poniedziałek, 10 listopada 2014

Wielkie i ostateczne odstępstwo
(The Great and Final Apostasy)
Moje dokumenty + Indeks polskich kazań + Kaplica + Subscribe + Copyright
David Wilkerson
2 października 2006
__________
Apostoł Paweł mówi, że w dniach ostatecznych przyjdzie na całą ziemię
wielkie odstępstwo. Co to jest odstępstwo? Jest to “odrzucenie prawdy, w
którą kiedyś wierzyliśmy i którą głosiliśmy”. Mówiąc wprost, to
odpadnięcie od prawdy Bożej. Paweł pisze o nadchodzącym odstępstwie:
“Co się zaś tyczy przyjścia Pana naszego Jezusa Chrystusa... prosimy was,
bracia, abyście nie tak szybko dali się zbałamucić i nastraszyć, czy to przez
jakieś wyrocznie, czy przez mowę... jakoby już nastał dzień Pański. Niechaj
was nikt w żaden sposób nie zwodzi; bo nie nastanie pierwej, zanim nie
przyjdzie odstępstwo” (2 Tes. 1-3).
Niedawno Duch Święty pobudził mnie do studiowania 16 rozdziału księgi
Ezechiela, gdzie jest mowa o odstępczym kościele. Byłem przytłoczony
Bożym smutkiem. Widać tam Jego złamane serce z powodu stanu kościoła,
który zapomniał o swoim fundamencie i odwrócił się od swoich
wspaniałych początków. Według Ezechiela, Izrael doszedł do takiego
zepsucia, że stał się kościołem wszetecznym, gorszym niż Sodoma. Ci
ludzie, których Bóg wyzwolił, oczyścił i błogosławił, teraz zwrócili się
przeciwko Niemu, odrzucając prawdę, w którą kiedyś wierzyli i którą
zwiastowali. Ich odstępstwo Go raniło.
Dlatego Pan posłał Ezechiela do Izraela, by przekazał im ostre przesłanie.
Jest to proroctwo z podwójnym zastosowaniem, mówiące zarówno do
tamtego Izraela, jak i do dzisiejszego kościoła. Ezechiel rozpoczął od takich
ostrych słów: “Nierządnico, słuchaj” (Ez. 16:35). Oto Boże poselstwo:
“Kiedy cię znalazłem, byłaś porzucona na otwartym polu, opuszczona i
krwawiąca. Ja cię uratowałem i pokochałem, obmywając cię czystą wodą i
wyrosłaś na piękną kobietę. Zsyłałem na ciebie błogosławieństwa, ubrałem
cię i przyozdobiłem. Zawarłem z tobą przymierze i stałaś się moją. Stałaś
się znaną i poważaną wśród wszystkich pogan” (Ez.16:5-11, parafraza
moja).
Pomyślcie o obrazie Izraela, jaki namalował w tym rozdziale Ezechiel. To
byli ludzie kiedyś uwolnieni z niewoli i śmierci, kościół przyozdobiony
błogosławieństwami jak umiłowana, piękna oblubienica. Czyż to nie jest
świadectwo obecnego ludu Bożego? Wszyscy byliśmy unurzani we krwi, w
grzechu, kiedy Jezus nas znalazł, oczyścił i uzdrowił. On darował wolność
wszystkim, którzy do Niego przyszli i uczynił nas nowymi stworzeniami,
zsyłając na nas błogosławieństwa i dając nam świadectwo dla świata.
Przesłanie Ezechiela do Izraela
odzwierciedla wspaniałe początki
kościoła Jezusa Chrystusa.
Kiedy myślę o naszych duchowych ojcach w Nowym Testamencie, myślę o
sługach, którzy oddali swoje życie w obronie Ewangelii. Od samego
początku aż do dnia śmierci uczniowie i apostołowie głosili pełne poselstwo
Boże, ogłaszając Chrystusa jako Mesjasza. Pan wylewał swoje
błogosławieństwa i dary na kościół pierwszego wieku, a ten rozwijał się i
wzrastał w duchu i w prawdzie. Niedługo jego wpływy rozszerzyły się na
narody pogańskie po całym świecie.
Z korzeni zasadzonych przez pierwszy kościół wyrosło drzewo z wieloma
gałęziami. Te gałęzie nazywamy denominacjami, organizacjami,
społecznościami, ruchami, a one przybierają różne formy: baptyści,
metodyści, prezbiterianie, zielonoświątkowcy, luteranie, charyzmatycy i
inni. Kiedy badamy powstanie tych gałęzi, stwierdzamy, że większość z
nich powstała z iskry rozpalonej w ogień przez świętych sług Chrystusa.
Wielu z tych bogobojnych założycieli zmarło jako męczennicy za ich
oddanie czystości Słowa Bożego.
W moim biurze znajduje się dziewięć woluminów Johna Wesley’a,
założyciela kościoła metodystycznego. Uważam, że Wesley był jednym z
najbardziej bogobojnych ludzi na przestrzeni wszystkich wieków. Ten
człowiek płakał nad duchowym stanem Anglii, Szkocji , Irlandii oraz Walii i
modlił się o nie ustawicznie. Jego poświęcenie doprowadziło do jednego z
największych przebudzeń w historii.
Wesley wstawał kiedy jeszcze było ciemno i jechał konno do górników, by
głosić im ewangelię o szóstej rano, zanim szli do pracy. Za swoją służbę
doświadczał niesamowitych cierpień i czasami był bity przez rozgniewany
tłum. Jednak Wesley pracował wiernie, aż przyszło przebudzenie, które
przemieniło społeczeństwo brytyjskie z kryminalistów w ludzi zajmujących
najwyższe stanowiska.
Na początku Ameryki kaznodzieje metodystyczni organizowali spotkania na
otwartym powietrzu, podobne do tych, które organizował Wesley i nazywali
je spotkaniami obozowymi. Ci ludzie, zapaleni przez Ducha gorliwością na
wzór Wesleya, pracowali jako kaznodzieje objazdowi, podróżując konno
przez Kentucky, Tenessee i środkową część kraju. Ich spotkania były
organizowane poza miastami i przyciągały ludzi z okolic. Kazania były tak
potężne i tak głęboko przekonujące o grzechu, że słuchacze padali i wołali o
przebaczenie.
Popatrzcie na początki kościoła zielonoświątkowego. Ten ruch zaczął się na
początku ubiegłego wieku w małym kościółku na ulicy Azusa w Los
Angeles. Zgromadzenie składało się z kilku skromnych murzynów i białych,
którzy postanowili modlić się i pościć, i tam wśród nich Duch Święty zaczął
manifestować swoją obecność w potężny sposób. Przekonanie o grzechu
było w tym kościółku tak potężne, że wielu ludzi padało na twarz już w
momencie wejścia do środka.
Niedługo zaczęli przychodzić z całego miasta inni, by doświadczyć
przebudzenia. Potem przybywali inni z daleka i to przebudzenie z ulicy
Azusa rozprzestrzeniło się na cały świat. Z tego malutkiego kościółka
wyszli sprawiedliwi mężczyźni i kobiety, pełni ognia Ducha Świętego, jako
słudzy, którzy nie kłaniali się bożkom ich generacji. Z tego przebudzenia
powstało wiele organizacji zielonoświątkowych, które znamy dzisiaj jako:
Zbory Boże, Kościół Boży, Kościół Stanowczych Chrześcijan i inne.
Tak, jak Pan powiedział o dawnym Izraelu, mógłby powiedzieć o
większości z tych grup: “Kiedy cię znalazłem, byłaś porzucona na otwartym
polu, opuszczona i krwawiąca. Ja cię uratowałem i pokochałem, obmywając
cię czystą wodą i wyrosłaś na piękną kobietę. Zsyłałem na ciebie
błogosławieństwa, ubrałem cię i przyozdobiłem. Zawarłem z tobą
przymierze i stałaś się moją. Stałaś się znaną i poważaną.
Jednak po tym stałaś się pyszną i nierządnicą. Sprzeniewierzyłaś dary, które
ci dałem. Zapomniałaś, jak znalazłem cię nagą, opuszczoną i bez pomocy.
W całej twojej obrzydliwości nie pamiętałaś dni twojej młodości, kiedy
byłaś naga i ubrudzona w krwi” (Ez. 16:22, podkreślenie moje).
Tu jest odstępstwo w najczystszej formie: kiedy lud Boży porzuca prawdę,
która ich zbawiła. Pan mówił do Izraela: “Kiedyś wierzyłaś i wyznawałaś,
ale stałaś się zdrajczynią prawdy. Porzuciłaś dawne Moje ścieżki,
wynajdując metody ludzkie. Już Mnie nie kochasz i nie ufasz Mi. Zamiast
tego idziesz swoją własną drogą. To Mnie pobudza do gniewu”.
“Jesteś jak żona cudzołożnika, która zamiast swojego męża przyjmuje
obcych” (Ez. 16:32). W tym słowie widzimy tendencję ludu Bożego.
Mówiąc krótko, jesteśmy podatni na odstępstwo. Wielu z nas, w jakimś
momencie naszego chodzenia z Panem, zapomina o swoich początkach.
Zapominamy jak to było, kiedy zostaliśmy znalezieni w grzechu,
oczyszczeni, umiłowani i błogosławieni przez Boga. Z biegiem czasu
staliśmy się letni lub zimni w naszej miłości do Niego. Pojawiła się inna
miłość.
Poselstwo Ezechiela jest obrazem
obecnego odstępczego kościoła.
Możesz protestować: “To nie jest właściwa interpretacja 16 rozdziału księgi
Ezechiela. Prorok mówił tylko do literalnego Izraela”. Wręcz przeciwnie,
Paweł stwierdza, że prawdy Starego Testamentu mają podwójne
zastosowanie, wtedy i teraz: “A to wszystko na tamtych przyszło dla
przykładu i jest napisane ku przestrodze dla nas, którzy znaleźliśmy się u
kresu wieków” (1 Kor. 10:11). Czytane w tym kontekście proroctwo
Ezechiela jest wyraźną przypowieścią, która pokazuje serce Boga, kiedy
Jego lud popada w odstępstwo.
Podam wam przykład na to, gdzie ma miejsce obecnie to wielkie
odstępstwo. Już od kilku lat kościół episkopalny jest na pierwszych stronach
gazet. Jest to jedna z najstarszych i największych denominacji na świecie,
kościół, którego początki były solidnie zakorzenione w nauce biblijnej.
Głosił on Ewangelię o zmartwychwstałym Zbawicielu, a za jego
kazalnicami stali bogobojni kaznodzieje i prorocy. Faktycznie ten Boży
wpływ kościoła episkopalnego rozlał się na cały świat, z Europy do Afryki i
obu Ameryk.
Teraz jednak ten kościół, kiedyś oddany Bogu, popadł w odstępstwo. Oto
przykład ludzi, którzy odeszli daleko od swoich początków:
· Denominacja ta jako pierwsza ordynowała biskupa homoseksualistę.
· Niektórzy liderzy episkopalni próbują podważyć boskość Jezusa.
· Niedawno biskupi i członkowie naczelnych władz kościoła
stwierdzili, że poszczególne diecezje mogą interpretować Trójcę tak,
jak im się podoba. Bóg może być kobietą, Jezus miłą myślą, a Duch
prywatnym wyborem. To jawne bluźnierstwo!
· Nowo wybrany biskup naczelny jest kobietą, która przyjęła agendę
gejów, przez co denominacji grozi rozłam. Lokalne zbory
zmniejszają im fundusze, a biskupi z Afryki mają już tego dość i
wołają, że kościoły amerykańskie są odstępcami. W międzyczasie
liczba członków spada.
W Anglii dzieje się tak samo w kościołach anglikańskich. Ten kościół stracił
tak wielu członków, że budynki kościelne używane od wieków, są
zamykane. Ten proces jest nazywany “pozbawianiem statusu poświęcenia”.
Te wspaniałe budynki były kiedyś szczelnie wypełniane gorliwymi
wierzącymi. Kościół anglikański jest już tak odstępczy, że musieli
posprzedawać wiele budynków kościelnych. Niektóre z nich są
przemieniane w kluby nocne, muzea okultystyczne, a nawet meczety.
Popatrzcie na Harvard i Yale,
niegdyś dwie najbardziej oparte na biblijnych podstawach
uczelnie w Ameryce.
Zarówno Harvard jak i Yale były założone przez bogobojnych
kaznodziejów, jako szkoły biblijne. Przez te uczelnie przeszły wielkie fale
przebudzenia i wysyłano z nich potężnych kaznodziejów. Dzisiaj te
renomowane uniwersytety są kolebką ateizmu i tych, którzy bezwstydnie
zaprzeczają boskości Chrystusa. Stały się instytucjami odstępczymi,
dalekimi od ich biblijnych korzeni.
To samo dotyczy uczelni Columbia w Nowym Jorku i Princeton w New
Jersey. Obydwie te uczelnie zostały założone przez bogobojnych
kaznodziejów, ale teraz stały się odstępcami. Dla coraz większej liczby ludzi
Bóg nie jest już Ojcem Niebiańskim, ale może nawet kobietą. Chrystus nie
jest już uważany za Syna Bożego, a tylko za dobrego człowieka lub
charyzmatycznego nauczyciela.
Nawet w chrześcijańskich uczelniach i seminariach ewangelicznych po
całym świecie zadomowił się kwas odstępstwa. Uczelnie te przegrywają w
staraniach o utrzymanie się na dawnej ścieżce, ponieważ odstępczy
profesorowie nie trzymają się prawdy biblijnej. Nowa ewangelia, którą
prezentują, odrzuca boskość Chrystusa, realność piekła i sądu oraz biblijne
normy czystości i moralności.
Zwróćcie jeszcze uwagę na Boże słowa do Izraela w czasach Ezechiela:
Jesteś bardziej zepsuta, niż Sodoma. “Jakom żyw - mówi Wszechmocny
Pan - twoja siostra, Sodoma, i jej córki nie postępowały tak, jak ty
postępowałaś... Niewiele brakuje, a będziesz na wszystkich swoich drogach
postępować gorzej niż one... tak że one są sprawiedliwsze niż ty” (Ez.
16:48,47,52).
Potem Pan opisuje grzechy Sodomy i wyjaśnia dlaczego ją zniszczył: “Oto
winą Sodomy, twojej siostry, było to: wzbiła się w pychę, miała dostatek
chleba i beztroski spokój wraz ze swoimi córkami, lecz nie wspomagała
ubogiego i biednego... Były wyniosłe i popełniały obrzydliwości przed
obliczem moim, dlatego usunąłem je, jak widziałaś” (Ez. 16:49-50).
Zauważcie jakie były główne grzechy Sodomy: pycha i arogancja.
Słyszeliście o paradzie gejów w Nowym Jorku pod nazwą “gejowska
duma”. Miasto Nowy Jork ma coroczną paradę gejów, w której maszeruje
do 400,000 ludzi. Noszą transparenty z napisem: “Bóg jest gejem”,
“Chrystus był gejem”, “Jestem gejem i jestem z tego dumny”. Kiedyś
widziałem, jak grupa maszerujących zaatakowała grupkę, która trzymała
hasło: “Jezus kocha gejów. On nienawidzi tylko grzechu”. Ta cicha grupka
chciała tylko zaoferować miłość, ale zostali brutalnie potraktowani.
