowiązkiem każdego satanisty. Za wszelką cenę należy utrzymad w tajemnicy miejsce, w którym znajduje się świątynia.
2) Wszyscy muszą kochad, szanowad i okazywad bezwzględne posłuszeostwo Wielkiemu Kapłanowi, który reprezentuje Lucyfera na ziemi. Sataniści muszą podążad za szatanem każdego dnia w swoim życiu i służyd tylko jemu.
3) Nie wolno żadnemu sataniście wchodzid do kościoła chrześcijan, chyba że jest szpiegiem wysłanym przez Wielkiego Kapłana. Wszelkie nowe pomysły i wydarzenia należy relacjonowad Wielkiemu Kapłanowi w świątyni szatana.
4) Ze względu na swój własny rozwój, żadnemu sataniście nie wolno czytad Biblii.
5) Należy kpid z pisma świętego i palid je w świątyni, dotyczy to także wszelkich śpiewników i zbiorów modlitw - generalnie literatura chrześcijaoska każdego rodzaju musi byd niszczona! Ta zasada liczy sobie wiele setek lat. Dla kontrastu - każde pismo pochodzące od kapłana szatana jest przechowywane i traktowane z szacunkiem. Objawienia z Hadesu, objawienia demonów i diabłów są często czytane podczas rytualnego uwielbienia w świątyni szatana.
69

6) Nikt nie ma prawa spóźnid się do świątyni. Niepunktualni będą podlegad karze biczowania, którą na oczach całego zgromadzenia, wykona Wielki Kapłan.
7) Lucyfer musi byd wywyższony we wszystkich sytuacjach, nawet w pracy i życiu prywatnym. Lucyfer widzi i zawsze jest obecny z nami, należy mu okazywad posłuszeostwo. Kłamstwa, oszustwa, przekleostwa, nawet morderstwa - są słuszne.
8) Każdego dnia należy modlid się do Lucyfera.

Znacznie więcej jest tych reguł, a każdego, kto złamie chodby jedną czeka kara biczowania na oczach całego zgromadzenia. Sam Wielki Kapłan wymierza karę.
Szybko nauczyłam się wszystkich praw. Mało tego - całkowicie uwierzyłam w ich słusznośd. Najwyższy Kapłan zaczął regularnie odwiedzad klub nocny, w którym pracowałam jako striptizerka. Stałam się jego kochanką. Często przynosił ze sobą dawkę heroiny i nie chciał pieniędzy.
- To prezent - mówił.
Cóż za prezent... Moje uzależnienie od twardych narkotyków było jak bezpowrotny bilet do piekła. Striptiz i cała reszta, zdawała się blednąc w porównaniu z oddawaniem czci szatanowi.
Nie pytałam, skąd pochodzą te narkotyki. Chociaż byłam teraz jego kochanką, moja prostytucja go nie interesowała. Wierzył, że im więcej zła zaakceptuje i popełni na ziemi, tym większą otrzyma nagrodę. I jeśli umrze, wierzył, że będzie dowodził legionami diabłów. Tak więc im więcej zła - tym większa nagroda. Pewnego dnia powiedział:
- Teraz jesteś gotowa by stad się zaprzysiężonym dzieckiem Lucyfera.
Ceremonia miała byd skomplikowana i długa. Wielu satanistów było obecnych, nawet z innych świątyo w Anglii. Kiedy nadszedł czas, ponad 800 osób zgromadziło się w naszej świątyni. Wszyscy przybyli na czas. Nikt nigdy nie spóźniał się na żadne spotkanie.
Ubrana byłam w luźną, czarną togę. Wznoszono hymny i modlitwy do wielkiego boga ciemności, śmierci i tajemnicy. Płonące pochodnie rzucały niesamowite cienie na wszystkie ściany i sufit. Naczynia na wysokim ołtarzu dedykowano szatanowi, jedno po drugim. Kapłan Najwyższy ucałował srebrny nóż, po czym powstał ze swego tronu i wzniósł ręce, wówczas wszyscy, także ja, padliśmy na ziemię, oddając mu cześd. Dwóch kapłanów zniknęło za czarnymi zasłonami z tyłu, by wrócid po chwili z ofiarnym, białym kogutem. Jego kark został złamany tak, że 70
powstała otwarta rana. Krew ściekała do srebrnego kielicha. Śpiewane pieśni i wznoszone modlitwy przybierały na sile. Powietrze przesycone było złem.
Kapłan Najwyższy pojawił się przede mną, naciął moje lewe ramię i podstawił ów srebrny kielich zawierający krew ptaka. Ponownie pocałował nóż i zamieszał nim krew. Upiłam nieco z zawartości kielicha i wzniosłam okrzyk na cześd szatana.
Następnie umoczyłam palec w tej zmieszanej krwi i podpisałam prawdziwy pergamin, mówiący, iż moja dusza należy odtąd do szatana, na wieki wieków. Teraz byłam prawdziwą satanistką, a wszyscy zgromadzeni okazywali szczerą radośd z faktu narodzenia się nowego dziecka szatana. Ludzie jakby oszaleli, wpadli w ekstazę i wiele dzikich, złych rzeczy działo się tamtego wieczoru w świątyni.
Ku mojemu zaskoczeniu zostałam zaprzysiężona na Wyższą Kapłankę, wielki to był honor w kręgu satanistów. Kiedy zaprotestowałam, nie czując się gotowa na taki zaszczyt, Wielki Kapłan oświadczył, że to było życzenie samego Lucyfera i on musi byd posłuszny. Teraz lepiej mogłam służyd mojemu mistrzowi. Nauczono mnie podawania świętych naczyo i służenia przy wysokim ołtarzu. Stałam się znana, jako Wielka Kapłanka Diana. Czułam się bardzo ważna.
W klubie wtajemniczeni traktowali mnie jak swoją przywódczynię. Szatan rzeczywiście był moim mistrzem. Zdarzało mi się słyszed jego głos i widzied go przed oczami. Kilkakrotnie Lucyfer materializował się, jako czarna postad, przed całym zgromadzeniem w świątyni. Nikt nie wątpił, to był sam szatan. Słyszeliśmy jego głos jako cała kongregacja. Wiedzieliśmy, że mówił „Jestem Lucyfer, wasz pan. JA mówię do was moimi ustami. Bądźcie posłuszni mym słowom, moje dzieci. Czyocie wszelkie zło, jakiego pragnie wasze serce. Nigdy nie czujcie strachu - ja będę was chronił nieustannie. Dziś w nocy czujcie się wolni w swych pożądaniach. Mam upodobanie w waszej żądzy."
Wszyscy okazywaliśmy posłuszeostwo, bez zadawania jakichkolwiek pytao. W dawnych wiekach jeden, może dwóch najwyższych kapłanów, miało moc, pochodzącą od samego Lucyfera, dzięki niej dokonywali operacji na sobie samych i innych. Zabiegi były przeprowadzane bez użycia jakichkolwiek środków medycznych. Więcej nawet – nie pozostawały po nich żadne blizny.
Moc pogrążania się w głębokich transach jest praktykowana po dziś dzieo. Także i tej mocy doświadczałam, widząc przejmujące działanie demonów. ZPW (zmysł ponadnaturalnego wnikania) był jednym z moich szczególnych darów. Bez trudu mogłam czytad w umysłach ludzi i przewidywad ich słowa, a nawet czyny. 71
Czytelnicy mogą pytad, czy naprawdę jest możliwe, by ktoś tak bardzo zaangażowany w zło, jak ja, mógł nawrócid się i odkryd Jezusa Chrystusa. Ale Biblia mówi, że Jezus umarł za każdego. On także umarł za satanistów.
Miał nadejśd czas, kiedy zmieniłam swojego pana i zaczęłam służyd największemu Panu ze wszystkich. Ale jeszcze nie teraz.
ROZDZIAŁ XII
KRÓLOWA CZAROWNIC
Moja wiedza dotycząca zła poszerzała się wraz z upływem kolejnych miesięcy. Oddawanie czci demonom oraz pozycja wyższej kapłanki stały się dla mnie najważniejszymi sprawami w życiu. Nie były jednak spełnieniem wszystkich moich ambicji.
Nawet poza świątynią miałam głęboką świadomośd obecności szatana. Niewidzialna dłoo zdawała się popychad mnie dalej i dalej w kierunku królestwa ciemności. Odkryłam w sobie nienaturalną siłę i wytrzymałośd. Także sen nie był mi tak bardzo potrzebny, jak przeciętnemu człowiekowi. Całkowicie oddałam się szatanowi i wiernie dotrzymywałam złożonych mu obietnic.
Może to dziwne, ale wciąż miałam mój śpiewnik Złote Dzwony. Zgodnie ze wszystkimi zasadami satanizmu powinnam była zniszczyd tę książkę - ale nie mogłam tego zrobid. To był jedyny prezent, jaki otrzymałam w dzieciostwie. Nie czytałam już tekstów piosenek - zaprzestałam tego dawno, dawno temu. I jeśli mam byd szczera, to niemal zapomniałam o tej książce, dokładnie ukrytej zresztą gdyż wielu ludzi przewijało się przez mój pokój. Oczywiście wielki kapłan był tu niemal zawsze.
Pewnego dnia, gdy piłam z moim kochankiem i mistrzem, Najwyższym Kapłanem, miałam niejasne wrażenie, że chce on wywrzed na mnie jakiś szczególny wpływ. Nagle wyrecytował wzniosłym tonem:
- Jesteś Najwyższą Czarownicą reprezentującą królestwo czarnej magii, Królową Dianą.
Usłyszawszy owo patetyczne zdanie, wybuchnęłam śmiechem i niema zakrztusiłam się drinkiem.
- To nie jest śmieszne - odparł zgryźliwie mój kochanek.
- O, przepraszam, ale to zabrzmiało śmiesznie - powiedziałam, wciąż zanosząc się śmiechem. 72
W moim pojęciu czarownica miała długi, haczykowaty nos i dosiadała starej miotły, unosząc się pod niebem w świetle księżyca. Wkrótce odkryłam, że moje wyobrażenia były bardzo dalekie od prawdy...
Czarna magia ma wiele wspólnego z satanizmem. Różnicą jest przede wszystkim to, że sataniści oddają cześd diabłu w świątyni szatana. Czarownicy uczestniczą natomiast w zgromadzeniu trzynastu czarownic, z których jedna jest głową zgromadzenia. Nie potrzebują świątyni.
Praktykowad magię można wszędzie, chod faktycznie najlepsze bywają miejsca ciche, znajdujące się w pewnym odosobnieniu np. porzucony dom, daleka plaża, las. Magiczna godzina północy oraz światło księżyca także mają szczególne znaczenie.
Czarne czarownice posiadają wielką moc, czego nie powinno się lekceważyd. Aby się wspierad, są w stanie przywoład i odwoład moce ciemności. Bardzo często rozkopują świeże groby i składają ciała zmarłych w ofierze szatanowi. Kiedy święta ziemia jest sprofanowana – zostawiają jakiś symbol, jakiś znak rytuałów magicznych: krwią kozłów są pomazane niemal wszystkie grobowce i mury. Dla czarownicy nie istnieje żadna świętośd i nic nie jest w stanie przeszkodzid jej w osiągnięciu zamierzonego celu. NIC!
Czarownice związane z czarną magią mają moc rzucania przekleostw na ludzi. Znane są przypadki śmierci osób z powodu klątwy czarnej wiedźmy. Często obrzędy pełne są wyuzdania, perwersji seksualnej oraz obnażanie ciała.
Czarne wiedźmy i sataniści wierzą, że w ostatecznej bitwie między złem i dobrem – zło zatriumfuje. Wierzą, że Lucyfer pewnego dnia pokona Chrystusa i przywróci to, co nazywa swoim, jedynym słusznym porządkiem. Według nich, szatan będzie rządził ziemią wodami i niebiosami.
Dla czarnej magii piekło nie jest miejscem cierpieo, ale nieograniczonej przyjemności, gdzie są zaspokajane wszystkie żądze. Im więcej zła, tym lepsza motywacja dla czarnych wiedźm i satanistów.
Uważaj czytelniku! Ci, którzy idą w dół ciemną drogą magii, tracą sens i cel, ich umysły popadają najpierw w chorobę, a potem w szaleostwo.
Koocząc naszą rozmowę o czarnej magii Wielki Kapłan powiedział:
- Byłabyś niezłą czarownicą Diano. Masz w sobie wielką naturalną moc.
Wiedziałam o tym. Niejednokrotnie czułam w sobie moc, ale zawsze uważałam, że wcale nie była naturalna, ale raczej - nienaturalna, działająca przeze mnie, a nie 73
wypływająca ze mnie. Nie urodziłam się z tą mocą. To nie była moja moc, ale szatana. Zaskoczyły mnie te słowa Kapłana. Spojrzałam w głąb jego ciemnych, lśniących oczu.
Znał swoją przewagę nade mną i hipnotyzujące właściwości swojego spojrzenia. Jego twarz jaśniała dziwnym, dzikim światłem, jakiego dotąd nie widziałam. Przez moment chciałam uciec, ale uczucia te ustąpiły i zgodziłam się towarzyszyd mu na spotkaniu czarownic, chod miałam świadomośd, że może to byd gorsze niż satanizm. Byłam już zaprawiona w oglądaniu zła i obrzydliwych orgii w świątyni szatana, ale teraz miałam byd świadkiem czegoś jeszcze gorszego.
Zawsze okazywałam posłuszeostwo mojemu mistrzowi, Wielkiemu Kapłanowi satanistów, tak więc stałam się czarownicą zgodnie z jego życzeniem. Inicjacja polegała m.in. na pomazaniu mego nagiego ciała krwią kozła. Dalej działy się rzeczy tak przesycone złem, że nie sposób ich wspominad.
Na każdym spotkaniu dochodziło do okropnych, perwersyjnych aktów seksualnych. Seks zawsze odgrywał ważną rolę w magii. Wielu ludzi oddanych czarnej magii to homoseksualiści, zarówno kobiety jak i mężczyźni.
Dośd często praktykowano też sadyzm i masochizm. Niektórzy cięli swoje własne ciała nożem, nie czując bólu, zażywali śmiertelnych trucizn, nie ponosząc żadnej szkody. I to wciąż dzieje! Także dziś!
Zostałam czarownicą. Działająca przeze mnie moc, w połączeniu z wcześniej zdobytą wiedzą na temat zła, była niesamowita. Takie rzeczy, jak lewitacja na wysokości półtora metra, przychodziły mi bez trudu. Demony wspierały mnie w szczególny sposób.
Zabijanie ptaków, wzbijających się w powietrze zaraz po wypuszczeniu z klatki, to kolejna rzecz, którą demonstrowałam, jako czarownica. Mogłam sprawiad, że przedmioty znikały i pojawiały się.
Brałam udział we wszystkim, w czym stosowano czarną magię, dosłownie we wszystkim. Dokonywałam więcej okropności w ciągu jednego tygodnia niż inni w całym swoim życiu... I nie zaskoczyło mnie, kiedy Wielki Kapłan zwrócił uwagę na moje postępy w czarnej magii.
- Mogłabyś nawet zostad królową czarownic pewnego dnia, Diano.
- Ja??
- Tak, właśnie ty. Zasugeruję to, komu trzeba. Ale ty musisz dwiczyd swoje umiejętności, by byd gotową na niezwykłą próbę. 74
Próba mocy, o jakiej wspomniał, była przeprowadzana w Dartmoor w Devon, centrum dwóch, bardzo rozwiniętych i aktywnych zgromadzeo. Prezentowałam swoją moc bez Wielkiego Kapłana, jako towarzysza, (co było dośd dla mnie zaskakujące i niecodzienne.
Próba w widoczny sposób potwierdziła moje predyspozycje, by zostad królową czarownic. To był środek jasnej, bezchmurnej nocy, idealnej dla magii. Rozebrani członkowie zgromadzenia oddawali się swoim rytuałom. Byłam pośród nich. Nagle zobaczyłam trzech mężczyzn na zboczu wzgórza. Intruzi mogli zauważyd nas w ciągu kilku chwil. Nie było żadnych skał ani drzew, by się skryd.
- Co zrobimy? - pytały czarownice zaniepokojone - Nie ma gdzie się schowad!
- Nie obawiajcie się - powiedziałam. - Mogę się stad niewidzialna.
- A co z nami?!
- Jeśli mi zaufacie, w pełni zaufacie, także was uczynię niewidzialnymi.
Nie było czasu do stracenia. Pośpiesznie wykonywały moje polecenia. Stanęłyśmy w kręgu. Wzniosłyśmy nasze ręce do góry, kierując dłonie ku środkowi, tak byśmy mogły się dotykad. Wezwałam moce ciemności, moce demonów i samego szatana. W ciągu sekundy otoczyły nas zielone błyskawice. Z ledwością dostrzegałyśmy owych trzech mężczyzn przechodzących „przez nas". Mogłam łatwo dotknąd ich, szczególnie tego, który przeszedł dokładnie przez środek naszego kręgu. Moja magia działała. To co opowiadam jest szczerą prawdą. Byłyśmy niewidzialne dla trzech mężczyzn, którzy nawet nie dostrzegli zielonych błyskawic. Dla nich, na wzgórzach nie działo się nic niezwykłego.
- Chodźmy do domu - odezwał się jeden z nich. - Tu nie ma żadnych czarownic. Tylko czas tracimy.
Poranna gazeta lokalna wyjaśniła powody, dla których owi trzej mężczyźni znaleźli się tej nocy na wzgórzu. Artykuł na pierwszej stronie zatytułowano: „ NIE MA CZAROWNIC W DARTMOOR". Napisano, że poprzedniego wieczoru miejscowy kaznodzieja zabrał dwóch reporterów na wzgórze Dartmoor, by udowodnid, że odbywają się tam praktyki czarnej magii.
Wyprawa okazała się bezowocna. Kaznodzieja nie był jednak przekonany. Oczywiście, miał rację. Nieświadomie znalazł się przecież pośród nich... Ubawiłyśmy się do łez, a relacja z tych wydarzeo trafiła do wielu innych zgromadzeo. 75
Stałam się sławna także poza granicami kraju. Niektórym może wydad się dziwne, iż Bóg nie dopuścił, aby kaznodzieja zobaczył czarownice. Bez kwestionowania Bożej woli – możemy byd absolutnie pewni, że wiedział, co robi. Jestem przekonana o celowości Bożego działania.
Zapewne ochronił tych ludzi i nie pozwolił, aby zostali skrzywdzeni. Próbowałam tej nocy rzucid klątwę na wspomnianego kaznodzieję, ale nie zadziałała. Czułam dziwną barierę, której moja moc nie mogła złamad, barierę wielkiej wiary i odwagi tego człowieka.
Zaintrygowało mnie to. Moje moce nigdy dotąd nie zawodziły. Nie miałam pojęcia, że tego mężczyznę ochraniała moc daleko silniejsza od mocy szatana - wszechmocna siła Pana Jezusa Chrystusa, który zwyciężył śmierd, piekło i szatana w miejscu zwanym Kalwaria.
Na pierwszy rzut oka wydarzenia na wzgórzach Dartmoor ukazały oczywistą moc magii, w rzeczywistości jednak, udowodniły one daleko większą moc Jezusa Chrystusa.
Zlot w Dartmoor był poniekąd przygotowaniem do wielkiej ceremonii, w czasie, której miała zostad wybrana kolejna królowa czarnej magii, królowa czarownic. Zjechały się czarownice z wszystkich części Anglii, także z Holandii, Niemiec i Francji. Przybyły przed świętem Halloween, kiedy Dartmoor wypełniało się turystami. Napływ gości do Plymouth z pewnością wiązał się z przybyciem czarownic.
Przyjechały eleganckimi samochodami, nie na miotłach. Rezerwowały pokoje w hotelach, w których czekano przede wszystkim na ludzi sukcesu, na mężczyzn i kobiety interesów - którymi wiele z nich z faktycznie było. Dzisiejsza czarownica nie ma nic wspólnego z wiedźmą z lasu. Niesamowite siły zła są ukryte w dobrze prezentujących się, dobrze prosperujących i często bardzo szanowanych osobach.
Nadszedł moment rozpoczęcia wielkiej ceremonii. Musiałam się pomóc sobie narkotykami, żeby pokonad tremę i zdenerwowanie. Potem, pewna siebie, podjęłam wyzwanie.
Zaczęło się pieśni na cześd starożytnych bogów i demonów. Bogini księżyca Diana była moją ulubioną, z oczywistych powodów. Po wstępnych rytuałach nastąpił wielki sprawdzian mocy. O tytuł rywalizowało wraz ze mną siedem czarownic. Ze względu na bardzo wyrównany poziom zwycięstwo nie było łatwe.
Uwolniono ptaka z klatki. Zabiłam go w locie. Robiłam to już wcześniej i byłam jedyną której udało się to teraz. Tej niesamowitej nocy demonstrowano w 76
Dartmoor wiele innych, nierzeczywistych wyczynów, ale ostatni miał byd największy: przechodzenie przez ogieo.
Tak, przejście przez wielki, płonący stos (nie mały kopczyk, ale ogromny, wyższy niż człowiek, stos). Zwycięską kandydatkę czekało spotkanie z Lucyferem w samym centrum płomieni. Tam, na oczach całego zgromadzenia, Mistrz miał wziąd dłoo czarownicy i przeprowadzid ją przez płomienie tak, by języki ognia nie pozostawiły na niej najmniejszego śladu.
Szłam pewna siebie prosto w ogieo wysoki na kilka metrów, cały czas wzywając imię swojego mistrza, Diablosa. Nagle ujrzałam go materializującego się przede mną – wspaniałą czarną postad. Chwyciłam wyciągniętą w moim kierunku dłoo i weszłam z nim w samo serce ognia. Przystanęliśmy na moment w samym środku, a ogromne języki lizały nas z każdej strony.
Kiedy tylko pojawiłam się po drugiej stronie ognia - Lucyfer zniknął. Na mojej czarnej todze, na ciele, nie było najmniejszego śladu poparzenia, nawet moje długie, rozpuszczone włosy nie przesiąkły zapachem ognia. Wszyscy padli przede mną na ziemię.
- Niech żyje Diana, królowa czarnej magii! - wznosił się głośny okrzyk ponad tysiąca czarownic.
Umieszczono na mojej głowie szczerozłotą koronę i okryto mnie peleryną przecudnie haftowaną złotymi nidmi, a w lewą dłoo włożono mi złote berło. Zajęłam miejsce na tronie, przygotowanym jeszcze przed ceremonią. Wszystkie przedmioty miały ogromną wartośd i były pieczołowicie chronione przez panującą królową.
Przerażająca, mrożąca krew w żyłach ceremonia trwała dalej: nagie taoce, zmysłowe przyjemności, alkohol i narkotyki. Diana, królowa czarownic, królowa czarnej magii, była oczywiście w centrum wszelkich atrakcji. Z dumą traktował ją jej mistrz i kochanek – Wielki Kapłan satanistów. Ostatecznie, byłam przecież jego protegowaną. To on mnie uczył.
Ktokolwiek przyszedłby tej nocy na wrzosowiska, nie mógłby nie zauważyd, że dzieje się coś dziwnego. Płomienie ogromnych ognisk widoczne były z daleka, a mimo to nic nie zakłóciło wydarzeo nocy. Byd może niektórzy wiedzieli, że to, co się działo, miało związek z piekielnym złem, woleli więc trzymad się z daleka. Nie obwiniam ich. 77
Może niektórzy śmieją się z legend o magii i czarownicach. Nie mają dowodu na ich istnienie i nigdy nie byli bezpośrednimi świadkami takich wydarzeo. Jeśli ktoś jednak byłby tamtej nocy na wrzosowiskach - nie wątpiłby już nigdy więcej...
Ja wiem, że magia jest rzeczywista i że czarownice istnieją. Czyż nie byłam na szczycie świata zła, jako królowa czarownic i czarnej magii?
ROZDZIAŁ XIII
BEZ ODWROTU
Królowa czarownic". Tytuł ogromnie szanowany, upoważniający do wszelkich zaszczytów, ale i wymagający pewnej odpowiedzialności. Żadna z czarownic, a przecież i one miały wielką moc, nie zazdrościła mi ani trochę. Wraz z tytułem przyszła nauka, praca i podróże. Byłam otoczona luksusami, a Wielki Kapłan towarzyszył mi niemal wszędzie, gdyż i on należał do zgromadzenia czarownic. Holandia, Niemcy, Francja to niektóre kraje, jakie odwiedziłam. Miejscowe czarownice zawsze traktowały nas z najwyższymi honorami.
Zatrzymywaliśmy się jedynie w najlepszych hotelach oraz w wielkich, bardzo drogich domach, w pięknych okolicach. Te podróże mogłyby byd opisane, jako podróże grzechu. Nie istniały także bariery językowe, gdyż z pomocą Lucyfera, z łatwością mogłam rozumied i posługiwad się każdym językiem. Stare powiedzenie „Zło troszczy się o złych" jest prawdą, gdy realizowane są cele Złego.
Prowadziłam mnóstwo dyskusji, dawałam prelekcje, spotykałam się naprawdę z wieloma osobami. Do najważniejszych tematów należała atrakcyjnośd czarnej magii. Wielu ludzi, szczególnie młodych, żywo interesowało się okultyzmem. Często rozprawialiśmy, jak wykorzystad to zainteresowanie, by dad magii nowy wymiar, ukazad ją w interesującym świetle. Przyciągnąd ludzi, a jednocześnie nikogo nie przerazid. Zachwalad królestwo tajemnicy i wrażeo. Uczynid magię mniej złowróżbną. Prezentowad ją, jaka naturalną, niegroźną przygodę. (Każdego kuszą przygody i tajemnice). Ukryd zło w atrakcyjnym opakowaniu.
Potrzebowaliśmy nowych członków w zgromadzeniach, by zło nie zostało pokonane. Nie było zbyt wiele czasu. Teraz był czas „łowienia" ludzi. Kiedy ktoś już się zaangażuje w magię, nie jest w stanie z niej zrezygnowad. Strach skutecznie powstrzymuje przed odwrotem. Bo ... nie ma odwrotu.