Pomimo takiej jawnej arogancji, Bóg mówi w księdze 16 rozdziale księgi
Ezechiela: “Pycha i arogancja odstępczego kościoła jest gorsza niż pycha
parady gejów. Nawet Sodoma nie zrzeszyła tak, jak wy”. Najgorszą
arogancją i pychą jest poniżanie imienia Chrystusa... nazywanie Boga
kobietą i mówienie, że kościół nie ma Ojca w Niebie. (Jeżeli nie ma Ojca, to
nie ma też Syna, co jest centralnym kłamstwem Islamu).
Jakiej to trzeba okropnej pychy, żeby obdzierać z boskości tego, który
umarł, by nas zbawić! A teraz taka sama okropna pycha pojawia się w
niektórych organizacjach ewangelicznych, odwracając kościół od prawdy
ich ojców. To jest fala totalnego odstępstwa.
Jest coś, co w oczach Bożych jest gorsze,
niż ewangelia odstępstwa,
a tym jest rozwodniona i rozrzedzona ewangelia.
Bóg najbardziej nienawidzi letniej ewangelii i połowicznej prawdy, która
obecnie rozlewa się na cały świat. Taka ewangelia mówi: “Tylko uwierz w
Jezusa, a będziesz zbawiony. Nic więcej nie trzeba”. Pomijają pełne
poselstwo Boże, które mówi o pokucie za popełnione grzechy, braniu krzyża
i przemianie na podobieństwo Chrystusa poprzez działanie Ducha Świętego.
Całkowicie przemilcza temat realności piekła i sądu po śmierci.
Izajasz ostrzega przed taką gładką i nie dotykającą nikogo ewangelią, której
ludzie obecnie poszukują. Jego proroctwo ma bezpośrednie odniesienie do
obecnych czasów, gdyż Bóg kazał mu napisać to “na przyszłość” (Iz. 30:8).
“Gdyż jest to lud przekorny, synowie zakłamani, synowie, którzy nie chcą
słuchać zakonu Pana, którzy mówią do jasnowidzów: Nie miejsce widzeń! a
do wieszczów: Nie wieszczcie nam prawdy! Mówcie nam raczej słowa
przyjemne, wieszczcie rzeczy złudne! Zejdźcie z drogi, zboczcie ze ścieżki,
dajcie nam spokój ze Świętym Izraelskim” (Iz. 30:9-11).
Według Izajasza, nie było tam głoszenia o świętości lub pokucie. Dlaczego?
Ci ludzie nie chcieli być upominani i przekonywani. Nie chcieli słuchać
niczego, prócz takiej gładkiej ewangelii. Taka rozwodniona ewangelia, to
nie jest wcale Ewangelią.
Ezechiel opisuje taką ewangelię: “Nie odróżniają świętego od pospolitego i
nie pouczają o tym, co nieczyste, a co czyste. Zamykają swoje oczy przed
swoimi sabatami tak, że jestem wśród nich zbezczeszczony” (Ez. 22:26). On
nazwał taką rozwodnioną ewangelię po prostu wapnem albo “niewyrobioną
zaprawą” (Ez. 22:28 BG). Innymi słowy: “Budujecie mury z niewyrobionej
zaprawy. Takie mury mogą wyglądać okazale i mocno, ale Pan ześle burze,
a te mury runą”. “Wiatr wichrowaty rozwali je” (Ez. 13:11 BG).
Potem Ezechiel wypisuje listę strasznych sądów, przez które Bóg będzie
mówił do ludzi: “Ja ujawnię waszą nagość. Nadchodzą ciężkie sądy, a kiedy
przyjdą, wasza bluźniercza ewangelia zostanie zdemaskowana i wyjdzie na
jaw, że jest pusta i beznadziejna”.
Izajasz prorokował, że w tym dniu: “Dumne oczy człowieka opuszczą się, a
pycha ludzka zniży się, ale jedynie Pan wywyższy się w owym dniu... I
zniży się pycha człowieka, a wyniosłość ludzka opuści się, lecz jedynie Pan
wywyższy się w owym dniu” (Iz. 2:11,17).
Wierzę, że już teraz zbliża się Armagedon. Wszędzie wokoło widzimy
narody drżące i serca ludzi przepełnione strachem. Mówię wam, to nie jest
czas na rozwodnioną ewangelię. Taka ewangelia jest absolutnie zwodnicza i
rozpadnie się, kiedy tylko powieją wiatry sądu. Bóg ostrzega, że będzie
sądził tych, którzy głoszą ewangelię bez życia:
“Ponieważ kłamstwem pozbawiacie otuchy serce sprawiedliwego, chociaż
Ja nie chciałem, aby go pozbawiać otuchy, a wzmacniacie ręce bezbożnego,
aby się nie odwrócił od swojej złej drogi, a życie zachował. Dlatego nie
będziecie miały fałszywych widzeń i już nie będziecie uprawiać czarów.
Wybawię mój lud z waszej ręki i poznacie, że Ja jestem Pan” (Ez. 13:22-
23).
“I będę cię sądził według praw o cudzołożnicach i zabójczyniach i wydam
cię na pastwę gniewu i zapalczywości... Ponieważ nie pamiętałaś o dniach
swojej młodości i rozjątrzyłaś mnie tym wszystkim, dlatego również Ja
zażądam od ciebie odpowiedzialności za twoje postępowanie (Ez. 16:38,43,
podkreślenie moje).
Co stanie się z tymi, którzy pokładają swoje bezpieczeństwo w
rozwodnionej ewangelii, kiedy przyjdzie sąd? Oni będą wszędzie szukać
prawdziwego słowa od Pana, ale go nie znajdą. Ich odstępczy kaznodzieje
będą mówić: “Nie martwcie się. Takie problemy świat widział już dawno
temu. Już widzieliśmy wojny światowe i wszystko idzie tak, jak było od
początku. To również przeminie”.
Nie, to nie tak! Jeszcze nigdy nie było takich dni, jak obecnie. Teraz broń
nuklearna jest w rękach szaleńców, śmiercionośne rakiety zdolne przelecieć
tysiące mil, brudne bomby jądrowe i broń bakteriologiczna, zdolne do
zgładzenia znacznej części ludzkości.
Tak jak Sodoma i Gomora świadomie ignorowały Boże ostrzeżenia i zostały
osądzone, tak Pan będzie sądził to pokolenie czasów ostatecznych. Ale
wiele z tych sądów może zostać odwróconych, a te, które spotkały Sodomę,
były ostrzeżeniem dla każdej generacji. “Tak też Sodoma i Gomora...
stanowią przykład” (Judy 7).
Na końcu 16 rozdziału księgi Ezechiela
stało się coś niezwykłego.
Ten rozdział jest jednym z najwspanialszych przykładów Bożego
miłosierdzia i łaski w Biblii. Pan mówi, że kiedy ogniste sądy nadchodzą z
wściekłością ze wszystkich stron: “Ja położę kres twojemu nierządowi” (Ez.
16:41). Jeszcze raz ludzkość idzie do ognistego pieca. I jeszcze raz Bóg
uczyni rzecz ponadnaturalną w sercach ludzi, odwracając tłumy od
bałwanów i fałszywych bogów.
Według księgi Objawienia, kiedy zostaną wylane te straszne czasze gniewu
Bożego, staną się dwie rzeczy. Po pierwsze, wielu ludzi o zatwardziałych
sercach nie będzie pokutować. “I byli ludzie popaleni wielkim żarem, i
bluźnili imieniu Boga, który ma moc nad tymi plagami, a nie upamiętali się,
by mu oddać chwałę... I bluźnili Bogu niebieskiemu z powodu swoich
bólów i z powodu swoich wrzodów, i nie upamiętali się w swoich
uczynkach... Ludzie bluźnili Bogu z powodu plagi gradu, gdyż plaga ta była
bardzo wielka” (Obj. 16:9,11,21).
Jednak Pismo Święte mówi, że w tych strasznych czasach inni zwrócą się
do Pana w pokucie. Bóg da upamiętanie odstępcom i letnim oraz tym,
którzy zakosztowali Słowa Bożego. Wtedy wypełni się proroctwo
Ezechiela: “I odwrócę was od waszej pychy i odstępstwa”.
“I spalą twoje domy, i na oczach wielu kobiet wykonają na tobie wyroki; i
położę kres twojemu nierządowi” (Ez. 16:41). Sądy w tych czasach będą tak
wstrząsające, że cała ludzkość będzie wiedziała, że to czas “upamiętania
albo śmierci”. W tym czasie Bóg potrząśnie każdym odstępcą, który Go znał
i pokaże im odstępstwo ich serc. Wielu odstępczych pastorów wróci z
powrotem do krzyża, odwracając się od taniej ewangelii do głoszenia
upamiętania i sprawiedliwości. Będzie to dzieło ponadnaturalne,
manifestacja Bożej łaski, która będzie widoczna dla całego świata.
W międzyczasie Allach nie wyzwoli swoich czcicieli od tych czasz gniewu.
Masy hinduskich czcicieli będą zdruzgotane, gdyż tysiące ich bóstw
zawiodą. Cały świat będzie mówił: “Te sądy są ponadnaturalne” i tłumy
ludzi będą wołać do Chrystusa. (Widzieliśmy to już po przejściu
niszczącego tsunami na Dalekim Wschodzie).
“I odnowię moje przymierze z tobą, i poznasz, że Ja jestem Pan, abyś
pamiętała i wstydziła się, i już nigdy nie otworzyła ust ze wstydu, gdy ci
przebaczę wszystko, co uczyniłaś - mówi Wszechmocny Pan” (Ez.
16:62,63).
Bóg mówi nam krótko: “Pomimo waszego odstępstwa i odrzucania Mnie i
zapierania się w czasie doświadczeń, które przychodzą na całą ziemię, Ja
wspomnę na przymierze, które zawarłem z wami w waszej młodości”.
Innymi słowy, tak będzie ze względu na Jego ponadnaturalne miłosierdzie.
Umiłowani, to jest nowe przymierze, zawarte na Golgocie. Pomyślcie o
tym: Jezus przyszedł na świat, który był zupełnie oddalony od Boga,
martwy w rytuałach i związany zepsuciem. On nie przyszedł w odpowiedzi
na modlitwy ludzi, gdyż tak niewielu Go szukało. Świat w tym czasie
oddawał cześć bałwanom i fałszywym bogom tak, jak czyni to obecnie.
Izrael odstąpił od Boga. Przyjście Chrystusa było czystym aktem
miłosierdzia, niezasłużonym przez nikogo.
Wierzę, że wielkie żniwo dusz jeszcze przyjdzie z nowoczesnej Sodomy. Po
całym świecie kościoły będą błogosławione i zadziwione przez resztkę
głodnych prawdy wierzących z każdego narodu. Oni rozpoznają głos Pana,
mówiący: “Ja was prowadzę z powrotem do waszych początków we Mnie”,
a ich serca się obudzą i odpowiedzą: “Panie, doprowadź mnie z powrotem
do mojej pierwszej miłości do Ciebie”.

Wielka odpowiedzialność tych, którym przebaczono
(The Great Responsibility of Those Who Are Forgiven)
Moje dokumenty + Indeks polskich kazań + Kaplica + Subscribe + Copyright
David Wilkerson
19 maja 2003
__________
W 18 rozdziale Ewangelii Mateusza Jezus opowiedział pewną przypowieść,
aby pokazać Swoim uczniom do czego podobne jest królestwo Boże. Tak
jak w przypadku wielu Jego podobieństw również i w tej historii wszystko
odnosi się do Chrystusa i Jego kościoła.
Jezus rozpoczyna od opisu króla, który wzywa swoich sług do rozliczenia.
Biblia mówi, że “gdy [król] zaczął robić obrachunek, przyprowadzono mu
jednego dłużnika, który był mu winien dziesięć tysięcy talentów” (Mateusza
18:24). Ten sługa miał wielkie długi. Był winien swojemu królowi
równowartość setek milionów dolarów, czyli kwotę, której nigdy nie byłby
w stanie spłacić.
Jezus nie mówi nam w jaki sposób ten człowiek wpadł w tak wielki dług.
Niektóre wersje tego podobieństwa mówią, że ów człowiek był
niewolnikiem, a dług był niespłaconą pożyczką. Z Ewangelii Mateusza
wiemy jednak, że miał on dostęp do wielkich zasobów i roztrwonił je.
Pozwólcie, że zwrócę uwagę na dwie ważne rzeczy odnośnie tego
podobieństwa. Po pierwsze, sługa w tym podobieństwie reprezentuje
wierzących, którzy pracują w Jego królestwie. Tak więc ten zadłużony sługa
nie był kimś obcym jeśli chodzi o dzieło króla. Po drugie, dowiadujemy się
później (w 25 rozdziale Mateusza), że celem Boga w rozdzielaniu talentów
Swemu ludowi jest przynoszenie owocu. Wszyscy, którzy otrzymują talenty
od Ojca mają polecenie, aby je inwestowali. Bóg nie daje talentów ot tak
sobie, bez celu. Spodziewa się, że będzie zbierał owoc z tej inwestycji, którą
przekazuje Swojemu ludowi.
Wygląda na to, że król opisany w 18 rozdziale Mateusza rozliczał się ze
sługami, którzy popełnili przestępstwo i zostało ono wyjawione. Ów sługa
obciążony wielkim długiem był jednym z pierwszych przestępców, którzy
zostali do niego przyprowadzeni. Ten sługa był prawdopodobnie bardzo
zdolnym człowiekiem i wiele od niego oczekiwano. (W przeciwnym razie
nie miałby dostępu do tego wszystkiego, co roztrwonił). Ale kiedy został
wezwany do rozliczenia się “nie miał z czego oddać” (Mateusza 18:25).
Wobec tego król wydał wyrok: “Kazał go pan jego sprzedać wraz z żoną i
dziećmi i wszystkim co miał, aby dług został spłacony” (Mateusza 18:25).
Ten człowiek nie miał nic wartościowego, co by można było dać w zamian
za jego przestępczy dług. Nie miał pieniędzy, ani dóbr materialnych – nic
takiego, co by mogło wyrównać dług. Co zatem zrobił? “Upadł przed nim i
złożył mu pokłon i rzekł: Panie! Okaż mi cierpliwość, a oddam ci wszystko”
(Mateusza 18:26).
Ważne jest, żebyśmy zrozumieli znaczenie sformułowania “oddał mu
pokłon”. To greckie słowo oznacza “łasić się albo kulić się; całować jak
pies, który liże rękę swojego pana”. Ten człowiek wcale nie klęczał w
pokucie. Łasił się, próbując złagodzić swojego pana. Nie prosił króla o
przebaczenie, ale o cierpliwość. Chciał otrzymać jeszcze jedną szansę,
błagając: “Daj mi trochę czasu. Mogę dokonać zadośćuczynienia za swój
grzech i zaspokoić wszystkie twoje wymagania”.