My, czarownice byłyśmy bardzo oddane naszemu powołaniu i dyskusje trwały godzinami. Nie liczyłyśmy się z czasem. Dzielenie się doświadczeniami, 78
demonstrowanie okultystycznej mocy i odwiedzanie zgromadzeo było częścią mojej działalności zagranicą.
Po powrocie do Anglii spędzałam czas odwiedzając zgromadzenia. Powstało wiele nowych, a właściwa zachęta dobrze wróżyła na przyszłośd. Miałyśmy świadomośd, że czarownice zajmujące się białą magią także walczyły o powiększanie swoich szeregów.
Dlatego też tak ważne było, by przyciągad nowe osoby. Nigdy nie wspominaliśmy o krwawych ofiarach, bo to mogłoby wystraszyd potencjalne kandydatki na czarownice. Białe czarownice zasilały szeregi czarnych i mogłyśmy uczyd się od siebie nawzajem.
Czarownice uprawiające białą magię mają zasadę, by nikogo nie krzywdzid. Znam jednak niejednego przedstawiciela białej magii, który łamie tę zasadę. Białe czarownice zaczęły naśladowad pewne praktyki czarnej magii zwane woodoo. Polegało to na wykorzystywaniu glinianej lalki imitującej konkretną osobę, której chciano sprawid ból. Wszystko, co zostało popełnione na owej kukle - odczuwała rzeczywista osoba.
Byłam królową czarownic przez cały rok. Później chętnie odstąpiłam ten tytuł komuś młodszemu, chod mogłam go zatrzymad. Gdy tylko przestałam byd królową Wielki Kapłan znalazł sobie nową kochankę. Początkowo czułam się oszukana, zraniona i wściekła, ale w koocu to on był Wielkim Kapłanem satanistów i nikt nie miał prawa kwestionowad jego działao. Lepiej było zaakceptowad i przejśd nad tym do porządku dziennego.
Wyjechałam z Londynu. Włóczyłam się po różnych miasteczkach i wioskach przez kilka lat. Londyn odwiedzałam od czasu do czasu, żeby zdobyd trochę narkotyków i spędzid jakiś czas w świątyni szatana. Życie przestało już byd tak gorączkowe, ale wciąż panowały w nim grobowe ciemności. Zawsze gdy brakowało mi gotówki, wracałam do prostytucji.
Jako królowa czarownic żyłam w luksusach i byłam czymś więcej niż dziewczyną na zawołanie. Jednak nikt, prócz satanistów, nie wiedział o moich mrocznych tajemnicach, które rozgrywały się późnymi nocami w zgromadzeniu czarownic. Nie wiedział o tym nawet mężczyzna, z którym żyłam. Byd może dzięki mocom tkwiącym we mnie, umiałam tak lawirowad i zwodzid innych. Udawało mi się wyjśd cało nawet z największych kłamstw. Nikt nie poddawał niczego w wątpliwośd. Miałam wrażenie (jeśli mam byd szczera), że nikt nie uwierzyłby w prawdę. Kłamstwa zdawały się byd łatwiejsze do zaakceptowania. 79
To były dla mnie lata niepokoju. Nosiłam w sobie ogromną górę strachu, który cyklicznie narastał. Kiedy się pojawiał i przybierał na intensywności - w moim umyśle pojawiały się pytania. Czy piekło naprawdę było wspaniałym miejscem, jak kazano mi wierzyd? A jeśli nie, co wtedy? Wątpliwości nie przestawały mnie nachodzid. Nie mogłam sobie z nimi poradzid.
Postanowiłam spróbowad zerwad z magią i satanizmem. Musiałam byd oczywiście ostrożna. Zdecydowałam się postępowad powoli, rozsądnie, by nic nie zostało zauważone. Nikt przecież nie może zerwad z czarną magią. Tak czy inaczej - warto było przynajmniej spróbowad.
Biorąc udział w rytuałach zgromadzenia, nie potrafiłam już w pełni wierzyd, że słuszne jest to, co robię. Nachodził mnie ten paskudny niepokój. Czułam się strasznie zagubiona, jak więzieo zamknięty w długim, ciemnym tunelu, bez jednej małej iskierki światła. Byłam pełna wątpliwości i bezradności wobec własnych uczud i myśli. Zdecydowałam się zajrzed do kilku kościołów chrześcijaoskich, ot tak, żeby zobaczyd, czy mają jakieś odpowiedzi dla mnie.
Wpadałam tam tylko od czasu do czasu, rzecz jasna, ale dopuszczałam się czegoś, czego czarna czarownica nigdy by nie zrobiła. Zawsze towarzyszył mi strach, że zostanę przyłapana. Wciąż oglądałam się za siebie, sprawdzając czy nie jestem śledzona. „Po co to wszystko? - myślałam. Przecież i tak sprzedałam swoją duszę Szatanowi i potwierdziłam to własną krwią."
Dlaczego miałam te wątpliwości? Czy tylko, dlatego, że byłam w towarzystwie innych czarownic tylko raz lub dwa w tygodniu? A może to Jezus Chrystus był przyczyną tych wszystkich myśli? Uwierzyłam w to później.
Zapewne pełen miłości Zbawiciel spoglądał z wielkim współczuciem na zniewolone dziecko ciemności. Jedno małe ogniwo łaocucha, którym tak mocno byłam związana, zaczynało słabnąd.
Ostatecznie, po wielu wędrówkach, przeniosłam się do Bristolu. W tym portowym mieście, łatwo było o narkotyki, tym bardziej, że w Londynie dostałam właściwe adresy. W Bristolu, znów jako Śmiała Diana, szybko stałam się znana w „ulicznym biznesie", szczególnie w migoczącej neonami okolicy placu Św. Pawła (tam też zresztą zamieszkałam). Tak naprawdę nikt nie wiedział - moich prawdziwych uczuciach, o dręczącej mnie samotności - niepewności, kryjących się pod maską wesołości i nieustannego szukania dobrej zabawy.
Czarna magia jest i wówczas także już była, szeroko praktykowana w zachodniej części kraju. Szybko więc udało mi znaleźd tutejsze zgromadzenie czarownic. 80
Niektóre z nich pamiętały mnie z Dartmoor, gdzie byłam koronowana na królową. Zostałam odpowiedzialna za dwa zgromadzenia w Bristolu.
Wątpliwości mnie nie opuszczały, ale życie biegło dalej we właściwy sobie, ohydny sposób. Przestałam myśled o zerwaniu z magią. Wiedziałam, że wszelkie tego typu próby to strata czasu. Nie było wyjścia.
Wkrótce odkryłam, że Bristol był miastem kościołów. Zdawały się byd dosłownie na każdym rogu. Odwiedziłam kilka, ale to były bardzo krótkie wizyty. Nigdy nie zostałam na całym nabożeostwie. Nie pamiętam niczego, co zostało tam powiedziane i zrobione.
W tych moich wahaniach i drżeniach, nerwowych poszukiwaniach jakiejś drogi, zapomniałam z czasem o szukaniu prawdy. Jak na satanistę przystało, stałam się zagorzałym wrogiem kościołów, traktując je, jako źródło hipokryzji. Nawet miejsce, okolica, w którym znajdował się jakiś kościół chrześcijaoski, momentalnie wyprowadzało mnie z równowagi.
Pewnego dnia moją uwagę przykuła duża tablica na zewnątrz jednego z bristolskich kościołów, a na niej czyjeś imię i nazwisko. Czyż nie był to ten kaznodzieja z Plymouth, który usiłował ujawnid działalnośd czarownic na wzgórzach Dartmoor? Próbowałam wtedy rzucid na niego klątwę, ale mi nie wyszło. A teraz on przyjeżdża do Bristolu.
Przyspieszyłam kroku. To był coś niesamowitego. Starałam się, jak mogłam, ale nie udało mi się wymazad jego imienia z mojej głowy. Tak, Bóg działa w tajemniczy sposób...
Tego letniego wieczoru ja i dwie moje przyjaciółki (też prostytutki) włóczyłyśmy się dobrze znanymi ulicami. Nagle zwróciłam uwagę na jakiś plakat na zewnątrz kościoła. Napisane na nim było ogromnymi literami: „Błogosławieni czystego serca, albowiem oni Boga oglądad będą."
Nie wiem dlaczego, ale ten cytat ogromnie mną wstrząsnął. Szczególnie słowo „czystego". Stan zupełnie mi obcy, niedostępny, poza zasięgiem. Moje wnętrze wypełnił bolesny żal i... złośd. „Nie jestem czysta, więc nigdy nie zobaczę Boga - jeśli w ogóle jest Bóg", a nie byłam tego wcale pewna.
Podeszłam szybko do tablicy i zerwałam ten plakat. Nawet trochę mnie zaskoczyło, że udało się za jednym pociągnięciem. Wyrzuciłam go, czym prędzej.
- Cholerna kupa hipokrytów! - powiedziałam ostro.
- Noo, proszę! Diana znowu jest sobą- wybuchnęły śmiechem moje towarzyszki. 81
Wpadłam w furię. Wcale mi nie było do śmiechu, ponieważ prawda wyglądała tak, że coś wzburzyło moją świadomośd, coś mnie ukłuło. Bóg mnie szukał. To wydarzenie było przygotowaniem do tego, co miało wkrótce nastąpid, a o czym wówczas nie miałam pojęcia.
Kilka miesięcy później, byłam jak zwykle na ulicy, tym razem w centrum Bristolu. To był poniedziałek rano, dośd niecodzienna pora dla mnie na spacery, ale tak wyszło. Znów towarzyszyły mi dwie dziewczyny mojego pokroju. Szwendałyśmy się bez celu, to tu, to tam.
Zauważyłam wiele plakatów rozlepionych w widocznych miejscach. Dośd niezwykłych plakatów. „Przyjdź i posłuchaj Erica Hutchings'a w Colston Hall. Słyszały o tym już tysiące. Przyjdź, posłuchaj i ty!"
Niestety, na plakacie nie było podane, kim był Erie Hutchings i po co przyjechał do Bristolu. Była tam jego twarz. Już od pierwszego spojrzenia domyśliłam się, że zajmował się zapasami, jeśli nie teraz to przynajmniej w przeszłości. Zaintrygowało mnie to i postanowiłam dowiedzied się, kim był naprawdę. Trafiłam do miejsca, w którym spodziewałam się dostad informacje. Za mną stały, śmiejąc się i poszturchując, moje towarzyszki.
- Kim jest Erie Hutchings? - zapytałam kobietę za kontuarem.
- Nie mam najmniejszego pojęcia - odpowiedziała.
- Ktoś musi wiedzied - nalegałam, tłumacząc, że chodzi mi o człowieka z plakatów, które właśnie pojawiły się w mieście.
- Zdaje mi się, że jest ewangelistą albo kaznodzieją w każdym razie kimś w tym rodzaju - odezwała się jakaś inna kobieta.
Prawie zemdlałam. Nie, znowu?!! Nie mogłam się od tego uwolnid.
- Jakbyśmy nie mieli wystarczająco dużo kaznodziejów w Bristolu, wtykających nosy w nie swoje sprawy.
Byłam wściekła i podniosłam głos wyrażając, swój protest. Uzbierało się nieco ludzi, zaskoczonych i zaintrygowanych moim wybuchem.
- Chodźcie dziewczyny, wynosimy się stąd. - One bezmyślnie podążyły za mną, cały czas zrywając boki ze śmiechu. Obserwowana przez nieustannie śmiejące się przyjaciółki, zaczęłam zrywad wszystkie plakaty z Erickiem Hutchings'em, jakie tylko mogłam znaleźd. Prowadziłam swoją własną kampanię. 82
- Czy wszyscy już oszaleli w tym mieście kościołów? - mówiłam - Czy wszystkich dopadła religiomania?
Kilka dni później - ku u mojemu zaskoczeniu - pojawiło się jeszcze więcej plakatów. Wydawało się, że zamiast jednego zerwanego umieszczono sześd nowych. Złośd we mnie wrzała, ale zmieniłam taktykę. Zamiast zdzierad plakaty, domalowywałam ogromną, krzaczastą brodę na twarzy Ericka Hutchings'a albo - ku większej uciesze moich przyjaciółek - ogromne wąsy.
Billy Graham pojawił się w wiadomościach w tym samym czasie. Z zapałem wyzywałam ich od hipokrytów. Znajomi byli moim zachowaniem bardzo zaintrygowani.
- Co ty w ogóle chcesz osiągnąd, Doreen? Przecież oni nic złego ci nie zrobili.
- Ale nic cholernie dobrego też nie - odgryzałam się.
Czemu więc moje serce wypełniała tak ogromna nienawiśd do wszystkiego, co wiązało się z chrześcijaostwem? Lucyfer, mój pan, nie był absolutnie zadowolony z faktu głoszenia prastarej Ewangelii w Bristolu. Wielka ewangelizacja była już zaplanowana i miała się odbywad nie w kościołach, ale w ogromnej hali.
Byłam świadoma, że wpadłam w pułapkę mojego wypełnionego złem życia, i nie było z niej drogi powrotu. Przyszłośd miała pokazad, że to nieprawda. Istniała droga wyjścia: jedyna droga. Prowadziła przez miłośd i zbawienie darowane w Jezusie Chrystusie. Lekceważąc przyszłośd. Trwałam w moim życiu, godnym największego wstydu, jedynym życiu, jakie naprawdę poznałam...
ROZDZIAŁ XIV
PIERWSZY KROK DO WOLNOŚCI
Był piękny czerwcowy wieczór 1964 roku. Upłynęły trzy tygodnie od dnia, w którym zrywałam plakaty zapowiadające przyjazd Erica Hutchings'a. Właściwie to już o nim zapomniałam. W ten sobotni wieczór miałam mnóstwo innych rzeczy na głowie w związku z „interesami".
Śmiała Diana, ubrana odpowiednio do swojego zawodu, stała na ulicy czekając na klienta. Mijała minuta za minutą czułam zmęczenie, w koocu doszłam do wniosku, że dziś już nic z tego nie będzie. Byłam bardzo uzależniona od narkotyków i alkoholu. Potrzebowałam pieniędzy... Właśnie miałam zmienid miejsce, kiedy nagle zobaczyłam tłum ludzi, zdążających w tym samym kierunku. Skąd tak wielu ludzi w centrum Bristolu o tak wczesnej wieczornej porze? Wtedy spostrzegłam, że 83
niektórzy z nich nieśli Biblię. „Aaa, to ci religijni hipokryci idą na Erica Hutchings'a."- domyśliłam się.
Zaczęłam iśd za jedną z grup. Zatrzymałam się przed Colston Hall, ale nie na długo. „Ja mu pokażę, co myślę o nim i tym jego spotkaniu." Nie byłam w zbyt dobrym nastroju. Żałowałam, że nie ma ze mną nikogo znajomego, kto by mnie wsparł. Weszłam w ten ogromny tłum, kierując się w stronę wejścia do hali. Miałam tylko jeden cel - utrzed temu Hutchings'owi nosa.
Nie pamiętam już, w jaki sposób pewna spostrzegawcza osoba, która rozlokowywała wchodzących, usadziła mnie i uciszyła, ale jakoś jej się to udało. Znalazłam się na samym koocu jednego z tylnych rzędów, w którym siedziało już mnóstwo ludzi. Wszyscy musieli podnieśd się ze swoich miejsc, kiedy szłam do wskazanego mi fotela na koocu rzędu.
Ubrana byłam w kusą sukienkę z czarnej satyny, moja twarz „opływała" makijażem i oczywiście afiszowałam się moją brzęczącą biżuterią. Niemal fizycznie czułam na sobie ciekawośd całej widowni. Spojrzałam na scenę. Siedzieli tam duchowni w jednym rządku, a za nimi ogromny chór, cały ubrany na biało. Zaczęłam czud się nieswojo. Ludzie siedzący w rzędach przede mną odwracali się i gapili na mnie, jak na zjawisko nie z tego świata. „Tak, gapcie się, - myślałam - na zdrowie!" W zamian za swoją ciekawośd otrzymywali ode mnie długie, pełne lekceważenia i pogardy spojrzenia.
Spotkanie rozpoczęła wspólna pieśo - ja nie śpiewałam. Chciałam wyjśd bez zwracania na siebie uwagi, chod i tak było już za późno. Nie miałam pojęcia, jak to zrobid. Kiedy w koocu skooczyła się pierwsza pieśo, wszyscy usiedli - wszyscy z wyjątkiem mnie.
Chciałam wykorzystad ten moment, by się szybko wyjśd. Na moje nieszczęście, dokładnie w tej chwili, wyszła na scenę jakaś kobieta. Ogromne zgromadzenie zastygło w ciszy. To trwało zaledwie kilka sekund, aż rozległ się niezwykły śpiew. Słodki, czysty głos kobiecy nasycił powietrze cudną muzyką. To sprawiło, że zatrzymałam się i zaczęłam słuchad.
Ogromnie bym chciała powiedzied ci, co myślę o Jezusie,
Odkąd znalazłam w Nim Przyjaciela tak wiernego i mocnego.
Powiedziałabym ci, jak zupełnie zmienił moje życie.
Zrobił coś, czego nikt inny nie mógł - nawet przyjaciel.
Całe moje życie pełne było grzechu, kiedy znalazł mnie Jezus.
Całe moje życie było żałosne i pełne bałaganu. 84
Jezus wypełnił je swoją siłą i otoczył mnie kochającym ramieniem,
Pomógł stanąd na drodze, którą powinnam była iśd.
Nikt nigdy nie troszczył się o mnie tak jak Jezus.
Nie ma przyjaciela tak miłego jak on.
Nikt inny nie mógł zabrad grzechu i ciemności, w jakich tkwiłam.
Mój Jezu, Tobie naprawdę na mnie zależy.
Coś cudownego i niewytłumaczalnego działo się w moim wnętrzu - coś, czego nigdy wcześniej nie doświadczyłam. Całe życie rozwinęło się przede mną niczym wyświetlany film. Mój umysł był bardzo jasny i przytomny.
Przypomniałam, jak w szkole niedzielnej usłyszałam nauczyciela:, „Czemu nie miałbyś zaprosid Jezusa do swojego serca?" Ujrzałam też dziewczynę z Armii Zbawienia na ulicy Padding- tonu. Przed moimi oczami pojawiły się również „łóżka wstydu", na których oddawałam się innym mężczyznom oraz sceny ze zgromadzenia czarownic.
Akompaniamentem do wszystkich obrazów przewijających się w mojej pamięci, były słowa tej pięknej pieśni. W moim czarnym, przepełnionym grzechem sercu pojawiło się przekonanie, że tak naprawdę nikt nigdy mnie nie kochał. Żaden z mężczyzn spotkanych na ulicach, nikt z domu publicznego, nikt ze świątyni szatana, ani ze zgromadzenia czarownic. A teraz ta kobieta śpiewa, że Jezusowi na mnie zależy i że on mógłby uwolnid mnie od grzechu i tej strasznej ciemności.
Och, czy to może byd prawda? Czy może byd prawdą, że ten Jezus faktycznie mnie kocha i że jemu zależy? Czy może mu zależed na mnie, znanej prostytutce, dpunce i czarownicy? Jeśli... jeśli to byłaby prawda... z pewnością mogłabym też go pokochad... Czyżbym odtrącała takie błogosławieostwo przez całe moje życie?
Po latach najgłębszego wstydu ktoś wyciągał do mnie rękę - Jezus, pełen współczucia Zbawiciel, który umarł zamiast mnie. Po raz pierwszy w życiu poczułam się naprawdę brudna i pełna wstydu za życie, jakie prowadziłam.
Pogrążona w tych myślach i uczuciach zupełnie zapomniałam, że wciąż stałam w wielkiej hali. Pieśo już się skooczyła. Jaka szkoda. Mogłaby mied nawet i z pięddziesiąt zwrotek...
Twarz Betty-Lou Mills, która śpiewała, promieniała wewnętrzną jasnością. Piękno z niej bijące nie było zasługą żadnego salonu kosmetycznego na świecie. Przez całą pieśo stałam, wsłuchiwałam się w słowa i patrzyłam na solistkę. Czy siedzący wokół mnie ludzie, zwrócili na mnie uwagę? Nie wiem. Nie obchodziło mnie wtedy 85
czy robię wrażenie - liczyła się tylko pieśo i ... nadzieja, jaką niosły dla mnie jej słowa.
Usiadłam w koocu wzruszona, a nawet wstrząśnięta. Erie Hut- chings rozpoczął swoje kazanie słowami: „Jeśli nie znasz Jezusa Chrystusa jako swojego osobistego zbawiciela, jesteś zgubiony. Jesteś martwy z powodu swoich przewinieo i grzechów. Biblia mówi, że jesteś POTĘPIONY." Położył tak wielki nacisk na słowo potępiony, że niemal spadłam z krzesła - przerażona. On miał rację - wiedziałam całą sobą, że ją miał! Skoczyłam na równe nogi i krzyknęłam: - On ma rację! Jestem potępiona!
Zaszokowana publicznośd zamarła w absolutnej ciszy, także i sam ewangelista nie był w stanie odezwad się przez kilka chwil. Potem zaczął mówid dalej z jeszcze większym zaangażowaniem.
- Jeśli każdej niedzieli chodzisz do kościoła i nie znasz Jezusa Chrystusa jako swojego osobistego Zbawiciela - także jesteś zgubiony.
Ciarki mnie przeszły, kiedy usłyszałam to zdanie i z całego serca chciałam krzyczed „Słuchajcie! Słuchajcie!", ale wolałam już więcej nie zwracad na siebie uwagi. „Mówi też do ludzi chodzących do kościoła, - myślałam - może ten Hutchings nie jest aż taki zły?" Erie Hutchings kontynuował mówiąc, że Jezus umarł za każdego i każdy, kto się do niego zwraca będzie uwolniony z niewoli szatana. Moje serce biło bardzo, bardzo szybko. Jezus mógł mnie uwolnid???
Nic więcej nie pamiętam z tego pełnego mocy kazania. Koocząc ewangelista zaapelował: „Przyjdźcie do Jezusa dziś wieczorem! Podejdźcie do przodu."
Ludzie zaczęli wychodzid do przodu, a chór śpiewał:
Taki jak jestem, nie mam nic na swoje usprawiedliwienie
Ale wiem, że Twoja krew przelała się i dla mnie,
Teraz Ty wzywasz mnie do siebie
O Baranku Boży, idę, idę.
Jakiś łaocuch nie pozwalał mi wstad z krzesła i niemal słyszałam głosy diabłów „Jesteś moja, nie możesz iśd, jesteś moja. Już za późno dla ciebie." Drżałam od stóp do głów. Wielka bitwa się toczy tą bitwa z mocami ciemności i Szatanem. Mój diabelski pan walczył o utrzymanie swojej władzy nade mną. Chór śpiewał kolejną strofę:
Taki jak jestem, miotany wewnątrz
Mnóstwem sprzeczności i wątpliwości 86
Pełen strachu i pustki.
O Baranku Boży, idę, idę.
Spostrzegłam nagle, że w jakiś niewytłumaczalny sposób, sama nie wiem kiedy, stanęłam na nogach i szłam do przodu. Cały czas czułam walkę ciemności w sobie i miałam świadomośd, że ktoś potężniejszy niż Szatan stanął po mojej stronie.
Zły przegrywał bitwę. Tracił swojego niewolnika. Jezus, któremu mimo moich grzechów i wstydu, zależało na mnie, zabiegał o mnie i podbijał moje czarne, pełne grzechu serce. Stałam na przodzie. Łzy spływały po mojej wymalowanej twarzy.
- Idę, już idę, Jezu - mówiłam cicho. - Proszę, zabierz ode mnie tę straszną ciemnośd.
Nie wiedziałam, jak się modlid. Ale czy musimy to wiedzied? Zbawiciel słyszał łkanie mojego serca i przyjął mnie taką jaką byłam. Co za radośd musiała byd w niebie tej nocy! Nieco inna atmosfera panowała w czasie rozmowy z doradcami duchowymi. Wiem, że nie było łatwo ze mną rozmawiad. Wróciły wątpliwości i obawy, które rozwiały nadzieję i zmieniły mój nastrój.
Słyszałam nawet głos Szatana w sobie: „Nie możesz tego zmienid. Jesteś moja." Toczyły się we mnie wielkie boje. Co z moim życiem, ze sposobem, w jaki żyłam? Jak mogłabym się obejśd bez narkotyków? Czy mam dośd siły, by to wszystko porzucid?
Kilka osób odzywało się wskazując na odpowiednie wersety z Biblii, ale to do mnie nie przemawiało. Zaprezentowali mi ABC Ewangelii, jednak czegoś w tym wszystkim brakowało, nie potrafiłam powiedzied, czego. Te wersety z Biblii odnosiły się do każdego, kto szukał Chrystusa i oczywiście odnosiły się także do mnie, aleja potrzebowałam czegoś więcej.
Bałam się powiedzied całą prawdę o sobie. Nie chciałam, żeby ci ludzie odwrócili się ode mnie, kiedy dowiedzą się o moim zaangażowaniu w czarną magię, satanizm i prostytucję.
- Jestem narkomanką. - Tyle powiedziałam o sobie.
Skąd mogłam wiedzied, że nikomu nawet przez myśl nie przeszło, by mnie odrzucad. Nie było im łatwo coś mi doradzid. Mówili:
- Jeśli naprawdę pozwolisz Chrystusowi kierowad swoim życiem, wszystko inne będzie stopniowo odchodzid.
Nie myślałam, że to będzie aż tak proste, ale zgodziłam się modlid z nimi. Ze wszystkich sił starałam się wierzyd, że to, co mówili było prawdą. „Byd może mają 87
rację. Obudzę się jutro rano i może wszystko będzie inne. „ - myślałam. Ale coś, gdzieś zostało pominięte.
Potem zaczęła ze mną rozmawiad pewna miła kobieta. To była pani Mary Hutchings – ale wtedy tego nie wiedziałam. Była naprawdę uprzejma i serdeczna. Polubiłam ją. W koocu wyszłam, niosąc egzemplarz Ewangelii wg Jana i małą książeczkę „Pierwsze kroki z Chrystusem". Dochodziła północ. Inni dawno już wyszli. Grupa prostytutek stała na skrzyżowaniu w pobliżu Colston Hall.