Prawda wygląda tak, że ten sługa nie był w stanie zapłacić za swoje
przestępstwo. Nie był w stanie zgromadzić wszystkiego, co było potrzebne
do zwrotu funduszy, które sprzeniewierzył i roztrwonił. Przyrównam jego
podejście do chrześcijanina, który został przyłapany na cudzołóstwie. Kiedy
jego grzech zostaje wyjawiony, jego pierwszą reakcją jest udawany,
skomlący smutek. Woła on: “Boże, nie pozwól, żebym stracił swoje
małżeństwo i rodzinę. Nie zabieraj mi mojej kariery zawodowej. Nie
pozwól mi zostać bankrutem. Miej cierpliwość w stosunku do mnie.
Potrzebuję jeszcze jednej szansy.” Potem błaga swojego współmałżonka:
“Proszę pozwól mi spróbować jeszcze raz”. W rzeczywistości ten człowiek
nigdy nie jest w stanie wynagrodzić tego, co zrobił. Jest to po prostu
niemożliwe.
Słudze z tej przypowieści
przebaczono wielki dług
wyłącznie w oparciu o litość i miłosierdzie.
Jezus kontynuuje tę przypowieść: “Wtedy Pan ulitował się nad owym sługą,
uwolnił go i dług mu darował” (Mateusza 18:27). Dlaczego ten król został
poruszony współczuciem w stosunku do tego skomlącego człowieka? Sługa
ten nie pokutował. Właściwie nawet nie miał poczucia “ogromu
grzeszności” swojego grzechu. Dowiadujemy się o tym później w tej
przypowieści, kiedy okazuje się, że jego serce jest twarde i bez litości.
Ten człowiek był aktorem i nie miał zamiaru się zmienić, a król z pewnością
to rozpoznał. Przecież król reprezentuje tutaj samego Chrystusa. Musiał
wiedzieć, że ten sługa próbował grać na jego uczuciach, aby wzbudzić jego
litość. Ale pomimo tego, król został poruszony litością względem niego.
Dlaczego? Nie z powodu jego udawanych łez i wcale nie dlatego, że sługa
błagał o cierpliwość i więcej czasu. Nie, król został poruszony z powodu
okropnej choroby, która zżerała serce i umysł tego człowieka.
Tylko straszne zwiedzenie mogło sprawić, że ów sługa wierzył, iż
rzeczywiście może spłacić swój dług. Jego nastawienie odzwierciedla to, że
myślał, iż jego grzech jest tak niewiele znaczący. Dla niego był to tylko
mały błąd, na naprawę którego potrzebował trochę czasu. Był przekonany,
że jeżeli będzie pracował wystarczająco ciężko, to może wykorzystać swój
spryt, aby zbilansować księgi. Ale król widział to inaczej. Żadne zasługi, ani
silna wola nie mogły odrobić olbrzymiego długu, jaki miał ten człowiek.
Czy rozumiesz to poselstwo? Według Jezusa tak naprawdę nie pokutujemy
dotąd, aż uznamy, że niemożliwe jest, abyśmy sami mogli zadość uczynić za
nasze grzechy. Nie jesteśmy w stanie odpłacić Bogu za nasze przestępstwa
ani przez modlitwę, ani poświęcenie, ani dobre intencje. Nowe Przymierze
pokazuje to wyraźnie. W Starym Testamencie cudzołóstwo było uważane za
grzech, który był surowo karany, a Jezus potraktował grzech cudzołóstwa
jeszcze poważniej. Powiedział, że nawet jeżeli ktoś pożądliwie spojrzy na
inną osobę, to już popełnił cudzołóstwo. Krótko mówiąc, w ramach Nowego
Przymierza Boże wymagania dotyczące świętości są jeszcze większe.
Król z przypowieści Jezusa wiedział jak druzgoczące są konsekwencje
grzechów jego sługi. Wiedział też, że gdyby ów człowiek miał je ponieść,
byłby zgubiony na wieki. Przecież ten sługa już wtedy był zaślepiony, jeżeli
chodzi o okropność swego grzechu. Jeśli nie otrzymałby przebaczenia,
stawałby się coraz bardziej hardy. Beznadziejnie staczałby się w dół i
pozostałby zatwardziały przez resztę życia. Dlatego król zdecydował mu
przebaczyć. Ogłosił, że ten człowiek jest wolny i czysty, zwalniając go od
wszelkiego długu.
Pozwólcie, że dodam krótkie słowo na temat pokuty i upamiętania. To
pojęcie jest często definiowane jako “odwrócenie się w drugą stronę”.
Oznacza to odwrócenie się o 180 stopni od dotychczasowego trybu życia.
Mówi się również, że pokucie i upamiętaniu towarzyszy bogobojny smutek.
Ale Nowe Przymierze znowu rozwija to starotestamentowe pojęcie jeszcze
bardziej. Pokuta i upamiętanie to o wiele więcej niż tylko odwrócenie się od
grzechu ciała. Obejmuje to coś więcej, niż żal z powodu przeszłości i
smutek z powodu zasmucenia Pana. Według przypowieści Jezusa pokuta i
upamiętanie oznacza odwrócenie się od choroby umysłu, która pozwala
nam wierzyć, że jakoś nam się uda zapłacić za nasze grzechy.
Ta choroba dotyka miliony ludzi. Kiedy tacy chrześcijanie wpadają w
grzech, to myślą: “Mogę to wszystko uporządkować przed Panem.
Przyniosę Mu szczere łzy, więcej gorliwej modlitwy, więcej czytania Biblii.
Jestem zdecydowany, żeby Mu to wynagrodzić.” Ale to jest niemożliwe.
Ten rodzaj myślenia prowadzi tylko do jednego miejsca: do beznadziejnej
rozpaczy. Tacy ludzie wiecznie walczą i stale upadają. Kończy się na
fałszywym pokoju. Idą za udawaną świętością, którą sami stworzyli,
wmawiając sobie kłamstwo.
Dlatego Jezus dał nam tę przypowieść. Przedstawia nam przykład
zaufanego, obdarowanego sługi, który nagle okazał się największym ze
wszystkich dłużników. Jest tu ktoś, kto jest niegodny, pełen niewłaściwej
motywacji, nie zasługujący na żadne współczucie. A jednak jego pan
przebacza mu darmo – tak, jak to uczynił Jezus z tobą i ze mną.
Powiedz mi, co cię zbawiło? Czy twoje łzy i gorliwe błaganie? Czy twój
głęboki żal z tego powodu, że zasmuciłeś Boga? Czy twoje szczere
postanowienie odwrócenia się od grzechu? Nie, żadna z tych rzeczy.
Zostałeś zbawiony jedynie z łaski i tak jak sługa w tej przypowieści, nie
zasłużyłeś na to. Właściwie to nadal nie jesteś tego godny, bez względu na
to jak pobożne jest twoje życie.
Mamy tu prostą definicję pokuty i upamiętania, która oznacza: muszę
odrzucić raz na zawsze wszelkie myśli, że jakoś mógłbym odpłacić Panu.
Nigdy nie będę w stanie zapracować sobie na Jego łaskę. Dlatego żaden
wysiłek, czy dobry uczynek z mojej strony nie może zmazać mojego
grzechu. Muszę po prostu przyjąć Jego miłosierdzie. Jest to jedyna droga do
zbawienia i wolności.”
Otrzymując przebaczenie z łaski,
sługa został obarczony
wielką odpowiedzialnością.
Czy król przeoczył grzech swojego sługi? Czy przymknął oko na jego długi
i po prostu mu je darował? Wcale nie. Faktem jest, że poprzez przebaczenie
mu, król nałożył na tego człowieka wielką odpowiedzialność. Ta
odpowiedzialność była nawet większa niż ciężar jego długu. W
rzeczywistości ów sługa był teraz winien swojemu panu więcej niż
kiedykolwiek wcześniej. Na jakiej zasadzie? Był odpowiedzialny za
przebaczanie innym i miłowanie ich – tak, jak miało to miejsce w jego
przypadku ze strony króla.
Jakaż to niesamowita odpowiedzialność. Nie można tego oddzielić od
innych nauk Chrystusa dotyczących Jego królestwa. Przecież Jezus
powiedział: “Jeśli nie odpuścicie ludziom i Ojciec wasz nie odpuści wam
przewinień waszych” (Mateusza 6:15). Jego nauka jest prosta: “Jeżeli wy
nie przebaczycie, to i Ja wam nie przebaczę”. To Słowo nie jest jakąś opcją
– jest to nakaz. Jezus mówi nam w gruncie rzeczy: “Byłem dla was
wyrozumiały. Postępowałem z wami według miłości i miłosierdzia.
Przebaczyłem wam wyłącznie dzięki Mojej dobroci i miłosierdziu. Tak
samo wy powinniście być miłujący i miłosierni względem swoich braci i
sióstr. Macie im przebaczać darmo, tak jak Ja przebaczyłem wam. Macie iść
do swojego domu, kościoła, miejsca pracy, na ulice i okazywać każdemu
łaskę i miłość, jaką Ja okazałem wam”.
Paweł odnosi się do polecenia Jezusa, mówiąc: “Tak jak Chrystus
przebaczył wam tak i wy” (Kolosan 3:13). Dalej wyjaśnia jak mamy być
posłuszni temu przykazaniu: “Przeto przyobleczcie się jako wybrani Boży,
święci i umiłowani, w serdeczne współczucie, w dobroć, pokorę, łagodność
i cierpliwość, znosząc jedni drugich i przebaczając sobie nawzajem, jeśli kto
ma powód do skargi przeciw komu... A ponad to wszystko przyobleczcie się
w miłość, która jest spójnią doskonałości” (Kolosan 3:12-14).
Co to znaczy znosić jedni drugich? Użyte tu greckie słowo oznacza
“pogodzić się z czymś, tolerować”. To oznacza znoszenie rzeczy, których
nie lubimy. Powiedziane jest tu, że mamy tolerować upadki innych,
pogodzić się z postępowaniem, którego nie rozumiemy.
A jak ten sługa, któremu przebaczono zareagował na okazaną mu łaskę i
przebaczenie? Pierwszą rzeczą jaką zrobił było zaatakowanie współsługi,
który był mu winien jakieś pieniądze. Podszedł do tego człowieka, złapał go
za gardło i zażądał, żeby ten na miejscu wszystko mu spłacił.
Niewiarygodne, że kwota ta była drobnostką o wartości mniejszej od
trzydniowego zarobku. Jednak ten sługa zagroził swojemu dłużnikowi,
krzycząc: “Chcę zaraz te pieniądze!” Ten człowiek nic nie miał, więc upadł
na twarz i prosił o cierpliwość. Ale tamten odpowiedział: “Twój czas
minął”.
Mówię wam, że jest to jeden z najbardziej odrażających grzechów
opisanych w Biblii. Po pierwsze został on popełniony przez sługę Bożego.
Powiedzcie mi jaki człowiek mógłby postąpić tak bezwstydnie? Jakie serce
mogłoby być tak niewdzięczne, tak pozbawione nawet odrobiny
miłosierdzia, jakie jemu samemu zostało okazane?
Widzimy tu ciemność, która byłą w sercu tego sługi przez cały czas. W 2
rozdziale Listu do Rzymian Paweł opisuje tę ciemność: “Nie ma przeto
usprawiedliwienia dla ciebie, kimkolwiek jesteś, człowiecze, który sądzisz;
albowiem, sądząc drugiego, siebie samego potępiasz, ponieważ ty, sędzia,
czynisz to samo. Czy mniemasz, człowiecze, który osądzasz tych, co takie
rzeczy czynią, a sam je czynisz, że ujdziesz sądu Bożego? Albo może
lekceważysz bogactwo jego dobroci i cierpliwości, i pobłażliwości, nie
zważając na to, że dobroć Boża do upamiętania cię prowadzi?” (Rzymian
2:1,3,4).
Co Paweł miał nam myśli mówiąc, że taka osoba lekceważy bogactwo
dobroci Chrystusa? Słowo “lekceważyć” oznacza tutaj “nie uważać tego za
możliwe”. Inaczej mówiąc, ten wierzący powiedział: “Taka łaska i
miłosierdzie nie są możliwe. Ja tego nie mogą pojąć.” To nie pasowało do
jego teologii. Tak więc zamiast ją przyjąć, przeciwstawił się jej.
Dlaczego ten niewdzięczny sługa nie mógł zaakceptować łaski króla? Jest
tylko jeden powód: nie traktował poważnie okropności swojego grzechu.
Miał zbyt silną wolę i był przekonany, że potrafi poradzić sobie ze swym
długiem. Ale król już mu powiedział: “Jesteś wolny. Nie ma już winy, ani
żądania od ciebie, nie jest wymagany okres próbny, ani żadne uczynki.
Teraz możesz się koncentrować jedynie na dobroci i przebaczeniu, jakie ci
okazałem”.
Tragiczne jest to, że osoba, która nie przyjmuje miłości, nie jest w stanie
nikogo kochać, natomiast chętnie osądza innych. Tak właśnie było z tamtym
sługą. Zupełnie nie zrozumiał miłosierdzia, jakie okazał mu król. Boża
cierpliwość i niezasłużone przebaczenie mają na celu jedno: doprowadzić
nas do upamiętania. Paweł pisze: “dobroć Boża do upamiętania cię
prowadzi” (Rzymian 2:4). Paweł znał to z własnego doświadczenia, bo
uważał siebie za jednego z największych grzeszników.
W tej przypowieści wyraźnie widać, że to był powód, dla którego pan
przebaczył swemu słudze. Chciał, żeby ten zaufany człowiek odwrócił się
od swoich uczynków w ciele i znalazł odpocznienie w niezwykłej dobroci
króla. Takie odpocznienie uwolniłoby go, a wtedy mógłby miłować innych i
przebaczać im. On jednak nie był w stanie pozbyć się myśli, że król może
zmienić swoje zdanie. Dlatego postanowił mieć plan na wszelki wypadek.
Pogardzając miłosierdziem króla, osądzał innych.
Czy możecie sobie wyobrazić psychiczną udrękę takiego człowieka?
Opuścił on uświęcone miejsce przebaczenia, gdzie doświadczył dobroci i
łaski ze strony swojego pana. Ale zamiast radować się, odrzucił myśl o
takiej wolności. Mówię wam, że każdy wierzący, który myśli, że Boża
dobroć nie jest możliwa, otwiera się na wszelkie kłamstwo szatana. Jego
dusza nie zna pokoju. Jego umysł jest w ustawicznym niepokoju i ciągle boi
się sądu.
Zastanawiam się ilu wierzących żyje dzisiaj w takim zamieszaniu? Czy
dlatego jest tyle walk, tyle podziałów w ciele Chrystusa? Czy dlatego tak
wielu kaznodziejów jest poróżnionych, a tyle denominacji nie chce mieć ze
sobą społeczności?