- Hej, Diana – krzyknęły – Gdzieś ty była?
- Właśnie zostałam zbawiona w Colston Hall – odpowiedziałam z prostotą.
Myślały, że się z nich nabijam. Wybuchnęły zdrowym śmiechem.
- Nie żartuję, dziewczyny. Oddałam swoje życie Jezusowi w Colston Hall.
Gapiły się na mnie z niedowierzaniem.
- Daj spokój, Diana. To my - twoje przyjaciółki.
- Wiem, co mówię. Serio. Idę teraz do domu i będę czytad Biblię. - Pokazałam im Ewangelię Jana.
- Dobranoc, dziewczyny.
Chociaż tego nie wiedziałam, zrobiłam wtedy niesamowitą rzecz. Wyznałam swoimi ustami, że Jezus jest moim panem. Nikt nie kazał mi świadczyd w ten sposób. I chociaż wtedy nie zdawałam sobie z tego sprawy, to był początek mojej drogi, związanej z pracą ewangelizacyjną. Nie zdawałam sobie także sprawy z ogromnych problemów, jakie mnie jeszcze czekały i bitew, jakie się miały o mnie rozegrad.
Znalazłam się na właściwej drodze. Jezus zrobił resztę, troszcząc się o mnie i chroniąc aż do ostatecznego, wspaniałego wyzwolenia. Moje stopy kroczyły teraz wąską drogą. Zrobiłam na niej pierwszy krok do wolności.
ROZDZIAŁ XV
W POSZUKIWANIU WOLNOŚCI
Kiedy się obudziłam następnego poranka, powoli zaczęłam przypominad sobie wydarzenia poprzedniego wieczoru i nocy. Nie spałam zbyt dobrze. Byd może to wszystko mi się tylko śniło, pomyślałam. Ale to nie był sen - na stoliku przy łóżku leżała Ewangelia Jana i „Pierwsze kroki z Chrystusem". 88
Dotrzymałam obietnicy złożonej moim nowym znajomym i dziewczynom z ulicy. Przeczytałam broszurki. Siedziałam na łóżku i czytałam Ewangelię Jana od początku do kooca, nie dlatego, że rozumiałam, co czytam albo że chciałam coś zapamiętad, ale dlatego, że chciałam dotrzymad słowa.
Czy życie będzie teraz inne? Czy coś się zmieni? - zastanawiałam się.
Mijały dni, a moje myśli pełne były wątpliwości. Jak w ogóle mogłam mied nadzieję, że uda mi się żyd po chrześcijaosku? A co z narkotykami, papierosami i moim życiem na ulicy? To wszystko było dla mnie zbyt trudne. Mało tego - co z magią? Czy w ogóle jest możliwe uwolnid się od tego?
Głos, wyraźny głos Lucyfera wewnątrz mnie, mówił: „Nie możesz z tego wyjśd. Za późno dla ciebie. Jesteś moja".
On chyba ma rację, zaczynałam myśled - najlepiej zapomnę o tym wszystkim od razu."
Wrzuciłam Ewangelię do szuflady i poszłam się napid do najbliższego baru. Kiedy siedziałam i piłam, w mojej głowie rozbrzmiał na nowo słodki głos solistki: Nikt inny nie mógł zabrad grzechu i ciemności, w jakich tkwiłam. Mój Jezu, Tobie naprawdę na mnie zależy.
To głupie, - pomyślałam - dlaczego ta piosenka wraca do mnie, właśnie teraz, właśnie w tym miejscu?"
Zapomnij o tym - znów usłyszałam głos Lucyfera - Wychyl jeszcze jednego. To wkrótce odejdzie."
Ale nie odeszło, nawet po kolejnych kieliszkach. Czy mogę zapomnied? Gdziekolwiek szłam, przesłanie solistki szło za mną: Jezusowi na mnie zależy, Jezus mnie kocha.
Kiedy szłam ulicami w poszukiwaniu klienta, kiedy piłam w barze, nawet kiedy wstrzykiwałam sobie kolejną dawkę heroiny, urywki tego pięknego solo nieustannie brzmiały w moich uszach, powtarzając mi wciąż i wciąż, że Jezusowi na mnie zależy.
Nie zwracaj na to uwagi - nalegał Lucyfer. - To nie dla ciebie."
Czy ja już zupełnie oszalałam?"
Dwa głosy wmawiały mi zupełnie sprzeczne rzeczy. Co się ze mną działo? To była prawdziwa bitwa między dobrem i złem, między wielkimi mocami ciemności i Jezusem Chrystusem, wszechmocnym Synem Bożym. Byłam niezmiernie 89
zaskoczona, kiedy pewnego dnia otrzymałam list od kobiety, z którą rozmawiałam tamtej pamiętnej nocy. Nikt jeszcze nigdy nie napisał do mnie. To był dobry, kojący list mówiący: „Modlę się o ciebie. Czy możesz jeszcze kiedyś przyjśd na nasze spotkanie?"
Byłam bardzo wzruszona tym serdecznym listem, jednak nie byłam pewna, czy chcę jeszcze raz tam pójśd.
Nie idź!- rozkazywał Lucyfer. - Jesteś moja!"
Jego głos przerażał mnie coraz bardziej. Mój umysł był jedną wielką wrzawą, zamieszaniem. Mimo to - poszłam. Jakaś dziwna moc, pełna serdecznego ciepła i dobroci, przyciągnęła mnie tam dwa wieczory później.
Miałam nadzieję, że solistka będzie śpiewała jeszcze raz tę samą piosenkę, która tak żywo brzmiała w moich uszach. Ale zamiast śpiewad, ona uczyniła coś innego. Jej twarz wciąż była dla mnie obrazem wielkiej radości i tak bardzo chciałam mied w sobie to, co promieniało z jej wnętrza. Tak, służyd w pełni Bogu, Jezusowi Chrystusowi, byd wolną od narkotyków, prostytucji i magii!
Tej nocy Lucyfer stał przy moim łóżku. Nie mogłam się mylid. Widziałam go często w przeszłości i słyszałam jego głos wielokrotnie. To nie była wyobraźnia - to była rzeczywistośd!
- Jesteś moja - powiedział. - Masz byd mi posłuszna. Trzymaj się z dala od chrześcijan, w przeciwnym razie umrzesz.
Jego twarz była odrażająca. Miał czarne, kręcone włosy, a pełen nienawiści głos budził grozę. Czułam ogromne owłosione ręce sięgające mojej krtani. Próbowałam krzyczed, próbowałam się modlid. Wszystko na nic. Moc zła była dla mnie zbyt silna. To wszystko było zupełnie rzeczywiste i nie do zniesienia.
Dlaczego? - myślałam. - Przecież jestem w jego mocy od lat. Nigdy nie będę czystą chrześcijanką." Tak bardzo chciałam byd uwolniona, a wciąż znajdowałam się w uścisku szatana. Co zrobid? Co zrobid?! Byłam już bliska zrezygnowania z tego pomysłu, by kochad Chrystusa i Mu służyd.
Potem znów i znów, słowa solistki zabrzmiały w mojej głowie. Nikt inny nie mógł zabrad grzechu i ciemności, w jakich tkwiłam. Mój Jezu, Tobie naprawdę na mnie zależy.
To było to. „Będę walczyd, aż będę wolna. Będę szukad, aż znajdę wolnośd, której potrzebuję i chcę!" To wspaniałe, że kiedy Jezus raz rozpoczął pracę w czyimś sercu, nigdy go nie opuszcza, nie zostawia samego. Jezus nie pozwolił mi odejśd. 90
Byłam teraz jego dzieckiem. Chociaż bitwa tak naprawdę dopiero się rozpoczęła, On był ze mną. Dał mi wrażliwośd na swoją obecnośd, podtrzymując moje dążenia do znalezienia prawdziwej wolności.
Ta miła pani, autorka listu, odwiedziła mnie. - Jeśli naprawdę chcesz kochad Jezusa i podążad za nim - powiedziała - musisz spotykad się z innymi jego dziedmi. Proszę, przyłącz się do jakiegoś ewangelicznego kościoła.
- W porządku - zgodziłam się. - Gdzie jest kościół ewangeliczny? Do którego powinnam pójśd?
- Nie wolno nam radzid nikomu, do jakiego kościoła ma chodzid. Idź do jakiegokolwiek. Jest wiele w okolicy.
Nie wykorzystałam tego czasu, by opowiedzied jej, kim naprawdę byłam: czarownicą prostytutką striptizerką. Powstrzymywał mnie strach przed tym, co może się stad, jeśli ci mili ludzie dowiedzą się, jakiego rodzaju życie prowadziłam. Wiedzieli jedynie, że moje wnętrze jest w ogromnej duchowej potrzebie.
Czy ktoś taki, jak ja mógł coś wiedzied o kościołach i denominacjach? Jak mogłam wybrad kościół, do którego chciałabym regularnie chodzid? Na ulicach mijałam wiele kościołów, ale nie przypominam sobie, żebym widziała gdziekolwiek napis - Kościół Ewangeliczny, czy chociaż jakiś podobny.
Ta pani mówiła o wielu w okolicy, a ja, niestety, nie mogłam znaleźd ani jednego – po prostu, dlatego, że szukałam nazwy. Cóż termin „ewangeliczny" mógł znaczyd dla mnie, kogoś zupełnie z zewnątrz? Nic!
Ale ja naprawdę chciałam wiedzied więcej o Jezusie. Byłam gorliwa w moich poszukiwaniach, mimo że nie zmieniłam sposobu życia. Ale sama nie byłam w stanie nic zmienid i wiedziałam o tym. Wszystko zależało od czyjejś pomocy, nawet jeśli miałabym pójśd do kościoła, by znaleźd uwolnienie. Spróbuj zapytad jakąkolwiek prostytutkę czy chodzi do kościoła, to roześmieje ci się prosto w twarz. „Dlaczego ja?- zapytałaby. „Co mogłaby robid w kościele osoba mojego pokroju? Nie pozwoliliby mi nawet tam wejśd."
Można sobie z łatwością wyobrazid jak się czułam. W jaki sposób miałabym się znaleźd w kościele? - to mnie naprawdę zastanawiało. Zdawało mi się to niemożliwe, ale byłam zdeterminowana, by znaleźd to, czego szukałam.
Nigdy nie zapomnę swojej pierwszej wizyty w kościele. Przestałam już szukad Kościoła Ewangelicznego i w tej mojej desperacji którejś niedzieli weszłam do pierwszego lepszego kościoła. Był duży i przepełniony ludźmi. Obserwowałam z 91
pewnym zdenerwowaniem zgromadzonych tam ludzi, którzy wyglądali bardzo szacownie. W pierwszym odruchu chciałam natychmiast uciec i nie pojawid się tam nigdy więcej.
Nie było wolnych miejsc z tyłu. Jedyne wolne ławki znajdowały na samym początku kościoła - całe dwa puste rzędy. Głupio mi było i znów czułam na sobie ciekawski wzrok wszystkich ludzi. Byłam ubrana mniej więcej, jak wtedy, kiedy poszłam pierwszy raz do Colston Hall. „Czemu wszyscy się tak gapią?".
Nabożeostwo rozpoczęło się jakąś ponurą pieśnią, która nie miała nic wspólnego z tym przecudnym hymnem, jaki usłyszałam pierwszego wieczoru w Colston. Potem duchowny modlił się bardzo długo i skomplikowanie. Następna pieśo była jeszcze bardziej ponura i trudna do zaśpiewania niż ta poprzednia. Dalej nastąpiło czytanie z Biblii. Miałam ze sobą moją Ewangelię Jana. Ale duchowny czytał inny fragment, nie mogłam zrozumied, dlaczego nie mogę go znaleźd w mojej małej Biblii.
W koocu zaczęło się kazanie, ale nie mogłam w ogóle zrozumied, do czego zmierzał duchowny i co usiłował przekazad. Używał jakiś długich teologicznych fraz, które nie miały dla mnie żadnego sensu. Nic nie było proste i jasne. Nic. Chciałam usłyszed coś o Jezusie, coś, co mogłabym zrozumied np: Jezus może cię uwolnid, Jezus cię kocha. Niestety, nie usłyszałam nic takiego.
Poczułam się bezsilna i bardzo znudzona, zachciało mi się papierosa. Nie mogłam wytrzymad ani chwili dłużej, wstałam szybko i wyszłam, mijając poważnych, budzących respekt ludzi, skupionych w pobożnym milczeniu. Wypaliłam papierosa, ale cały czas myślałam, co dalej. „Może to nie w porządku z mojej strony, może nie dałam mu szansy. To wszystko zapewne moja wina. Spróbuję raz jeszcze."
Tak więc weszłam ponownie, ku ogromnemu zaskoczeniu zebranych, którzy oczywiście byli pewni, że poszłam sobie na dobre. Usiadłam na poprzednim miejscu i zostałam aż do kooca. Byłam jednak szczerze zadowolona, kiedy nastąpiła koocowa modlitwa. Też się modliłam, mając nadzieję, że Jezus mnie zrozumie.
Ludzie stali w małych grupkach to tu, to tam. Duchowny ściskał dłonie podchodzących do niego wiernych i mówił uprzejme frazesy. Chciałam minąd go bez zwracania na siebie uwagi, ale nie udało się. Był bardzo miły i uprzejmy.
- Dobry wieczór - powiedział, uśmiechając się ciepło. Właściwie to polubiłam go. – Nie widziałem cię wcześniej, prawda?
- Nie, bo nigdy wcześniej tu nie byłam. - Zaległa cisza. 92
Wydawało się, że nawet powietrze znieruchomiało. Był bardzo zaskoczony moją odpowiedzią. Po kilku sekundach zapytał:
- A co sprawiło, że przyszłaś dzisiaj?
- Cóż, byłam w Colston Hall, słuchałam Erica Hutchings'a i oddałam swoje serce Jezusowi.
- Duchowny rozpromienił się.
- To wspaniale! - Wiedziałam, byłam pewna, że ten człowiek kocha Jezusa.
- Czy mogę ci pomóc na początku twojej drogi z Chrystusem?
Pomyślałam szybko: „To jest moja szansa. Nie mogę jej zmarnowad." - Cóż - powiedziałam do niego - nie wiem, czy możesz mi pomóc. Widzisz, jestem prostytutką i narkomanką.
Wyglądał bardzo dziwnie, nieco zbladł. Myślałam nawet, że zemdleje. Ludzie stojący obok zamilkli zupełnie i patrzyli na mnie z nieukrywanym zainteresowaniem.
Po kilku sekundach duchowny doszedł do siebie i powiedział:
- Proszę, przyjdź znowu. Dobranoc.
Przyjśd znowu? - myślałam. - Po co? Co jest z tymi ludźmi? Czy ktokolwiek może mi pomóc? Gdzie jest ten Jezus, o którym tak dużo mówią?"
Patrząc w przeszłośd, uśmiecham się lekko i czuję smutek. Ci ludzie chodzili do kościoła w każdą niedzielę i nie stało się nic, co mogłoby zakłócid ich dobrze zorganizowane nabożeostwa. I zapewne był to dla nich szok, kiedy zobaczyli, że do „ich" kościoła wchodzi ktoś tak inny, ktoś z ulicy.
Pewien kaznodzieja powiedział kiedyś: „Bądź gotów na wszystko". Oni z pewnością nie byli przygotowani na spotkanie z kimś takim, jak ja. W rezultacie, kiedy opuściłam ten kościół, wciąż byłam w tym samym miejscu - a może nawet jeszcze bardziej niepewna i zagubiona. „Gdzie w takim razie powinnam teraz pójśd? Co robid? Gdzie znaleźd prawdę w tym mieście kościołów?"
Minęło kilka tygodni. Wciąż szukałam. Temperatura bitwy rosła. Lucyfer podejmował wszelkie wysiłki, by zaciskad swój łaocuch i trzymad mnie krótko.
Wędrowałam po różnych kościołach i czasem słyszałam coś o krwi Chrystusa. W takich chwilach, dopadały mnie czarne siły i traciłam nad sobą kontrolę. Działy się ze mną niewytłumaczalne rzeczy, zachowywałam się w sposób satanistyczny. Wyrywałam kartki z rozłożonych na ławkach Biblii, niszczyłam je, rzucałam 93
śpiewnikami po całym kościele. Z rak ludzi wyszarpywałam tacki z komunią tak, że wino rozlewało się, a chleb rozsypywał po całej podłodze.
Rzucałam się na podłogę krzycząc, sycząc, wijąc się jak wąż. Potem, nagle - przychodziłam do siebie i niczego nie pamiętałam. Bardzo często wybiegałam z kościoła zraniona, rozżalona i cała spłakana.
Ludzie nie rozumieli, moich stanów i ich przyczyn. Niektórzy myśleli, że byłam chora psychicznie. Ale ja wiedziałam, że te dzikie czyny nie są moim udziałem. To ta zła ciemnośd wewnątrz przejmowała nade mną kontrolę.
Poza kościołem czułam niewidzialną dłoo, która popychała mnie do tych wszystkich rzeczy, od których chciałam się uwolnid. Nim oddałam swoje życie Jezusowi, angażowałam się w magię, narkotyki i prostytucję bez jakichkolwiek zahamowao. Teraz jednak, kiedy szukałam drogi do chrześcijaoskiego życia, popełniałam te złe rzeczy wbrew swojej woli. Tak jakby ktoś mnie używał. Jakaś moc kontrolowała mnie.
Kiedy tak wędrowałam po różnych kościołach i słyszałam zwiastowaną prawdziwą Ewangelię, złe siły stawały się bardzo aktywne. Wciąż mnie zniewalały. Odwiedziłam wiele kościołów i wiele razy szatan demonstrował przeze mnie swoje niezadowolenie. Widziałam oszołomione, zmieszane spojrzenia, czasem widziałam troskę na twarzach ludzi. Ja też byłam zmieszana i bardziej zakłopotana niż sami duchowni. Zastanawiałam się, dlaczego nie zrobią czegoś dla mnie.
Kiedy te zmagania we mnie nie mijały, postanowiłam zrezygnowad z kościoła. Byd może faktycznie byłam szalona i nie było dla mnie ratunku w kościele, a może w ogóle nigdzie... Doszłam do momentu, w którym chciałam już dad sobie spokój z tym poszukiwaniem wolności i ucieczką od mocy zła. „Szukajcie, a znajdziecie." - mówi Biblia. „Pukajcie, a otworzą wam."
Jezusowi na tobie zależy! Naprawdę mu zależy!" - Dopadło mnie przygnębienie, depresja, a jednak te wszystkie słowa rozbrzmiewały gdzieś we mnie, jaśniej i wyraźniej niż kiedykolwiek wcześniej. „Muszę byd wolna. Chcę żyd dla Jezusa, jeśli On kocha mnie tak bardzo."
Sam Jezus mówił do mnie. Przez ciemnośd. Przez wątpliwości. Duch Święty przełamywał to wszystko, zachęcając mnie, bym dalej szukała. Szukała, aż znajdę. Bym się nie poddawała. Pewnego niedzielnego poranka zdecydowałam się spróbowad jeszcze raz. Postanowiłam iśd do Domu Bożego i modlid się. Od pierwszej chwili, kiedy tylko weszłam, złe moce zawładnęły mną. Kiedy doszłam do siebie, zobaczyłam z przerażeniem potłuczone naczynia komunijne, rozlane wino i 94
zaszokowanych ludzi. Wybiegłam szlochając. Biegłam i biegłam ulicą wciąż łkając, biegłam jakby wszystkie diabły piekielne deptały mi po piętach. Byłam ogromnie zdesperowana i bezradna. „Lepiej z tym skooczyd, lepiej umrzed, umrzed, umrzed...". „Umrzed!" – powiedział Lucyfer.
Jego głos szydził ze mnie, kiedy tak biegłam zbolała i udręczona, jak zranione zwierzę. Dotarłam do małego mostku. Wskoczyłam na niego, na barierkę i właśnie miałam rzucid się do głębokiej wody, kiedy chwycił mnie jakiś mężczyzna i krzyknął; - Co chcesz zrobid, głupia kobieto?!
Wyrwałam mu się i biegłam dalej, nie wiedząc nawet, dokąd biegnę. W zaślepieniu wpadłam do budki telefonicznej, drżąc i szlochając przez pewien czas. Kiedy trochę się uspokoiłam, zauważyłam zobaczyłam przyklejony do ściany numer telefonu jakiegoś wielebnego Stanely'a Jebb'a. Przeczytałam jeszcze raz. Nie myśląc o niczym, chwyciłam za słuchawkę. Nie pamiętam, co mu powiedziałam, ale byłam w takim nastroju, że mi uwierzył.
- Proszę, przyjdź do kościoła. - powiedział.
Podał mi nazwę kościoła i dokładny adres. Jego głos brzmiał ciepło i szczerze. Chwilę później znalazłam się w Kościele Baptystycznym przy ulicy Królewskiej w Bristolu. Czekało na mnie dwóch mężczyzn, jednym z nich był duchowny, a drugim niejaki pan Dennis Clark, ewangelista.
Byli uprzejmi i zdawali się mnie rozumied, kiedy zanosząc się Izami opowiadałam im moją smutną historię. Sama nie mogłam w to wszystko uwierzyd. Pomogli mi się nieco wyciszyd i pomodlili się za mnie. W tej chwili złe moce znów stały się aktywne i zaatakowały duchownych. Nie było to dla nich zaskoczeniem. Powiedzieli uprzejmie, z troską: - Znamy człowieka, który może ci pomóc, jeśli mu pozwolisz. Jest pastorem Kościoła Baptystycznego w Burnham-on -Sea. Nazywa się Arthur Neil. Wiem, że on naprawdę może ci pomóc. Skontaktujemy się z nim i damy ci znad, kiedy przyjedzie, żebyś mogła się z nim spotkad.
Tak więc byłam umówiona na spotkanie z wielebnym Arthurem Niel'em. Wreszcie trafiłam na właściwą drogę. To była prawdziwa odpowiedź na moje długie poszukiwania wolności.
ROZDZIAŁ XVI
PALEC BOGA
Wielebny Arthur Niel przybył następnego popołudnia razem z pastorem Stanley'em. Widziałam, jak wchodzili przez bramę i zmierzali w kierunku moich 95
drzwi. Nagle rozległ się we mnie głos: „Nie otwieraj drzwi! Nie możesz mied z nimi nic wspólnego". Byłam przerażona, bałam się, ale miałam też świadomośd, że czarne moce we mnie były jeszcze bardziej przerażone niż ja sama. W jakiś sposób czułam, że pan Niel jest tym człowiekiem, który może mi pomóc i chociaż naprawdę się bałam, otworzyłam drzwi i zaprosiłam ich do środka.
Pan Niel był mi zupełnie obcy, ale instynktownie wiedziałam, że był czystym, świętym człowiekiem bożym. Czułam się zła i podła, jak sam diabeł.
Chciał abym nie czuła się nieswojo. Był bardzo uprzejmy i miły. Jego oczy przepełniała szczera miłośd. Musiałam spuścid wzrok przed jego spojrzeniem. Coś ciemnego we mnie buntowało się przeciw niemu, ale nie zależało to ode mnie.
- Czy te głosy, które słyszysz mają imiona?
- Nie.
- Czy są to jakieś nieczyste duchy?
Nagle uświadomiłam sobie złe duchy we mnie. One faktycznie posiadły moje ciało. Złe duchy znów mówiły, ale tylko do mnie. „Nic mu nie mów, nic mu nie mów!"
Demony nie były mi obce. Przecież tak często wzywałam je, by towarzyszyły mi w różnych rytuałach satanistycznych i magicznych. Po raz pierwszy tak naprawdę uświadomiłam sobie, że demony były we mnie samej a nie na zewnątrz. To było przerażające odkrycie.
Ale nie powiedziałam nic o satanizmie i czarnej magii. Absolutnie nic. Właściwie nie było takiej potrzeby. Arthur Niel wiedział, że byłam opętana przez demony, mimo że niczego innego jeszcze o mnie nie wiedział. Zwrócił palec w moją stroną, nie na mnie, ale na demony we mnie. Przemówił w dziwnym języku, który one rozumiały, nakazując im odejśd w imieniu Jezusa.
Przerażona siedziałam na krześle. Demony we mnie były jeszcze bardziej przerażone. Pan Neil położył swoje dłonie na mojej głowie tak jak Dennis Clark robił to poprzedniego dnia. Nie zaatakowałam pana Neila. Miałam pełną świadomośd tego, co się działo. Nie miałam cienia wątpliwości, że wielkie królestwo ciemności drżało we mnie i pełne było wstrząsów.
Później pan Neil wytłumaczył mi, że użył mocy języka, jakim obdarował go Jezus Chrystus do walki z demonami. Czułam się swobodniejsza. W jakiś sposób wiedziałam, że w koocu wszystko będzie dobrze.
Dwóch duchownych wyszło godzinę później, ale Arthur Neil wiedział, że ich długa i misja związana ze mną - dopiero się rozpoczęła. I miał rację. Nawet jeśli po tym 96
pierwszym spotkaniu z człowiekiem Boga czułam się trochę lepiej, nie trwało to długo. Nastąpiła jedna z najgorszych nocy w moim życiu.
Wczesnym rankiem obudziłam się przepełniona strachem, jakiego jeszcze wcześniej nie doświadczyłam. Otaczało mnie zło. Słyszałam przerażające głosy, ale tym razem słyszałam też ich imiona. Wstrząsało mną od środka tak, jakby ktoś od wewnątrz ciął mnie nożem na kawałeczki.
Rzuciłam się do przodu i do tyłu, do przodu i do tyłu, tak jak mną szarpały demony i usłyszałam:
- Masz nie kontaktowad się z Neilem. Zakazuję ci ja - Zwątpienie i Niewiara. Nie licz na to, że się mnie pozbędziesz!
Wtedy rozległo się mnóstwo głosów:
- Ani mnie, ani mnie… ani mnie…
To brzmiało jak pełen mocy śpiew chóralny, który stawał się coraz bardziej i bardziej intensywny. Byłam cała zlana potem, ubranie miałam wilgotne, moim ciałem miotały demony. Słyszałam inne głosy:
- Jestem Żądza, nieczysty duch. Nie pozbędziesz się mnie po tylu latach...Nie pozbędziesz się mnie!