Osądzający duch w kościele jest o wiele gorszy niż wszelkie osądzanie
odbywające się na tym świecie. Jest to zgodne z tym, co powiedział Jezus:
“Przez to wszyscy ludzie poznają, że jesteście Moimi uczniami, jeżeli
miłość wzajemną mieć będziecie” (Jana 13:35). Pytam was: czy świat może
poznać Boże dzieci według tej normy? Czy niewierzący mówią: “Ci ludzie
są naprawdę Jego uczniami. Nigdy nie widziałem, żeby walczyli między
sobą. Oni naprawdę kochają siebie wzajemnie”?
Jestem całkowicie zaszokowany, kiedy widzę głębokie podziały w kościele.
Widziałem to na własne oczy podczas zagranicznych konferencji dla
pastorów. Kiedy przyjechałem, kilku znanych kaznodziejów ostrzegało
mnie: “Nie współpracuj z pastorem takim a takim. On jest zaangażowany w
dziwny sposób uwielbiania i rozmaite charyzmatyczne głupstwa. Nie
powinieneś w żaden sposób wyróżniać go w czasie spotkania”. Nawet inni
wierzący z jego zielonoświątkowego ugrupowania mówili mi, żebym go
unikał.
Ale kiedy spotkałem tego pastora i poznałem go, widziałem w nim
Chrystusa. W pewnym momencie ktoś szepnął mi do ucha: “Ten człowiek
jest jednym z największych mężów modlitwy w naszym kraju. On w
każdym tygodniu całe dwa dni spędza na modlitwie”. Stwierdziłem, że ten
pastor jest rzeczywiście uprzejmy, delikatny i kochający – wydawał ten
owoc, o którym Jezus powiedział, że mamy go przynosić.
Kiedy przemawiałem, zaprosiłem tego kaznodzieję na podium razem z
innymi. To wielu zgorszyło i od tamtej pory kilku pastorów omijało mnie.
Przychodziło mi ciągle na myśl: “Ci ludzie wiedzą, co to znaczy otrzymać
przebaczenie wielkiego długu. Ale spośród wszystkich ludzi to właśnie ci
liderzy Bożego kościoła nie chcą być wyrozumiali dla innego pastora,
którego nawet dobrze nie znają”.
Z kolei na innej konferencji widziałem jak różne denominacje
współpracowały razem z radością. Miało miejsce wspaniałe odczucie
jedności między Baptystami, Luteranami, Zielonoświątkowcami i
Anglikanami. Każdego wieczoru przywódca innej denominacji prowadził
spotkanie. Któregoś wieczoru pewien biskup Zielonoświątkowy przywitał
zgromadzonych. Po nim usługiwała grupa uwielbiająca również z kościoła
Zielonoświątkowego. Młodzi członkowie tej grupy byli pełni radości i
klaskali, kiedy prowadzili uwielbianie. Później dowiedziałem się, że
niektórzy z nich zostali uwolnieni ze zniewolenia narkotykowego i byli
wdzięczni, że mogą tam być.
Ale kiedy spojrzałem na tego biskupa, jego twarz była czerwona.
Denerwował się i zaczął wrzeć w swoim wnętrzu. Uświadomiłem sobie
wtedy, że jego grupa nie wierzyła w takie głośne uwielbianie. Natomiast ja
swobodnie do nich dołączyłem. Po nabożeństwie biskup podszedł do mnie i
oświadczył: “To było haniebne, pochodziło całkowicie z ciała. Jak mogłeś
na to pozwolić? Wyjeżdżam z tej konferencji i zabieram ze sobą wszystkich
moich 200 pastorów”.
Byłem zaszokowany i zaniemówiłem. Spędziłem tygodnie na kolanach w
modlitwie, przygotowując się do tych nabożeństw. A teraz zastanawiałem
się, co złego zrobiłem. Prawda jest taka, że dławiłem się gniewem tego
człowieka. Było to tak, jak w tej scenie z przytoczonej przypowieści: złapał
mnie za gardło i stawiał gniewne żądania. Z radością mogę powiedzieć, że
ten biskup zmienił jednak zdanie i nie wyjechał z konferencji. Ale co było
powodem, że ten sługa Boży nie chciał znosić innego współsługi Chrystusa?
Nie było w nim cierpliwości, miłosierdzia, ani miłości dla innych, którzy
razem z nim dzielą tak cenną wiarę.
Przez wiele lat biskup pewnej denominacji zapraszał mnie do swojego
kraju, abym usługiwał na nabożeństwach. Błagał mnie: “Ten naród
potrzebuje usłyszeć, co Bóg tobie powiedział”. Wreszcie Pan pozwolił mi
pojechać, ale tylko pod takim warunkiem, że wszystkie denominacje będą
mogły brać udział w tych spotkaniach. Kiedy ów biskup to usłyszał,
odmówił udziału w spotkaniach. Zabronił również wszystkim swoim
kaznodziejom uczestniczenia. Dlaczego? Oni byli oddzieleni od innych
denominacji przez całe lata. Zastępca tego biskupa zadzwonił do mnie, aby
mnie napomnieć i powiedział: “Wstydź się. Jak mąż Boży mógł
współpracować z takimi ludźmi”?
Kim więc byli ci ludzie o których mówił? Jak się dowiedziałem, byli to:
biskup Luterański, który był pełen Jezusa... grupa pokornych biskupów
zielonoświątkowych... i biskup baptysta, który był więziony w czasach
komunistycznych – czytał wtedy ręcznie przepisany egzemplarz mojej
książki “Krzyż i sztylet”. Ci wszyscy liderzy pragnęli razem się modlić,
jako jedno w Chrystusie. Czy możecie sobie wyobrazić, że jakiś inny
przywódca chrześcijański odmówi społeczności z taką grupą?
Co stoi za takim osądzaniem? Dlaczego słudzy Boży, którym osobiście tak
wiele przebaczono, źle traktują swoich braci i nie chcą mieć z nimi
społeczności? Można to wszystko prześledzić, aż do najbardziej
zasmucającego z możliwych grzechów: pogardzanie Bożą dobrocią.
Doszedłem do takiego wniosku dopiero wtedy, kiedy sprawdzałem własne
serce i szukałem tam odpowiedzi. Przypominałem sobie swoje zmagania w
zaakceptowaniu Bożego miłosierdzia i dobroci względem mnie. Przez całe
lata żyłem w legalistycznych więzach i w taki też sposób głosiłem. Bardzo
się starałem żyć według tych norm, które według mnie prowadziły do
świętości. Ale była to w większości lista nakazów i zakazów.
Prawda jest taka, że wygodniej czułem się na Górze Synaj, w towarzystwie
grzmiących proroków, niż na krzyżu, gdzie obnażona była moja potrzeba.
Głosiłem pokój, ale nigdy w pełni go nie doświadczałem. Dlaczego? Nie
byłem pewny miłości Pana i Jego przebaczenia względem moich upadków.
Postrzegałem siebie jako tak słabego i złego, że nie byłem godny Bożej
miłości. Krótko mówiąc, wyolbrzymiałem swoje grzechy ponad Jego łaskę.
Ponieważ nie odczuwałem, że Bóg mnie kocha, osądzałem wszystkich
innych. Patrzyłem na innych tak samo jak na siebie – jako idących na
kompromis. To miało wpływ na moje zwiastowanie. Grzmiałem przeciwko
grzechowi w innych, kiedy odczuwałem, że on podnosi się w moim sercu.
Tak jak ten niewdzięczny sługa, nie wierzyłem w Bożą dobroć względem
mnie, a ponieważ sam nie przyjmowałem Jego miłującej wyrozumiałości, to
nie miałem jej dla innych.
Wreszcie zasadnicza kwestia stała się dla mnie jasna. Nie było to już
pytanie: “Dlaczego jest tak wielu zatwardziałych wierzących, którzy nie
mogą przebaczać?”. Pytałem teraz: “W jaki sposób mógłbym wypełniać
polecenie Chrystusa dotyczące miłowania innych tak, jak On umiłował
mnie, podczas gdy sam nie jestem przekonany, iż On mnie kocha?”
Wracam teraz myślą do tego biskupa, który był tak wzburzony hałaśliwym
uwielbianiem. Uważam, że ten człowiek działał pod wpływem strachu.
Widział Boże namaszczenie na tych śpiewakach i słyszał moje kazanie, o
którym wiedział, że pochodzi od Boga – i to zagrażało jego tradycjom.
Trzymał się doktryny bardziej niż miłości Chrystusowej, a ta doktryna stała
się murem, który oddzielał go od jego braci i sióstr w Chrystusie.
Paweł zachęca: “Wszelka gorycz i zapalczywość, i gniew, i krzyk, i
złorzeczenie niech będą usunięte spośród was wraz z wszelką złością.
Bądźcie jedni dla drugich uprzejmi, serdeczni, odpuszczając sobie
wzajemnie, jak i wam Bóg odpuścił w Chrystusie” (Efezjan 4:31,32).
Jezus kończy tę przypowieść
zatrważającym ostrzeżeniem.
Musimy wziąć sobie do serca te słowa z przypowieści Chrystusa: “Sługo
zły! Wszystek tamten dług darowałem ci…. Czy i ty nie powinieneś był
zlitować się nad współsługą swoim, jak i ja zlitowałem się nad tobą?”
(Mateusza 18:32,33).
Nikomu nie przebaczono więcej niż mnie. Jestem jednym z tych, którzy
zostali zwolnieni z “grzechów sięgających im ponad głowę”, nieprawości
ciała i ducha zbyt licznych, żeby można było je zliczyć. Byłem nieposłuszny
Bożemu Słowu, ograniczałem Jego działanie w moim życiu, byłem
niecierpliwy w stosunku do ludzi, osądzałem innych, podczas gdy sam
byłem winien. A Pan mi to wszystko przebaczył.
A teraz pytanie do mnie i oczywiście do każdego chrześcijanina jest takie:
“Czy przebaczam moim braciom? Czy godzę się z ich różnicami?”. Jeżeli
nie chcę ich kochać i przebaczać tak, jak mnie przebaczono, to Jezus
nazywa mnie “złym sługą”.
Nie zrozum mnie źle – nie oznacza to, że mamy iść na kompromis. Paweł
odważnie głosił łaskę, ale jednocześnie pouczał Tymoteusza: “karć, grom,
napominaj z wszelką cierpliwością i pouczaniem” (2 Tymoteusza 4:2).
Mamy być odważnymi stróżami czystej nauki.
Nie mamy jednak wykorzystywać doktryny do budowania murów między
nami. Taki grzech popełniali Faryzeusze. Zakon nakazywał im
przestrzeganie sabatu. Ale samo przykazanie nie było wystarczające dla ich
ciała. Dodawali swoje własne zabezpieczenia, mnożące się przepisy i
nakazy, które w sabat dopuszczały jedynie najlżejsze ruchy fizyczne. Zakon
mówił również: “Nie nadużywaj imienia Bożego”. Ale Faryzeusze budowali
jeszcze więcej murów, mówiąc: “Nie będziemy nawet wypowiadać imienia
Bożego – wtedy na pewno go nie nadużyjemy”. W niektórych sektach
żydowskich te mury nadal obowiązują. Ale są to mury zbudowane przez
człowieka, a nie przez Boga. Dlatego jest to niewola.
Dzisiaj Pan mówi nam: “Świętymi bądźcie, bo Ja jestem święty” (1 Piotra
1:16). Ale ludzie wzięli to przykazanie i użyli go do wzniesienia murów.
Ustalili sposoby ubierania się, przepisy, które ograniczają zachowanie i
działanie, nierealne normy, których sami nie są w stanie spełnić. Te mury
utworzyły niewidzialną twierdzę i tylko ci, którzy są za nimi, uważani są za
świętych. Ci na zewnątrz murów są potępieni i należy ich unikać.
Mówię wam, że to jest najgorszy grzech. Przypowieść Jezusa mówi o tym
wyraźnie. Tacy ludzie biorą innych za gardło i żądają: “Będzie po mojemu,
albo wcale”. Ale żadne z przykazań Pana nie miało na celu stworzenia
murów odizolowania.
Jaka w przypowieści Jezusa była reakcja króla na tę niewdzięczność jego
sługi? Pismo mówi: “Pan się rozgniewał i wydał go na tortury dotąd, aż
odda wszystko, co był mu winien” (Mateusza 18:34). W języku greckim
oznacza to “zabrany na dno, aby tam cierpiał”. Nie mogę tego zrozumieć
inaczej, jak tylko w ten sposób, że Jezus mówił tu o piekle.
A więc co nam mówi ta przypowieść? Jak Chrystus podsumowuje Swoje
poselstwo skierowane do swych uczniów, Jego najbliższych towarzyszy?
“Tak i Ojciec Mój niebieski uczyni wam, jeżeli każdy nie odpuści z serca
bratu swemu” (Mateusza 18:35).
Drżę, kiedy czytam tę przypowieść. Chcę paść na twarz i prosić Jezusa o
chrzest miłości w stosunku do moich współbraci. Taka jest moja modlitwa i
zachęcam, abyś i ty modlił się w ten sposób:
“Boże, przebacz mi. Tak łatwo daję się sprowokować przez innych i zbyt
często odpowiadam w gniewie. Nie wiem co by się stało z moim życiem,
gdyby nie Twoja łaska i przebaczenie. Jestem zdumiony Twą miłością.
Pomóż mi, proszę, zrozumieć i zaakceptować w całej pełni Twoją miłość do
mnie. Jest to jedyny sposób na to, żebym był w stanie wypełniać Twoje
przykazanie miłości. Będę wtedy potrafił znosić swoich braci w Twoim
Duchu miłości i miłosierdzia”. Amen.

Wiara w ponad-naturalność
(Faith for the Supernatural)
Wezwanie do uwierzenia w ponadnaturalną światłość Chrystusa
David Wilkerson
22 września 2003
__________
Ewangelia Jana mówi nam: “Wystąpił człowiek, posłany od
Boga, który nazywał się Jan. Ten przyszedł na świadectwo, aby
zaświadczyć o światłości (...). Nie był on światłością, lecz miał
zaświadczyć o światłości. Prawdziwa światłość, która oświeca
każdego człowieka, przyszła na świat” [Jan 1:6-9].
Jezus jest światłością opisywaną powyżej. Napisane jest, że jest
On światłością świata “by wszyscy przezeń uwierzyli” [1:7].
Dalej jednak czytamy: “A światłość w ciemności świeci i
ciemność jej nie ogarnęła” [1:5 BT]. “Do swej własności
przyszedł, ale swoi go nie przyjęli” [1:11].
Niewiara zawsze zasmucała serce Jezusa. Gdy nasz Pan
przyszedł w ciele na ziemię, przyniósł na świat niezwykłą
światłość. Światłość ta miała otworzyć ludziom oczy. A jednak,
mimo tego, że ukazał ją w zdumiewający sposób, Pismo mówi o
nieprawdopodobnych przykładach niewiary w obliczu Światłości
we własnej Osobie.