- Jestem Kłamstwo, nie pozbędziesz się mnie!
- Ani mnie, Magii - odezwał się kolejny, pełen mocy demon.
- Jestem Duma, nie pozbędziesz się mnie nigdy.
- Ani mnie, ani mnie… ani mnie…
Demony mówiły jeden przez drugiego. Miałam wrażenie, że oszaleję. Wiedziałam, że jeśli te demony nie zostaną wygnane, to zwariuję.
Zastanawiałam się, gdzie był Jezus, gdzie było światło. Moje oczy nie mogły dostrzec nawet promyka światła. Miałam wrażenie, że zstąpiły na mnie wszystkie ciemności piekła. Kiedy w koocu wstałam, usłyszałam głos: „Zadzwoo po pastora z kościoła Baptystów. Powiedz mu, żeby nie przychodził do tego domu.”
Myślałam, że pastor Stanley zadzwoni dziś rano zapytad, jak się czuję. Zatelefonowałam tak jak nakazał mi głos. Odebrała żona pastora i powiedziała, że mąż już jest w drodze do mnie. Czekałam, paląc papierosa za papierosem. Irytujący niepokój nie pozwolił mi usiąśd spokojnie. Około 11 usłyszałam pukanie do drzwi. Wiedziałam, że to pastor. Był uprzejmy jak zawsze. Opowiedziałam mu o imionach, jakie słyszałam. 97
- Nie trad równowagi, nie trad nadziei. - powiedział serdecznie. - Zaraz skontaktujemy się z pastorem Neilem.
Bałam się, chociaż tak naprawdę to nie ja się bałam. Czułam wyraźnie, że to demony w moim wnętrzu się boją. Pastor Stanley wyjaśnił mi, że Atrhur Neil nie mieszka w Bristolu i niestety dziś nie da rady przyjechad.
- Dam ci znad, kiedy będzie. W tym czasie staraj się nie martwid. Będę modlił się o ciebie.
Pastor Neil mógł przyjechad dopiero za kilka dni. Był bardzo zajęty. Służył Kościołowi Baptystycznemu w Burnhan-on-Sea. Te kilka dni oczekiwania były długie niczym lata. Odwiedzałam miejsca, w których zawsze bywałam - bary, kina, zgromadzenie czarownic.
Czułam, że to się dzieje wbrew mojej woli. Nie chciałam tam chodzid. Demony ciemności były we mnie i kontrolowały mnie. W tym czasie byłam w wielu miejscach kultu. Odwiedziłam nawet kościół spirytystów, ale uciekłam stamtąd.
Piłam i paliłam więcej niż kiedykolwiek. Czasem nie pamiętałam nawet tego, co robiłam i dokąd zawędrowałam. Czułam, że muszę chodzid ciemnymi ulicami - im ciemniejsza ulica, tym lepiej - nosząc tylko czarne ubrania.
W krótkich chwilach przytomności, kiedy widziałam sama siebie, płakałam w swoim sercu i tęskniłam za tym, by byd czystą, wolną, by kochad Jezusa Chrystusa i służyd Mu – tylko Jemu.
Byłam rozdarta wewnątrz. Składałam się z dwóch osób: jedna to czarownica, prostytutka i dpunka, a ta druga to ktoś, kto pragnął zupełnej zmiany, szczęścia i radości. Wiedziałam, że nie byłam chora ani szalona. Byłam zniewolona przez złe duchy i zmuszona do niemal całkowitego posłuszeostwa.
Pewnego piątkowego poranka otrzymałam wiadomośd, że tego dnia wieczorem mogę się spotkad z pastorem Neilem. Powiedziano mi, że pani, którą poznałam na ewangelizacji w Colston Hall i jej mąż przyjadą po mnie i zawiozą do kościoła Baptystów przy Królewskiej.
Po tej wiadomości całe zło we mnie zadrżało. Całe moje ciało dosłownie się trzęsło. „Trzymaj się z dala od Neila, - rozkazywały demony. - On jest święty, za święty dla nas. Trzymaj się z dala. Nie idź do kościoła!" Setka głosów, jak młotki wewnątrz mnie, wybijała ten sam rytm i mówiła to samo.
Dzieo zmagao i bezsilnośd upłynął - nastąpił wieczór. Gdy tylko ujrzałam pana Neila, poczułam, że był czystym, świętym człowiekiem bożym. Uśmiechnął się do 98
mnie i momentalnie uczucie skrępowania odeszło. Niestety, nie na długo. Odkryłam, że jednak nie potrafię spojrzed mu w oczy. Zdawały się prześwietlad mnie całą, łącznie z moją duszą.
Czułam jego wyciszenie i moc, i to było najbardziej niepokojące. „Ten człowiek może mi powiedzied więcej o mnie, niż ja sama." - myślałam. On miał pełną świadomośd zła. Zapytał mnie o imiona, jakie słyszałam. Robiłam, co mogłam, by przypomnied sobie wszystkie. Kiedy mówiłam, miałam wrażenie, że brakuje mi myśli. Byłam powstrzymywana przez demony. Pan Neil rozumiał to doskonale.
Przemówił do nich ostro w innym języku. Nie pamiętam nic więcej, gdyż demony przejęły nade mną całkowitą kontrolę. Potem opowiedziano mi, że pod wpływem nakazów Neila ujawniło się sześd demonów, każdy wypowiadał się przez moje usta, zgodnie ze swoją indywidualną naturą. Kimś w rodzaju dowódcy był demon Wątpliwości i Niewiary. Był najbardziej wulgarny i agresywny.
Kiedy pan Neil wypędzał tego demona, dwóch innych chrześcijan musiało mnie przytrzymywad. Wskazując na niego palcem cytował za Ewangelią Łukasza 11,20 „Jeżeli natomiast Ja palcem Bożym wypędzam demony, zaiste przyszło już do ciebie, Doreen, Królestwo Boże." W imieniu Jezusa, po angielsku i w tym obcym języku, jaki Bóg dał mu do tych celów, nakazywał demonom, by wyszły ze mnie i poszły do Gehenny (piekła).
To były straszne zmagania, które chyba najlepiej opisuje list do Efezjan 6,12. Zapasy to chyba najlepsze określenie. Demony nie chciały opuścid mojego ciała, a już z całą pewnością nie chciały iśd do Gehenny. Ostatecznie jednak odeszły. Towarzyszył temu przeraźliwy skowyt i krzyk. Wychodząc, szarpały i szamotały mnie. Cały proces trwał ponad trzy godziny. Demony: Fałszu, nieczysty demon Żądzy, Kłamstwa, Dumy, Magii zostały wygnane do Gehenny.
Neil powiedział, że demon Magii był bardzo hałaśliwy i miał bardzo dziką naturę.
Czy znasz czarownicę Endoru?" - prawie śpiewał w przedziwny, jakby zaczarowany sposób.
- Próbował mnie oczarowad - opowiadał mi pan Neil - ale zakazałem mu w imieniu i mocy Jezusa Chrystusa, posyłając go do Gehenny.
Nie, tylko nie tam! - jęczał demon Magii. - Potrzebuję jej ciała. Nie opuszczę jej! Nie do Gehenny!"
- Nie będziesz posiadał jej ciała, ani żadnego innego - powiedział pastor. - W imieniu Jezusa Chrystusa nakazuję ci opuścid ją i pozostad w Gehennie! 99
I tak się stało. Wył i krzyczał przeraźliwie, ale okazał posłuszeostwo. Padłam na podłogę bez sił, niemal bez życia. Kiedy się ocknęłam, nie miałam pojęcia, co się działo i jak długo to trwało. Wiedziałam tylko, że byłam wolna od demonów. Zostały wygnane na zawsze.
Modliłam się, dziękowałam Zbawicielowi, Jezusowi Chrystusowi za uwolnienie. Byłam też bardzo zmęczona. Miałam zdarte gardło, posiniaczone ręce i nogi. Ale sześd demonów było wygnanych. Pastor Neil pomodlił się za mnie i poszłam do domu.
Czułam się szczęśliwa i wolna. Tej nocy spałam jak dziecko, takiej nocy nie miałam już od wielu, wielu lat. Ale to nie koniec. W krótkim czasie ujawniły się we mnie jeszcze inne demony. Niektóre podawały swoje imiona, inne nie.
Byłam zdenerwowana. Myślałam, że już po wszystkim, że wszystkie demony zostały wygnane. Nie wiedziałam, co zrobid. Byłam strasznie zaniepokojona, ale pastor Neil wcale nie był zaskoczony. Wiedział, że wypędził ze mnie jedynie kilka demonów. To był naprawdę dobry początek. Dalsza droga przebiegała - jak w pierwszej bitwie - w ten sam sposób i w tym samym miejscu. Nie mogło to się stad od razu, nie w moim przypadku.
To jest bardzo głęboka i wyczerpująca służba. Smutno tak mówid, ale niestety odrzucana przez wierzących. Moje życie było dla demonów otwarte niczym drzwi. Proces uwalniania trwał długo. Nie dlatego, że Jezus nie mógł mnie uwolnid za jednym razem, oczywiście, że mógł. Ale on ma swoje cele i jego drogi nie są naszymi drogami.
Bez wątpienia miało to wszystko szczególne znaczenie. Duchowni i chrześcijanie musieli dostrzec rzeczywistośd opętania przez demony. Wierzę, że pastor Neil musiał pokazad innym, jak wypędzad demony. I ja też musiałam nauczyd się wielu rzeczy. Prawdziwe dzieło rozpoczynało się w moim własnym sercu.
ROZDZIAŁ XVII
JEZUS JEST ZWYCIĘZCĄ
Czas! Ja miałam go za wiele, a pastor Neil za mało. Nie byłam zbyt zajęta. Stare powiedzenie, że diabeł zawsze znajdzie zajęcie dla bezczynnych rąk, było prawdą. On z pewnością znajdował mnóstwo zajęd dla mnie. Sześd demonów było wygnanych. Niedługo potem zaczęły się ujawniad kolejne. Zdawałam sobie sprawę, że wiedzą, iż znajdują się w niebezpieczeostwie i stracą miejsce, którym 100
władały przez wiele lat. W związku z tym były niemal nieustannie aktywne, jakby w obawie przed nieuchronnym koocem.
Wypędzanie pozostałych demonów trwało długo i było niezmiernie wyczerpującą misją pastora Neila. Był to proces, który musiał odbywad się z przerwami. To były niejako sesje. Pastor długo modlił się i pościł przed każdą z nich, gdyż zdawał sobie sprawę, że kontakt z mocami ciemności, jest rzeczywisty i poważny. Dlatego modlitwa i post odgrywały tak istotną rolę.
Kolejnym do wygnania był demon Tortury. Objawił się bardzo podobnie jak inne. I to były faktycznie tortury, gdyż dręczył mnie dzieo i noc, niemal bezustannie. Doświadczyłam horrorów, jakie nigdy wcześniej i nigdy później mnie nie spotkały - obrzydliwe sny były, tak żywe, tak rzeczywiste tak straszne! Paskudne, włochate zwierzęta polowały na mnie i ścigały mnie aż do kraoców ciemności. Bezdenne jaskinie, łapy chwytały mnie szponami, czułam je na swoim ciele, gardle... Ślady jego działalności były widoczne, kiedy się budziłam.
Dręczył mnie również w ciągu dnia. Byłam zmuszana do niekooczących się wędrówek, które trwały godzinami, szukałam miejsca, gdzie mogłabym odetchnąd - i nic nie znajdowałam. Po wielu, wielu godzinach, sama nie wiem, gdzie spędzonych, wracałam do domu i wycieoczona padałam na łóżko, by śnid koszmarne lub jeszcze koszmarniejsze sny.
Czekało mnie kolejne spotkanie z pastorem Neilem. Następnym demonem miał byd właśnie demon Tortury i Udręki. „Weź nóż i zabij Neila" - rozkazały mi. Posłusznie schowałam nóż do torebki. „Zabij, zabij, zabij!" - rozkazywały mi. Kiedy tylko weszłam do kościoła, demony zaczynały we mnie szaled.
W ostatnim czasie nauczyłam się czegoś o demonach. Nie mogły zobaczyd Neila, dopóki ja go nie zobaczyłam. Mogły widzied tylko przez moje oczy. Wiedziały, co miał zamiar zrobid pastor, jeśli znajdował się w zasięgu mojego wzroku. Fakt, iż musiały polegad na mnie dowodzi, że były w pewien sposób ograniczone.
Zabij, zabij, zabij!" - Tortura krzyczał we mnie.
Nie pamiętam niczego więcej. Ocknęłam się dopiero, gdy demona już nie było. Pastor opowiedział mi później, że niosłam ogromny nóż z wyraźnym zamiarem oślepienia jego. Na szczęście zorientował się stosunkowo wcześnie i podszedł mnie z innej strony. Demon okazał się zaskakująco silny. Trudno było go opanowad nawet siłą dziesięciu mężczyzn. Kiedy pastor Neil wypędzał demona, silni chrześcijanie mieli nie lada zadanie do wykonania, trzymając moje wijące się ciało. 101
Między pastorem i demonem doszło do długiej wymiany zdao. Nie chciał mnie opuścid, opierał się wciąż i wciąż. Po długiej bitwie, trwającej około godziny, Tortura został posłany do Gehenny, a towarzyszył temu jego paskudny skowyt.
- Jezus jest Zwycięzcą! Jezus jest Zwycięzcą! - z radością zawołał Neil.
Siedem demonów było wygnanych na zawsze. Mogłam w koocu zaznad trochę spokoju. Jednak co jakiś czas ujawniały się kolejne. Podawały swoje imiona, sfery działania. Również nad nimi Jezus odnosił zwycięstwo. Ich wypędzanie już nigdy nie trwało tak długo i nie było tak ciężkim zmaganiem. Nie ukrywały one nienawiści do Neila i do Gehenny.
Wiedziały, że jeśli zostaną tam wygnane, będzie to ich kres. „Nie przed czasem!" - błagały. Ale pastor był niewzruszony i wszystkie posyłał do Gehenny, gdzie już nikogo nie mogły torturowad i nad nikim pastwid się.
Wielu z nich cytowało Pismo Święte, wielu podważało prawdy biblijne, niektóre posługiwały się nawet innymi językami. W tych zmaganiach niektóre wyjawiały, że były we mnie już od 15 lat, inne nawet dłużej. „Nie mam zamiaru pozbywad się jej ciała – oznajmił jeden z nieczystych duchów. - Jestem tu od lat i tak już zostanie!"
Nagabywanie" był jeszcze jednym nieczystym duchem. Pastor wyjaśnił mi, że ten duch wstąpił we mnie, kiedy miałam 15 lat i stałam się prostytutką na ulicach Paddingtonu. Próbował nawet swoich umiejętności wobec samego Neila.
Po długiej wymianie słów, okropnie skowycząc, ostatecznie opuścił moje ciało. Znalazł się w Gehennie razem z Ciemnym Uwodzicielem, bardzo sprytnym demonem. On także próbował ze wszystkich sił zaimponowad pastorowi, zainteresowad go, uwieśd jego myśli. Ale i on został wygnany w imieniu Jezusa Chrystusa.
Inne nieczyste duchy jak Kusiciel, Wyuzdanie, Homoseksualizm, Korupcja – także znalazły się ostatecznie w Gehennie. Duch homoseksualizmu zachowywał się bardzo pokazowo, jak powiedział mi pastor, nie ukrywając swojego zaskoczenia. Posługiwał się bardzo subtelnym, szlachetnym głosem (zupełnie niepodobnym do mojego własnego...).
W czasie tych spotkao pastor Neil powoływał się na Marię Magdalenę, z której wygnano siedem demonów. Na dźwięk jej imienia demony wstrząsnęły mną, krzycząc - „Nie wspominaj jej! Nie chcemy słyszed o tej kobiecie! Zdrajczyni! Zdrajczyni!". 102
Pastor mówił też o Kalwarii, gdzie szatan i wszystkie demony zostały podbite przez Chrystusa. „Zamknij się! Przestao z tą Kalwarią! Byłem tam, byłem tam. Widziałem to! To były lata, długie lata nim wreszcie znalazłem tę tutaj. O tak...byłem tam. I nie chcę więcej o tym słyszed. Nie mów o Kalwarii!" - jęczał demon. Jego protesty na nic się zdały - trafił do Gehenny przed swoim czasem.
- Jezus jest Zwycięzcą! Jezus jest Zwycięzcą!- wciąż powtarzał pastor Neil.
Po każdym spotkaniu, na którym demon był wygnany, modliłam się i dziękowałam Jezusowi Chrystusowi za to, co uczynił. Dziękowałam mu z całego serca za uwalnianie mnie.
Pastor często cytował słowa, których nigdy nie zapomnę, gdyż były dla mnie wspaniałym zachęceniem"- Jezus jest silniejszy od szatana i od grzechu. Szatan musi się przed nim ugiąd."
Pewnego dnia, zobaczyłam na własne oczy Zbawiciela, samego Jezusa Chrystusa, stojącego tuż za pastorem Neilem. Wyglądał cudownie, otoczony jasnością skąpany w niesamowitym blasku, który wypełnił cały pokój. Z jego twarzy biło serdeczne ciepło, a oczy lśniły głęboką miłością. Wiedziałam, że jestem Jego dzieckiem. Wiedziałam, że On mnie uwolni. Nigdy tego nie zapomnę, do kooca moich dni tutaj. Pomyśled tylko, że Jezus objawił się komuś takiemu jak ja! Nie może byd nic cudowniejszego!
Potrzebowałam tej chwili, potrzebowałam widoku Jezusa, wojna jeszcze się nie skooczyła, a koniec nie był wcale tak bliski... Ale wiedziałam, że tak długo, jak będę chciała, aby Jezus dokooczył swego dzieła - On to uczyni.
Szatan, rzecz jasna, nie poddał się i nieustannie próbował powstrzymad Arthura Neila. „Wród do magii - namawiał mnie Lucyfer. - Daj sobie spokój z tymi bzdurami."
Nie miałam zamiaru robid takich rzeczy. Demon magii został posłany do Gehenny a wraz z nim wszystkie siły magiczne, jakie były we mnie. Nie miałam już złych mocy i byłam z tego powodu szczęśliwa.
Nie -odpowiadałam- nigdy nie wrócę do zgromadzenia." „... chyba, że - myślałam - pójdę tam i powiem im, że skooczyłam z tym na dobre, że muszą sobie znaleźd kogoś innego do prowadzenia ich interesu."
Im więcej o tym myślałam, tym bardziej zdawało mi się to właściwe. Ostatecznie - poszłam. Okazałam się głupsza niż myślałam. W odpowiedzi zostałam paskudnie 103
pobita. Potem wciągnęli mnie półprzytomną do samochodu i wyrzucili w jakimś opustoszałym miejscu.
Byłam zakneblowana. Mieli pewnośd, że nie żyję, a nawet jeśli, są to już moje ostatnie chwile. Ale ktoś mnie znalazł i zaniósł do szpitala. Zostałam w nim przez jakieś cztery dni. To cud, że uratowano mi życie i plany Szatana zostały pokrzyżowane. Dłoo Jezusa czuwała nade mną, nawet kiedy zachowałam się tak głupio. A atak Szatana po raz kolejny został odparty.
Nauczyłam się tej lekcji. Nigdy nie zbliżę się już do zgromadzenia czarownic. Minęło około pięciu miesięcy. Wiele demonów było już wygnanych ze mnie, ale wciąż jeszcze nie byłam zupełnie od nich wolna. Ogarniało mnie zniechęcenie. Strach i wewnętrzne udręki były momentami nie do zniesienia. Kiedy będę zupełnie wolna? Pięd miesięcy to długi czas. Kiedy w koocu ostatni demon pójdzie sobie na dobre? Kiedy to się wszystko skooczy?
Tak, zniechęcenie ogarniało mnie coraz bardziej. Kilku innych chrześcijan także straciło swój zapał. Mówili, że ta służba nie daje efektu. Pastor Neil miał podobne odczucia, ale wbrew wszystkim przeciwnościom, nie przestał działad Jestem mu ogromnie wdzięczna, że się nie poddał, inaczej, jestem pewna, nie byłoby mnie dzisiaj wśród żywych. I nigdy nie napisałabym tej książki.
W tym okresie mojego zniechęcenia, pomiędzy spotkaniami z pastorem, Szatan zobaczył swoją ostatnią szansę, by skooczyd ze mną już na dobre. Tego szczególnego wieczoru byłam w paskudnym nastroju. Demony we mnie były silne i pobudzone, kpiły ze mnie, szydziły, rzucały złośliwe uwagi w okropny sposób. Zaczęłam się rozglądad za dealerem narkotyków, ale nie powiodło mi się. Tak, wciąż dpałam. Nikt o tym nie wiedział, nawet pastor Neil, chociaż był świadomy, że coś jednak biorę. Nie wiedział jedynie, że to wciąż byłam na twardych narkotykach, głównie na heroinie.
Zabrano mnie do szpitala psychiatrycznego. Płakałam i zawodziłam, byłam zamroczona, częściowo z powodu głodu. Przez tydzieo utrzymywano mnie we śnie. Terapia snem - tak to nazywano. Starałam się wyjaśnid, że coś innego było we mnie nie w porządku, ale nikt mnie nie słuchał. Myśleli, że byłam po prostu chora. Rzeczywiście byłam, ale co powodowało tę chorobę? Z pewnością nie tylko heroina.
- Demony?! Proszę się nie wygłupiad - powiedział lekarz. - Nie ma takich rzeczy, jak demony. To wszystko dzieje się w twoim umyśle. Potrzebujesz kuracji i będzie z tobą lepiej. 104
Tak więc znów mnie uśpiono na około dziesięd dni. Kiedy już się obudziłam, zastanawiałam się, czy to wszystko nie było snem. A potem naszły mnie takie myśli, że nie warto mówid opiekunom o Jezusie. Zostałabym pewnie zdiagnozowana jako cierpiąca na religiomanię.
Pobyt tam zaowocował jednak jedną ogromną korzyścią - byłam wolna od heroiny. Terapia snem pozwoliła przetrwad głód. Za to teraz lekarze przepisywali mi tabletki, tabletki i jeszcze raz tabletki. Myślałam, że to strasznie głupie z ich strony, ale nic nie mogłam zdziaład. Nikt nie zwracał najmniejszej uwagi na to, co mówiłam.
Widzisz - mówił Szatan - ty jesteś szalona. Nigdy stąd się nie wydostaniesz. A nawet jeśli, to będziesz jeszcze bardziej szalona."
Zaczynałam wierzyd, że to prawda.
Ha, ha! - śmiał się. - Teraz cię mam!"
Chorzy psychicznie zachowywali się podobnie, ja jednak do nich nie pasowałam. Wiedziałam, że nie byłam chora umysłowo i mówiłam o tym lekarzom. Nikt nie wierzył, że opętanie przez demony jest czymś rzeczywistym. Zupełnie nikt. Wciąż mi to powtarzano, że nie było takiej osoby jak diabeł, nie istniały demony.
Co teraz? Czy miałam tam zostad, zamknięta w szpitalu dla chorych umysłowo? Ogarniała mnie jakaś ciemnośd.
Gdzie jest teraz twój Jezus?" - szydził szatan.
Właśnie - zastanawiałam się - gdzie jest mój Jezus? Co ze mnie zostanie?" Kolejnym etapem była terapia elektrowstrząsowa, potocznie zwana E.C.T lub terapią wstrząsową. Wiedziałam, że to zda się na nic. Demony nie mogą zostad „wytrzęsione" ze mnie.
Rozmawiając z pielęgniarką któregoś dnia, powiedziałam: - Och siostro, czy siostra wie, że za nim tu się znalazłam byłam prostytutką, narkomanką i czarownicą? A kiedyś wieczorem poszłam na pewne spotkanie, usłyszałam o kimś, kogo nazywano Jezus i o tym jak On po mimo wszystko mnie kocha. Oddałam mu swoje serce tamtego wieczoru. Co siostra o tym myśli?
- Jesteś bardzo chora kochanie - odpowiedziała. - Nie ma kogoś takiego jak Jezus. To tylko jakiś nonsens.
- Dziwne... jeśli prostytutka, dpunka i tak dalej, chce żyd innym, zmienionym życiem i staje się chrześcijanką, to mówi się,... że to tylko jakiś nonsens... Co w takim razie jest właściwe? 105
Pielęgniarka nie odezwała się. Odeszła. Wróciła do mnie później i powiedziała:
- Wiesz, ty masz rację. Jesteś inna od tych tutaj.
Po jakimś czasie, pozostali także zaczęli zauważad tę moją „innośd". Obserwowano mnie bardzo dokładnie. Wszystkie pigułki, jakie kazano mi, łykad, bardzo mnie martwiły. Tak jak myślałam, powoli stawałam się od nich uzależniona. Nie mogłam spad w nocy. Przepisano mi tabletki na sen. Łykałam trzy każdego wieczoru i jeśli do północy nie zasnęłam - dawano mi kolejną. Przez cztery dni łykałam dawkę, która mogłaby zabid niejednego - i wciąż nie spałam. Czułam tylko miłe ukojenie - nic więcej.
Udawało mi się spad jedynie przez trzy godziny w ciągu nocy. W krótkim czasie stałam się osobą, która zawsze pierwsza staje w kolejce po tabletki - szczególnie te nasenne. Tak, byłam kompletnie uzależniona od tabletek. Pewnego dnia zapytałam, na co to wszystko? Po co te tabletki?
- Cóż, jedna tabletka ma cię wyciszyd, a druga - pobudzid.
- To idiotyczne - powiedziałam - Niech pan sam pomyśli! Czego pan chce?
Niestety, niczego nie wskórałam,. Wiedziałam, co było ze mną nie tak. Pozostałe demony powinny byd ze mnie wypędzone - to wszystko. Dokładnie! Nikt mnie nie słuchał. Moje mówienie było stratą czasu. Religiomania: już zostałam sklasyfikowana i tyle. Przez moment chciałam nawet w to uwierzyd. Byłam zmęczona.