Jeden z takich przykładów został opisany w 12 rozdziale
Ewangelii Jana. Jezus przebywał właśnie w Betanii, spożywając
wieczerzę w domu Łazarza, Marty i Marii. Było to już po tym,
jak dokonał cudu wskrzeszenia Łazarza z martwych. Teraz
wszyscy chcieli zobaczyć Jezusa. Był to okres paschalny, gdy
tłumy pielgrzymów przechodziły przez miasteczko udając się w
kierunku Jerozolimy. Chcieli przyjrzeć się człowiekowi
zwanemu Mesjaszem oraz temu, którego wskrzesił z martwych –
Łazarzowi.
W tym samym rozdziale widzimy ich, jak machają gałązkami
palmowymi i śpiewają “Hosanna!” Jezusowi wjeżdżającemu do
Jerozolimy na źrebięciu oślicy. Byli świadkami wypełnienia
proroctwa, o którym słyszeli przez całe życie: “Wesel się bardzo,
córko syjońska! Wykrzykuj, córko jeruzalemska! Oto twój król
przychodzi do ciebie, sprawiedliwy on i zwycięski, łagodny i
jedzie na ośle, na oślęciu, źrebięciu oślicy” [Zach. 9:9].
Wreszcie, w tym samym rozdziale czytamy o głosie grzmiącym z
nieba, kiedy to Ojciec uwielbił swoje imię. Jezus zwrócił się
wtedy do zdumionego tłumu i powiedział: “Nie gwoli mnie
odezwał się ten głos, ale gwoli was” [Jan 12:30].
Prawdopodobnie żaden inny rozdział Biblii nie zawiera tylu
dowodów boskości Jezusa, co 12 rozdział Ewangelii Janowej.
Widzimy człowieka wzbudzonego z martwych. Widzimy
wypełnienie proroctwa wypowiedzianego wiele wieków
wcześniej i znanego każdemu Izraelicie. Widzimy wreszcie
scenę, w której dosłownie odzywa się głos z nieba.
Każda z powyższych scen rozegrała się w obecności wielkiego
tłumu religijnych ludzi. Bóg dał im niegdyś prawo, przymierze i
obietnice. A jednak po tym, jak doświadczyli tych cudów, mieli
czelność kwestionować mesjańską tożsamość Jezusa. “Lud mu
odpowiedział: Słyszeliśmy z zakonu, że Chrystus trwa na wieki;
jakże więc możesz mówić, że Syn Człowieczy musi być
wywyższony?” [12:34]. Mówili: “Twierdzisz, że zostaniesz
ukrzyżowany. A przecież wiemy, że Mesjasz będzie żył
wiecznie”.
A potem lud zadał pytanie, które absolutnie zdumiało Jezusa:
“Kimże jest ów Syn Człowieczy” [12:34]. Chrystus z pewnością
nie mógł się nadziwić ich ślepocie. Nawet nie próbował
odpowiedzieć na ich pytanie. Zamiast tego, ostrzegł: “Chodźcie,
dopóki światłość macie, aby was ciemność nie ogarnęła (...).
Wierzcie w światłość, dopóki światłość macie” [12:35-36].
Musimy mieć na uwadze powagę powyższego stwierdzenia
Jezusa. Objawił tym ludziom swe potężne ramię. Dokonał na ich
oczach cudów. Przekazał im “dobrą wieść”, o której prorokowali
stróże Izraela, od Izajasza do Zachariasza. A mimo to, wciąż w
Niego nie wierzyli.
Światłość zaświeciła w ich ciemności. Lecz ich przyćmione
umysły tego nie ogarnęły (zob. 1:5 BT). Greckie słowo
“ogarnąć” oznacza również “pojąć, uchwycić, posiąść prawdę
dającą życie i moc”. Tym ludziom oferowana była prawda, która
przemienia życie. Lecz oni nie ogarnęli, ani nie uchwycili się jej.
Nie pojęli prawdy Chrystusowej, ponieważ nie pragnęli jej
posiąść.
“To Jezus powiedział, i odszedłszy, ukrył się przed nimi” [12:36].
W tym jednym wersecie widzimy Bożą postawę wobec niewiary.
Rzeczywiście, na kartach całej Biblii Bóg nigdy nie wyraża
politowania ani współczucia w stosunku do niewiary. To samo
przejawia się w opisanej scenie. Jezus po prostu odszedł od
niewierzących tłumów. W rezultacie ci ludzie opuścili Jerozolimę
błądząc w ciemnościach, ponieważ nie chodzili w światłości,
która została im dana. Nie było dla nich nadziei na światłość ze
względu na niewiarę.
“Chodźcie, dopóki światłość macie, aby was ciemność nie
ogarnęła” [12:35]. Ciemność oznacza tutaj “duchową ślepotę,
zamieszanie, utratę klarowności, mrok”. Dzień po dniu, chmura
niepewności zawisała nad tymi ludźmi. Zamieszanie wkradało
się do ich codziennych spraw. W końcu zostali przez nie
całkowicie pochłonięci. Końcem tego procesu miała być zupełna
ciemność.
Gdy czytałem to napawające lękiem ostrzeżenie Jezusa,
Duch Święty powiedział do mnie:
“To samo odnosi się dzisiaj do Mojego ludu”.
Z początku oniemiałem. Zastanawiałem się: “Ciemność nad
ludźmi, którzy kochają Jezusa? Którzy się modlą i studiują Jego
Słowo? Jak to możliwe, by ciemność ogarnęła Boży lud?”
Z chęcią przyznaję, że osobiście bywałem dosłownie zalewany
światłością Jezusa. W ciągu pięćdziesięciu lat mojej służby
byłem świadkiem, jak Boża moc wskrzeszała duchowo
martwych ludzi. Widziałem wielu Łazarzy wychodzących z
grobów uzależnienia od narkotyków i alkoholu. Moja książka
“Krzyż i sztylet” jest w całości poświęcona cudownej mocy Boga.
Przez całe swoje życie patrzyłem na martwych ludzi
powstających do życia Bożą mocą zmartwychwstania.
Widziałem wiele innych promieni światła – od życiodajnych
imion Boga, poprzez Jego obietnice związane z Nowym
Przymierzem, aż do wypełnienia proroctw. W pewnym sensie
byłem świadkiem wszystkiego, co zostało opisane w 12 rozdziale
Ewangelii Jana, a nawet czegoś więcej. Bóg objawia dzisiaj
swemu ludowi to, czego ówcześni Żydzi nie mogli zobaczyć.
Wiemy już nie tylko z Pism, ale również z doświadczenia, że
Bóg przygotował wielkie rzeczy dla tych, którzy Go miłują.
Otrzymaliśmy Pisma Nowego Testamentu, aby się z nimi
zapoznać. Ponadto otrzymaliśmy Ducha Świętego, aby nas
nauczał. Mamy również “lepsze obietnice”, na podstawie których
możemy stać się uczestnikami Jego boskiej natury.
Zostaliśmy również ubłogosławieni namaszczonymi
nauczycielami, pasterzami, ewangelistami i prorokami, aby
zalewali nasze serca i umysły Bożą światłością. Oni zanurzają
nas w prawdzie, wypełniają nas pełnymi chwały obietnicami i
przypominają o Bożej wierności, która ratuje nas z opresji raz za
razem.
Pytam was, jak to możliwe, byśmy mając wszystkie te cudowne
błogosławieństwa, pozwalali by zwisały nad nami czarne
chmury?
Zazwyczaj duchowa ciemność kojarzy nam się z ateistami lub po
prostu steranymi grzesznikami błądzącymi po bezdrożach
grzechu, z pustką i smutkiem w sercach. To prawda, że grzech
jest “krainą ciemności”, której księciem jest diabeł. Apostoł
Paweł wspomina o “bezowocnych uczynkach ciemności”.
Nie jest to jednak ten rodzaj ciemności, o jakim mówi Jezus w 12
rozdziale Ewangelii Jana. Nie, ta ciemność jest obłokiem
zamieszania, duchowej ślepoty, chwiejności, duchowego i
umysłowego zamroczenia – i to wszystko zstępuje na
wierzących. Zauważcie, że Jezus nie kieruje tego ostrzeżenia do
niewierzących czy odstępców. Mówi do swoich świętych braci.
Mówi o stanie zaćmienia, jaki przychodzi na chrześcijan, którzy
nie chcą powiązać słuchanego Słowa z wiarą. Nie chwytają się
go, nie przyjmują i nie chodzą w światłości, jaka została im dana.
I pewnego dnia budzą się z refleksją: “Bóg już do mnie wcale nie
mówi!”
Zastanawiam się, ilu chrześcijan czytających to przesłanie
znajduje się właśnie w obłoku zamieszania. Czy to określenie
pasuje do ciebie? Być może twoje modlitwy nie są
wysłuchiwane. Jesteś stale przygnębiony. Stajesz w obliczu
sytuacji, których nie potrafisz wyjaśnić. Jesteś rozczarowany
okolicznościami i ludźmi wokół ciebie. Wciąż wątpisz w siebie,
twój umysł jest nieustannie zalewany pytaniami i bez przerwy
badasz swe serce szukając miejsca, w którym mogłeś popełnić
jakiś błąd. Czujesz się tak, jakbyś chodził w mroku, rozpaczy,
niezdecydowaniu i nie potrafisz się z tego wszystkiego otrząsnąć.
Może jesteś dojrzałym chrześcijaninem. Przez lata słuchałeś
dobrego, biblijnego nauczania. Lecz teraz zaczynasz wątpić w
siebie i wydaje ci się, że do niczego się nie nadajesz. Nie
odczuwasz radości Pańskiej, tak jak kiedyś. Dlatego
zastanawiasz się, czy Bóg nie ma z tobą spornej sprawy.
Jezus ostrzegał, że właśnie taka ciemność może stać się naszym
udziałem, jeśli nie uchwycimy się światłości, którą otrzymaliśmy
i nie będziemy w niej chodzić. Pozwólcie, że zapytam: Czy
ufacie Jego obietnicom? Czy przyjmujecie Jego drogocenne
Słowo? Czy przystępujecie do walki z szatanem uzbrojeni w
głoszone wam Słowo? Czy może ignorujecie wierność, którą
Bóg okazywał wam w przeszłości? A może nie wierzycie w to,
że On stoi przy was i ma kontrolę nad wszystkim, co się wam
przydarza? Jeśli tak, to właśnie otworzyliście się na wpływ
ciemności.
Jezus mówi o osobie żyjącej w takim mroku: “Kto w ciemności
chodzi, nie wie, dokąd idzie” [12:35]. Innymi słowy: “Taki
człowiek stracił kierunek, pomylił drogę. Kolejne kroki stawia
będąc w zamieszaniu, chodzi w zaślepieniu”.
Prorok Izajasz opisuje właśnie takich ludzi. Izraelici uwielbili
Boże Prawo i bardzo je szanowali, lecz nie stosowali tego, co w
nim czytali. Bóg mówił do nich:
“Słuchajcie, wy głusi! A wy, ślepi, przejrzyjcie, aby widzieć! Kto
jest ślepy, jeśli nie mój sługa, i głuchy, jeżeli nie mój posłaniec,
którego posyłam? Kto jest ślepy jak posłaniec i głuchy jak sługa
Pana? Widział wiele rzeczy, lecz nie zważał na nie, jego uszy
otwarte, lecz nie słyszy. Upodobało się Panu dla jego
sprawiedliwości, aby jego zakon był wielki i sławny. Lecz lud
jest złupiony i obrabowany, wszyscy oni są spętani w dołach i
zamknięci w więzieniach, stali się łupem, a nie ma kto by
ratował, wydani na splądrowanie, a nikt nie mówi: Oddaj! Kto
między wami tego słucha? Kto zwraca uwagę i słucha tego,
myśląc o przyszłości?” [Iz. 42:18-23].
Kto wydał tych ludzi w objęcia tak głębokiej ciemności? Izajasz
mówi w następnym wersecie: “Czy nie Pan, przeciwko któremu
zgrzeszyliśmy?” [42:24]. Jaki grzech popełnili ci ludzie, że
zostali wydani na pastwę takiej ciemności? Jasnym jest, że
powodem była po prostu ich niewiara. Izajasz mówi, że nie
chodzili w światłości słowa, które usłyszeli: “Nie chcieli chodzić
jego drogami ani też nie słuchali jego zakonu, dlatego wylał na
niego żar swojego gniewu i okropności wojny, tak że objęły go
zewsząd, lecz on tego nie zrozumiał, a chociaż płomienie go
przypiekały, jednak nie bierze sobie tego do serca” [42:24-25].
Wiem, jak to jest wejść w taką chmurę ciemności. Wszystko staje
się coraz bardziej skomplikowane. Nie jesteście w stanie odebrać
wyraźnego słowa od Boga. Chcecie szybkich odpowiedzi,
wołacie do Boga: “Och, Panie, nie widzę i nie słyszę Cię tak, jak
dawniej”. A potem prosicie Go, żeby okazał wam więcej
współczucia i zmiłowania w tej sytuacji.
Prawda jest jednak taka, że Bóg nie żałuje ludzi okazujących
jawną niewiarę. Owszem, jest zrozpaczony takim stanem
człowieka. Spodziewa się jednak, że będziemy chodzili w
świetle, które od Niego otrzymaliśmy. Mamy ufać Jego Słowu i
trzymać się Jego obietnic. Tylko wtedy, gdy wracamy do
poznania Słowa i poddajemy się przekonaniu od Ducha
Świętego, możemy opuścić strefę cienia.
Głęboka ciemność zstępuje na tych,
którzy koncentrują się na własnych
wydumanych słabościach i niemożnościach.
Czy znacie chrześcijan, którzy zawsze utyskują na swoją głupotę
i wiecznie wydaje im się, że do niczego się nie nadają? Stale
sami siebie umniejszają i poniżają. Porównują się do tych,
których podziwiają, myśląc: “W żadnej mierze nie jestem taki,
jak on. Nie ma dla mnie nadziei”.
Zapewne pamiętacie starotestamentową historię o izraelskich
szpiegach, wysłanych na zwiady wgłąb Ziemi Obiecanej. Wrócili
oni mówiąc: “Owszem, jest to kraj mlekiem i miodem płynący.
Lecz są tam również olbrzymi oraz dobrze ufortyfikowane
miasta. Nie jesteśmy w stanie ich zwyciężyć. W porównaniu do
nich jesteśmy niczym szarańcza” [zob. IV Mojż. 13].
Ci ludzie nie oskarżali Boga. Nie powiedzieli: “Bóg nie może
nam pomóc. Nie jest wystarczająco mocny”. Nie śmieli wykazać
tak jawnej niewiary. Zamiast tego, skoncentrowali się na sobie
samych, mówiąc: “Nie jesteśmy w stanie tego dokonać. W
oczach wrogów jesteśmy mali jak pchły”.
Ale to nie jest pokora. Nie jest to również niewinna,
nieszkodliwa gadka. To raczej afront wobec Tego, który jest
światłością świata. Ta światłość nakazuje nam wierzyć, że
“wszystko mogę w Tym, który mnie wzmacnia, w Chrystusie”
[Flp. 4:13].