Prześwietlono mi głowę, kiedy narzekałam na bóle. Lekarze odkryli wiele poważnych uszkodzeo w mózgu na skutek zażywania narkotyków. To był cios. Czy umrę? Szatan używał sobie na mnie i moich obawach. To wszystko spadało na mnie, jedno po drugim i tylko dlatego, że chciałam byd chrześcijanką. Dlaczego?
Czy było warto? „Jezus jest zwycięzcą?! - kpił szatan - Gdzie teraz jest ten twój zwycięski Jezus?"
I wtedy, kiedy tego najbardziej potrzebowałam, to cudne solo rozległo się w moich uszach i mojej duszy: Jezusowi zależy, Jezus się troszczy, On może zabrad grzech i ciemnośd, w jakich tkwisz.
Jedna rzecz była dla mnie zupełnie jasna: tylko Jezus był odpowiedzią. Lekarze nie mogli nic dla mnie zrobid. Wspominałam ten wspaniały wieczór, kiedy zobaczyłam Jezusa. Czy to była tylko wyobraźnia? Oczywiście, że nie. Jezus był rzeczywistością. Jemu naprawdę na mnie zależało!
Muszę ufad! Muszę ufad!" - wciąż powtarzałam. 106
Uchwyciłam się obietnicy, że Jezus mnie widzi i przeprowadzi mnie przez ciemności do wspaniałego światła. Musiałam się tego trzymad - inaczej faktycznie bym oszalała. Ku mojemu ogromnemu zaskoczeniu, dostałam przepustkę na sobotę i niedzielę. Radośd moja nie miała granic - mogłam wyrwad się z tej dołującej atmosfery.
Właśnie w tych dniach, pastor Neil miał wygłosid kazanie w Bristolu. Bóg stał po mojej stronie - wiedziałam o tym. Poszłam do kościoła zobaczyd się z pastorem.
- Proszę mi pomóc, panie Neil - błagałam. - Pan musi wypędzid ze mnie resztę tych demonów. Dzisiaj, koniecznie dzisiaj!
Znów zgodził się służyd mi swoją pomocą. Kilku chrześcijan zostało tego wieczoru po nabożeostwie, by wspierad pastora swoimi modlitwami. Teraz albo nigdy. Ciemnośd albo światło. Szatan albo Jezus. Szaleostwo albo szczęście.
Było już dobrze po północy, kiedy usłyszałam głos pastora. Ostatni demon opuścił moje ciało z głośnym, przeszywającym krzykiem. To była bardzo długa i ciężka bitwa z mocami ciemności.
Szesnaście nieczystych demonów zostało wygnanych. Ostatni demon nazywał się ... Obłąkanie. Jak działał? Niszczył umysł.
Jezus jest zwycięzcą!" - wołał radośnie pastor.
Cóż to była za noc pełna radości! Byłam wolna. Jezus tego dokonał. Jego wszechmocna siła dokonała tego w niesamowity sposób - jeden po drugim zwyciężał demony. Twarz pastora Neila jaśniała chwałą Bożą, moja twarz... także! Kościół wypełniało wielkie, wspaniałe uwielbienie Boga. Czegoś tak pięknego jeszcze nie słyszałam. To była prawdziwie niezapomniana noc.
Było to siedem miesięcy po moim pierwszym spotkaniu z pastorem Arthurem Neilem. Warto było czekad tak długo. On o tym wiedział, wiedziałam i ja - dotarliśmy do mety. Jezus uwolnił mnie całkowicie. Opuściłam kościół, jako wolna kobieta, z modlitwą na ustach.
Później, w szpitalu, ponownie prześwietlono mi głowę. Nie znaleziono ani śladu jakichkolwiek uszkodzeo w mózgu. Wynik był idealny. Lekarze nie dawali wiary. „To jakiś cud." I mieli rację - to był cud uzdrowienia dokonany przez mojego cudownego Zbawiciela Jezusa Chrystusa.
Czy Jezus to tylko jakiś nonsens? Czy diabeł to tylko mit? Czy demony to tylko fantastyczne opowiadanie przekazywane z pokolenia na pokolenie? Nie, po tysiąckrod nie! 107
Opętanie przez demony jest rzeczywistością, której nie wolno lekceważyd. Nie zdajemy sobie sprawy, jak szybko w naszych czasach pomnażają swoje wpływy.
Ale Jezus, który jest silniejszy niż Szatan i grzech, który zwyciężył wszystkie demony i szatana na Górze Kalwarii, jest dzisiaj żywy i niezmiennie czyni cuda na ziemi. Wciąż wypędza demony. Wciąż uzdrawia chore ciała i umysły. Tak, Jezus jest rzeczywisty. On naprawdę troszczy się i naprawdę Mu na nas zależy. Jezus jest cudowny i jest ZWYCIĘZCĄ!
ROZDZIAŁ XVIII
POKÓJ W BETANII
Po tym błogosławionym uwolnieniu w lutym 1965 roku nie widziałam się z pastorem Neilem przez jakieś dwa lata. Rodzina Hutchings'ow przeprowadziła się do Broxham, gdzie mieszkają do dziś.
Wróciłam do szpitala na jeszcze dwa tygodnie. Personel był początkowo ogromnie zaskoczony, widząc, że przepustce jestem w tak dobrej formie. Nie miałam pojęcia, co może byd przyczyną aż takiego ich zdziwienia. Nie byłam też pewna, czy powinnam im opowiedzied o wydarzeniach niedzielnej nocy. Zdecydowałam, że na razie zachowam to dla siebie.
Wraz z upływem kolejnych dni ich zaskoczenie przechodziło w totalne zdumienie z powodu zmian, jakie we mnie zaszły. Nie mogli zakwestionowad, że coś się jednak wydarzyło. Dowody na to były przecież oczywiste dla wszystkich, ale nikt nie potrafił zrozumied, co się stało.
- Wyglądasz inaczej - mówili - młodziej, bardziej świeżo, jest w tobie więcej życia i energii.
Po takiej nocy cudownego uwolnienia miałam nadzieję, że zostanę wypuszczona ze szpitala od razu, z dnia na dzieo. Czułam, że przygnębiająca atmosfera szpitala wcale mi nie pomaga. I miałam rację. Nie wiedziałam jednak, że jestem tu dobrowolnie i wcale nie muszę wracad, jeśli nie chcę.
Bóg działa w tajemniczy sposób. Jego plan wypełnia się niezależnie od naszej świadomości, czemu towarzyszy naprawdę wiele niezwykłych, niewytłumaczalnych rzeczy.
Byd może Zbawiciel miał jakiś cel w moim powrocie do szpitala. Kto wie?! Nie poddawano mnie już więcej terapii wstrząsowej. Nie było takiej potrzeby. Byłam przecież najszczęśliwszą osobą na całym oddziale, daleko bardziej szczęśliwą niż te biedne, przepracowane pielęgniarki. 108
Jeśli czułam, że ogarnia mnie smutek lub samotnośd, zwracałam się ku innym, by stad się częścią mojego otoczenia. Próbowałam napełnid otuchą, tych, którzy pogrążeni byli w depresji i zagubieniu. Rozmawiałam ze starszymi i samotnymi, czesałam im włosy i robiłam dla nich drobne rzeczy, którymi sami nie byli w stanie się zająd, jednym słowem – starałam się byd pożyteczna i pomocna na tym bardzo przepełnionym i bardzo hałaśliwym oddziale.
To wszystko przypomniało mi w pewien sposób dni spędzone w więzieniu. Historia chyba faktycznie lubi się czasem powtarzad... Zarówno siostry, pielęgniarki, jak i psychiatrzy byli całkowicie zdumieni moją metamorfozą.
Pozostał jeszcze jeden poważny problem do rozwiązania - lekarstwa. Bez wątpienia byłam od nich uzależniona. Gdyby psychiatrzy w pełni zdawali sobie sprawę z tego, jak ogromne znaczenie miały w moim życiu narkotyki, nigdy nie przepisywaliby mi tak wielu tabletek.
Teraz był to problem także dla nich. Trochę za późno, ale ostatecznie wzięli na siebie odpowiedzialnośd za popełniony błąd. Przed zwolnieniem poradzono mi, żebym stopniowo rezygnowała z części tabletek. Obiecałam to robid, bo naprawdę bardzo chciałam byd wolna od wszelkich uzależnieo. Ale - jak się wkrótce przekonałam - łatwiej powiedzied niż zrobid.
Po wyjściu ze szpitala wciąż potrzebowałam dużo wsparcia: fizycznego, psychicznego i duchowego. Niedługo zaczęłam się cofad - nie tak drastycznie, jak wcześniej, ale powoli zaczęłam zbaczad z właściwej drogi.
Wciąż przecież byłam na początku mojej drogi za Chrystusem. Każdy chrześcijanin doświadcza różnego rodzaju pokus od czasu do czasu. Teraz ja się z nimi zmagałam i szatan wiedział, że w moim przypadku było to o wiele intensywniejsze.
Wydawało się, że znów panuje nade mną jakaś ciemnośd. Zamiast zażywad mniej tabletek - brałam więcej niż na początku. Czegoś brakowało w moim życiu. Potrzebowałam prawdziwej miłości i zrozumienia. Zdawało mi się, że jestem na nieznanym skrzyżowaniu i nie wiem, w którą stronę iśd. Często czułam, że chrześcijanie unikają mnie i obawiają się ze mną rozmawiad. Byd może moja przeszłośd była zbyt świeża, by w pełni mnie zaakceptowali.
Gdyby wiedzieli o moim niedawnym zaangażowaniu w magię, byłoby jeszcze gorzej. Nastawienie chrześcijan, pokusy oraz fakt, że byłam „niemowlęciem" w Chrystusie sprawiały, że było mi bardzo ciężko. Przecież dopiero zaczynałam chodzid i mówid. Zamiast byd bezgranicznie szczęśliwą znów byłam zmieszana i pełna obaw. 109
Niektórzy z moich przyjaciół dostrzegli, że potrzebuję dojśd do siebie, nabrad sił z dala otoczenia, w którym tkwiłam od lat, z dala od dużego miasta i jego „atrakcji". Padały sugestie, że powinnam wyjechad gdzieś na wieś, odpocząd, wzmocnid się duchowo, a przede wszystkim odbudowad swoją psychikę.
Szczerze mówiąc, nie miałam ochoty jechad gdzieś w nieznane i zamieszkad u jakichś obcych. U ludzi, którzy nic o mnie nie wiedzieli. „O nie, serdecznie dziękuję!" Ale przecież mogłabym zranid tych, którzy tak bardzo próbowali mi pomóc. Tak więc, mimo wszystkich wątpliwości i obaw, zgodziłam się, by moi przyjaciele zawieźli mnie na wieś swoim samochodem. „Jeśli mi się nie spodoba - próbowałam jakoś przemówid sobie do rozsądku - zawsze mogę wrócid do domu."
W koocu przybyłam do wioski Gamlingay w Bedfordshire. Przyjęto mnie naprawdę ciepło, ale ja wciąż miałam dystans do tego wyjazdu. Nie chodziło o to, że byłam niewdzięczna, bałam się jedynie nieznanego, które na mnie czekało.
Uprzejmie uścisnęłam dłoo gospodarzom - pani i panu Parker. Później dowiedziałam się, że już od pierwszej chwili pan Parker miał wrażenie, iż jestem kimś bardzo samotnym. Dostrzegł, jak bardzo byłam zaabsorbowana własnymi myślami i jaka gorycz oraz żal wypełniały moje serce. Na mojej twarzy malował się jeden wielki smutek. Oczy - jak opowiadał - pełne były bólu i ran, które wciąż przynosiły mi cierpienie. Nic nie było w stanie ukryd mojego nieszczęśliwego życia i ogromnych potrzeb.
Wiele lat minęło, odkąd pan Parker oddał swoje życie Chrystusowi. Ten czas nauczył go wrażliwości na cierpienia wielu samotnych i nieszczęśliwych ludzi na świecie. Wiedział, że ktoś sponiewierany duchowo w tak oczywisty sposób jak ja, może odpowiedzied jedynie na miłośd i zrozumienie. Tylko prawdziwa miłośd mogła się przebid do mojego wnętrza i pomóc mi.
Chociaż z natury był bardzo rozmowną osobą i pastorem małego wiejskiego kościoła, nigdy nie prawił mi żadnych kazao. Wiedział, że musi byd przede wszystkim dobrym słuchaczem.
Gdybym znała myśli pana Parkera, ten pierwszy wieczór w jego towarzystwie, mógłby byd nieco inny. Czułam się nieswojo, myślałam, że w każdej chwili on lub jego żona zaczną prawid mi jakieś morały albo cytowad teksty biblijne. Tak szybko, jak tylko to było możliwe, zapytałam, czy mogę wyjśd z Paddy, psem rodziny, na krótki spacer, by zwiedzid wieś.
Znalazłszy się na dworze, od razu zapaliłam papierosa. Kiedy tak spacerowałam wokół małej wioski, moje serce popadało w coraz większe odrętwienie. Owa wieś 110
zdawała się byd przeraźliwie nudnym miejscem. Sama siebie pytałam, dlaczego byłam taka głupia? Dlaczego pozwoliłam się przywieźd do tej bezgranicznej nudy? Nie było tu nawet jednej kawiarni ani żadnego miejsca, w którym można by ot tak, usiąśd sobie, wypid filiżankę kawy czy herbaty i posiedzied w spokoju, z dala od oczu wszystkich. Zdecydowałam, że zostanę tylko przez kilka dni, a potem znajdę jakąś wymówkę, żeby wrócid do miasta.
Kolejne dni spędzałam zabierając Paddy'ego na długie spacery. Staliśmy się dobrymi przyjaciółmi. Zwykłam opowiadad Paddy'emu o wszystkich moich obawach, a on patrzył na mnie nieco smutno swoimi wielkimi brązowymi oczami, tak jakby rozumiał każde moje słowo. Nigdy wcześniej chodził tak często na spacery i pewnie zastanawiał się, o co w tym wszystkim chodzi. Powróciły do mnie wspomnienia z dzieciostwa, gdy ze wszystkiego zwierzałam się Bessie, staremu, czarnemu labradorowi.
Pierwszy tydzieo dobiegał kooca. Zaczęłam zmieniad swoje zdanie o rodzinie Parkerów. Nikt mnie tu nie umoralniał i nie próbował przekonywad do wspaniałych planów dotyczących mojej przyszłości. Oczekiwałam tego, ale bezskutecznie. W rzeczywistości pastor i jego żona nie robili niczego poza traktowaniem mnie jak normalnej, równej im osoby. Ku mojemu ogromnemu zaskoczeniu, wyraźnie odczułam, że akceptują mnie jako członka rodziny. Bez stawiania pytao, bez jakiejkolwiek presji. Mieli dwoje nastoletnich dzieci: córkę i syna, i nawet one traktowały mnie jak kogoś swojego.
To miłośd spajała ich wszystkich, nie zasady czy religia, ponieważ oni wszyscy kochali Jezusa. Więzi między nimi były czymś naturalnym i prostym, a dla mnie – niesamowicie odnawiającym. Po raz pierwszy w życiu znalazłam się w kochającej się rodzinie, w której nie było nieszczęścia czy jakiejś ohydy. Niespodziewanie dla mnie samej zaczęłam się cieszyd moim pobytem u nich.
Mimo tego wspaniałego otoczenia, wróciła depresja. Doskonale znane obawy i wątpliwości wypełniły mój umysł. Noc w noc dręczyła mnie bezsennośd. Tabletki na sen nie pomagały. Wciąż powracały straszne koszmary. Za dnia byłam półprzytomna i wszystko robiłam w zwolnionym tempie. Chociaż pan Parker widział, co się działo i był w pełni świadomy, że paliłam papierosy, nie zwrócił mi żadnej uwagi. Zamiast tego, spędzał jeszcze więcej czasu modląc się o mnie.
Czekał na Boży czas, na moment, gdy pękną bariery wokół mnie. Uważnie obserwował, jak w odpowiedzi na okazywaną mi miłośd powoli, ale zdecydowanie, nieufnośd i dystans zaczynają słabnąd. Moje oczy i serce otwierały się na ich szczerą, pełną zaangażowania troskę. 111
To był wspaniały krok do przodu. Pokochałam ich całym sercem. Zdobyli całe moje zaufanie. Zapytałam, czy mogę nazywad ich mamą i tatą.
- Oczywiście, że możesz kochanie - odpowiedzieli i przytuli mnie do siebie serdecznie, nie ukrywając łez wzruszenia.
Jakże byli mądrzy i cierpliwi. Bez cienia pośpiechu, zajmowali się moimi głębszymi, duchowymi potrzebami. Zupełnie jak Chrystus, trwając w nieustannej modlitwie, cierpliwie czekali na odpowiedź.
Odkąd mówiłam im mamo i tato, staliśmy się sobie bliżsi. Zaczęłam się powoli otwierad i opowiadad nieco o sobie. Nigdy nie wywierali na mnie żadnego nacisku. Wiedziałam, że mogę im ufad, że wszystko, co powiem, potraktują jak tajemnicę, jak dowód mojego zaufania.
Wraz z upływem czasu, krok po kroku, powoli, dzięki modlitwie, zaczęłam sobie radzid z tą depresyjną ciemnością i nękającymi mnie strachami. Mama i tato pomagali mi w z tym, a ja wzrastałam dzięki ich miłości i pełnemu cierpliwości zrozumieniu.
To właściwie był dopiero początek długich miesięcy i służby związanej ze mną, służby pełnej łez i modlitwy. Często musieli zostawad w nocy przy moim łóżku, nie chcąc zostawiad mnie samej. Szatan szturmował moją duszę. Ale zwycięstwo należało do Pana. Jezus powoli ale, w cudowny sposób, doprowadzał mnie do prawdziwej wolności. Zaczęłam żyd w pełni chrześcijaoskim życiem. Jezus znów był zwycięzcą.
Kiedy ostatecznie doszłam do siebie, zdarzyło się, że ponownie zobaczyłam Jezusa. Tak, rzeczywiście Go widziałam! Tym razem wyciągał dłonie w moim kierunku, patrzył wzrokiem pełnym miłości. Objął mnie swoim ramieniem i szepnął: „Jesteś moja." Wiedziałam bez cienia wątpliwości, że to był On. On nigdy nie pozwoliłby mi odejśd. On będzie przeprowadzał mnie przez wszystkie przeszkody i wszelką ciemnośd, aż do chwili, kiedy spotkam się z Nim twarzą w twarz w wieczności.
Wioska i okolica, które na początku zdawały się byd tak nudne i bez życia, teraz były mi bardzo bliskie i drogie. Nazwałam to miejsce Betania. Przypominało mi to małe miasteczko tuż przed Jerozolimą, gdzie Jezus często odwiedzał Martę, Marię i ich brata Łazarza. Betania: miejsce odpoczynku, miejsce pokoju i wytchnienia. To określenie jak najbardziej pasowało do tego małego gościnnego domku na wsi.
Jak widzicie, zaczęłam także czytad moją Biblię. To, co wcześniej było niezrozumiałe, teraz stawało się jasne i oczywiste, nabierało pełnego znaczenia. Mogłam siedzied godzinami i czytad historie o Jezusie, który uzdrawiał chorych na 112
ciele i umyśle, i czynił wszystko swoim doskonałym dotknięciem. Dziś On postępuje dokładnie tak samo. Czyż nie dotknął mojego życia? Czyż nie uczynił ze mnie zupełnie nowej istoty? To nie fantazja! Słowo Boga żyje!
Śpiewnik Złote Dzwony, który dawno temu dostałam w szkole niedzielnej, miałam go ze sobą nawet w więzieniu, wciąż należał do moich najcenniejszych skarbów. Mogłam bez kooca siedzied i czytad, czasem śpiewad te pieśni, jakich uczyłam się wiele lat temu, zniewolona ich pięknymi słowami. Teraz były dla mnie proste i jasne.
Opowiedz mi o Jezusie,
Wypisz w moim sercu każde słowo.
O tak! To miało dla mnie ogromne znaczenie! Jak bardzo kochałam te pieśni! Patrzyłam w przeszłośd i docierało do mnie, że Jezus wciąż był przy mnie. Przez te wszystkie długie lata najgłębszego wstydu, spoglądał na mnie swoim serdecznym, pełnym współczucia wzrokiem. Widział mnie na ulicach, jako prostytutkę. Widział mnie w pełnych zła świątyniach szatana i w zgromadzeniach czarownic. Kochał mnie nawet wtedy, kiedy popełniałam grzechy świadczące o najgorszym upadku. Aż pewnego dnia dotarło do mnie Jego wezwanie, pozwoliłam wyrwad się z tego wszystkiego, czym i jak żyłam.
Czyż nie jest to cud?! Wspaniały cud?! Wypełniała mnie wielka skrucha i zdumienie, że On jednak mnie tak bardzo kocha. Bezgraniczna miłośd Zbawcy zdumiewa mnie na nowo każdego dnia.
W Betanii Jezus stawał mi się coraz bliższy. Usuwał pokłady goryczy z mojego serca. Oczyszczał mnie z ran i bólu, jakiego doświadczałam przez lata. Wszystko to czynił przez miłośd, którą dostałam w tym małym wiejskim domu. Czynił mnie naprawdę nowym stworzeniem.
Wszystko było nowe. Wszystko. To było dokładnie tak, jakbym urodziła się na nowo w ciele i na duchu. Cały świat jawił mi się pięknym. Kochałam wszystkich i wszystko na tym pięknym Bożym świecie - od parszywego kota na kupie śmieci do dmuchawca torującego sobie drogę w skalnym gruzowisku. Tak, nawet takie rzeczy miały dla mnie swój szczególny urok.
Kiedy szłam przez zielone pola i łąki do niewielkiego lasku, moje serce śpiewało. Taoczyłam z radości, że mogę to wszystko oglądad. Wszystko dzięki temu, co uczynił dla mnie Jezus, co mi pokazywał i miał pokazad w przyszłości.
Po raz pierwszy w życiu dostrzegałam maleokie kwiatki na ziemi i źdźbła traw. Zauważałam kolory. Niebo wyglądało tak, jakby ktoś wziął mydło, wodę i 113
wyszorował je do czystego błękitu. Dawniej wydawało mi się, że niebo zawsze jest szare. Ten ktoś musiał też wymalowad drzewa i trawę na zielono, i cały świat tak pięknie ubarwid.
Moje oczy otwierały się na to piękno, które dotychczas mijałam obojętnie, nie zdając sobie sprawy z jego istnienia. Teraz patrzyłam na świat innymi oczami.
Niebo nade mną jest bardziej miękkie swoim błękitem
Ziemia wokoło słodsza zielenią
Każda barwa zdaje się tętnid życiem
Oczy bez Chrystusa dostrzec tego nie mogą.
Wtedy nie znałam tej pięknej pieśni, ale ona wyraża dokładnie to, czego wówczas doświadczałam. Żadne słowa nie były w stanie oddad ogromnej radości, jaka mnie przepełniała. Żadne słowa nie są w stanie wyrazid jak cenny i drogi stał mi się Jezus, jak wspaniałą była Jego obecnośd.
Pewnego dnia, kiedy odpoczywałam w Betanii, poczułam szczególną obecnośd Jezusa, wspanialszą niż kiedykolwiek dotąd. Zdawało mi się, że On jest coraz bliżej i bliżej. I wówczas usłyszałam głos Zbawiciela, szepczącego prosto do mojego ucha:
Jesteś czystą dziewicą w moich oczach. Jesteś dziś moją Marią Magdaleną."
Tato przypadkowo przechodził w pobliżu, kiedy to się działo i widział wyraz mojej twarzy. Nie miał wątpliwości, że Jezus był bardzo, bardzo blisko. Ja natomiast nie miałam pojęcia, że tato znajdował się niedaleko. Przecież Jezus był obok mnie! Mówił do mnie! Na tych kilka chwil świat przestał istnied. Liczyła się tylko obecnośd Zbawiciela i Jego słowa.
Tato opowiedział mi później, że nigdy nie widział czegoś podobnego. Moje oblicze promieniowało. Nic dziwnego, skoro Chrystus był tak blisko.
- Kim jest Maria Magdalena? - spytałam go.
Ze łzami w oczach przeczytał mi z Biblii historię, w której Jezus wygnał siedem duchów z Marii Magdaleny, dziewczyny z ulicy, prostytutki i swoją obecnością zupełnie zmienił ją i całe jej życie. Płakałam. Och, jak bardzo Maria musiała Go kochad! Przebaczył jej tak wiele.
Uwolnił ją. Teraz On przemówił do mnie i powiedział, że jestem dzisiejszą Marią Magdaleną.
To było wspaniałe, tak bardzo wspaniałe! Byłam jak ona, dziewczyną z ulicy, opętaną wieloma nieczystymi duchami i Jezus mnie uwolnił. Zbawiciel stawał się dla mnie cenniejszy z każdym dniem, a nawet z każdą godziną. 114
Czysta dziewica w moich oczach." To powiedział Jezus. Wciąż ocierając łzy, tato otworzył drugi List do Koryntian rozdział 11, werset 2, w którym Paweł mówi do wiernych: „Zabiegam, bowiem o was z gorliwością Bożą, aby stawid was przed Chrystusem, jako dziewicę czystą." O kościele w Koryncie napisano, że powrócił na złą drogę i odszedł od Boga. Paweł bolał nad tym, ponieważ zależało mu na czystości Bożych dzieci, na tym, by były bez skazy.
Radośd moja nie miała granic, kiedy rozmyślałam o tym, że Jezus przemówił do mnie, byłej prostytutki, czarnej wiedźmy, striptizerki i powiedział, że jestem czystą dziewicą w Jego oczach. Innymi słowy, byłam teraz czysta, obmyta krwią Jezusa. Kochałam Go jeszcze bardziej. Czy ktokolwiek mógłby zapomnied takie słowa?
Czy ja mogłabym je zapomnied? Słowa, które padły bezpośrednio z ust samego Zbawiciela. Jezus nieustannie mnie błogosławił. Każdego dnia na nowo. Przepełniała mnie obecnośd Ducha Świętego, śpiewałam i oddawałam chwałę mojemu Bogu, służyłam mu. Był teraz Panem całego mojego życia.
Nietrudno sobie wyobrazid, z jakim zdumieniem i radością przeczytałam historię o Samarytance, której Jezus zaoferował wodę życia. Początkowo wydawało mi się niemożliwe, że takie proste, prawdziwe historie są w Biblii. Każdego dnia odkrywałam realnośd żyjącego Zbawiciela.
Przebywałam w Betanii przez kilka miesięcy. Jezus uczył mnie, przygotowywał do służby, jaką dla mnie zaplanował, utwierdzając wciąż na nowo, że byłam dzieckiem Króla, prawdziwego i jedynego Boga. Niewola Szatana należała do zamkniętej przeszłości.
Nie, nigdy nie zapomnę Betanii, bo to właśnie tam zwyciężyła mnie miłośd, wypełnił pokój i radośd.
Pewnego wieczoru zapłonął wielki ogieo. Spłonęły w nim wszystkie moje czarne ubrania, papierosy, narkotyki i wiele innych drobiazgów, związanych z przeszłością. Przeżywaliśmy chwile radości, biegając wokół ogromnego ognia, dziękując Jezusowi i wielbiąc Go za wszystko, co dla mnie uczynił. Może niektórym wydawało się to nieco osobliwe, ale dla nas miało istotne znaczenie.
Jestem pewna, że szatan drżał, ale aniołowie radowali się z nami. To była otwarta manifestacja i świadectwo dla wszystkich, że Jezus Chrystus, mój Zbawiciel, działał w cudowny sposób. Uwolnił mnie od strachu i cieni, a napełnił jasnością swojej obecności i miłości. Tak, będąc w Betanii, znalazłam radośd, miłośd i pokój w Chrystusie. 115
ROZDZIAŁ IXX
SZORSTKI DIAMENT
Trofeum Łaski", „Szorstki Diament" - tak mówili o mnie chrześcijanie. Opuściłam schronienie w Betanii i wróciłam do Bristolu. Zaczęłam nowe życie.
W Ewangelii Marka 16,15 czytamy: „Idźcie teraz na cały świat i głoście Ewangelię całemu stworzeniu." To słowo „idźcie" odnosiło się także do mnie, wiedziałam o tym. Pan Jezus powołał mnie i chciał, żebym pracowała dla Niego. Teraz więc zaczynała się moja służba. Nie było łatwo. Nie ukooczyłam przecież żadnej szkoły biblijnej, ale moje życie było wstrząsającym świadectwem Bożego działania, dowodem na to, co Bóg jest w stanie uczynid w życiu człowieka. Chciałam mówid o tym każdej napotkanej istocie. W moim sercu było też ogromne współczucie, szczególnie dla zagubionych prostytutek i narkomanów. Bardzo pragnęłam, żeby i oni zechcieli poznad Chrystusa oraz Jego zbawczą łaskę.
Oto jestem Panie, poślij mnie! - wołałam w sercu. - Dla Ciebie pójdę wszędzie." Chrześcijanie natomiast zdawali się byd niczym błędne skały. Tak bardzo się zmieniłam, że niewielu mnie pamiętało, a i ci ledwie mnie poznawali. Inaczej ubierałam się, inaczej mówiłam i zachowywałam. Bo przecież byłam inna, byłam nowym stworzeniem w Chrystusie. Pomijam fakt, że tylko nieliczni wierzyli w prawdziwośd mojego odrodzenia i szczerośd mojego chrześcijaostwa.
Nie potrafiłam tego zrozumied. Wielokrotnie cierpiałam z powodu ich nieufności. Wylałam wiele łez, nie dlatego, że coś mówili, ale z powodu wątpliwości i podejrzeo, jakie widziałam na ich twarzach. Wyglądało to trochę tak, jakby się mnie obawiali.
Apostoł Paweł miał na początku podobne doświadczenia. Jego przeszłośd była zbyt świeża w pamięci pierwszych chrześcijan, by potrafili go w pełni zaakceptowad. On także musiał cierpied, gdyż chrześcijanie mu nie ufali. Myślę, że mogę zrozumied, co czuł apostoł Paweł. Ale ostatecznie przyszedł czas, kiedy w umysłach wierzących ta przeszłośd skryła się za mgłą i dostrzeżono w Pawle prawdziwego ucznia, zmienionego człowieka.
Nadeszły chwile, kiedy chrześcijanie zaczęli i mnie postrzegad jak wierzącą, osobę należącą do Zbawiciela. Zostałam zaakceptowana. Dostrzegali, że moje życie zostało zmienione i że byłam uwolniona od przeszłości. Wtedy też zaczęto o mnie mówid, jako o „trofeum łaski" albo „szorstkim diamencie". Te wyrażenia były dla mnie całkowicie nowe. Nigdy wcześniej o czymś takim nie słyszałam. Nie miałam 116
nic przeciw temu, by nazywano mnie Trofeum Łaski, no ale Szorstki Diament?! Tak dziwnie jakoś. To słówko „szorstki" brzmiało tak... trochę niemiło.
Cóż, „Szorstki Diament" był zajęty pracą misyjną. Ponownie na ulicach, ale teraz z innych przyczyn niż kiedyś. Czy było dla mnie lepsze miejsce niż wśród starych przyjaciół i znajomych, by wypełniad Boże polecenia? Ale oni myśleli, że jestem nieco szalona, że pomieszało mi się w umyśle.
- Biedna Diana, dopadła ją religiomania.
Nie zważałam na to i nie przestawałam opowiadad im o dziełach Jezusa w moim życiu.
- Dajemy ci trzy miesiące, Diana - mówili. - Potem znowu będziesz z nami szukad klientów.
- Już nie ma tamtej Diany - powtarzałam. - Nigdy jej więcej nie zobaczycie.
Wiedzieli, że naprawdę miałam na imię Doreen, jednak nie przestawali nazywad mnie Dianą. Zresztą, to nie miało znaczenia. Och, jak ja kochałam te dziewczęta! Wiele razy stałam gdzieś, w jakimś ulicznym zakamarku, otaczając je ramieniem i płacząc do Boga za ich duszami. Wiele z nich ostatecznie przyznawało, że miałam to, czego one wciąż szukały i za czym nieustannie tęskniły - radośd i spokój umysłu.
- Poza tym, dobrze wyglądasz - mówiły. - Twoje oczy są czyste i wyglądasz na szczęśliwą.
Bo przecież byłam, ale serce bolało mnie z ich powodu.
- Diana, przecież dla nas jest już za późno, nie będziemy mogły się zmienid... Słyszałam to tak często...Jakże ja płakałam. Czy nie myślałam i nie mówiłam dokładnie tego samego?
- Jeśli tylko oddacie Chrystusowi swoje życie, On to dla was zrobi - powtarzałam im to bez kooca.
- Zastanowimy się nad tym na starośd, - rzucały na odchodnym.
Teraz naprawdę mogłam powiedzied." Ale przez wzgląd na łaskę Boga - idę." Szłam przecież taką drogą sama przez wiele lat. Jeśli ktokolwiek wie, co naprawdę czuje prostytutka, to tym kimś jestem ja.
Nie zważając na odrzucenie (a odrzucana byłam bardzo często), nie przestawałam opowiadad im o miłości Jezusa. Każdego dnia i nocy chodziłam tam, gdzie wiedziałam, że mogę je spotkad. 117
- Patrzcie dziewczyny! Oto nadchodzi „kochana" Diana ze swoimi broszurkami o Jezusie - krzyczały.
Niejednokrotnie widziałam, gdy któraś z nich, widząc mnie z daleka, przemykała na drugą strony ulicy.
Będziesz chodzid ulicami w innych butach, moje dziecko." - to słowa, które kiedyś sam Jezus wyszeptał mi do ucha. W tamtym czasie zastanawiałam się, co mogły znaczyd, ale musiałam jeszcze trochę poczekad na pełne zrozumienie. Dziś już wiem. Chodzę po ulicach „obuta w Ewangelię". Moje stopy są „podkute Ewangelią pokoju" (spójrz Efez. 6,15).
Owemu „Tryumfowi Łaski" niezmiernie brakowało dzielenia tejże łaski z innymi chrześcijanami. Gorąco pragnęłam, by ktoś do mnie dołączył i razem ze mną niósł na ulice Dobrą Nowinę. Pewnego wieczoru zaproponowałam to grupie chrześcijan:
- Co wy na to, żeby razem pójśd do dzielnicy świateł i porozmawiad z dziewczynami na ulicach?
Wszyscy umilkli. Na niektórych twarzach pojawiły się dziwne uśmiechy. Odnosiłam wrażenie, że było im przykro z mojego powodu. Nikt się nie odezwał.
- No cóż, - powiedziałam - pójdę sama. Jesteście ... po prostu beznadziejni.
A potem dodałam jeszcze: - Mam tylko nadzieję, że ktoś kiedyś wam uświadomi istotę przekazywania innym miłości Jezusa, przekazywania tym, którzy są zgubieni.
Wpatrywali się we mnie pustym wzrokiem, kiedy wychodziłam z sali. Niezbyt łaskawie się to dla mnie skooczyło. Potrzebowałam modlid się o więcej łaski. Później przeprosiłam ich za sposób, w jaki wyraziłam swoje zdanie.
- Tylko, że to wszystko było prawdą - odpowiedziała jedna z dziewcząt. - Nie musisz za bardzo przepraszad. Ktoś faktycznie przyszedł i rozmawiał z nami na temat głoszenia Ewangelii w godzinę po tym, jak sobie poszłaś. To sprawiło, że zaczęliśmy się zastanawiad.
Pewnego wieczoru, chodziłam jak zwykle i głosiłam Ewangelią prostytutkom. Krążyłam wokół domów publicznych - zwłaszcza tych, które sama dobrze pamiętałam i spotkałam znajomego z „tamtych" czasów. Powiedziałam mu o miłości Jezusa.
Większośd ludzi w tym miejscu znała mnie z przeszłości i dostrzegała, że byłam teraz inną osobą. - Diano, kochanie, to jakieś niewinne bzdury. Nie bierz tego chrześcijaostwa zbyt poważnie - uśmiechnął się. - Co powiesz na drinka i godzinkę lub dwie uroczego zapomnienia? 118
- Ooo nie, - odpowiedziałam. - Ja nie mogę zapomnied o Jezusie nawet na minutę!
Wszyscy zamilkli. Słysząc taką stanowczośd i zdecydowanie w moim głosie, byli zażenowani otwartością, z jaką wypowiadałam się o znaczeniu Chrystusa w moim życiu. Nawet jedna szklanka, jeden kieliszek nie zabrzęczał, gdy mówiłam, aż nagle... rozległa się przepiękna pieśo:
Teraz jest inaczej, coś się we mnie wydarzyło,
Odkąd dałam swoje serce Jezusowi.
Teraz jest inaczej. Jestem zmieniona,
Odkąd dałam swoje serce Jemu.
Rzeczy, które kochałam przedtem - odeszły
Rzeczy, które kochałam bardziej niż mogę powiedzied.
Teraz jest inaczej. Jestem zmieniona.
To musi byd Jezus, któremu dałam swoje serce.
Chcąc nie chcąc wszyscy słuchali z uwagą i wzruszeniem. Przecudowna pieśo trafiała do najgłębszych zakamarków serca, pieśo chwały dla Zbawiciela. Pieśo, która rozległa się w domu publicznym.
Wyszłam na zewnątrz i musiałam oprzed się o ścianę. Wzruszona, ze ściśniętym gardłem i oczami pełnymi łez, próbowałam ogarnąd spojrzeniem dzielnicę świateł. Całą sobą pragnęłam, by ta zgubiona ludzkośd, chod na chwilę spojrzała na Jezusa, chodby przelotnym spojrzeniem... Jakże inaczej mogłoby wyglądad ich życie!
Rejon świateł i neonów był moją pierwszą parafią a dom publiczny pierwszą kazalnicą. Natomiast pierwszą osobą, o której wiem, że dzięki mnie przyszła do Boga, była pewna starsza kobieta. Spotkałam ją w barze. Zawsze siadała w kącie, zawsze sama, wyglądała smutno i samotnie. Zaproponowałam jej broszurkę z Ewangelią, przysiadłam się do niej i zaczęłyśmy rozmawiad. Łzy spływały po jej brązowej, pomarszczonej twarzy.
- Przychodzę do tego baru od lat - powiedziała - odkąd umarł mój mąż. Sama jedna jestem na tym świecie. Nikt ze mną nie rozmawiał przez wiele lat. Nawet tutaj - zupełnie nikt. Serce zaczęło mi szybciej bid. Jezus ją kocha i umarł dla niej. To była wspaniała możliwośd, by powiedzied o tym, że Komuś na niej naprawdę zależy. Ten Ktoś to właśnie Jezus.
- Czy mogę panią odprowadzid do domu?- spytałam.
- Zrobiłabyś to? I wypijesz ze mną filiżankę herbaty? 119
Poszłyśmy więc, do jej maleokiego mieszkania. Miała na imię Vera i miała sześddziesiąt trzy lata. Piłyśmy herbatę, a ja opowiadałam jej, jak Zbawiciel pomógł mi w moich potrzebach.
Wyciągnęłam Biblię i jasno, ze spokojem wytłumaczyłam jej drogę zbawienia. W rezultacie obie uklękłyśmy i modliłyśmy się, kiedy ta kochana staruszka powierzała swoje życie Zbawicielowi. To były naprawdę wspaniałe chwile.
Kiedy odwiedziłam Verę kilka dni później, powiedziała: - Już nigdy więcej nie pójdę do baru. Nie potrzebuję już zaglądad do kieliszka. Znajduję wspaniałe ukojenie w Biblii, którą mi dałaś. Teraz jestem gotowa, by spotkad mojego Stwórcę.
Vera rzeczywiście nigdy już nie wróciła do baru, a tydzieo później - spotkała Stwórcę... Sąsiedzi powiedzieli, że zmarła we śnie, w pokoju. Poszła na spotkanie z dopiero, co poznanym Zbawicielem. Pewnego dnia znów ją zobaczę w pełni chwały.
Któregoś wieczoru, kiedy chodziłam ulicą Główną (zwaną popularnie Ulicą Grzechu) i rozdawałam broszury z Ewangelią jakiś samochód zatrzymał się tuż przy mnie. Prowadzący go mężczyzna - mój dawny klient - chciał ze mną rozmawiad.
- Cześd Diana, znów w branży?
- Dokładnie, ale nie w takiej, o jakiej myślisz- odpowiedziałam. - Teraz jestem w branży samego Króla. Masz, Ewangelia dla ciebie. Poczytaj sobie o moim Królu - o Jezusie.
Był tak zaskoczony i zakłopotany, że niemal uciekł do samochodu, który zostawił tuż obok. Widziałam go jeszcze kilka razy tego wieczoru, krążącego po okolicy i rozglądającego się za jakąś prostytutką. Nie odezwał się już do mnie, ale zaciekawiony patrzył przez okna samochodu. Modliłam się, żeby przeczytał broszurę, którą mu dałam i żeby znalazł Chrystusa, jako swojego Zbawiciela.
Innego wieczoru, kiedy rozdawałam Ewangelie w domach publicznych, znów spotkałam jakiegoś byłego klienta. Zaczęłam mu opowiadad, jak Jezus zmienił moje życie. Jego twarz zastygła momentalnie i poczerwieniała, ręce zaczęły mu tak drżed, że nie mógł utrzymad kufla. Nagle wybiegł z baru, zostawiając niedopite piwo na kontuarze.
Zastanawiałam się, czy może był kimś, kto zszedł znów na złą drogę, może już wcześniej słyszał Ewangelię. Wydawało mi się, że było w nim poczucie winy. Kiedy skooczyłam rozmawiad i rozdawad broszury, poszłam do innego baru. I tam znów 120
go spotkałam. Uciekł, jak tylko mnie spostrzegł. Mało tego, spotkałam go trzeci raz w innym barze.
- Czy ty mnie śledzisz? -zapytał - Gdziekolwiek idę, ty tam przyłazisz.
- To nie ja za tobą chodzę - odpowiedziałam. - To Jezus. On chce, byś do Niego wrócił.
Po tych słowach znów wybiegł roztrącając ludzi i stoliki. Nie było mu dane napid się piwa tego wieczoru. Modliłam się gorąco, by wrócił do Chrystusa, by zechciał przyjąd Jego pokój i wytchnienie.
Tak oto wyglądał początek mojej służby dla Jezusa: wędrując ulicami, którymi chodziłam, jako prostytutka, głosiłam Ewangelię każdemu napotkanemu stworzeniu. Opowiadałam mężczyznom i kobietom, że Jezus żyje i Jemu naprawdę na nich zależy.
Jednym z moich ulubionych słów jest „ktokolwiek", gdyż znaczy każdy. Nieważne, kim jesteś lub co robisz. To słowo odnosi się także do ciebie. Szatan próbował mnie zniechęcid, namówid do poddania się.
Chodź, napij się troszeczkę" - szeptał do mojego ucha. „Wychyl tylko jednego. Nikt nie będzie wiedział."
Tu nie chodzi o „nikogo", ale o Jezusa. Gdybym posłuchała szatana, moje świadectwo ległoby w gruzach. Biblia mówi: „Dajcie odpór diabłu, a ucieknie od was." Tak więc w imieniu Jezusa powiedziałam:
- Odejdź precz ode mnie, szatanie.
I odszedł.
Jednej nocy kuszenie było bardzo silne.
Nikt ci nie wierzy - mówił szatan - nawet chrześcijanie ci nie wierzą. Tracisz czas. Daj sobie z tym spokój. Nie lepiej usiąśd spokojnie, napid się, zapalid, zrelaksowad w knajpie?" W imieniu Jezusa odpierałam go, ale on był uparty.
Zdesperowana podeszłam do najbliższego aparatu i zadzwoniłam do Taty do Betanii. Słysząc o moich zmaganiach, w jakich się znajdowałam, bez wahania zaczął się modlid o mnie przez telefon. Nakazał szatanowi odejśd w imieniu Jezusa, a potem powiedział:
- Idź teraz do domu maleoka, a kiedy będziesz mijała bary i domy publiczne, chwyd się dłoni Chrystusa. On Cię bezpiecznie zaprowadzi do domu. 121
Czy mówił dosłownie, czy w przenośni - nie wiem, ale kiedy mijałam te miejsce i czułam, że wysiłki szatana się wzmagają, że próbuje mnie namówid, bym weszła do środka napid się, a nie głosid Ewangelię, podnosiłam rękę w stronę nieba i mówiłam cichutko:
- Panie Jezu, trzymaj mnie za rękę, chroo mnie przed złem.
I to działało! Nigdy nie uległam pokusom szatana. Zapewne musiał to byd dziwny widok dla przechodniów - ktoś idący z rękoma w górze. Dziwne lub nie, szatan został odparty ponownie. Jezus był Zwycięzcą. Jego dłoo mnie prowadziła i chroniła przed upadkiem.
Szatan próbował jeszcze innych sposobów, by powstrzymad mnie w pracy dla Boga. Czarne czarownice przysyłały do mnie listy, w których groziły mi śmiercią, jeśli nie przestanę mówid o magii. To były okropne listy.
Zginiesz, jeśli nie przestaniesz rujnowad zgromadzeo i poniżeo magii."
Niektóre z tych listów pisane były krwią. Początkowo naprawdę bardzo się niepokoiłam, bo doskonale wiedziałam, do czego może posunąd się czarna czarownica. Szatan wykorzystywał każdą szansę, by mnie zniechęcid. Co teraz? Miałam tego posłuchad? Przestad mówid o magii? Przestad ostrzegad ludzi przed złem i niebezpieczeostwami okultyzmu tylko, dlatego, że moje życie było w zagrożone?
O nie, z całą pewnością nie. Ludzie muszą byd ostrzegani. Takie listy jeszcze bardziej uwidoczniały niebezpieczeostwo i zło, jakie w tym tkwiło. Słowa apostoła Pawła zapisane w liście do Rzymian 8,38-39 były dla mnie ogromnym pocieszeniem i zachętą: „Albowiem jestem tego pewien, że ani śmierd, ani życie, ani aniołowie, ani potęgi niebieskie, ani teraźniejszośd, ani przyszłośd, ani moce, ani wysokośd, ani głębokośd, ani żadne inne stworzenie nie zdoła nas odłączyd od miłości Bożej, która jest w Chrystusie Jezusie, Panu naszym." „Ani czarownica, ani szatan" - dodawałam. Nic, zupełnie nic nie było w stanie oddzielid mnie od Jezusa i od prawdy.
Mój Jezus był silniejszy niż jakakolwiek czarownica i szatan. Sam, w sobie tylko wiadomy sposób, rozprawiał się z czarownicami, które słały mi pogróżki. Nikt mnie nie skrzywdził. Jego dłoo nieustannie mnie chroniła.
Tak więc już od początku mojej służby dręczyły mnie różne wątpliwości. Ale Jezus zawsze uczył mnie ufad Sobie, niezależnie od tego, w jakiej sytuacji się znajdowałam, niezależnie od doświadczeo, jakie napotykałam po drodze.. Jezus nigdy mnie nie opuszczał, a co najważniejsze, On mnie zbawił i obdarzył wolnością, 122
bym mogła Mu służyd. Jakże więc mogłabym utrzymywad w tajemnicy złe strony magii? Ktoś musiał ostrzegad ludzi przed tym okropieostwem. Czy był ktoś bardziej właściwy ode mnie?
Dokładnie od samego początku mojej pracy i służby Jezus przygotowywał mnie do jeszcze większych zadao. Wówczas tego nie wiedziałam, ale wiem teraz. Uczył mnie niezachwianego zaufania do Siebie. Przygotowywał do kolejnych zadao.
Dzieo po dniu stawałam się silniejsza, a wraz z tym nabierało mocy moje świadectwo. Także na spotkaniach chrześcijaoskich zaczęłam opowiadad o tym, co Jezus uczynił w moim życiu. Małymi kroczkami uczyłam się mówienia przed publicznością.
Mój cocneyowski akcent często budził zakłopotanie. Często też brakowało mi słów. Ale bardziej od chaosu mojej wypowiedzi, liczyła się jej naturalnośd. To też przemawiało do ludzi. Stopniowo, powoli, otwierały się przede mną drzwi do coraz szerszej publiczności, coraz więcej ludzi słyszało, jak działał we mnie i przeze mnie Bóg. Coraz częściej zapraszano mnie do kościołów, szkół, na spotkania kobiet, do kawiarni, po to, bym dzieliła się świadectwem mocy Bożej.
Jakież to było wzruszające stad przed tyloma ludźmi i opowiadad im o Jezusie! Jeszcze większe wzruszenie ogarnia mnie jednak, gdy widzę mężczyzn i kobiety, młodych i starszych, oddających swoje serce i życie Chrystusowi.
Wraz z podążaniem za Chrystusem drogą służby i wzrastaniem w łasce, myślałam od czasu do czasu o wyrażeniu „Szorstki Diament". Teraz widziałam je w innym świetle i rozumiałam jego głębsze znaczenie.
Nie dlatego, że wiedziałam wszystko o diamentach. Nie. Wiedziałam, tylko że można je znaleźd jedynie w najgorętszych i najciemniejszych pokładach ziemi, i że po wydobyciu są szorstkie i matowe. Dopiero po fachowej obróbce, stają się doskonałe i piękne. Chropowatości muszą byd wyszlifowane, niewłaściwe kanty - ścięte, ścianki wyrównane tak, by światło mogło wydobywad z niego wyjątkową gamę kolorów. Ostatecznie diament jest polerowany. W rezultacie otrzymuje się najcenniejszy skarb, biżuterię największej wartości.
Kiedy tak rozmyślałam tym, nie miałam już nic przeciw temu określeniu. Czyż nie zostałam wydobyta przez wspaniałego Zbawiciela z najciemniejszego i najgłębszego wstydu? Czyż zależało Mu, by kształtowad mnie, tak jak diament, na Swoje podobieostwo i dla Swojej chwały?
Ciągle jestem w kochających rękach najwspanialszego Szlifierza, który na tym szorstkim diamencie pozostawia wciąż ślady swojej niezwykłej pracy... 123
ROZDZIAŁ XX
PEŁNIEJSZA I GŁĘBSZA SŁUŻBA
Biblia mówi: „Otworzyłem przed Tobą drzwi, których żaden człowiek zamknąd nie może." Wiele drzwi otworzyło się przede mną dla zwiastowania wspaniałej Ewangelii i świadectwa mocy Chrystusa w moim życiu. Również na wielu spotkaniach ewangelizacyjnych, prowadzonych przez dr Erica Hutchings'a, miałam radośd i przywilej opowiadania mojej historii.
Pierwszy raz zaznałam tego w Leeds. Spotkanie, w formie wywiadu, prowadził piosenkarz John Grant. Doskonale pamiętam wielką tremę i nerwy, ale dzięki pomocy Zbawiciela udało mi się jakoś opanowad ten strach i spotkanie okazało się byd błogosławieostwem dla wielu.
Dziwnie było wspominad ten czerwcowy wieczór 1964 roku, kiedy byłam gotowa utrzed dr Erickowi Hutchings'owi nosa. Jeśli koś powiedziałby mi wówczas, że pewnego dnia będę stad z nim ramię w ramię i mówid o tym, co uczynił dla mnie Chrystus, śmiałabym się w głos, nie wierząc ani jednemu słowu. A teraz - siedziałam na tym samym podium obok Erica Hutchings'a i opowiadałam, jak tego szczególnego wieczoru w Bristolu, powierzyłam swoje pełne grzechu serce Jezusowi Chrystusowi.
Od tamtego czasu Jezus zaprowadził mnie już o wiele dalej - myślałam, siedząc na prowizorycznym podium na starym dworcu kolejowym. To było pierwsze z wielu takich spotkao ewangelizacyjnych, w czasie, których przemawiałam, i którego nigdy nie zapomnę. Nie przyszło zbyt wielu ludzi i byli raczej zaskoczeni, słysząc - niektórych moich grzechach z przeszłości. Wiele oczu dopiero otwierało się na tę okropną rzeczywistośd, ciemnośd grzechu - dzikośd, tzw. wieku oświecenia.