Widzicie, gdy narzekacie na własną niemożność i słabość, wcale
nie jest to przejaw uniżenia. Jest to poniżanie Pana. W jaki
sposób? Nie chcecie uwierzyć Jego Słowu, ewentualnie chodzić
w nim. To jest grzech przeciwko światłości i ten grzech
sprowadza ciemność.
Szpiedzy izraelscy byli tak bardzo skoncentrowani na własnej
niemożności, że od razu chcieli zrezygnować. Mówili nawet o
powrocie do Egiptu. Jaka była Boża odpowiedź na ich obawy i
niewiarę? “Wtedy rzekł Pan do Mojżesza: Jak długo znieważać
mnie będzie ten lud? Jak długo nie będą mi wierzyć mimo
wszystkich znaków, które wśród nich uczyniłem?” [IV Mojż.
14:11]. Bóg wypomniał im jeden grzech: niewiarę.
Dzisiaj Bóg zadaje swemu ludowi to samo pytanie, które zadał
Izraelowi: “Kiedy uwierzycie w to, co wam obiecałem?
Powiedziałem, że Moja siła wzmocni was, gdy osłabniecie. Nie
macie polegać na sile swego ciała. Powiedziałem wam, że będę
używał słabych, biednych i wzgardzonych tego świata, aby
zawstydzić mądrych. Ja jestem Jahwe, odwieczne źródło siły i
uczynię was silnymi Moją siłą, poprzez Mojego Ducha. Kiedy
zatem zaczniecie działać stosownie do tego? Kiedy zaufacie
Moim słowom skierowanym do was?”
Bóg się gniewa, gdy Jego lud
nie chodzi w światłości obietnic przymierza.
Myślimy, że gdy nie ufamy Bogu w codziennych sprawach,
szkodzimy tylko sobie samym. Myślimy, że po prostu
pozbawiamy się Jego błogosławieństw. To jednak nie jest cała
prawda. Po pierwsze i najważniejsze, ranimy i prowokujemy do
gniewu naszego błogosławionego Pana. A On ostrzega: “Jeśli Mi
nie ufacie, to skończycie z zatwardzonym sercem”.
W Liście do Hebrajczyków czytamy: “Nie zatwardzajcie serc
waszych, jak podczas buntu, w dniu kuszenia na pustyni, gdzie
kusili mnie ojcowie wasi i wystawiali na próbę, chociaż oglądali
dzieła moje przez czterdzieści lat. Dlatego miałem wstręt do tego
pokolenia i powiedziałem: Zawsze ich zwodzi serce; nie poznali
też oni dróg moich, tak iż przysiągłem w gniewie moim: Nie
wejdą do odpocznienia mego” [Hebr. 3:8-11].
Co było powodem niemożności wejścia ludu Bożego do Jego
odpocznienia? Czy było to z powodu cudzołóstwa, chciwości,
pijaństwa? Nie, powodem była wyłącznie niewiara. Oto naród,
przed którego oczyma przez ostatnie czterdzieści lat dokonało się
tak wiele znaków i cudów, które Bóg uczynił ze względu na nich.
Żaden inny naród na świecie nie był tak miłowany i traktowany z
taką czułością. Otrzymywali objawienie za objawieniem o
dobroci i surowości Pana. Słuchali słowa, jakie otrzymywał na
bieżąco i regularnie głosił Mojżesz, ich przywódca i prorok.
Nigdy jednak nie połączyli tego Słowa z wiarą. Dlatego
słuchanie go nie przyniosło im spodziewanych korzyści. Pośród
wszystkich błogosławieństw, jakich doświadczali, wciąż nie
potrafili zaufać Bogu, że On jest wierny. Z czasem zostali
zdominowani przez niewiarę i od tego momentu ciemność
zaczęła im towarzyszyć w podróży po pustyni.
Umiłowani, niewiara jest przyczyną wszelkiej zatwardziałości
serca. Autor Listu do Hebrajczyków pyta: “Do kogo to miał
wstręt przez czterdzieści lat? Czy nie do tych, którzy zgrzeszyli,
a których ciała legły na pustyni?” [3:17]. Użyte tu greckie słowo
“wstręt” oznacza również gniew i oburzenie. Mówiąc wprost,
niewiara ludu roznieciła Boży gniew przeciwko nim, a ponadto
rozkręciła spiralę popychającą ich ku coraz większej niewierze:
“Baczcie, bracia, żeby nie było czasem w kimś z was złego
niewierzącego serca, które by odpadło od Boga żywego (...) aby
nikt z was nie popadł w zatwardziałość przez oszustwo grzechu”
[3:12-13].
Niewiara jest źródłem wszystkich grzechów. Była pierwszym
grzechem popełnionym w Ogrodzie Eden. I pozostaje korzeniem
wszelkiej goryczy, buntu i oziębłości. Dlatego 3 rozdział Listu do
Hebrajczyków jest adresowany do wierzących (“Baczcie,
bracia”). Autor kończy ten rozdział surowym stwierdzeniem: “A
komu to przysiągł, że nie wejdą do odpocznienia jego, jeśli nie
tym, którzy byli nieposłuszni [nie uwierzyli – anglojęzyczny
przekład KJV]? Widzimy więc, że nie mogli wejść z powodu
niewiary” [3:18-19].
Niewiara jest najbardziej niebezpieczna,
gdy ją głośno wyrażamy.
Bóg powiedział Izraelowi: “Nie uwierzyliście Mi, gdy
powiedziałem, że nie macie się czego bać, bo Ja będę walczył za
was. Całkowicie zapomnieliście, że nosiłem was na rękach jak
niemowlę i troszczyłem się o was. Nigdy Mi nie ufaliście, nawet
wtedy, gdy szedłem przed wami, posyłałem obłoki chroniące was
przed palącym słońcem, a także słup ognia oświetlający waszą
drogę podczas ciemnej nocy i dodający wam otuchy. Zamiast
tego, wciąż głośno wyrażaliście wątpliwości, oskarżaliście Mnie
i robiliście ze Mnie kłamcę” [zob. V Mojż. 1:27-35]. Jan
powtarza tę ostatnią frazę na stronach Nowego Testamentu,
oświadczając: “Kto nie wierzy Bogu, kłamcą go uczynił” [I Jana
5:10 BG].
Pan mówi do swego ludu: “Słyszałem, co mówiliście.
Narzekaliście, że do niczego się nie nadajecie, że czujecie się
porzuceni, że wasze życie jest bez znaczenia. Powiadam wam, że
to rozpala Mój gniew – tak bardzo, że nie pozwolę wam wejść do
Mego odpocznienia. Zamierzam pozostawić was na pustyni,
abyście resztę życia spędzili błądząc po bezdrożach.”
Możecie być zbawieni, napełnieni Duchem i chodzić w świętości
przed Bogiem, a mimo to być winni grzechu niewiary. Myślicie
może: “Nie ma we mnie żadnej niewiary”. Lecz czyż nie
denerwujesz się, gdy sprawy zaczynają przybierać zły obrót? Czy
nie boisz się, że zawiedziesz Boga? Czy nie popadasz w niepokój
i troskę o przyszłość?
Wierzący, który posiada bezwarunkową wiarę w Bożą obietnicę
cieszy się całkowitym odpocznieniem. Czym się ono
charakteryzuje? Pełną ufnością w Boże Słowo i całkowitym
poleganiem na Jego wierności temu Słowu. Zaprawdę,
odpocznienie jest dowodem wiary.
Być może zastanawiacie się, w jaki sposób serce wierzącego
ulega zatwardziałości poprzez niewiarę? Szokującą ilustrację
takiego stanu widzimy w 6 rozdziale Ewangelii Marka.
Uczniowie żeglowali w ciemnościach w kierunku Betsaidy, gdy
nagle ujrzeli Jezusa idącego po wodzie. Myśleli, że to duch i
przerazili się. Lecz Chrystus zapewnił ich: “Ufajcie, Jam jest, nie
bójcie się” [Mar. 6:50]. Potem wszedł do łodzi, i wiatr ustał.
Następny werset mówi wszystko o sercach uczniów w tym
momencie: “A oni byli wstrząśnięci do głębi. Nie rozumieli
bowiem cudu z chlebami, gdyż serce ich było nieczułe” [6:51-
52]. (Grecki wyraz “nieczułe” oznacza tu “kamienne, ślepe,
uparcie niewierzące”). Autor przypomina nam, że ci ludzie
niedawno byli świadkami niewiarygodnego cudu – widzieli, jak
Jezus nakarmił 5 tysięcy ludzi pięcioma bochenkami chleba i
dwiema rybami (z czego pozostało jeszcze 12 koszy resztek).
Dwunastu uczniów miało w tym czynny udział. Gdy Marek
mówi, że uczniowie “nie rozumieli” tego cudu, oznacza to, że nie
potrafili pojąć czy poukładać sobie tego wszystkiego, co
widzieli.
Czy to dlatego, że zaraz po doświadczeniu tego cudu nie
poświęcili czasu specjalnie na zastanowienie się nad nim?
Dlaczego nie ma relacji o tym, jak uczniowie upadają przed
swoim Mistrzem i uwielbiają Go jako Boga? Czemu nie czytamy
o drżeniu, strachu, bojaźni Bożej? Najwyraźniej uczniowie po
prostu odeszli z miejsca wydarzeń, wsiedli do łodzi i zaczęli
wiosłować. A potem, zaraz po doświadczeniu tak niezwykłych
rzeczy, zdumieli się widząc, jak wiatr cichnie na rozkaz Jezusa.
Powiadam wam, że zatwardziałość serca postępuje wtedy, gdy z
pojęcia “ponadnaturalne” odejmiemy człon “ponad-”. Ci ludzie
tak naprawdę nie uwierzyli w to, co na ich oczach niedawno
uczynił Jezus. W ciągu 24 godzin ich postrzeganie cudu
nakarmienia 5 tysięcy ludzi zmieniło się do tego stopnia, że
pamiętali je już teraz jako coś naturalnego. Wciąż mieli
wątpliwości co do ponadnaturalnej mocy Chrystusa.
Moc, która sprawia,
że pozostajemy w Chrystusie, jest ponadnaturalna.
W 8 rozdziale Ewangelii Marka jeszcze raz czytamy o
nakarmieniu tłumu – tym razem 4 tysięcy ludzi – przy pomocy
siedmiu bochenków chleba i kilku ryb. Znowu uczniowie zebrali
kilka koszy resztek [zob. Mar. 8:5-8]. Lecz Chrystus rozpoznał,
że uczniowie wciąż nie uznają Jego mocy czynienia cudów.
Dlatego stawia pytanie: “Czy serce wasze jest nieczułe
[zatwardzone – anglojęzyczny przekład KJV]?” [8:17].
Uważam, że u podstaw niewiary uczniów leżał jeszcze jeden
aspekt. Oni po prostu nie byli w stanie uwierzyć, że sam Bóg
mógłby zechcieć spędzać z nimi tyle czasu. Co więcej, On sam
używał ich podczas cudownych prezentacji swej boskiej mocy.
Wyobrażam sobie, jak po drugim cudzie nakarmienia tłumów
uczniowie siedzą i nie mogą posiąść się ze zdumienia. Pewnie
myśleli sobie coś w tym rodzaju: “To niemożliwe. Jeśli Jezus
naprawdę jest Bogiem, to dlaczego wybiera nas, by to właśnie
przez nas działała tak wielka moc? Czemu je i śpi razem z nami?
Jesteśmy tylko rybakami bez wykształcenia, bez szczególnych
zdolności. Dlaczego Bóg miałby chodzić po wodzie i wsiadać do
naszej łódki zamiast objawiać swoje cuda innym, bardziej
godnym?”
Prawdopodobnie czasami zastanawiacie się nad podobnymi
sprawami, myśląc o sobie: “Na tej ziemi żyją miliardy ludzi.
Dlaczego Bóg przemówił akurat do mnie? Dlaczego wybrał
mnie?”. Powiem ci, dlaczego: to był absolutny cud. Twoje
nawrócenie było czymś ponadnaturalnym. To nie był jakiś
kolejny niewyjaśniony, lecz naturalny przypadek, jakie mają
czasem miejsce. Nie, w tym nie było nic naturalnego.
Dlaczego? Ponieważ w życiu chrześcijańskim nie ma nic
naturalnego. Ono jest całe ponadnaturalne. Jest to życie
polegające na cudach od samego początku (czyli od twego
ponadnaturalnego nawrócenia). I ono po prostu nie może się
rozwijać bez wiary w ponad-naturalność.
Pomyślcie o tym: aniołowie, którzy rozbijają obóz wokół was, są
istotami ponadnaturalnymi. Moc sprawiająca, że pozostajecie w
Chrystusie, również jest całkowicie ponadnaturalna. Świat żyje w
ciemności, lecz wy macie światło. Dlaczego? Wszystko dlatego,
że żyjecie w ponadnaturalnej rzeczywistości. Nie ma nic
naturalnego w fakcie, że wasze ciała są świątynią Ducha
Świętego. Nie ma nic naturalnego w tym, że ponadnaturalny Bóg
wszechświata mieszka w człowieku.
A jednak właśnie tutaj często pojawia się zatwardziałość serca.
Ludzie zaczynają traktować ponadnaturalne dzieła Boże w ich
życiu jako coś zupełnie naturalnego. Nie róbcie tego błędu!
Zapominanie Jego cudów jest niebezpieczne. Zaiste,
zatrważającą rzeczą jest popatrzeć za siebie na te wszystkie Jego
dzieła i powiedzieć: “Cóż, to się po prostu wydarzyło”. Za
każdym razem, gdy odejmujecie przedrostek “ponad-” z wyrazu
“ponadnaturalne”, zatwardziałość waszych serc postępuje o mały
krok.
Drogi święty, musisz po prostu przyjąć to przez wiarę: ten sam
ponadnaturalny Bóg, który nakarmił tłumy kilkoma bochenkami
chleba, będzie działał równie ponadnaturalnie w twoich
sytuacjach kryzysowych. Jego cudowna moc będzie cię uwalniać
z wszelkich więzów i pozwoli chodzić w wolności. On również
użyje twoich słabości – nawet wtedy, gdy będziesz w najgorszym
stanie – by pokazać światu swoją zachowującą moc, która
objawia się w cudowny sposób.
I tutaj wracamy do naszej wiary. Trudne chwile z pewnością
przyjdą na wszystkich naśladowców Jezusa. Wtedy właśnie
będziemy przeżywać istne oblężenie kuszeniem lub rozpaczą i
potrzeba będzie nam cudu. Jednak będąc w takiej sytuacji
powinniśmy wołać z ufnością: “Panie, zrób to raz jeszcze. Tyle
razy czyniłeś cuda w moim życiu. W ponadnaturalny sposób
uwalniałeś swoje sługi wielokrotnie na przestrzeni dziejów.
Uczyń to po raz kolejny i odbierz z tego chwałę. Niechaj pełnia
Twojej mocy objawi się w mojej słabości”.
Wiara bez zażyłości nie jest żadną wiarą
(Faith Without Intimacy Is Not Faith at All)
David Wilkerson
25 marca 2002
__________
Zawsze zastanawiało mnie pytanie, które Jezus stawia w
Ewangelii Łukasza 18,8: "Tylko czy Syn Człowieczy znajdzie
wiarę na ziemi, gdy przyjdzie?". Co nasz Pan mógł mieć przez to
na myśli? Kiedy przyglądam się dziś Kościołowi Jezusa
Chrystusa, myślę, że żadne inne pokolenie nie koncentrowało się
tak na wierze, jak nasze.
Wydawać by się mogło, że wszyscy mówią o wierze. Mnóstwo
jest kazań na ten temat. W całym kraju organizowane są
konferencje i seminaria na temat wiary. Książki dotyczące tego
zagadnienia zajmują całe półki w chrześcijańskich księgarniach.
Tłumy chrześcijan chodzą na spotkania, aby przesłanie dotyczące
wiary umocniło ich i zachęciło.
Mamy dziś kaznodziei wiary, nauczycieli wiary, ruchy wiary, a
nawet kościoły wiary. Jeżeli zatem jest jakiś rodzaj specjalizacji
w dzisiejszym Kościele, jest to z pewnością kwestia wiary.
Jednak smutne jest, że to, co dzisiaj wielu ludzi uważa za wiarę,
w ogóle nią nie jest. W rzeczywistości Bóg odrzuci dużą część
tego, co jest nazywane wiarą i praktykowane jako wiara. Po
prostu nie zaakceptuje tego. Dlaczego? Bo to zepsuta wiara.
Wielu kaznodziei całkowicie humanizuje dzisiaj temat wiary.
Opisują wiarę w taki sposób, jakby istniała tylko dla osobistego
zysku albo zaspokojenia własnych potrzeb. Słyszałem jak
niektórzy pastorzy mówili: "Wiara to nie proszenie Boga o to, co
potrzebujesz. To proszenie Go o to, o czym możesz pomarzyć.
Jeżeli jesteś w stanie to sobie wymarzyć, możesz to mieć".
Wiara, o której głoszą ci ludzie jest przyziemna, zakorzeniona w
tym świecie, materialistyczna. Przynagla wierzących do
modlitwy: "Panie, pobłogosław mi, spraw, aby mi się powodziło,
obdarowuj mnie". Potrzeby zgubionego świata nie są brane pod
uwagę. Nie potrafię wystarczająco stanowczo tego ująć, powiem
tylko: ten rodzaj wiary nie jest tym, czego Bóg pragnie z naszej
strony. Nie może tu chodzić o zysk bez pobożności.
Dzisiaj promowana jest szczególnie niebezpieczna doktryna
wiary. Głosi ona, że najbardziej pobożni wierzący to ci, którzy
"uruchomili swą wiarę", by pozyskać dla siebie wygodny styl
życia. Zgodnie z tą doktryną, ludzie, których mamy naśladować
to ci, którzy jeżdżą największymi, najdroższymi samochodami i
posiadają największe, urządzone z przepychem domy.
To zupełna herezja. Gdyby tak było, to najbardziej świętymi
wierzącymi byliby ci, którzy naciągnęli innych finansowo. To by
znaczyło, że mamy się codziennie koncentrować na tym, by
każdą sposobność wykorzystać dla naszego osobistego zysku. To
po prostu nie jest ewangelia Jezusa Chrystusa.
Jednak w tym przesłaniu nie jest moim celem koncentrowanie się
na kaznodziejach ewangelii sukcesu czy też doktrynach
osobistego zysku. Chcę skupić się na tych, którzy prawdziwie
miłują Jezusa i chcą żyć przez wiarę w sposób, który Mu się
podoba. Moje przesłanie do każdego takiego wierzącego brzmi:
wszelka prawdziwa wiara rodzi się z zażyłości z Chrystusem. W
zasadzie, jeśli nie wypływa ona z tego rodzaju zażyłości, nie jest
w Jego oczach w ogóle wiarą.
11 rozdział Listu do Hebrajczyków
mówi o biblijnym wzorcu zażyłości.
Kiedy czytamy 11 rozdział Listu do Hebrajczyków odnajdujemy
jeden wspólny mianownik dla życia ludzi, o których jest tam
mowa. Każdy z przedstawionych sposobów życia miał pewną
charakterystyczną cechę, która określa rodzaj wiary, jaką miłuje
Bóg. Czym jest ten wspólny mianownik? Ich wiara zrodziła się z
głębokiej zażyłości z Panem.
Faktem jest, że nie można mieć wiary, która podoba się Bogu, nie
mając z Nim zażyłości. Co przez nią rozumiem? Mówię o
bliskości z Panem, która pochodzi z tęsknoty za Nim. Ten rodzaj
zażyłości jest bliską osobistą więzią, społecznością. Pojawia się,
kiedy pragniemy Pana bardziej niż czegokolwiek innego w tym
życiu.
Spójrzmy na kilka przykładów pełnych wiary sług, którzy
chodzili w bliskiej społeczności z Bogiem, tak jak to jest
napisane w 11 rozdziale Listu do Hebrajczyków:
1. Naszym pierwszym przykładem jest Abel. Pismo mówi:
"Przez wiarę złożył Abel Bogu wartościowszą ofiarę niż Kain,
dzięki czemu otrzymał świadectwo, że jest sprawiedliwy, gdy
Bóg przyznał się do jego darów, i przez nią jeszcze po śmierci
przemawia" (Hbr 11,4).
Chcę zwrócić uwagę na kilka zasadniczych spraw w tym wersie.
Po pierwsze, sam Bóg przyznał się do darów Abla czy też ofiar
(zauważ, że mowa jest o więcej niż jednej ofierze. Jasne jest, że
Abel często składał ofiary Panu).
Po drugie, Abel musiał wybudować ołtarz dla Pana, gdzie
przynosił swe ofiary. Składał w ofierze nie tylko baranki bez
skazy, ale też ich tłuszcz. Pismo mówi nam: "Abel także złożył
ofiarę z pierworodnych trzody swojej i z tłuszczu ich" (1 Mż
4,4).
Co oznacza tu tłuszcz? 3 Księga Mojżeszowa przedstawia
tłuszcz: "...jako pokarm ofiary ogniowej, jako woń przyjemną.
Wszystek tłuszcz należy do Pana" (3 Mż 3,16). Krótko mówiąc,
tłuszcz to Boży pokarm.
Widzisz, tłuszcz był częścią ofiary, która wydawała z siebie
przyjemną woń. Ta część zwierzęcia prędko zajmowała się
ogniem i była spalana wydając przyjemny zapach. Pan
powiedział o tłuszczu: "Ustawą wieczystą dla pokoleń waszych,
we wszystkich siedzibach waszych będzie to, że żadnego
tłuszczu i żadnej krwi spożywać nie będziecie" (3 Mż 3,17).
Tłuszcz należy do Pana.
Tłuszcz reprezentuje tutaj rodzaj modlitwy czy też społeczności,
które Bóg akceptuje. Oznacza naszą posługę dla Pana w komorze
modlitewnej i sam Pan stwierdza, że takie zażyłe uwielbienie
wznosi się do Niego jako przyjemnie pachnący aromat.
Pierwsza biblijna wzmianka o takim rodzaju uwielbienia
związana jest właśnie z Ablem. Abel pozwolił, aby ofiara i
tłuszcz zostały strawione na ołtarzu Pana. Oznacza to, że czekał
w Bożej obecności aż jego ofiara wzniosła się do nieba.
Dlatego Abel jest wymieniony w 11 rozdziale Listu do
Hebrajczyków, mówiącym o największych mężach wiary. Jest on
pewnym rodzajem sługi, który trwa w społeczności z Panem,
ofiarując Mu to, co ma najlepszego. Jak to jest napisane w Liście
do Hebrajczyków, jego przykład jest żywy dzisiaj jako
świadectwo prawdziwej, żywej wiary: "...jeszcze po śmierci
przemawia" (Hbr 11,4).
W jaki sposób Abel pozyskał taką wiarę? Pomyśl o tych
niezwykłych rozmowach, jakie ten młodzieniec musiał słyszeć
pomiędzy swoimi rodzicami, Adamem i Ewą. Ta para małżeńska
z pewnością mówiła o swych minionych dniach spędzonych w
ogrodzie z Panem. Bez wątpienia wspominali wspaniały czas
społeczności z Panem, chodzenia i rozmawiania z Nim w
porze powiewu dziennego.
Wyobraź sobie, co działo się w umyśle Abla, kiedy słyszał te
opowieści. Myślał pewnie: "Jakże musiało to być wspaniałe.
Matka i ojciec mieli żywą relację z samym Stwórcą".
Kiedy Abel zastanawiał się nad tym, z pewnością podjął w sercu
taką decyzję: postanowił nie żerować na historii swoich
rodziców. Nie mógł poprzestać zaledwie na tradycji, którą mu
przekazano. Musiał osobiście doświadczyć Bożego dotknięcia.
Możliwe, że Abel powiedział do siebie samego: "Nie chcę już
więcej słuchać o dawnych przeżyciach z Panem. Teraz chcę Go
poznać sam - dzisiaj. Pragnę relacji z Nim, społeczności i
komunii".
Właśnie taki rodzaj "tłuszczu" mamy dzisiaj ofiarować Bogu.
Tak jak Abel, mamy oddawać Mu nasz najlepszy czas w naszej
komorze modlitewnej. Mamy tam przebywać w Jego obecności
wystarczająco długo, pozwalając Mu na strawienie naszych ofiar
zażyłego uwielbienia i społeczności.
Porównajmy teraz ofiarę Abla z ofiarą jego brata Kaina. Kain
przyniósł dla Pana owoce, coś, co nie wymagało ołtarza. Nie
było w nich tłuszczu, oliwy, nic co, mogłoby zostać strawione. W
rezultacie tego, do nieba nie wznosiła się przyjemna woń.
Innymi słowy, nie były zaangażowane w to zażyłość ani osobista
komunikacja pomiędzy Kainem a Panem. Widzisz, Kain
przyniósł ofiarę, która nie wymagała od niego, by pozostał przed
Panem, szukając społeczności z Nim. Dlatego właśnie Pismo
naucza, że ofiara Abla była "wartościowsza" niż Kaina.
Nie daj się jednak wprowadzić w błąd. Bóg uhonorował ofiarę
Kaina. Ale Pan patrzy na serce i wiedział, że Kain nie tęsknił za
przebywaniem w Jego obecności. To było oczywiste, zważywszy
na rodzaj ofiary, jaki wybrał.
Myślę, że Kain reprezentuje wielu dzisiejszych chrześcijan. Tacy
wierzący chodzą co tydzień do kościoła, uwielbiają Boga i
proszą Go, by im błogosławił oraz sprawił, że będzie się im
dobrze powodziło. Nie pragną jednak zażyłości z Bogiem. Chcą,
aby Ojciec Niebiański odpowiadał na ich modlitwy, ale nie
pragną społeczności z Nim. Nie szukają Jego oblicza, nie pragną
Jego bliskości, nie tęsknią za komunią z Nim. Tak jak Kain, nie
mają po prostu pragnienia, aby pozostawać w Jego obecności tak
długo, jak to tylko możliwe.
W przeciwieństwie do tego, wierny sługa, trwający w zażyłości z
Panem, poszukuje Bożego dotknięcia w swoim życiu. Tak jak
Abel, nie zadowoli się niczym mniejszym. Mówi sobie: "Jestem
zdeterminowany, by oddać Panu wszelki czas, jakiego On chce
ode mnie podczas naszej społeczności. Tęsknię za tym, by
słyszeć Jego łagodny, cichy głos, który do mnie przemawia.
Pozostanę więc w Jego obecności, dopóki nie powie mi, że Jego
potrzeby zostały zaspokojone".
2. Henoch też cieszył się bliską społecznością z Panem. Faktem
jest, że jego społeczność z Panem była tak zażyła, iż Pan zabrał
go do chwały na długo przed tym, jak jego życie na ziemi mogło
się skończyć: "Przez wiarę zabrany został Henoch, aby nie
oglądał śmierci i nie znaleziono go, gdyż zabrał go Bóg. Zanim
jednak został zabrany, otrzymał świadectwo, że się podobał
Bogu" (Hbr 11,5).
Dlaczego Pan postanowił zabrać Henocha? Wyraźnie mówią nam
to słowa rozpoczynające ten werset: stało się to za przyczyną
jego wiary. Co więcej, ostatnia fraza mówi nam, że wiara
Henocha spodobała się Bogu. Grecki źródłosłów, od którego
pochodzi słowo "podobał", oznacza tutaj całkowite zjednoczenie,
pełną zgodność, zupełną jedność. Krótko mówiąc, Henoch miał
najbliższą z możliwych dla ludzkiej istoty relację z Panem. Ta
zażyła społeczność podobała się Bogu.
Biblia mówi, że Henoch zaczął chodzić z Panem po tym, jak
urodził mu się syn Metuszelach. Henoch miał wtedy 65 lat.
Kolejne 300 lat spędził na zażyłej społeczności z Bogiem. List do
Hebrajczyków jasno mówi, że Henoch miał tak dobry kontakt z
Ojcem, był tak blisko Niego w nieustającej społeczności, że Bóg
postanowił zabrać go do siebie do domu. Powiedział do niego:
"Nie mogę doprowadzić cię już dalej, podczas gdy przebywasz tu
na ziemi w ciele. Muszę cię zabrać do siebie, by pogłębić naszą
zażyłość". Pochwycił więc błyskawicznie Henocha i przeniósł do
chwały.
Zgodnie z Pismem, to właśnie zażyłość Henocha z Bogiem tak
bardzo podobała się Panu. Z tego, co jest nam wiadome,
człowiek ten nigdy nie uczynił żadnego cudu. Nie opracował
jakiejś wyniosłej teologii, nie dokonał żadnego wielkiego dzieła
wartego wspomnienia w Piśmie. Zamiast tego Biblia podaje
prosty opis życia tego wiernego męża: "Henoch chodził z
Bogiem" (1 Mż 5,24).
Henoch miał zażyłą społeczność z Ojcem, a jego życie jest
kolejnym świadectwem tego, co tak naprawdę znaczy chodzić w
wierze.
3. Naszym następnym przykładem bliskiego chodzenia w wierze
z Bogiem jest Noe. List do Hebrajczyków mówi nam: "Przez
wiarę zbudował Noe, ostrzeżony cudownie o tym, czego jeszcze
nie można było widzieć, pełen bojaźni, arkę dla ocalenia rodziny
swojej; przez nią wydał wyrok na świat i odziedziczył
usprawiedliwienie, które jest z wiary" (Hbr 11,7).
Kiedy czytamy historię tego człowieka w 1 Księdze
Mojżeszowej, zauważamy, że: "Noe znalazł łaskę w oczach
Pana" (1 Mż 6,8). Następny werset mówi nam, jak to się stało:
"Noe chodził z Bogiem" (1 Mż 6,9). Noe dobrze znał głos Boży.
Za każdym razem, gdy Pan do niego przemawiał, był posłuszny.
Wielokrotnie czytamy: "Rzekł Pan do Noego" i: "Noe był
posłuszny słowu Pana" (zob. 1 Mż 6,13.22; 7,1.5; 8,15.18).
Spróbuj sobie wyobrazić, ile czasu musiał spędzić Noe sam na
sam z Bogiem. Musiał przecież otrzymać od Pana szczegółowe
instrukcje co do tego, jak wybudować arkę. Ale jego zażyłość z
Bogiem wykraczała znacznie poza wskazówki, jakie
otrzymywał. Pismo mówi, że Pan otwierał przed nim swe serce,
ukazując mu zło w sercach ludzkich. Objawił Noemu swe plany
dotyczące przyszłości ludzkości.
4. Abraham także miał zażyłą społeczność z Panem. Rozważmy,
jak sam Bóg opisywał swą relację z tym mężem: "Abraham, mój
przyjaciel" (Iz 41,8). Podobnie Nowy Testament mówi:
"...uwierzył Abraham Bogu... i nazwany został przyjacielem
Boga" (Jk 2,23).
Cóż to za niesamowita pochwała być nazwanym przyjacielem
Boga. Większość chrześcijan śpiewa znany hymn: "Jakiegoż to
przyjaciela mamy w Jezusie" ("What a Friend We Have In
Jesus"). Te biblijne fragmenty uzmysławiają nam tę prawdę w
potężny sposób. Być nazwanym przez Stwórcę świata swym
przyjacielem, zdaje się być poza ludzkim zrozumieniem. Ale to
stało się w przypadku Abrahama. Jest to oznaką wielkiej
zażyłości tego człowieka z Bogiem.
Hebrajski wyraz, jakiego Izajasz używa na określenie przyjaciela
oznacza tutaj uczucie i bliskość, natomiast greckie słowo, jakiego
użył Jakub, a przetłumaczone jako "przyjaciel" oznacza
drogiego, bliskiego wspólnika. Oba wyrazy implikują głęboką
obopólną zażyłość.
Rezultatem zażyłości jest nie tylko
bliskie uczucie do Pana, ale także stale
narastające oddzielenie od tego świata.
Im bardziej wzrastamy w Chrystusa, tym bardziej pragniemy żyć
całkowicie w Jego obecności. Co więcej, zaczynamy wyraźniej
widzieć, że Jezus jest naszym jedynym prawdziwym
fundamentem.
Biblia mówi nam, że Abraham "oczekiwał... miasta mającego
mocne fundamenty, którego budowniczym i twórcą jest Bóg"
(Hbr 11,10). Abraham niczego nie postrzegał w swym życiu jako
coś trwałego. Pismo mówi, że świat był dla niego "obcym
miejscem". Nie było tu miejsca na zapuszczenie korzeni.
Ale Abraham nie miał w sobie nic mistycznego. Nie był jakimś
ascetą, który przybiera święte miny i żyje otoczony poświatą
duchowej mgły. Ten człowiek żył ziemskim życiem i był bardzo
zaangażowany w ziemskie sprawy. Był przecież właścicielem
wielotysięcznych trzód. Miał wystarczająco sług, by stworzyć
małą armię. Abraham musiał być zajętym człowiekiem, który
wydawał rozkazy sługom, sprzedawał i kupował bydło, owce i
kozy.
Jednak pomimo wielu spraw związanych z pracą i licznych
obowiązków, Abraham jakoś znajdował czas na zażyłość z
Panem, a ponieważ chodził w bliskości z Bogiem, był coraz
bardziej nieukontentowany tym światem. Abraham był bogaty,
dobrze mu się powodziło, miał mnóstwo dobrych powodów do
bycia zajętym. Jednak nic w tym życiu nie mogło go oderwać od
tęsknoty za niebiańską ojczyzną, która na niego czekała.
Każdego dnia coraz bardziej pragnął być bliżej tego lepszego
miejsca.
Niebiańska ojczyzna, za którą tęsknił Abraham, nie jest
dosłownym, konkretnym miejscem. Jest to raczej przebywanie w
domu wraz z Ojcem. Hebrajskie słowo przetłumaczone jako
"niebieska ojczyzna" to "pater". Pochodzi ono ze źródłosłowu
"ojciec". Niebiańską ojczyzną, której szukał Abraham, było więc,
dosłownie rzecz ujmując miejsce, gdzie był Ojciec.
Jakie ma to dla nas znaczenie dzisiaj? Oznacza to, że zmierzanie
do tej niebieskiej ojczyzny nie jest związane jedynie z
osiągnięciem nieba kiedyś w przyszłości. To codzienna tęsknota
za doświadczaniem obecności Ojca tu i teraz.
List do Hebrajczyków mówi, że wszyscy ci czterej mężowie, o
których wspomniałem, czyli: Abel, Henoch, Noe i Abraham,
zmarli w wierze (zob. Hbr 11). Każdy z nich był oddzielony od
ducha swej epoki i każdy poszukiwał innej ojczyzny. Świat po
prostu nie był ich domem.
Jednak nie oznacza to, że aby cieszyć się bliskością z Ojcem
czekali oni aż zostaną zabrani do nieba po śmierci. Przeciwnie,
jak pielgrzymi idący przez życie, stale poszukiwali obecności
Boga. Nic na ziemi nie mogło ich powstrzymać przed
poruszaniem się naprzód w poszukiwaniu głębszego, bardziej
zażyłego chodzenia w obecności Ojca.
Poprzez swe wierne przykłady mężowie ci mówili: "Szukam
miejsca, które znajduje się bliżej mojego Ojca. Jest to miejsce
wykraczające poza to, co ten świat ma do zaoferowania. Cieszę
się wieloma błogosławionymi darami, jakie Bóg dał mi w postaci
mojej umiłowanej rodziny oraz pobożnych przyjaciół. Nic na
tym świecie nie mogłoby mi zastąpić miłości, jaką ich darzę. Ale
wiem, że istnieje większa miłość, której mogę doświadczać z
Ojcem".
11 rozdział Listu do Hebrajczyków mówi o wielu innych,
których chodzenie przez wiarę w bliskiej społeczności z Bogiem
podobało Mu się. Przez wiarę ci słudzy dokonali wielkich cudów
i uczynili wiele niezwykłych rzeczy. Kiedy studiujemy ich życie,
widzimy, że łączy ich także to samo: wszyscy oni porzucili ten
świat i jego uciechy, by chodzić w bliskiej społeczności z
Bogiem.
Czy możesz tak samo powiedzieć o sobie? Czy twoje serce
pragnie chodzenia w bliższej społeczności z Bogiem? Czy
wzrasta w tobie nieukontentowanie z rzeczy tego świata? Czy też
może twoje serce jest przywiązane do nietrwałych rzeczy?
Bez zażyłości twoja wiara nie jest
prawdziwą wiarą w Bożych oczach.
4 rozdział Ewangelii Marka opisuje historię, kiedy Jezus wraz z
uczniami płynął łodzią miotaną po wzburzonym morzu. Gdy
wracamy do tej sytuacji, widzimy, że Chrystus właśnie uciszył
fale jednym rozkazem. Potem zwrócił się do uczniów i zapytał:
"Jakże to, jeszcze wiary nie macie?" (Mk 4,40).
Możesz sobie pomyśleć, że to brzmi szorstko. To było przecież
ludzkie bać się podczas takiej burzy. Ale Jezus nie strofował ich
za to. Raczej mówił im: "Po całym tym czasie spędzonym ze
Mną, wciąż nie wiecie, kim jestem. Jakże to możliwe, że
chodzicie ze Mną przez tyle czasu, a nie poznaliście Mnie w
zażyły sposób?".
Uczniowie byli zaiste zdumieni zadziwiającym cudem, jakiego
właśnie dokonał Jezus. Pismo mówi: "I zdjął ich strach wielki i
mówili jeden do drugiego: Kim więc jest Ten, że i wiatr, i morze
są mu posłuszne?" (Mk 4,41).
Czy potrafisz to sobie wyobrazić? Sami uczniowie Jezusa nie
znali Go. Osobiście powołał każdego z tych ludzi, aby za szli
Nim. Posługiwali u Jego boku tłumom ludzi. Dokonali cudów
uzdrowienia, nakarmili masy głodnych ludzi. Ale wciąż byli
dalecy od poznania tego, kim tak naprawdę był ich Mistrz.
Niestety, tak samo jest i dzisiaj. Wielu chrześcijan płynie łodzią z
Jezusem, posługuje u Jego boku, w Jego imieniu wychodzi do
ludzi. Ale tak naprawdę nie znają swego Mistrza. Nie spędzają z
Nim zażyłego czasu sam na sam. Nigdy nie zasiadają w
milczeniu w Jego obecności, otwierając przed Nim swe serce,
czekając i słuchając, by móc pojąć, co On chce im powiedzieć.
Inna scena dotycząca wiary uczniów rozgrywa się w 17 rozdziale
Ewangelii Łukasza. Uczniowie przychodzą do Jezusa, prosząc
Go: "Przydaj nam wiary" (Łk 17,5).
Wielu chrześcijan zadaje sobie dziś to samo pytanie: "W jaki
sposób mogę zdobyć wiarę?". Ale nie szukają odpowiedzi
bezpośrednio u Pana. Zamiast tego biegają na seminaria, które
rzekomo mają nauczyć wierzących, jak pomnożyć swą wiarę
albo kupują całe stosy książek oferujących dziesięć szybkich
kroków do zdobycia pomnożonej wiary, bądź też przemierzają
tysiące kilometrów, aby posłuchać wykładów o wierze
wygłaszanych przez sławnych ewangelistów i nauczycieli.
Mówię ci bez cienia wątpliwości, że nigdy prawdziwie nie
zwiększysz swej wiary w żaden z tych sposobów. Jeżeli chcesz
pomnożonej wiary, musisz zrobić to samo, co Jezus nakazał
swym uczniom w tym fragmencie. Jak odpowiedział na ich
prośbę o wiarę? "...Przepasz się i usługuj mi, aż się najem i
napiję..." (Łk 17,8).
Sedno tego, co mówił Jezus brzmi: "Nałóż szatę cierpliwości.
Potem przyjdź do Mojego stołu i wieczerzaj ze Mną. Chcę, abyś
Mnie tam nakarmił. Z radością pracujesz dla Mnie przez cały
dzień. Teraz chcę jednak, byś miał ze Mną społeczność. Usiądź
obok Mnie, otwórz swoje serce i ucz się ode Mnie. Jest tak wiele
rzeczy, o których chciałbym ci powiedzieć i uczynić je częścią
twego życia".
Nie zadowalaj się więcej teologicznymi definicjami wiary. Nie
szukaj już żadnych kroków do uzyskania jej. Udaj się na
osobność z Jezusem i pozwól Mu podzielić się tym, co leży Mu
na sercu. Prawdziwa wiara rodzi się z zażyłości w komorze
modlitewnej. Idź więc do Jezusa i ucz się od Niego. Jeżeli
będziesz spędzał wartościowy czas w Jego obecności, to z
pewnością przyjdzie wiara. Pan zrodzi w twej duszy taką wiarę,
jakiej dotąd nie znałeś. Uwierz mi, kiedy usłyszysz jak
przemawia do ciebie Jego łagodny, cichy głos, w twoim wnętrzu
wytryśnie wiara.
Ta niebieska ojczyzna - to miasto
mające mocne fundamenty, poszukiwane
przez całe pokolenia, jakie były przed nami -
jest miejscem, w którym teraz my żyjemy.
To miejsce, to miasto, jest w Chrystusie przez wiarę.
Odpocznienie, za którym tęsknili nasi ojcowie, można odnaleźć
w Nim. Dziś otrzymaliśmy obietnicę, którą oni mogli jedynie
oglądać i przyjmować przez wiarę.
Jezus powiedział: "Abraham, ojciec wasz, cieszył się, że miał
oglądać dzień mój, i oglądał, i radował się" (J 8,56). Abraham
zobaczył przez wiarę dzień, kiedy to Chrystus miał przyjść na
ziemię i zbudować fundament, który wcześniej ukazany mu
został w widzeniach. Patriarcha rozradował się, wiedząc, że w
tych dniach będzie żył błogosławiony lud. Wiedział, że będzie się
on cieszyć niezakłóconym dostępem do niebiańskiej konwersacji
i społeczności z Bogiem.
Dzisiaj jednakże wielu chrześcijan całkowicie rozmija się z tą
obietnicą. Zamiast tego żyją w niepotrzebnym zamęcie. Biegają
tu i tam, starając się uruchomić wiarę, która "przynosi rezultaty".
Dają się ciągle łapać w wir gorączkowych działań, robiąc dla
Boga rzeczy, które na koniec okazują się jedynie uciążliwe.
Nigdy w pełni nie wchodzą w odpocznienie w Chrystusie.
Dlaczego? Po prostu nie udają się na osobność z Panem, by
jedynie z Nim spędzać czas cichej społeczności.
Jeżeli jesteś w kimś zakochany, to chcesz przebywać w
obecności tej osoby. Oboje chcecie dzielić się sobą nawzajem,
otwierać swe serca i przechodzić do zażyłości. To samo odnosi
się do naszej relacji z Jezusem. Jeżeli Go kochamy, powinniśmy
nieustannie myśleć: "Chcę być z moim Panem. Chcę cieszyć się
Jego obecnością. Przybliżę się więc do Niego i będę czekał w
Jego obecności tak długo, aż się upewnię, że jest zaspokojony.
Zostanę tam, dopóki nie powie: 'Idź już i raduj się Moją
miłością'".
W ostatnich dniach słyszałem ten łagodny, cichy głos Pana,
szepczący mi coś po moim czasie modlitwy w Jego obecności.
Pan mówi: "Dawidzie, nie odchodź jeszcze, proszę. Zostań ze
Mną. Jest tak niewielu, którzy mają ze Mną społeczność, tak
niewielu, którzy Mnie miłują, tak niewielu, którzy pozostają, aby
wysłuchać, co jest w Moim sercu, a Ja mam tak wiele do
podzielenia się". To niemalże płacz, błaganie, które słyszę w Jego
głosie.
Potem Pan mi mówi: "Pozwól, że pokażę ci, gdzie odnajduję
twoją wiarę Dawidzie. Jest ona zawarta w twoim przychodzeniu
do Mnie. Jest ona w twoim oczekiwaniu na Mnie i posługiwaniu
Mi tak długo, aż usłyszysz i poznasz, co leży Mi na sercu.
Twoja wiara zawarta jest w twym narastającym pragnieniu
wchodzenia w Moją obecność. Jest ona w twoim wyglądaniu
naszego kolejnego czasu spędzanego razem. Jest ona w
przeświadczeniu, do którego doszedłeś, że bycie sam na sam ze
Mną jest radością twego życia.
Przybliżenie się do Mnie nie jest już dla ciebie wysiłkiem ani
jakimś trudnym zadaniem. Teraz wyczekujesz na to przez cały
dzień. Wiesz, że kiedy skończą się twoje zajęcia, przyjdziesz do
Mnie, aby Mnie nakarmić i mieć ze Mną społeczność".
To jest prawdziwa wiara.