Wyobraźcie sobie, jak ogromne było moje wzruszenie, kiedy Betty Lou Mills zaśpiewała kilkakrotnie to przepiękne solo, które słyszałam w Colston Hall w Bristolu. Spotkanie i poznanie jej było dla mnie wspaniałym błogosławieostwem. Betty ma serdeczną ciepłą naturę i doskonale rozumie presję oraz odpowiedzialnośd, jaką niesie ze sobą publiczne wystąpienie. Jej śpiew był zawsze bodźcem i inspiracją dla mnie i dla wielu innych.
Mimo wielu zobowiązao często wychodziłam wieczorami na główne ulice, namawiając grzeszników, by zwrócili się do Chrystusa. Dla wielu problemów dzisiejszego świata jedynie On jest odpowiedzią. Robiłam to nie tylko w Bristolu, ale w wielu innych częściach kraju, szczególnie w Londynie. Wracając do tych wszystkich znajomych ulic w Soho, czułam w sercu wielki ból i żal, z powodu tak 124
wielu zagubionych dusz w nocnych klubach. Wracałam do nich z przesłaniem nadziei i radości, oraz z pokojem, jakiego ani świat ani jego atrakcje, nie są i nie będą w stanie im dad.
Pewnego razu odwiedzałam wschodnie przedmieścia Londynu, niedaleko miejsca, w którym przyszłam na świat. Nie miałam żadnego umówionego spotkania ani zorganizowanego wieczoru. Sam Bóg mnie tam posłał. To była bardzo szczególna wizyta.
Zaczęło się jeszcze w Bristolu. Jednego wieczoru wyraźny głos Jezusa rozległ się w moim sercu: „Idź pod numer 50 na ulicy XXX i zapytaj o Evelyn." Znałam głos mojego mistrza Jezusa. Jego polecenie było dla mnie zupełnie oczywiste, chod nigdy nie słyszałam o ulicy XXX ani nie miałam znajomej o tym imieniu. Gdy jednak Jezus mówi ci, byś coś zrobił, wiesz, że możesz pozostawid takie szczegóły Jemu samemu.
Pojechałam więc, pociągiem do Londynu, modląc się całą drogę, by Jezus zaprowadził mnie na tę ulicę i zasłał właściwe słowa. Na podziemnej stacji Altgate East rozejrzałam się wokół. Okolica była fatalnie zdewastowana.
Często się mawia: nigdy nie pytaj Londyoczyka o drogę. Rzeczywiście tylko nieliczni potrafią pomóc zgubionemu przechodniowi, mimo że większośd mieszka w tym mieście od wielu, wielu lat. Stare powiedzenie sprawdziło się i w tym przypadku. Nikt nie wiedział, gdzie znajduje się ulica Trzydziesta.
Ostatecznie skontaktowałam się z miejscowym duchownym i opowiedziałam mu o mojej misji. Byli zaskoczeni, on i jeszcze jeden duchowny, jednak zaprowadzili mnie na ową ulicę. Nie wyglądała zbyt przyzwoicie. A właściwie to ... - wyglądała beznadziejnie. Paskudnie brudna, wszędzie walało się mnóstwo śmieci wszelkiego rodzaju, od starego brudnego materaca po sterty toreb, a nawet zardzewiałe części starych łóżek. Okna pozabijane deskami, a budynki jakby gotowe do rozbiórki. Nie trudno było przypuszczad, że ktoś może tu w ogóle mieszkad. Ale dokładnie na koocu ulicy jeden dom był wciąż zamieszkały - i był to numer 50. Niesamowite!
Lokatorka, bardzo gruba kobieta, opierała się o brudny parapet. Była tak gruba, że wypełniała sobą niemal całe okno. W dłoniach trzymała szklankę wina, a z jej ust zwisał tlący się papieros. Po cichej, krótkiej modlitwie o Boże prowadzenie, odezwałam się do niej: - Dzieo dobry. Mam na imię Doreen i przyjechałam z Bristolu, gdyż ponieważ mam dla pani szczególne wieści. 125
- Ooo! - powiedziała niezobowiązująco i tak uporczywie wpatrywała się w naszą trójkę, stojącą na chodniku, jakby z ledwością nas widziała.
- Tak - ciągnęłam dalej - to Jezus Chrystus przysłał mnie tutaj ze względu na ciebie.
- Ooo - powiedziała ponownie, zupełnie tak jakby mnie nie słyszała i była kompletnie zaabsorbowana własnymi myślami.
Ojej - pomyślałam - nie idzie mi zbyt dobrze."
Wtedy nagle przypomniały mi się słowa Jezusa: „Zapytaj o Evelyn." „Dziękuję Ci Panie Jezu!" - powiedziałam niemal na głos. - Czy mieszka tu ktoś o imieniu Evelyn? - zapytałam.
Kobieta ożyła.
- Owszem, mieszka. To moja córka. Chcesz z nią gadad? Wchodź na górę.
Wnętrze było jeszcze bardziej przerażające. Ściany zaszły obrzydliwą wilgocią a wszelkie drewno było przeżarte pleśnią.
- W tym miejscu to nawet świnie nie powinny mieszkad - powiedziała kobieta.
Musiałam się z nią zgodzid. - To ruina pełna szczurów - dodała.
Widziałam jednego przemykającego w pobliżu i zadrżałam.
- Już niedaleko - wyjaśniła.
Zaprowadziła nas do małego, ledwie przeciągniętego miotłą pokoju. Żadnych chodników ani nawet linoleum na brudnej podłodze, natomiast w rogu stał tak ekskluzywny barek, jakiego jeszcze w życiu nie widziałam. Młoda dziewczyna, lat około osiemnastu, leżała ubrana w brudnej pościeli, na podwójnym materacu.
- Czy to jest Evelyn? - zapytałam uprzejmie.
- Nie, to jest Jane - odpowiedziała kobieta. - Evelyn jest wyżej, na ostatnim piętrze.
Powoli, z modlitwą w sercu, zaczęłam wyjaśniad, dlaczego tu przyjechałam. Potem opowiedziałam kilka historii z mojego życia, a zwłaszcza z nieszczęśliwego dzieciostwa, zwracając szczególną uwagę na to, jak bardzo zmienił mnie Zbawiciel, kiedy podniósł mnie z upadku, z prostytucji i wstydu, w jakim nieustannie tkwiłam.
Oczy kobiety napełniły się łzami: - Nie zrobiłam nic dobrego dla moich dzieci. Jestem alkoholiczką obie moje córki są prostytutkami, a ponadto Evelyn dpa.
Duchowni i ja płakaliśmy, widząc, jak szatan używa sobie na tej rodzinie. 126
Potem opowiedzieliśmy tej biednej kobiecie o Jezusie, jego cierpieniu i śmierci na krzyżu, zmartwychwstaniu i życiu, jakie może mied dzięki zwycięstwu Jezusa. Jezus przelał swoją krew także i za nią, za jej grzech. Zgodziła się, byśmy modlili się z nią.
Tam, gdzie stała, upadła na kolana, my w ślad za nią. Modliliśmy się razem, kiedy oddawała swoje serce Zbawicielowi. Wyznawała mu swoje grzechy i nie mieliśmy wątpliwości, że jej przyjście do Chrystusa było prawdziwie szczere. Jane, jedna z córek, była pod ogromnym wrażeniem. Dokładnie wszystko obserwowała i słyszała, ale nie była jeszcze gotowa, by uczynid Chrystusa swoim osobistym Zbawicielem. Matka zawołała Evelyn i opowiedziała jej o całym wydarzeniu, jakie miało miejsce, w tym pokoju.
- Evelyn, córeczko, czy ty też chciałabyś, żeby Jezus cię uratował, żeby cię zbawił? - zapytała. Wspaniale było patrzed na tę kobietę, kiedy z nową radością w oczach mówi o Jezusie.
Jednak Evelyn nie była na to gotowa i pobiegła na górę do swojego pokoju. Moje serce było przy niej. Powierzyliśmy w modlitwie całą rodzinę Bogu, daliśmy im Biblie i nieco literatury.
Później dowiedzieliśmy się, że Jane znalazła się w więzieniu. Jeden z duchownych odwiedzał ją tam i Jane powierzyła swoje życie Chrystusowi.
Po jakimś czasie matka napisała list. Jej mąż wrócił i był zdumiony przemianą ich rodziny. Wywarło to pozytywny wpływ także na niego. Wkrótce cała rodzina dostała nowe mieszkanie i straciliśmy z nimi kontakt, ale wiemy, że Chrystus wykonał wśród nich wspaniałą pracę i wiernie będzie trzymał nad nimi Swoje dłonie.
Nie wiem, czy Evelyn oddała swoje życie Chrystusowi, ale to Jezus posłał mnie do nich i spokojnie mogę pozostawid Mu resztę. Zawsze warto byd posłusznym głosowi mojego Pana, Jezusa.
W Chrystusie wszystko jest możliwe. To cudowne, że Jezus może dosięgnąd każdego i w każdym miejscu. Może przemówid do każdego swojego sługi i dad instrukcje, dokąd iśd. Może podad numer domu i nazwę ulicy, a nawet imię osoby, która jest w wielkiej potrzebie. Nic nie jest zbyt trudne dla Boga, nie ma niczego, czego by nie mógł. On jest ten sam wczoraj, dziś i na wieki.
Moja służba i praca dla Boga jest intensywna i różnorodna. Wkrótce po doświadczeniach na ulicy XXX przemawiałam w wyższej szkole w Brighton, na kursie dla nauczycieli, opowiadając historię swojego życia wielu zgromadzonym tam studentom. Kiedy skooczyłam mówid, zachęciłam ich, by zadawali pytania, 127
jeśli je mają. Tylko z Bożą pomocą byłam w stanie odpowiadad na niektóre z nich. To naprawdę cudowne wiedzied, jak Bóg wciąż mnie uczył i mi pomagał. Oddawałam Mu chwałę i dziękowałam za Jego wsparcie. Naprawdę On sam uczył mnie reagowad i zachowywad się stosownie do sytuacji, w jakiej byłam postawiona.
Młodzi studenci mają dzisiaj pragnienie wiedzy. Jestem w pełni świadoma, że wielu z nich interesuje się magią i wszelkimi formami okultyzmu. Kiedy to widzę, jestem bardzo ostrożna w tym, co mówię, gdyż brak wiedzy, może byd ogromnie niebezpieczny.
Niestety, jest wielu chrześcijan, którzy nie mają pojęcia, co doradzid i jak pomóc tym, którzy ulegli magii. Robię, co mogę, staram się, jak potrafię, by ich uczyd. Uświadamiam ich po to, by byli w stanie ostrzegad innych w sposób daleko bardziej inteligentny i świadczący o znajomości tematu.
Pierwsze wystąpienie w telewizji także pozostanie dla mnie niezapomnianym doświadczeniem. Poproszono mnie, bym wystąpiła w programie informacyjnym zatytułowanym „Dzieo po dniu". Czy byłam zdenerwowana? Ooo, zdenerwowana to mało powiedziane! Mied szansę powiedzenia tysiącom widzów o tym, co uczynił dla mnie sam Jezus Chrystus było ogromnym honorem i przywilejem. Gorąco modliłam się, by redaktor programu zadawał mi właściwe pytania, proste i bezpośrednie, by moje odpowiedzi wskazywały na miłośd Bożą do człowieka. Bóg wysłuchał tej modlitwy i pomógł mi w cudowny sposób.
- Jak prostytutka, narkomanka i czarownica może byd ewangelistą? - zapytał redaktor.
- Tacy ludzie nic nie mogą - odpowiedziałam - dopóki ich życie nie zostanie zmienione przez Jezusa Chrystusa. Nie jestem już żadną z tych osób, gdyż moje życie zmienił Jezus. Jestem teraz nowym stworzeniem w Chrystusie.
Na pozostałe pytania mogłam odpowiedzied równie łatwo, jak na to pierwsze. Jezus został uwielbiony! Tysiące słyszały o tym, czego On może dokonad i każdy w studiu telewizyjnym widział i słyszał, że Jezus może zmienid ludzkie życie. Wielką radością były dla mnie także programy radiowe, w których brałam udział. Dzieliłam się tym samym przesłaniem o Zbawicielu, który żyje i niezmiennie dokonuje dziś wielu cudów.
Zostałam ponownie zaproszona do programu informacyjnego, tym razem w telewizji Harlech. W tym samym czasie brałam też udział w ewangelizacji prowadzonej przez dr Eric'a Hutchings'a i jego pomocników w Cardiff Cory Hall. To 128
były wspaniałe wystąpienia - po raz kolejny Ewangelia była głoszona przez media. Tak, ewangelia zbawienia jest najwspanialszą ze wszystkich informacji.
Moja wizyta w Cardiff została skrócona, gdyż już drugiego wieczoru potknęłam się i upadłam. Uszkodziłam dośd poważnie kostkę. Jestem prawie pewna, że to szatan próbował powstrzymad to, co czynił Bóg w Cardiff. Zapewne był wściekły, że Ewangelia o Jezusie rozprzestrzenia się przez telewizję i radio.
Ale Bóg dopuścił, aby doszło do wypadku i obrócił go na dobre. Zaskoczyło mnie, że w rejonowym szpitalu w Cardiff wszyscy pamiętają moje telewizyjne wystąpienie z poprzedniego wieczoru, również pielęgniarki i praktykujący tam młodzi lekarze. Miałam możliwośd opowiedzied im wszystkim o Jezusie. Wszyscy, razem z pacjentami z oddziału nieszczęśliwych wypadków, usłyszeli ponownie dobrą nowinę o zbawieniu. Lekarze praktykanci, nastawiający moją stopę, byli absolutnie wstrząśnięci, słysząc o tym, czego Jezus dokonał w moim życiu.
- Nie jest znane żadne lekarstwo na uzależnienie od heroiny - powiedział jeden z nich. - Jesteś żyjącym cudem!
- Cóż, droga pani, kaznodziejko - odezwał się inny niosąc wynik z prześwietlenia mojej nogi - zdaje się, że nie będzie mogła pani przemawiad przez jakiś czas. Kostka jest złamana. Nie mogłam powstrzymad uśmiechu, słysząc jego słowa. Przecież już od godziny siedziałam na wózku inwalidzkim i cały czas mówiłam!
Pewien przemiły lekarz, chrześcijanin, zawiózł mnie do Bristolu swoim samochodem. To była naprawdę miła podróż. Całą drogę rozmawialiśmy o Bogu. Przed opuszczeniem Cardiff nagrałam swoją historię na taśmę magnetofonową na kolejne spotkanie w Cary Hall. Powiedziano mi później, że to zrobiło jeszcze większe wrażenie niż gdybym była tam osobiście. Tak więc głosiłam Ewangelię i to było najważniejsze, po raz kolejny Jezus został uwielbiony.
Później, kiedy kostka przestała mi dokuczad, wróciłam do Cardiff. Wszystkie rzeczy obracają się na dobre dla tych, którzy kochają Boga, dla tych, którzy są wezwani do wypełniania jego celów. Nie wiedziałam, że będę oglądad dobry owoc mojego wystąpienia telewizyjnego w czasie poprzedniej wizyty.
Opowiadałam historię mojego życia w dużym kościele w Cardiff na sobotnim spotkaniu wieczornym. W pewnym momencie, już pod koniec, ktoś krzyknął z kooca sali: - Czy Jezus może zrobid dla mnie wszystko?
- Może - odpowiedziałam. - Jezus może uczynid wszystko. Dla Boga nie ma nic niemożliwego. Proszę, podejdź teraz do przodu i będę się modlid z tobą. 129
Podbiegł młody, ciemnoskóry mężczyzna, łzy obficie spływały po jego policzkach. Upadł na kolana i modliliśmy się razem, gdy on oddawał swoje życie Jezusowi. Był zbawiony, nie miałam, co do tego żadnych wątpliwości. Wspaniale było to oglądad.
Niedługo potem opowiedział mi prawdziwą historię. Miał na imię Samuel i niedawno został wypuszczony z więzienia w Cardiff.
- Kiedy byłem w więzieniu - opowiadał Sam - zobaczyłem cię w telewizji. Słuchałem cię z uwagą. Kiedy wróciłem do celi, powiedziałem: „Boże, jeśli naprawdę jesteś, pozwól mi spotkad tę kobietę." Wiedziałem, że masz coś, czego mi brak, chciałem mied w sobie to, co ty. I dzisiaj zobaczyłem twoje imię na plakacie na ulicy. Dlatego przyszedłem. To, co mówiłaś było w 100% dla mnie. Moje życie było ruiną, byłem odrzuconą jednostką. Moje życie było jednym wielkim bałaganem, ale teraz wiem, że jestem uratowanym, jestem zbawiony i Jezus oczyścił swoją krwią moją przeszłośd.
Cóż to była za radości oglądad, jak Bóg zmieniał życie Sama! Dzisiaj jest on wspaniałym chrześcijaninem, zawsze gotowym, by świadczyd o Bożej miłości. Odwiedził mnie kilka miesięcy temu. Jego twarz jaśniała szczęściem. Wciąż słyszę jego szczere i żarliwe modlitwy do Jezusa. Słuchałam ich z radością. Sam jest prawdziwym Trofeum Łaski. Opowiadając o swoim życiu w wielu kościołach i głosząc ewangelię - jest ogromnym błogosławieostwem.
Wciąż wzrastając w łasce i poznaniu Chrystusa, uświadamiałam sobie, że moja służba staje się głębsza i pełniejsza niż dotąd. Tak wielu ludzi jest zgubionych, samotnych, bez cienia nadziei, światła czy miłości. Wiem doskonale, co znaczy czud się bardzo, bardzo samotnym, dlatego mam szczególną wiadomośd dla ciebie.
Jest ktoś taki, komu na tobie zależy i kto cię rozumie. To Jezus. On sam powiedział: „Chodźcie do mnie wszyscy spracowani i obciążeni, a ja wam dam ukojenie. Weźcie na siebie moje jarzmo i uczcie się ode mnie, że jestem cichy i pokornego serca, a znajdziecie ukojenie dla dusz waszych."
Doświadczyłam prawdy tych słów wielokrotnie, naprawdę wielokrotnie! Jezus daje ukojenie, światło i miłośd. On naprawdę jest najwierniejszym przyjacielem, jakiego można mied. On w samotności cierpiał i umarł na Golgocie, by każda kobieta i każdy mężczyzna nigdy i nigdzie nie musieli byd już więcej samotni...
Holandia, kraj kanałów, tulipanów i wiatraków. Moim przeznaczeniem był Middelburg, mała wysepka niemal w sercu Holandii. Towarzyszyłam tam paostwu Hutchings, biorąc udział w wielkiej ewangelizacji. Chciałam powiedzied mieszkającym tam ludziom o tym, jak Chrystus został moim Zbawicielem. 130
Middelburg pełen jest piękna, jedynego w swoim rodzaju: wąskie, brukowane uliczki, stare malownicze kościoły z uroczymi dzwonnicami, i holenderskie tradycyjne ubrania, które wciąż się tam nosi. Wszystko pełne jest osobliwego, pamiętającego dawne czasy, uroku i wdzięku. Byd tam to cudowna odmiana od naszych nowoczesnych, pełnych hałasu i pośpiechu miast.
Tam właśnie pośród tego piękna żyją się setki narkomanów. To wydaje się byd niewiarygodne, ale to prawda. Stłoczeni w starej sali koncertowej słuchali tego, co mieliśmy im do powiedzenia o Jezusie Chrystusie. Nasze słowa musiały byd przetłumaczone na holenderski dla tych, którzy nie władali angielskim.
Nie da się wyrazid słowami tego, jak Bóg poruszał serca Holendrów. Kiedy padło pytanie, kto chciałby oddad swoje serce Zbawicielowi i zaakceptowad Go jako swojego Pana, młodzi ludzie, w większości uzależnieni, dosłownie biegli do przodu, a nawet wchodzili na podium. To na nowo otworzyło moje oczy na ogromne potrzeby młodych ludzi.
Spacerując po południu, spotkałam jeszcze więcej młodocianych dpunów. Na middleburskich placach dzieliłam się z nimi czekoladą i orzeszkami, a oni dzielili się ze mną swoimi problemami. Smutno było myśled, że wszystko, czego pragnęli, to porozmawiad z kimś, kto by ich zrozumiał i komu by na nich zależało. Ogromnie żałowałam, że nie znam holenderskiego tak, bym mogła do nich mówid w bardziej prosty sposób. Naprawdę stali się dla mnie ważni. Niektórzy z nich wiedzieli, że kiedyś sama byłam narkomanką i to było dla nich pomocą, dawało nadzieję.
W rzeczywistości język nie jest niemożliwą do pokonania barierą. Ludzie czują i wiedzą, kiedy komuś szczerze na nich zależy. Niektórzy spośród tych uzależnionych oddawali swoje życie Jezusowi w czasie trwania ewangelizacji. Modliłam się, by otoczono ich właściwą opieką, tak duchową, jak i fizyczną.
W Holandii nawiązałam kilka nowych przyjaźni, które przetrwały do dziś. Ogromną radością była dla mnie ponowna wizyta w tym kraju w 1972 roku i udział w dokumentalnym programie telewizyjnym, co okazało się także wielkim błogosławieostwem dla innych.
To co piszę nie jest w stanie całkowicie oddad głębi i pełni służby, w której tak wspaniale używał mnie łaskawy Bóg. Jego dzieło trwa także i dzisiaj, i będzie trwało tak długo, jak długo będę oddawad siebie całą mojemu Zbawicielowi.
Mogłam także przeżywad radośd opowiedzenia o Bogu i zmianach w moim życiu swojemu prawdziwemu ojcu. Powiedział, że jest ze mnie bardzo dumny. Jeszcze nie zapragnął przyjąd daru zbawienia, ale cały czas się o niego modlę. 131
Nigdy już nie spotkałam mojej mamy, odkąd opuściła dom. Nie byłam w stanie jej odnaleźd, ale wierzę, że pewnego dnia spotkam się z nią ponownie. Jezus wie, gdzie ona jest, i kto wie, może On spotka ją wcześniej niż myślę.
Spośród moich czterech sióstr widziałam się z dwiema. Mają się dobrze. Jedna szczęśliwie wyszła za mąż i ma troje dzieci, druga mieszka w Portsmouth. One także wiedzą o ogromnej zmianie, której dokonał w moim sercu i życiu Jezus Chrystus. Wiem to na pewno: modlitwa może dokonad zmian. Moje życie jest tego dowodem.
Zawsze modlę się o moje siostry, mamę i tatę. Bóg jest wciąż ten sam i działa według swoich zamiarów. Powierzam ich wszystkich Temu, który zna początek i koniec. Jak dotąd nie wspomniałam jeszcze o moim mężu, Dawidzie, ponieważ to miała byd historia mojego życia, nawrócenia i służby. Dodam jednak, że jestem żoną wspaniałego chrześcijanina, który stoi przy mnie, wspiera i prowadzi w każdy możliwy sposób, by wypełniała się wola Boga.
Dawid jest mężem modlitwy. Kiedy wyjeżdżam bez niego, mogę byd pewna, że spędza większośd czasu, modląc się o mną. Oboje wiemy, że gdy nasze życie jest w pełni poddane Jezusowi Chrystusowi, to nie ma granic, dla tego, co On sam chce czynid w nas i przez nas.
Wielu potrzebujących ludzi odwiedza nasz mały domek. My wiemy, że modlitwa ma moc, a Jezus może wyjśd naprzeciw wszystkim potrzebom i problemom, tym dużym i małym. Mój mąż jest wspaniałym narzędziem, którego Bóg używa do pracy „na zapleczu", w ukryciu kurtyny. Jestem niezmiernie wdzięczna Bogu za niego, za jego wsparcie i zachętę. Moim najgorętszym i szczerym pragnieniem jest, by Zbawiciel nieustannie prowadził mnie, używając do jeszcze głębszej i pełniejszej służby dla Siebie i innych.
ROZDZIAŁ XXI
DUCHOWA WOJNA
Gdyż bój toczymy nie z krwią i z ciałem, lecz z nadziemskimi władzami, ze zwierzchnościami, z władcami tego świata ciemności, ze złymi duchami w okręgach niebieskich”(List Efezjan 6,12)
Czy to tylko jakieś nieszkodliwe szaleostwo? A może jednak coś w tym jest?" – pytał pewien redaktor jednego z brytyjskich dzienników, autor serii artykułów o magii i okultyzmie. 132
Magia i inne formy okultyzmu są szkodliwe! Więcej nawet, są szalenie destruktywne i błyskawicznie rujnują życie wielu ludzi. Doprowadzają mężczyzn i kobiety do samobójstw, do szpitali psychiatrycznych, całkowitego zniewolenia strachem, do piekła za życia. Widząc tylko połowę tego, co ja widziałam w kraju i za granicami, nikt nie miałby śmiałości stwierdzid, że są to jedynie jakieś nieszkodliwe głupoty. Musimy zmierzyd się z rzeczywistością. W ostatnich ośmiu latach5 uprawianie magii, satanizmu, spirytyzmu i innych form złych kultów wzrosło o 300%. Okultyzm rozwija się na całym świecie niczym złośliwy nowotwór.
5 Pierwsze wydanie książki miało miejsce w I973r. *przyp. tłum.+
Nie mogę zakooczyd tej książki bez ostrzeżenia przed tymi rażąco złymi praktykami, gdyż niejednokrotnie spotykałam młodych ludzi, których życie zostało kompletnie zrujnowane przez angażowanie się w mroczne i złe rzeczy. Musimy zadad sobie pytanie, dlaczego tak wiele, szczególnie młodych osób, zaczyna zajmowad się magią i okultyzmem?
Zwródmy uwagę na tempo, jakiego nabiera dzisiejszy świat: przelewanie krwi, wykroczenia, strajki i okropny pośpiech. Bez wątpienia w umysłach wielu ludzi pojawia się ogromny znak zapytania:, Dlaczego? Dokąd?
Zaspokajanie potrzeb umysłu i głód wiedzy wzrasta w człowieku z dnia na dzieo. Czy jednak potrafi on zaspokoid potrzeby pustego, zranionego serca? Czy człowiek potrafi wypełnid jego ogromną pustkę? Niestety nie. Młodzi ludzie szukają odpowiedzi dla swoich wątpliwości. Szukają czegoś, co wypełniłoby w nich tę lukę. Potrafię to zrozumied, gdyż przez lata sama szukałam lekarstwa dla mojego pustego serca.
Młodzi ludzie pójdą wszędzie i będą próbowad wszystkiego, by znaleźd to Coś. W swoich desperackich poszukiwaniach odpowiedzi i prawdy, zwracają się w stronę narkotyków, praktyk okultystycznych, a w szczególności magii. Towarzysząca jej tajemniczośd i emocje to czynniki o niezwykle przyciągającej sile. W rzeczywistości przyciągają do zła, a oddalają od prawdy, jedynej prawdy, którą jest Bóg.
Każdy z nas szuka chodby odrobiny tajemniczości i wrażeo, wielu rozgląda się też za zjawiskami ponadnaturalnymi. Gdzie można znaleźd to łatwiej niż w zgromadzeniu czarownic czy świątyni szatana? A szatan też to widzi i zostawia poszukującym znaki, które wabią do miejsc pełnych zła. Wiem to, ponieważ widziałam, jak potrafi objawiad się zło.
Biblia ostrzega nas przed magią, wróżbiarstwem i innymi diabolicznymi praktykami. W Piątej Księdze Mojżeszowej Bóg zabrania wszelkich takich praktyk 133
nie dlatego, że jest okrutny i lubi stawiad zakazy, ale ponieważ jest dobry i kochający. On zna te rzeczy i ich porażającą, złą siłę. Ostrzega, ponieważ nas kocha. On chce tego, co najlepsze dla kobiet i mężczyzn, których stworzył.
Różne przejawy zła nie są jednak najbardziej niebezpieczne. Najgroźniejszy jest fakt, iż ta rozmaitośd skutecznie odciąga od Boga, oddala od Niego. Wielu chrześcijan drży, kiedy tylko wspomina się o praktykowaniu magii, demonach czy innych przejawach zła. Okultyzm przeraża ich.
- Nie chcemy słuchad o takich rzeczach - mówią. - Aż ciarki przechodzą.
Dlaczego wszyscy się obawiają? To nie tak powinno byd. Musimy nieustannie pamiętad, że Jezus jest daleko mocniejszy od szatana i grzechu. Jezus pokonał zło na Golgocie.
Biblia mówi, że nie powinniśmy ignorowad, lekceważyd podstępów diabła. Jak będziemy ratowad zagubione dusze i pomagad tym, którzy znajdują się w sidłach zła, jeśli nie wiemy, co się dzisiaj dzieje na świecie?
Toczy się duchowa bitwa. Nie możemy mied nadziei na jej dobry wynik, jeśli nie znamy naszego przeciwnika. Musimy wiedzied, kto jest naszym wrogiem na tym duchowym polu walki. Słowo Boże jasno określa, że niewidzialne siły zła działają a nie- godziwośd będzie nieustannie się rozszerzad, gdyż przyjście Jezusa jest bliskie. Nie musimy daleko się rozglądad, by dostrzec, że ta niegodziwośd jest gorsza, niż kiedykolwiek wcześniej, że coraz więcej ludzi wpada w pułapkę okultyzmu i poddaje się różnym przejawom zła, magii.
Niektórzy chrześcijanie nie mają pojęcia o tym, jak ohydne bywa zło. Tak więc mądrze jest byd czujnym i świadomym świata materialnego i duchowego, który nas otacza. Nie unikniemy zetknięcia się z nim w taki lub inny sposób, czy tego chcemy, czy nie. Nawet małe dzieci grają nieświadomie w diaboliczne gry takie jak szataoskie tabliczki ouija6.
6 Tabliczki Ouija - współczesna wersja to plansza, na której są cyfry od 0 do 9, alfabet oraz słowa dobry, cześd, tak i nie oraz wskazówka na środku planszy. Gra służy kontaktowaniu się ze zmarłymi i z istotami duchowymi i zadawaniu im pytao, *przyp. tłum.+
Poproszono mnie kiedyś, bym odwiedziła kilka szkół podstawowych i ostrzegła dzieci przed niebezpieczeostwem, jakie niesie ze sobą igranie z mocami diabelskimi. Nauczyciele i rodzice zostali zaalarmowani, że ich dzieci po amatorsku parają się okropnymi i złymi praktykami. W czasie zabaw tabliczkami ouija działy się prawdziwie złowieszcze rzeczy, a dzieci doświadczały w swoich umysłach przerażającego strachu i tortur. Bezradni rodzice nie wiedzieli, co robid, kiedy ich 134
kochane maluchy zaczynały przeraźliwie bad się szkoły, nocą śnie nocą koszmary, odmawiad jedzenia. A wszystko to za sprawą demonicznej gry: ouija.
Takie amatorstwo jest szczególnie niebezpieczne, nie tylko dla dusz, ale i dla umysłów oraz ciał. Jednym z podstępów szatana jest objawianie się, jako anioł światłości i skuteczne ukrywanie niebezpieczeostwa, jakie kryje się pod pozorami niewinnej zabawy. Ja sama byłam zaszokowana i przerażona odkryciem tego, co działo się w szkołach.
Pewien nauczyciel ze szkoły chrześcijaoskiej powiedział mi, że piętnaścioro spośród dwudziestu dzieci w jego klasie bawiło się diabelskimi grami. To tylko jedna z takich szkół, w której dzieci często bawią się tabliczkami ouija.
Chrześcijanie nigdy nie powinni obawiad się sztuczek szatana. Nigdy nie bój się magicznej kukiełki, praktyk woodoo czy demonicznych ostrzeżeo. „Większy jest Ten, który jest w nas niż ten, który jest na świecie." Chrześcijanie powinni byd czujni i aktywni, mocni w wierze i pełni pogardy dla strachu.
Możemy iśd prosto przez świat nieszczęścia w pełnym Bożym uzbrojeniu i opancerzeniu, a nie w strachu. Nie lekceważmy w żaden sposób zwodniczych wysiłków szatana, jego pułapek i prób odciągania kobiet i mężczyzn, chłopców i dziewczynek, od wąskiej drogi życia i światła.
Częścią mojej służby w tej duchowej bitwie było ostrzeganie ludzi przed oszukaoczymi, zwodniczymi rozrywkami, niezależnie od ich formy i wskazywanie na właściwą drogę, którą jest Chrystus, wspaniały i wszechmocny Wybawca.
Jestem świadoma, że istnieje jeszcze inna zwodnicza forma, którą ja nazywam: demono albo diabło-manią. Cierpią na nią osoby, nie potrafiące myśled i mówid o niczym innym. Demony zdają się byd ich duchową dietą gdyż karmią się nimi w czasie śniadania, obiadu i kolacji. Widzą demony we wszystkim i wszystkich - demony w psach, kotach, w każdym szpalerze żywopłotu, dosłownie wszędzie.
Tym biednym ludziom zdaje się, że są zupełnie osamotnieni w swojej misji wypędzania demonów, w zmaganiu się z tym, co demonami nazywają. Muszę jednak ze smutkiem stwierdzid, że czynią oni niepowetowane straty i ogromne zamieszanie.
Poddanie się takiej demonicznej obsesji jest bardzo niebezpieczne. Ci, którzy nie potrafią mówid o niczym innym, jak tylko - demonach i o tym, co te demony czynią- sami potrzebują uwolnienia. Wielu z nich potrzebuje właściwego nauczania płynącego wprost z Biblii i - przykro to mówid - chrześcijaoskiej dyscypliny. 135
Chociaż częścią mojej służby zawsze było demaskowanie magii i ostrzeganie przed niebezpieczeostwami okultyzmu, mogę was upewnid, że nie koncentruję się głównie na tym.
Dopiero gdy jestem poproszona o opowiedzenie historii mojego życia, mówię także o demonicznych mocach, ujawniam zło oraz jego dzieła - rzecz jasna, nie po to, by przydad temu jakiejkolwiek chluby. Najszczęśliwsza jestem jednak wtedy, kiedy mogę głosid wspaniałą historię zbawienia, Ewangelię, mówid o Jezusie i Jego miłości.
W Księdze Objawienia 12:11 czytamy: „A oni zwyciężyli go *szatana+ przez krew baranka i przez słowo świadectwa swojego." Często cytowałam te słowa przed składaniem mojego świadectwa. To wspaniale, że gdziekolwiek mówimy o swojej drodze do Boga, oddajemy Mu chwałę i pokonujemy szatana. Diabeł nienawidzi, gdy Boże dzieci uwielbiają Boga przez osobiste świadectwo. Chociaż niebezpieczne jest, wspomniane wcześniej, całkowite koncentrowanie się na demonach, to równie niebezpiecznym jest fakt, że wielu chrześcijan całkowicie odrzuca ich istnienie.
Jezus będąc tutaj na ziemi, leczył choroby i wypędzał złe duchy. Angażował się w dwie, całkowicie inne, a jednak zależne od siebie, sfery działania. On sam powiedział, co czytamy w Ew. Marka 16: „idźcie więc, na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu. (...) A takie znaki towarzyszyd będą tym, którzy uwierzyli: w imieniu moim demony wyganiad będą, nowymi językami mówid będą, (...). Na chorych ręce kłaśd będą, a ci wyzdrowieją."
Dzisiaj znacznie więcej osób jest opętanych przez demony niż wówczas, kiedy Jezus chodził po ziemi. Jezus nie ukrywał, że nikczemnośd i niegodziwośd będzie się rozprzestrzeniad.
Mamy więc dwie skrajności: tych, którzy nie mówią i nie myślą o niczym innym, jak tylko o demonach, oraz tych, którzy odrzucają ich istnienie. Bardzo często biedni ludzie pragnący uwolnienia od demonów, pozostają wciąż zniewoleni i odrzuceni, właśnie z powodu tej niewiary. Musimy zachowad równowagę we wszystkim, w żadnej sprawie nie popadad w skrajnośd. Musimy brad pod uwagę całe Słowo Boże, a nie tylko częśd. Założyd całą zbroję, jak mówi apostoł Paweł, ponieważ to nie jest bitwa cielesna, ale duchowa, którą staczamy w mocy Boga przeciw bastionom szatana.
Tak, opętanie przez demony jest rzeczywistością. Niezaprzeczalną rzeczywistością. Ale Bogu niech będą, dzięki, że Jezus jest równie rzeczywisty. Jego Słowo nas o 136
tym upewnia i On sam temu dowodzi. Demony mogą byd wypędzane w imieniu Jezusa. To imię napełnia je przerażeniem i przed Nim uciekają. Chore ciała mogą byd i dzisiaj uzdrawiane.
Jezus powiedział: „Idźcie i głoście, mówiąc, Bliskie jest Królestwo Niebieskie, uzdrawiajcie chorych, oczyszczajcie trędowatych, wzbudzajcie umarłych i wypędzajcie demony. Darmo dostaliście, darmo dawajcie."
Jesteśmy Jego uczniami, ja jestem Jego uczennicą. On przebaczył mi wszystko i całkowicie uwolnił od mocy zła i demonów. On napełnił mnie Duchem Świętym. Dlatego będę Jemu za darmo dawała całą siebie. Tak wiele mi przebaczył i dlatego tak bardzo Go kocham.
Całą moją przeszłośd zostawił z tyłu, za Swoimi plecami, już na zawsze, nigdy mi jej nie wypominając. Obmył mnie i jestem bielsza niż śnieg - „To jest tak, jakbyś nigdy nie zgrzeszyła."- powiedział. Usprawiedliwiona.
Czyż nie jest to wspaniałe? Zamiast togi czarownicy, zamiast brudnych szmat wstydu i grzechu, On ubrał mnie w szaty zbawienia. Okrył mnie Swoją suknią Swojej sprawiedliwości. Nowe odzienie dla nowego stworzenia. Włożył w moje usta nową pieśo i postawił moje stopy na równej skale, na Jezusie Chrystusie, moim Panu.
Nie dziwi więc, że od początku byłam pełna emocji. Miałam nowe życie, nową miłośd, nowe szaty, nową pieśo. Miałam coś, tak wiele i to sprawiało, że byłam pod wrażeniem. A kiedy opowiadam Ewangelię napełnia mnie taka radośd, że często nie mogę, nie umiem, powstrzymad wypływającej ze mnie pieśni radości. Często też taoczę w szczerej radości Bożej.
Jezus powiedział: „Idźcie i głoście Ewangelię zbawienia całemu stworzeniu i w moim imieniu czyocie wszystko." Więcej nawet, On powiedział: „Większe rzeczy czynid będziecie niż ja, ponieważ ja idę do Ojca." Niesamowite, prawda?
Pozwólcie mi przytoczyd jeden przykład, gdy Bóg użył mnie do wypędzenia demonów w Swoim imieniu. Prowadziłam ewangelizację namiotową w Liverpoolu. To był ogromny namiot, tamtego wieczora po brzegi wypełniony ludźmi. Codziennie wiele dusz było cudownie zbawianych, wiele chorych ciał uzdrawianych. Chrześcijanie oddawali swoje życia i serca na służbę Chrystusowi. To był tydzieo, którego nigdy nie zapomnę. Boży Święty Duch działał ogromną mocą. Jednego wieczoru pojawiły się kamery. Po raz kolejny Jezus był uwielbiany w telewizyjnych wiadomościach. Jezus stał się w Liverpoolu tematem numer jeden, o którym mówiła nie tylko telewizja, ale także radio Merseyside. 137
Pod koniec tego tygodnia błogosławieostw miało miejsce kolejne cudowne wydarzenie. Pewna sympatyczna, starsza pani, chrześcijanka, podeszła do mnie, by porozmawiad.
- Chciałam cię prosid o modlitwę za Dawida, mojego wnuka, - powiedziała. - Był kiedyś wspaniałym wierzącym chłopcem, ale od jakiegoś czasu angażuje się w czarną magię.
Jej oczy były pełne łez. Opowiadała dalej: - Mieszka ze mną od dziesięciu lat i ogromnie go kocham. Nie będę mogła spocząd, dopóki on nie wróci na właściwą drogę. Jednego wieczoru, kontynuowała, czekałam na jego powrót (nigdy się nie kładę, dopóki nie zobaczę, że bezpiecznie wrócił do domu), siedziałam na moim bujanym fotelu modląc się, kiedy poczułam obecnośd zła w pokoju. Nagle zobaczyłam to zło, ukazała mi się postad wyglądająca jak duch. Wezwałam imię Jezusa i to zniknęło.
Kiedy wrócił Dawid, widziałam, że był zły. Opowiedziałam mu, co się stało i zaczęłam go błagad, by wrócił do Chrystusa. Był tak przerażony, że zdecydował się skooczyd ze złymi praktykami. Ale nie uwolnił się. Każdej nocy słyszę go szamoczącego się w swoim pokoju. Jest w strasznym stanie. Modlę się za niego bez ustanku. Prosiłam, by przyszedł tutaj do namiotu, ale odmówił. Myśli, że już jest dla niego za późno.
Była bardzo przerażona i pełna niepokoju. Pomodliłyśmy się krótko razem i zapewniłam ją, że będę trwała w modlitwie za Dawidem. Odeszła. Zdawało mi się, że było jej nieco lżej.
Następnego wieczoru Dawid przyszedł na spotkanie. Kiedy skooczyłam przemawiad, wezwałam tych wszystkich, którzy potrzebowali modlitwy, by podeszli do przodu. Wielu odpowiedziało na to wezwanie. Niektórzy potrzebowali uzdrowienia ciała, inni oddawali swoje serca i życia Jezusowi. Duch Święty znów działał w niesamowity sposób. Zbawiał dusze i uzdrawiał ciała.
Pośród tych wielu poszukujących był także Dawid. Nie miałam pojęcia, że ten chłopiec, o którego modliłam się poprzedniego wieczoru, wyszedł do przodu. Podchodziłam kolejno do każdego potrzebującego modlitwy. Dotarłam do Dawida i zapytałam: - Jak ci na imię synu?
- Dawid.
Bóg pokazał mi, że to był wnuczek tej maleokiej staruszki, która była tu wczoraj.
- Złamałeś serce swojej biednej babci, Dawidzie - powiedziałam. 138
Słysząc to, niemal upadł ze zdumienia
- Igrałeś z ogniem - ciągnęłam dalej - zabawiając się magią i woodoo. Ale jeśli ukorzysz się dziś przed Chrystusem, On ma moc cię uwolnid.
- Skąd o tym wiesz? - zapytał.
- Twoja babcia powiedziała mi o tobie poprzedniego wieczoru, a dziś Bóg pokazał mi, że to ty jesteś tym, o którym ona mówiła.
Tak, pośród pół tysiąca osób obecnych na spotkaniu, Bóg wskazał mi tego chłopca. Stał przedtem z tyłu, a teraz mówiłam bezpośrednio do niego, wskazując na powagę tego, czego się dopuszczał. Dawid prawdziwie się opamiętał, jednak dzieliły go jeszcze długie godziny od zupełnego uwolnienia od demonów.
Wspierana modlitwą innych chrześcijan wypędziłam w imieniu Jezusa siedem demonów do Gehenny. To była niesamowita bitwa, duchowa bitwa z samym złem. Demony były bardzo silne i waleczne, ale Jezus był mocniejszy. Ostatecznie Dawid został całkowicie uwolniony, dzięki mocy Jezusa Chrystusa, wszechmocnego Zwycięzcy. O trzeciej rano Dawid przyjął chrzest wodny. Został także ochrzczony Duchem Świętym i chwalił Boga niebiaoskimi językami. Cóż to była za radośd dla nas wszystkich!
Jego babcię - pełną radości i wdzięczności wobec Boga zobaczyłam, na kolejnym spotkaniu pod namiotem. Tym razem łzy, które spływały po jej policzkach, były łzami ogromnego szczęścia.
- Teraz mogę nareszcie odpocząd - powiedziała. - On modli się i chwali Boga cały dzieo. Spalił wszystkie swoje książki o magii i inne rzeczy z tym związane. Chwała niech będzie Zbawicielowi!
W duchowej walce na Bożym polu bitwy, nie zawsze po jednym zwycięstwie następuje kolejne. Popełniane są także błędy. Są upadki. Były takie chwile, gdy ja upadałam jak długa na ziemię i to z wielkim hukiem. Były momenty, kiedy brakowało mi łaski, przezorności i mądrości. Wtedy szatan śmiał się i mówił: „Jesteś nikim, zawodzisz. Przeklnij to wszystko i daj sobie z tym spokój."
Zamiast zostawad na ziemi w niepowodzeniu, pozwalałam Bogu, by mnie podniósł i wówczas korzyłam się przed starym, szorstkim krzyżem, wyznając mój upadek. Modliłam się i łkałam przed Bogiem: „Drogi Jezu, zawodzę, wszystko psuję, ale wciąż Cię kocham. Zmiłuj się nade mną i pomóż mi iśd dalej." 139
Wiele się nauczyłam na swoich własnych błędach i upadkach. Dzięki łasce Boga nauczyłam się przede wszystkim tego, by Jemu rzetelnie oddawad wszystkie niepowodzenia i porażki, z jakimi przychodzi mi się mierzyd.
Czy Bóg kiedykolwiek bierze wielki kij i ściga nas z powodu tychże niepowodzeo i porażek? Po tysiąckrod nie! On delikatnie podnosi nas, gdy wyznajemy nasze winy i pomaga nam stanąd na nogi i mówi, by iśd dalej.
Te upadki nauczyły mnie całkowitego polegania na Jezusie, zupełnej zależności od Niego, wszechmocnego Dowódcy mojej duszy. Na nic zda się zostad na ziemi w kurzu i brudzie, kiedy popełni się błąd. Taka reakcja może tylko ułatwid szatanowi pogrążanie nas. Nie wolno nam się poddawad, kiedy zawiedziemy Boga. Szatan tylko czeka na takie chwile, zawsze gotowy, by chwycid nas w swoje pazury niczym sęp. Jednym z jego ulubionych forteli jest przekonywanie nas, że nie jesteśmy wystarczająco dobrzy, że nigdy nie pokonamy naszych słabości.
W Biblii czytamy, że także najwięksi mężowie Boży czasem upadali. Król Dawid był mocnym żołnierzem i wspaniałym pieśniarzem. Ale król Dawid zgrzeszył7. Spodobała mu się żona innego człowieka i cudzołożył z nią. Posłał potem jej męża, Uriasza, na pewną śmierd, nakazując mu walczyd na przedniej linii frontu. A wszystko, dlatego, że owa kobieta okazała się byd brzemienną i król chciał ją pojąd za żonę. Ale Dawid opamiętał się, poniósł konsekwencje swojego czynu i wyznał swój grzech. Czytamy w Biblii, że pobiegł do świątyni, chwycił rogi ołtarza, pokutował i odnalazł przebaczenie oraz pokój z Bogiem. Wtedy odszedł i stoczył jeszcze wiele zwycięskich bitew.
7 2 Ks. Samuela 11,1-27
8 Historia Jakuba - 1 Ks. Mojżeszowa od 25,19
9 Ewangelia: Mt 26,57-75; Mk 14,53-72; Łk 22,54-62, Jn 18, 12-27
Jakub był człowiekiem modlitwy, który pewnej nocy stoczył bitwę z aniołem8. On także zawiódł, także miał upadki i niepowodzenia. Oszukał swojego starego ojca, ukradł błogosławieostwo i pierworództwo należące się jego bratu. Odrzucił swoją żonę Lee, ponieważ kochał jej siostrę Rachelę. Jakub został pochwycony przez swoje własne serce, jego niewiernośd i zwodniczośd, a jednak był on wielkim mężem bożym.
Także Piotr zawiódł Chrystusa9 wtedy, gdy Ten potrzebował go najbardziej. Piotr opamiętał się i szedł dalej. Zaparł się swojego Pana, a jednak później poprowadził kościół do Pięddziesiątnicy. 140
Ci mężowie i wielu innych zawodzili Boga w różnym czasie. Nikt nie jest doskonały. Nawet apostoł Paweł tak napisał w liście do Rzymian, w rozdziale 7: „Albowiem nie rozeznaję się w tym, co czynię; gdyż nie to czynię, co chcę, ale czego nienawidzę, to czynię". I dalej tak mówi: „Nędzny ja człowiek! Któż mnie wyzwoli z tego ciała śmierci?" Odpowiedź? „Bogu niech będą dzięki przez Jezusa Chrystusa, Pana naszego!" Tylko przez Jezusa możemy pokonad samych siebie.
Chrześcijanie, patrzcie w górę, kiedy upadacie i kiedy popełniacie błędy. Nie zamykajcie się w swoim wnętrzu! Stawiajcie czoła słabościom i płaczcie głośno do Jezusa. Polegajcie na nim. Wstaocie i idźcie dalej z Bogiem, tak jak i ja idę, wyżej i wyżej, głębiej i głębiej z Chrystusem.
Wciąż jestem na polu walki dla mojego Boga, wciąż staczam tę duchową bitwę. Nie sama, gdyż Jezus, mój wszechmocny Dowódca zbawienia, idzie przede mną i walczy obok mnie. Bez Niego niczego bym nie mogła, - jedynie upadad. Tak długo, jak długo sił mi starczy, będę Mu służyd. Tak długo, jak długo będzie mi użyczał oddechu, będę Go wychwalad i wielbid oraz mówid o Jego miłości, łasce, współczuciu i mocy.
Chcę, by cały szeroki świat dowiedział się, jak Go kocham. Chcę, by cały szeroki świat, także Go poznał. Chcę powiedzied wszystkim i wszędzie, że mój Jezus żyje, że mój Jezus troszczy się, że mój Jezus jest wspanialszy niż cokolwiek innego, wspanialszy niż ktokolwiek inny i że może uczynid wszystko. Dla Niego nie ma nic niemożliwego. Nic!
Kolejna bitwa będzie zwyciężona, kiedy skooczę tę książkę. Tak, to była bitwa – duża bitwa. Na początku nie chciałam niczego pisad. Poza tym nie myślałam, że w ogóle będę umiała.
Wielu ludzi pytało mnie: - Dlaczego nie napiszesz książki?
Łatwiej powiedzied niż zrobid, myślałam. Kiedy miałabym znaleźd czas na pisanie książki? Było to możliwe jedynie dzięki modlitwom i Bożemu przewodnictwu. Pisałam ją między jednym, a drugim spotkaniem ewangelizacyjnym. Ufałam i modliłam się, by była ona błogosławieostwem dla każdego czytelnika.
Wraz z zakooczeniem tej książki, zakooczy się kolejna bitwa, a rozpocznie inna, ale mając Jezusa obok siebie, jestem przekonana, że pokonam każdego wroga. Z Jego wszechmocną dłonią nade mną i Jego siłą we mnie, będę staczad dobry bój o wiarę, odziana w całą zbroję Bożą: przyłbicę zbawienia, pas prawdy, pancerz sprawiedliwości. Mając też miecz Ducha, którym jest Słowo Boże -jakże można zawieśd? 141
Kiedy byłam dzieckiem, tak bardzo samotnym i nieszczęśliwym, zastanawiałam się często, po co w ogóle się urodziłam. Kiedy byłam w celi w więzieniu w Holloway, zastanawiałam się często, po co w ogóle się urodziłam.
Teraz wiem, dlaczego:
Urodziłam się w ciele, bym mogła narodzid się z Ducha Bożego;
Urodziłam się, by głosid Ewangelię wszelkiemu stworzeniu;
Urodziłam się, aby kochad Jezusa i służyd mu;
Urodziłam się, aby pocieszad samotnych, kochad niekochanych;
Urodziłam się, aby walczyd dla Niego i służyd Mu ze wspaniałą i wszechmocną armią Boga aż do dnia, kiedy zobaczę Go twarzą w twarz i opowiem historię, zbawiona przez łaskę...

Ale koniec jeszcze nie nadszedł, chwalmy Boga.
I... przyjdź szybko, Panie Jezu! Amen.
Doreen Irvine

Fot. Doreen Irvine 

Brak komentarzy: