Z iarno na gruncie skalistym

Kazanie wygłoszone na nabożeństwie porannym w niedzielę, 14 września 1873 r.# 1
przez
Charlesa Haddona Spurgeona

Według tego podobieństwa ziarno Ewangelii spada na różnego rodzaju glebę. Niektóre
z tych cennych ziaren spadają na twardą ścieżkę, inne na opokę# 3, niektóre spadają
między ciernie# 4 i tylko pewna część, może nawet mniej niż jedno ziarno spośród
czterech, spada na ziemię dobrą# 5 i znajduje odpowiednie i trwałe warunki rozwoju.
Strona 1 z 29
Z iarno na gruncie skalistym
Zwiastujący Słowo Boże nie w każdym przypadku może liczyć na znaczny sukces. Może
oczekiwać, że na ogół efekty będą widoczne, ale nie może naiwnie przypuszczać, że
w każdym przypadku głoszone Słowo będzie skuteczne, ponieważ dla wielu jest to woń
śmierci ku śmierci, a nie woń życia ku życiu# 6. Nawet wtedy gdy Pan Jezus głosił
Ewangelię, tylko niektórzy Go przyjmowali, a o służbie Słowem Bożym apostoła Pawła jest
napisane, że „jedni dali się przekonać jego słowom, drudzy natomiast nie uwierzyli”# 7.
Każdy rozpoczynający tę świętą służbę głoszenia Słowa Bożego powinien być rozsądny
w swoich oczekiwaniach, aby szybko się nie zmęczył w tej trudnej pracy i nie porzucił jej
z powodu gorzkich rozczarowań.
Zauważmy, że w podobieństwie siewca nie ponosi winy za to, że ziarno spadło na glebę,
która okazała się niekorzystna. Nie czytamy żadnych słów krytyki na temat siewcy, tak
więc możemy wyciągnąć wniosek, że zrobił on dokładnie to, co było jego obowiązkiem,
a zatem zadaniem sługi Chrystusa jest sianie ziarna Ewangelii wśród wszystkich ludzi.
Pan Bóg odpowiednio kieruje Słowo Zbawienia do wybranych przez Niego serc, które On
Sam przygotował, aby to Słowo przyjęły. Naszym zadaniem jest głoszenie Ewangelii
wszelkiemu stworzeniu# 8 i wychodząc na place i ulice miasta# 9, ilu tylko spotkamy, mamy
zaprosić na wieczerzę# 10. Wielu jest wezwanych ale mało wybranych# 11. Nigdzie nie jest
powiedziane, że wezwanie do upamiętania i wiary jest ograniczone tylko do tych
wybranych, jednak niektórzy głoszący Słowo Boże bardziej skupiają się na analizie gleb
aniżeli sianiu ziarna. Pozostawiając Bogu analizę gleby, przyjmuję z Jego rąk powierzone
mi zadanie i pragnę go wypełnić. Słuchaczu z gruntem skalistym, mam dla ciebie trochę
ziarna. Wy, którzy jesteście twardzi jak udeptana droga, mam trochę ziarna dla was.
I nawet wśród cierni, których w naszych czasach wszędzie pełno, spadnie ziarno jak
niebiański deszcz. I jeżeli Bóg łaskawie skieruje ziarno do Swoich wybranych, a oni,
podobnie jak dobra ziemia# 12 to ziarno przyjmą, to wszystko to stanie się przez Pana# 13!
Nigdy nie stanie się tak dzięki moim umiejętnościom. Moim zadaniem jest sianie nad
każdą wodą# 14 a Bóg daje wzrost# 15. Najlepszy strzał z łuku, jaki się udał, dokonano ni
stąd ni zowąd, ale trafił króla Achaba w spojenie między pasem a pancerzem# 16. Kiedy
więc napinam łuk i głoszę Ewangelię wszelkiemu stworzeniu, wiara daje mi tę pewność, że
Sam Bóg pokieruje strzałą i osiągnie każdy Swój cel zgodnie z zamysłem# 17 Jego łaski.
Strona 2 z 29
Z iarno na gruncie skalistym
Czuję, że mam bardzo poważne zadanie do wykonania. Zawsze lubię wygłaszać kazania
na tematy budujące i pokrzepiające ale dzisiejszy problem dotyczy przesiania# 18
i wypróbowania. Musimy zająć się pewnymi z pozoru dobrymi ludźmi, aby pokazać, że
wcale nie są tymi, za jakich się uważają. Musimy pozbierać ziarno z klepiska, wsypać go
do wiejadła, i może się okazać, że odpadnie wiele plew# 19. Ta operacja nie jest przyjemna
dla naszego ciała i potrzeba działania Ducha Bożego, aby uczynić to we właściwy sposób,
w przeciwnym razie osoby słabej ale zarazem prawdziwej wiary będą bardzo
wstrząśnięte# 20, a tego wcale nie chcemy. Poważne rozważanie musi być pokierowane
przez osobę z poważnym nastawieniem do tematu, a serca ludzi powinny poważnie
słuchać. Oby Bóg sprawił, aby tak było, a to kazanie niech będzie bardzo pomocne dla
każdego z nas, wierzącego czy niewierzącego.
Po pierwsze przeczytamy historię dotyczącą słuchaczy z gruntem skalistym. Po
drugie zaznaczymy zasadniczą wadę w ich charakterze i po trzecie będziemy próbowali
wyciągnąć właściwe wnioski z całości.
I. Po pierwsze mamy tutaj przedstawioną krótką biografię pewnych wyznawców
religijnych. • SPIS TREŚCI
Przeczytajmy uważnie ten fragment. Po pierwsze jest powiedziane, że usłyszeli Słowo:
„zasianymi na gruncie skalistym są ci, którzy, skoro usłyszą słowo, zaraz je przyjmują
z radością”# 21. Mieli wielki przywilej słuchania Słowa Bożego. Słyszeli prawdziwą
Ewangelię – nie brali udziału w jakichś rytualistycznych fałszach czy filozoficznych
spekulacjach – to, co słyszeli było Słowem Bożym. Siewca nie siał żadnego kąkolu# 22,
lecz siał dobre ziarno. Szczęśliwi są ci, którym zwiastowana jest prawdziwa Ewangelia.
Niech Pan sprawi, aby liczba takich siewców się pomnażała i rosła liczba tych, którzy ich
wspierają! Jak możemy oczekiwać zbawienia ludzi, jeżeli nie będziemy słyszeć
zbawiającej duszę# 23 Ewangelii? Jeżeli słuchamy jedynie opinii, poglądów, pojęć
filozoficznych i przesądów – a nie rzeczywistego Słowa Bożego – to nie możemy
oczekiwać, że znajdziemy zbawienie# 24. Duch Święty nie zbawia ludzi za pomocą
kłamstw. Ale kiedy słuchamy Prawdy, która jest w Jezusie# 25, możemy mieć nadzieję, że
Strona 3 z 29
Z iarno na gruncie skalistym
Duch Święty sprawi, iż okaże się ona skuteczna dla naszego zbawienia.
Musimy także pamiętać, że słuchanie nie wystarcza. „Tylko słuchacze”# 26 nie dostaną się
do Nieba: musimy słuchać i wykonywać Słowo. Opisywani ludzie byli dobrymi
słuchaczami, byli bardzo dobrymi słuchaczami i poszli nawet trochę dalej – przyjęli
Słowo. Nie stało się to przez działanie Ducha Świętego, i nie przeżyli przemieniającej
mocy tego Słowa# 27, niemniej jednak to Słowo przyjęli. To znaczy, że nie spierali się
z tym Słowem. Zgodzili się z tym, co usłyszeli i uznali to za Bożą Prawdę. Przyjęte Słowo
miało nawet na nich pewien wpływ i do pewnego stopnia byli pod jego wrażeniem. Jeżeli
głoszone Słowo Boże dotyczyło gniewu Boga z powodu grzechu, ci ludzie byli tym bardzo
zaniepokojeni. Jeżeli słyszeli o miłości Bożej, która jest w Chrystusie Jezusie# 28, byli tą
Prawdą zachęceni. Czasami nawet nie obeszło się bez płaczu z ich strony. Nie zawsze
byli jak te ławki, na których siedzieli – obojętni i bezduszni. Przyjęli Słowo Boże i to
poruszyło ich uczucia i emocje, odczuwali działanie tego Słowa i to prowadziło do wielu
zmian w ich życiu. Wrócili do domu i rozpoczęli sprzątanie i usuwanie brudu. Oczyścili
z zewnątrz kielichy i misy# 29, i dopilnowali, aby groby, które nie oczyścili z trupich kości,
były jednak odpowiednio pobielane# 30, by w ten sposób nie bulwersować innych.
Poprawili się i zmienili jedynie zewnętrznie, i tylko do tego stopnia przyjęli Słowo Boże.
Czytamy o nich następnie, że przyjęli Słowo zaraz# 31. Nie pojawiły się u nich żadne
pytania, wątpliwości czy spory. Głoszący Prawdę powiedział, „to jest Słowo Boże” i chętnie
mu uwierzyli, chociaż nie wiedzieli dlaczego. Podczas gdy inni pytali o pochodzenie Słowa
i uznawszy jego boskie pochodzenie zmagali się z tysiącem trudności, osoby ze skalistym
gruntem nie zadały sobie takiego trudu i w ogóle o tym nie myślały. To była religia ich ojca
i matki# 32, dlatego w to uwierzyli, połknęli podane lekarstwo z zamkniętymi oczyma, i nic
ich to nie obchodziło, czy to była Prawda od Boga czy kłamstwo Szatana. Nawet nie
próbowali w duchowy sposób przemyśleć tej nauki. Zatwierdzili bezmyślnie wszystko,
czego ich uczono. Sami księża# 33 nie mogliby pragnąć bardziej uległych słuchaczy.
Słuchacze z gruntem skalistym nie przeżywali żadnych wewnętrznych walk, aby przyjść do
Zbawiciela, nie powstrzymywał ich żaden grzech, nie czuli żadnych obaw z powodu
wyrzutów sumienia, i nie byli wcale zatrwożeni tym, że Bóg może ich nie przyjąć. Nie
przeżywali żadnych prób i doświadczeń, aby w ten sposób przekonać się, czy ich
Strona 4 z 29
Z iarno na gruncie skalistym
upamiętanie jest właściwe i ich wiara jest taka, która jest przyjemna Bogu# 34. Wyznali
wiarę jak człowiek wskakujący do basenu fikający koziołka# 35. Stwierdzili, że to musi być
odpowiednia religia i dlatego ją przyjmują. I w pewnym sensie tę Prawdę faktycznie przyjęli
– choć bez głębszego zastanowienia i poważnego osądzenia – natychmiast przyjęli Słowo.
Czytamy jeszcze, że przyjęli Słowo z radością# 36. Początkowo przyjęcie Słowa Bożego
dało im szczęście. I niemało ludzi myśli, że odczuwana radość jest potwierdzeniem
nawrócenia. Ale wierzcie mi, że to naprawdę jest wątpliwy dowód nawrócenia.
Niewątpliwie jednym ze skutków przyjęcia Ewangelii do swojego serca jest napełnienie
radością i pokojem w wierze# 37, ale jest wiele rodzajów radości i pokoju. Jest radość,
która nie jest owocem działania łaski Bożej ale uczynkiem ciała# 38. Jest także pokój, który
jest wynikiem złudzenia i nie pochodzi od Ducha Bożego. Musimy uważać, abyśmy
pochopnie nie wyciągali wniosków co do naszego nawrócenia tylko dlatego, że czujemy
się „tacy szczęśliwi”. Człowiek bogaty, który poszedł do krainy umarłych także był
szczęśliwy gdy co dzień wystawnie ucztował# 39. Rolnik, który powiedział, że zburzy swoje
stodoły, a większe zbuduje był szczęśliwy, gdy patrzył na swoje zboże# 40! Syn
marnotrawny był także szczęśliwy, gdy roztrwonił swój majątek, prowadząc rozwiązłe
życie# 41. Ale wszystkie te rodzaje radości tak bardzo się różnią od tej, która jest owocem
Ducha Swiętego# 42! Ludzie przedstawieni w rozważanym wersecie patrzyli wyłącznie na
tę radosną stronę życia wiary. „Moja mama jest taką szczęśliwą chrześcijanką” – pomyślał
sobie słuchacz z gruntem skalistym. „Widziałem jak w ciężkiej próbie życia Duch Boży jej
dopomagał. Zauważyłem, że gdy w naszym domu umierali bliscy, ona pozostawała
spokojna. Ja także chwycę się Chrystusa i będę szczęśliwy tak, jak ona”. Słuchacze
z gruntem skalistym myśleli sobie jak szczęśliwy musi być człowiek, który otrzymał
przebaczenie, i rzeczywiście tak jest, ale oni skupiają się tylko i wyłącznie na tym.
Otrzymać ułaskawienie, stać się dzieckiem Bożym i być przyjętym przez Boga,
obdarzonym łaską w Umiłowanym# 43 – jak cenne muszą być te dary! Jaką radość daje
nam poczucie, że zostaliśmy dołączeni do grona świętych# 44, możemy brać udział
w Wieczerzy przy Stole Pańskim i cieszyć się dobrą opinią w Zborze! Czy wszystkie te
drogi nie są drogami rozkoszy# 45? A w końcu pójść do Nieba, triumfalnie umrzeć, być
wziętym tam, gdzie jest Jezus pośród chwały – czy to nie są radosne przeżycia? Kto może
w to wątpić? Ale ci ludzie skupiali się tylko na tej stronie życia wierzących i nie pamiętali,
Strona 5 z 29
Z iarno na gruncie skalistym
że pomiędzy tymi przeżyciami a Niebem są pokusy, z którymi należy walczyć i pokonać.
W życiu pojawiają się różne próby i doświadczenia, które należy przeżyć i przetrwać:
ciężkie doświadczenia, które tylko dzięki pomocy Boga można przetrwać. Czasem prawa
ręka musi być odcięta i prawe oko wydłubane# 46. Trzeba obliczyć wszystkie koszty# 47
i dokładnie rozważyć czy w przyszłości zwróci nam się trud i wysiłek, jaki wkładamy teraz,
na tym doczesnym świecie# 48. Młodzi Ufni# 49 składają przyrzeczenie, że posiądą zacny
Kraj Chananejski# 50, ale nie pamiętają, że droga tam prowadząca jest bardzo trudna.
Podobnie jak Chwiejny# 51 wyruszają do Niebieskiego Miasta# 52 ale nie biorą pod uwagę
Bagna Rozterki. Dlatego też, po spróbowaniu błota gotowi są zawrócić: niech ten
„wspaniały Kraj”# 53 posiądą ci, którym na tym zależy, natomiast oni chcą pozostać cali
i zdrowi, i będą zadowoleni ze wszystkiego, co przyniesie przyszłość.
A więc ludzie ze skalistym gruntem natychmiast i z radością przyjęli Słowo Boże. Dla
siewcy taka reakcja musiała być bardzo obiecująca i budziła nadzieję! Czy widzimy na tym
przykładzie jak łatwo można oszukać zwiastujących Słowo Boże? Kiedy wystarczy tylko
głosić Prawdę i ludzie chętnie słuchają – tylko głosić i ludzie chętnie ją przyjmują –
przyjmują Ewangelię natychmiast i nie musisz się z nimi spierać ani ich przekonywać!
Kiedy przyjmują Prawdę z radością i nie musisz się trudzić, aby ich pocieszyć lub wyjaśnić
wątpliwości czy niepokoje podając tysiąc obietnic czerpanych ze Słowa Bożego – czy to
nie jest wspaniała praca, która przynosi siewcy obfite owoce? Niestety nie możemy liczyć
owoców widząc tylko pąki! Nie wszystko złoto, co się świeci i nie z całego lęgu wylęgną się
pisklęta.
Dalej czytamy, że ci ludzie zrobili szybkie postępy – wzeszli, ponieważ gleba nie była
głęboka. Z powodu płytkiej ziemi ich wzrost był bardzo gwałtowny. Pewnego dnia usłyszeli
Ewangelię, przyjęli ją i byli pewni, że są zbawieni. Natychmiast byli pełni radości
i zachwytu, i w pośpiechu złożyli wyznanie wiary# 54. Nie potrzebowali czasu, aby usiąść
i zastanowić się, czy mogą potwierdzić swoje wyznanie wiary i błagać Boga o łaskę, aby
nie biegli nie będąc posłani# 55, ale jednak poszli, jakby iskra wpadła do prochu. Wyznali
swoją wiarę i w następnym tygodniu byli już nauczycielami na Szkółce Niedzielnej! Byli tak
pewni, że są na właściwej drodze, że denerwowali się na tych wierzących, którzy nie
posuwali się tak szybko do przodu. Kiedy słyszeli o tym, że niektórzy chrześcijanie
Strona 6 z 29
Z iarno na gruncie skalistym
niepokoili się o swój stan duchowy, mówili: „Co za nonsens. Po co się martwić?” Gdy
widzieli obeznanego ze Słowem Bożym chrześcijanina, drżącego w bojaźni przed Bogiem
mówili: „Nie wolno patrzeć na siebie. Nigdy nie zastanawiaj się nad tym, co się z tobą
dzieje”. Ludzie ze skalistym gruntem przyjęli tylko część Ewangelii i byli zadowoleni. Nie
poznali działania Ducha Świętego w duszy i świętej gorliwości# 56, która jest jedną
z najlepszych owoców prawdziwej pobożności: zupełnie z tego zrezygnowali. Wyrośli
z hizopu na ścianach do wielkości drzew cedrowych w Libanie# 57 w ciągu tygodnia. Byli
najmądrzejszymi ludźmi i uważali, że wraz z nimi mądrość wymrze# 58. Niesamowita
rzecz, mieć do czynienia z tego typu ludźmi. Wkrótce zobaczymy i nauczymy się, że nie
każda łodyga wypuszczająca liście będzie gałęzią przynoszącą owoce.
Według podobieństwa w odpowiednim czasie pojawiła się próba. Ziarno wyrosło,
i niebawem pojawiło się słońce i zaczęło mocno spiekać. Nikt nie dostanie się do Nieba,
jeżeli na drodze tam prowadzącej nie zostanie poddany próbie. Zapytaj o tych stojących
w białych szatach przed tronem Boga: kim są i skąd przyszli? Odpowiedź będzie
następująca: „To są ci, którzy przychodzą z wielkiego ucisku i wyprali szaty swoje,
i wybielili je we krwi Baranka”# 59. W świątyni Boga nie ma żadnego złota, oprócz tego
wypróbowanego w ogniu# 60. Niewypróbowana wiara nie jest żadną wiarą.
Niewypróbowana łaska nie jest łaską. Bóg będzie próbował Swój lud, aby oddzielić tych
cennych od tych pospolitych# 61.
Według wyjaśnienia tego tekstu podanego przez Zbawiciela, próba miała formę
prześladowania. Ale wielu tych, którzy przyjmują Słowo z radością, gdyby znaleźli się na
stosie w Smithfield# 62, bardzo szybko przestaliby twierdzić, że są chrześcijanami,
ponieważ byłoby im zbyt gorąco. Albo gdyby było przygotowane dla nich więzienie,
w którym musieliby przebywać aż mech zacząłby rosnąć na ich powiekach# 63 – wkrótce
opuściliby Prawdę# 64 i zboczyliby na kręte drogi# 65. Nie musimy zbytnio obawiać się
powrotu takich prób wiary# 66, ale są inne formy prześladowania, których wielu, którzy
utrzymują, że znają Boga# 67 również nie są w stanie znieść. Bycie wyszydzanym przez
ludzi. Jakaś uwaga na temat chrześcijaństwa ze strony ludzi, których zwykle szanujesz.
Sposób, w jaki jesteś traktowany przez ludzi lepiej sytuowanych od ciebie, którzy
pogardzają tobą, ponieważ naśladujesz Chrystusa. Nieuprzejme uwagi ze strony ojca.
Strona 7 z 29
Z iarno na gruncie skalistym
Przeciwności ze strony męża. Gdy jesteś opuszczony przez kogoś bliskiego, z kim
chciałeś związać się na całe życie. Właśnie takie próby – wcale nie stos ani więzienie –
w zupełności wystarczą, aby pokonać płytkich wyznawców religijnych: tacy gorszą się# 68
i odwrócą się od religii, z którą kiedyś tak szybko się związali. W wielu przypadkach
trzymanie się zasad biblijnych oznaczałoby duże straty w interesach. Nie mogliby sobie
pozwolić na takie straty. Gdyby taniej mogli nabyć Chrystusa to chętnie by to zrobili, ale
stracić wszystkie skarby Egiptu# 69! Nie, tego nie mogliby zrobić i zapierają się Chrystusa,
którego kiedyś określali, że jest dla nich wszystkim.
W przypadku innych ludzi, nie była to tego rodzaju próba, ale jakieś doświadczenie od
Boga. Z ogromnym żalem pamiętam pewnego mężczyznę i jego żonę, którzy byli
członkami tego Zboru przez pewien czas. Rzeczywiście, prawdą było, że, jak sami
twierdzili, od momentu wyznania swojej wiary zaczęły się kłopoty w ich życiu. I z tego
powodu odrzucili jakąkolwiek pociechę# 70 – z powodu doznanych przez nich cierpień –
ponieważ doszli do wniosku, że z pewnością nie należą do Boga, bo niemożliwe jest, aby
Bóg w ten sposób mógł doświadczać ludzi. Ale taki wniosek jest zupełnym
przeciwieństwem tego, czego uczy Słowo Boże! Wielu chce mieć Chrystusa, gdy On
głaszcze ich po policzku, ale nie chcą Go, gdy ich smaga. Idą za Panem, gdy im daje, ale
nie mogą wierzyć w Boga, który zabiera. Mogą błogosławić Pana, gdy ich wzbogaca, ale
zupełnie nieznana jest im wiara Joba, która potrafi stwierdzić: „Pan dał, Pan wziął, niech
będzie imię Pańskie błogosławione”# 71.
Możliwe, że gdy po raz pierwszy wyznali wiarę, nic nie wiedzieli na temat pokus życia.
Teraz są daleko od swojego rodzinnego domu. Młodzi mężczyźni znaleźli się w sytuacji,
gdzie inni mówią im o gniazdach rozpusty. Albo nie przebywają już w kręgu bogobojnych
ludzi i zdani są tylko na towarzystwo bezbożnych i niestety bardzo pragną słodyczy tego
świata – bazyliszek# 72 grzesznej przyjemności rzucił na nich urok i teraz zmieniają
Chrystusa na Beliala# 73, prawdziwą religię zastępują życiem świeckim, i zamiast
naśladować Boga, ulegają woli ciała i zmysłów# 74. Jak często właśnie tak się dzieje!
Słońce może przypiekać w jeszcze inny sposób. Inni ludzie ze skalistym gruntem myśleli,
że uwierzyli w Ewangelię, ale teraz znajdują się w kręgu dyskutantów. Otoczeni są
Strona 8 z 29
Z iarno na gruncie skalistym
sceptykami, którzy posługują się argumentami, o których sami wcześniej nie słyszeli i są
zaskoczeni, ponieważ dotąd niczego głębiej nie rozważyli ani nie zastanowili się nad
przyczynami, dla których uwierzyli w Boga i Chrystusa. Gleba nie jest głęboka, nie mają
żadnego głębszego oparcia w Prawdzie Bożej, żadnego poważnego przekonania czy
pewności. Jak tylko spotkają jakiegoś ateistę czy deistę lub sceptyka, zachowują się jak
puch ostu na wietrze. Ponieważ w ich łodzi nie ma żadnego balastu, pierwszy wietrzyk
przewraca ich i giną. Wspaniałą rzeczą jest utwierdzenie w wierze# 75: bycie
wkorzenionym, ugruntowanym i stałym# 76. Czytałem kiedyś wypowiedź pewnego
człowieka, który określił to w ten sposób: „Gdy czytam o argumentach jakimi posługują się
niewierzący i przeciwnicy Ewangelii, szydzę z nich, ponieważ doskonale wiem, że nie są
one tak sprytne, przemyślne i nie dające się odrzucić jak te, którymi ja sam dawniej się
posługiwałem, sprzeciwiając się Panu. Teraz, kiedy znalazłem na nie odpowiedź
i pokonałem wątpliwości sam czuję, że moje argumenty są znacznie lepsze niż żałosne
drwiny bezbożnych ludzi”. Wspaniałą rzeczą jest, gdy pozostajemy niewzruszeni w tych
czasach sceptycznego myślenia i znamy Pana poprzez bliską społeczność z Nim,
w naszym wewnętrznym sumieniu jesteśmy przekonani o Prawdzie oraz poznajemy Pana
dzięki gorliwemu czytaniu Jego Słowa, gdy On otwiera nasze oczy. Niestety wielu z tych,
którzy usłyszeli i przyjęli Słowo zostało zwiedzionych przez zrzędzących niewierzących!
Nie poznali Prawdy dogłębnie a więc szybko dali się oszukać.
Czytamy, że ludzie ze skalistym gruntem natychmiast poczuli się zgorszeni. Tak szybko
znienawidzili Ewangelię, jak początkowo szybko ją pokochali: „wnet się gorszą”# 77.
Początkowo wcale się nie zastanawiali, dlaczego powinni być chrześcijanami a teraz
porzucają wiarę również bez zastanawiania się dlaczego. Tak, jakby wzięli religię gorącą
z piekarnika i upuścili ją, zanim zdołali nakarmić nią swoje dusze. Ktoś powiedział:
„Wierzcie, wierzcie, wierzcie” i byli bardzo podekscytowani, gdy to usłyszeli. A teraz ktoś
inny im mówi: „Nie wierzcie, nie wierzcie” i znowu są podekscytowani, i zmieniają zupełnie
swoje stanowisko. Nagle, pod wpływem chwilowego przeżycia poszli z jednymi a teraz,
w okresie duchowej obojętności idą w tłumie z innymi. Głoszący Słowo Boże zaprosił ich
na nabożeństwo w drzwiach wejściowych a teraz musi ich wyprosić tylnym wyjściem.
Rozczarowali go. Byli zgorszeniem w Zborze i ponoszą podwójną odpowiedzialność za
takie zachowanie. Teraz tak bardzo chcą porzucić religię jak początkowo chcieli ją
Strona 9 z 29
Z iarno na gruncie skalistym
wyznawać. Nieszczęśliwi ludzie, we wszystkim niestabilni, niepoważnie myślący
o poważnych sprawach dotyczących wieczności, gotowi postępować właściwie jeżeli są
odpowiednio prowadzeni ale równie szybko gotowi pójść błędną drogą. Tacy ludzie nie
potrafią myśleć – są jak mięczaki, bez kręgosłupa, tylko meduzy – są niestali
i niekonsekwentni. Jeszcze nie skończą budować swoich domów z piasku jak pływ morza
je rozmywa. Nie mają fundamentu zbudowanego na skale# 78, nie trzymają się Prawdy,
nie mają żadnych zasad. Tacy ludzie szybko ulegają perswazji, podziwiają elokwencję
i pragną zdobyć uznanie. Nieszczęśliwi! Nieszczęśliwi! Nieszczęśliwi! Niech Bóg
sprawi# 79, abyśmy nie należeli do tej grupy ludzi!
II. Omówię teraz ich zasadniczą wadę. • SPIS TREŚCI
Po pierwsze, dotyczy ona stanu ich nieskruszonych serc. W podobieństwie nie mamy
gruntu składającego się z gleby i kamieni, ponieważ i na takim gruncie ziarno może
rosnąć, ale jest tutaj mowa o twardej skale tuż pod powierzchnią, która składa się
z cienkiej warstwy ziemi. Pod tą ziemią jest twarda forma skały żelazistej, która jest prawie
że przykryta warstwą ziemi próchniczej powstałej z rozkładu porostów i mchów, i na tej
powierzchni może wykiełkować ziarno ale korzenie nie znajdą pożywienia na długo. Serca
tych ludzi nigdy nie zostały skruszone. „Czy moje słowo nie jest jak młot – mówi Pan”# 80.
Oni tego nie wiedzą, ponieważ ich serca nigdy nie zostały skruszone młotem. Uzyskali
pokój i radość bez jakiegokolwiek ciosu. Co należy zrobić z gruntem, który ma warstwę
skały tuż pod powierzchnią? Człowiek nic nie jest w stanie zrobić. Jedynie Bóg może
przyjść, i jeżeli On w Swoim nieograniczonym miłosierdziu zmieni tę skałę w dobry grunt,
to wówczas ziarno będzie rosnąć – i tylko wtedy może rosnąć. „I dam wam serce nowe,
i ducha prawego dam do waszego wnętrza, i usunę z waszego ciała serce kamienne,
i dam wam serce mięsiste”# 81. Duch Święty musi działać, aby skała grzesznej natury
zamieniona została w dobry grunt łaski, w przeciwnym razie wszelkie sianie Prawdy nie
przyniesie żadnego żniwa! Ludzie ze skalistym gruntem pominęli tę ważną rzecz
a właściwie to w ogóle nie chcieli o tym słuchać. Lubili słuchać tych, którzy głosili prostą
wiarę w dzieło Jezusa i nigdy nic nie mówili na temat działania Ducha Świętego – koślawi
kaznodzieje, kulawi posłańcy ze zwisającymi goleniami# 82, którzy głoszą półprawdę i nic
Strona 10 z 29
Z iarno na gruncie skalistym
więcej. Słysząc właśnie taką naukę znaleźli pokój ale nie przeżywali rozterek duchowych,
znaleźli pociechę ale nie narodzili się na nowo. A co z upamiętaniem – tą przestarzałą
łaską – tym zupełnie pogardzili! Oni mieliby płakać przed Bogiem z powodu grzechu?
Przeżywać jakiś strach z powodu odczuwanego gniewu Bożego? Obawiać się, że Bóg
wykona Swój wyrok według Swojego Prawa? O tym nic nie wiedzieli. Przeszli do krainy
nadziei z pominięciem Weeping Cross# 83 – religia osób pomijających to miejsce wydaje
mi się coraz bardziej podejrzana. Człowiek, który został wyleczony, zanim był ranny, został
ubrany, zanim był nagi, został napełniony, zanim był pusty, został ożywiony, zanim był
zabity, ma wszelkie powody, aby wątpić czy kiedykolwiek znalazł się pod działaniem
suwerennej Bożej łaski! Ludzie, których serca nigdy nie były skruszone mieli piękne
nadzieje i radosną pewność, ale wszystkie spełzły na niczym, i tak samo się stanie z tobą
i ze mną, jeżeli nigdy nie poczujemy prawdziwego żalu z powodu naszych grzechów.
Niech każdy pamięta, że tak jak prawdą jest, że każdy, kto uwierzy w Chrystusa zbawiony
będzie, także prawdą jest, że: „Musicie się na nowo narodzić”# 84, „Jeśli się nie nawrócicie
i nie staniecie jak dzieci, nie wejdziecie do Królestwa Niebios”# 85, „Co się narodziło
z ciała, ciałem jest, a co się narodziło z Ducha, duchem jest”# 86, a także: „ciało i krew nie
mogą odziedziczyć Królestwa Bożego”# 87. Jedynie narodzenie z ducha, duchowa natura,
może stać się uczestnikiem duchowych spraw i odziedziczyć prawdziwą duchową radość.
Nieskruszone serce jest zgubną wadą!
To prowadzi do następnego błędu: braku głębi. Człowiek ze skalistym gruntem miał tylko
cienką warstwę gleby – był bardzo powierzchowny. Ta nierozbita skała nie miała żadnej
ziemi do zaorania. Wielu ludzi, którzy wyznają, że są nawróceni tak naprawdę nie oceniło
grzechu. Mówią w ten sposób: „Jesteśmy grzesznikami. Tak, tak, oczywiście, że wszyscy
jesteśmy grzesznikami”. Ale poczuć, co to naprawdę znaczy być grzesznikiem jest czymś
zupełnie innym. Być zupełnie skruszonym ponieważ naruszyliśmy potrójnie święte# 88
Prawo Boże – wielu nigdy czegoś takiego nie przeżyło. A Jezus Chrystus – tak, On jest
Zbawicielem i powiedzą, że uznają Go za Zbawiciela – ale co to znaczy być zbawionym,
co Pan Jezus cierpiał na krzyżu, dlaczego musiał cierpieć, jaka ogromna wina
doprowadziła do takiej ofiary – nigdy się nawet nie zastanawiali nad ofiarą Chrystusa.
Nigdy o tym nie myśleli i nie mają zamiaru o tym myśleć. Pszczoły siadają na kwiatach
i wysysają z nich nektar, ale motyle na moment siadają na liliach i znowu znikają
Strona 11 z 29
Z iarno na gruncie skalistym
– zachowanie ich przypomina tych, którzy tak bezmyślnie mniemają, że doznali łaski.
Niemądrzy ludzie uznający siebie za chrześcijan w ogóle nie znają zarazy swoich serc.
Wiedzą, że coś nie jest w porządku w ich sercach, ale nie wiedzą, że ich serce jest
„podstępne bardziej niż wszystko inne i zepsute”# 89. Wskutek tego, chociaż przyznają, że
potrzebują Bożej łaski, nie rozumieją jak bardzo jej potrzebują. Uznają Prawdę: „beze
mnie nic uczynić nie możecie”# 90 ale nie znają tego z własnego doświadczenia. Nie znają
porażek, niedoskonałości i wewnętrznych rozczarowań, które powodują, że człowiek widzi,
że jest niczym przed Bogiem. Wszystko u nich dzieje się powierzchownie – nie ma żadnej
głębi. Kiedy stali się wyznawcami religii Chrystusowej wcale nie rozważyli Prawdy ani nie
badali Pisma, czy rzeczywiście tak się rzeczy mają# 91. Stali się kalwinistami ponieważ
ten, który im zwiastował Słowo był kalwinistą i staliby się arminianinami równie chętnie
gdyby głoszący im Słowo był arminianinem. Czegokolwiek ich nauczano, to przyjmowaliby
– niczego nie osądzali, nie oceniali i nie rozważali. Przyjmując Prawdę, jaka jest
w Jezusie# 92 wcale nie ocenili trudności wynikających z życia wiary. W ogóle nie przejęli
się tym, że będą musieli walczyć z grzechem z zewnątrz i od wewnątrz# 93. Nie wzięli pod
uwagę tych trzech ważnych rzeczy – świat, ciało i Szatan – z którymi będą musieli staczać
bój do końca swojego życia. Wzięli słodycze a zapomnieli o gorzkich ziołach# 94. Byli
zmienni i niestabilni i nadal tacy pozostają. Nie potrafią myśleć o niczym poważnie i nie
można ich do tego nakłonić. To rzeczywiście jest ich dużą wadą.
I mieli jeszcze trzecią wadę – ta niewidoczna strona ich religijnego życia była porażką.
Ziarno zakiełkowało na gruncie skalistym i ukazały się listki – ale nie było korzenia.
Gdybyśmy znaleźli się w domu takich płytkich wyznawców religijnych, zobaczylibyśmy, że
nie modlą się. Niech każdy obecny na dzisiejszym zgromadzeniu uważnie słucha,
i zastanowi się, czy czasem nie zaniedbuje osobistej modlitwy! Jeżeli ktoś osobiście nie
modli się i nie czyta Słowa Bożego, aby zastanowić się nad jego sensem i zastosować to
do własnego życia, nie ma żywego kontaktu z Chrystusem na osobności, żadnej osobistej
społeczności duszy z żywym Bogiem – to nie ma żadnych oznak życia duchowego! Ludzie
ze skalistym gruntem byli na zgromadzeniach zborowych. Trochę byli pedantyczni, kiedy
zasiadali w różnych komitetach. Chętnie zaangażowaliby się w śpiew lub głoszenie Słowa
Bożego! Ale osobista modlitwa w domu, osobista społeczność z Bogiem, zbadanie swojej
duszy przed Bogiem# 95, sprawdzenie czy idziemy we właściwym kierunku – zaprzestali
Strona 12 z 29
Z iarno na gruncie skalistym
zajmować się tym. Wydawało się im, że nigdy się nie mylą, ponieważ wierzą. Tak więc
żyją złudzeniami. Myślą, że są dziećmi Bożymi, ponieważ sami się za takich uważają, ale
nigdy nie szukali owocu, który musi wydawać każda latorośl, należąca do prawdziwego
krzewu winnego# 96.
Po czwarte, brakowało im jeszcze wilgoci. Nie czytamy o tym w Ewangelii Marka, ale
jeden z pozostałych ewangelistów wspomina o tym# 97. Otóż roślina potrzebuje wilgoci.
Potrzebna jest rosa, deszcz lub jakiś inny rodzaj nawodnienia. Ziarno zdołało natychmiast
wykiełkować w tej cienkiej warstwie ziemi, pod którą jednak była skała, tak więc kiedy
świeciło słońce i zabrakło nawodnienia wszystko wyschło i zostało spieczone. Podobnie
niektórzy słuchający Słowa Bożego otrzymują trochę nawodnienia poprzez kontakt
z szczerym kaznodzieją. Głoszone przez niego Słowo kropi jak rosa i ścieka jak
deszcz# 98, ale nie mają tego tchnienia życia od Ducha Świętego, tak aby korzeń miał
stałe źródło życia. Mają lampy ale nie mają oliwy w naczyniach, aby swoje lampy
oporządzić# 99. Brakuje im nawodnienia od Ducha Świętego! To właśnie Duch Święty
przychodzi niewidzialnie do Swoich ludzi, ożywia ich korzenie życia, tak aby mogli
otrzymywać od Niego życie i w ten sposób prowadzić życie z Bogiem! Ale wyznawca ze
skalistym gruntem nie ma Ducha Świętego. Pozwólcie, że zwrócę się do każdego
z poważnym ostrzeżeniem: jeżeli nie ma w nas nic oprócz tego, czym obdarzyła nas
natura, to nie mamy więcej niż faryzeusze, a oni znaleźli się w piekle! Musi w nas być
Duch Święty. Religia naszego serca musi być od początku do końca dziełem Ducha
Świętego i musi być przez Niego podtrzymywana; jeżeli tak nie jest, to im szybciej
pozbędziemy się tej religii tym lepiej, ponieważ nas oszukuje! Czuję, że muszę o tych
sprawach mówić, ponieważ widzę, że członkowie Zborów zbaczają i jawnie grzeszą a inni
błądzą i karmią się złudzeniami naszych czasów. Wydaje się, że każdego miesiąca
pojawia się jakaś nowa fałszywa nauka. Niektórzy niemądrzy ludzie tylko czekają na
różnego rodzaju nowości i atrakcje. Są jak sucha słoma, gotowa, aby jakiś oszust dołożył
iskrę – i nazywają siebie chrześcijanami! W dzisiejszych czasach jest tak wielu ludzi,
którzy nie wiedzą w co wierzą i stają się ofiarami nauki Kościoła rzymskokatolickiego,
rytualistów, ateistów i innych oszustw. Jeżeli w ogrodzie jest jakaś mała roślina
i przychodzi złodziej, to zabiera ją całą, nawet jej korzeń, ale nigdy nie zrobi tak z dobrze
zakorzenionym dębem, mogę wam to zagwarantować. Jeżeli bylibyśmy zakorzenieni jak
Strona 13 z 29
Z iarno na gruncie skalistym
dąb, to wierzylibyśmy naprawdę w to co wierzymy i wiedzielibyśmy dokładnie co wiemy,
i mielibyśmy zasady takie, że bylibyśmy stali i niezachwiani w wierze. Dawni
nonkonformiści mogli być zaciągnięci do więzienia albo na stos bez trudności – ale nikt nie
mógł zmusić ich do rezygnacji ze swoich przekonań! Niestety synowie tych
niezachwianych ojców są zwyrodnieni# 100! Jeżeli to, w co wierzysz nie jest prawdą, to
pozbądź się tego jak najszybciej. Ale jeżeli to jest prawdą, to niech wasze twarze będą
twarde jak krzemień# 101 a wasze charaktery jak żelazo, aby móc się przeciwstawić
wszystkim pokusom tych złych i ciągle zmieniających się czasów, w których ludzie są
wiedzieni w tę stronę i w tamtą, ale zawsze jak najdalej od Boga! Kiedy tak będzie, że ci,
którzy znają Pana wytrwają niewzruszenie# 102 i dokonawszy wszystkiego, nadal ostaną
się# 103?
III. Po trzecie, na zakończenie spróbuję wyciągnąć właściwe wnioski z tekstu. SPIS TREŚCI
W tekście zawarte są dla nas cztery lekcje. Tekst mówi nam wszystkim, że musimy
traktować te sprawy bardzo poważnie. Nie baw się w religię. Nie myśl, że religia jest
czymś w rodzaju ubrania, które możesz włożyć i znowu zdjąć. Módl się do Boga, aby On
naprawdę działał w twojej duszy i aby to było trwałe na wieczność. Musisz umrzeć. Musisz
stanąć przed sądem# 104 – musisz mieć taką religię, która się sprawdzi w tych ciężkich
próbach. Módl się do Boga i proś Go o takie działanie Ducha Świętego w twojej duszy, że
ani śmierć ani sąd nie będą mogły przerazić ciebie. Gorąco proś Boga, aby upamiętanie
poruszyło cię do głębi# 105 i pozostawiło w tobie trwałe zmiany. Módl się, aby twoja wiara
nie była fikcyjna i udawana ale oznaczała całkowite oddanie swojej duszy w ręce
Chrystusa. Proś Boga, aby twoja miłość do Chrystusa nie była jakimś uniesieniem, ale
prawdziwym uczuciem serca, a twoje życie z Bogiem nie było na pokaz, ale wszystko
będziesz czynił z myślą o Bogu. Módl się, aby wszystkimi twoimi czynami kierowały Boże
zasady i abyś nie uległ naciskom ze strony innych, ale raczej mógł zmieniać innych, i miał
siłę witalną w sobie pochodzącą od Boga, która będzie cię prowadziła prostą# 106 drogą,
bez względu na to, którą drogą pójdą inni. Powtórzę to jeszcze raz: bardzo poważnie
traktuj życie wiary i proś Boga, aby przebaczył ci, jeżeli zdarzy ci się niepoważnie
i lekceważąco postępować w twoim życiu z Bogiem.
Strona 14 z 29
Z iarno na gruncie skalistym
Po drugie, uważaj na codzienne doświadczenia. Sprawdź, jaki mają one wpływ na
ciebie. Jeżeli łódź może utonąć w Tamizie, to nie można jej zaufać na morzu. Jeżeli twoja
religia zaczyna cię zawodzić teraz, to co będzie w przyszłości? Śmiano się z ciebie
i zacząłeś się wahać, czy jej nie porzucić – co byś zrobił, gdybyś był ciężko
prześladowany? Już chciałeś wycofać się, byłeś chwiejny w swoim sercu – co zrobisz,
kiedy będziesz narażony na gorsze pokusy? Już się z tym zetknąłeś, kiedy usłyszałeś
argumenty głupca – co byś zrobił, gdybyś na temat swojej wiary miał rozmawiać z jakimś
wnikliwym myślicielem? „Jeżeli gdy biegłeś z pieszymi, zmęczyło cię to, jakże pójdziesz
w zawody z jeźdźcami? A jeżeli w kraju spokojnym nie czujesz się bezpieczny, cóż
poczniesz w zaroślach Jordanu?”# 107 Nie mam nic przeciwko temu, że będziesz wzrastał
w wierze powoli, jeżeli to będzie wzrastanie zdecydowane i pewne. Jeżeli mój dom miałby
być budowany długo, to raczej dałbym budowniczemu czas potrzebny na budowanie
aniżeli miałby to szybko zakończyć w ciągu tygodnia lub dwóch, a budynek byłby tak
słaby, że pierwszy wiatr zniszczyłby wszystko niczym domek z tektury. W tym domu masz
mieszkać przez całą wieczność, proś Boga, aby to była solidna i pewna budowla# 108. A co
z szybkim budowaniem – to nie ma takiego znaczenia. Są tacy, którzy ledwo mogą
posunąć się o krok dalej na drodze do Nieba bez jakichkolwiek wątpliwości i zadawania
pytań, i o nich tak bardzo się nie martwię, jak drżę o tych wszystkich, którzy nigdy nie mają
żadnych pytań czy wątpliwości, ponieważ nad niczym głębiej się nie zastanawiają
i podchodzą do wszystkiego beztrosko i nieuważnie, uważając, że wszystko im się należy.
Przyjrzyj się więc sobie i zauważ, jaki jest twój obecny stan w doświadczeniach życia.
Jeżeli wzbogaciłeś się – czy nadal miłujesz Pana tak, jak kiedyś? Jeżeli zajmujesz się
biznesem, który przynosi ci zyski – czy nadal świeckie pragnienia nie rządzą twoim
sercem? Jeżeli ostatnio zdobyłeś uznanie wśród ludzi – czy nadal trzymasz się Chrystusa
tak mocno, jak w czasach, kiedy miałeś niewielu przyjaciół? Jeżeli ostatnio cieszysz się
dobrym zdrowiem, czy żyjesz w tak samo bliskiej społeczności z Panem, jak w czasach,
kiedy byłeś chory? Albo nie powiodło ci się i jesteś teraz wśród biednych. Czy miłujesz
Pana tak samo mocno jak w czasie, gdy On dał ci możliwość wzbogacenia się? A może
ostatnio słyszałeś jakieś uwagi ze strony przebiegłego przeciwnika Ewangelii – czy
odczuwałeś, że chociaż nie byłeś w stanie przekonać go przy pomocy słów to jednak twoje
serce mu odpowiedziało i odrzuciło jego fałszywe rozumowanie jak dach osłania przed
deszczem? Jeżeli tak nie było, to uważaj! Jeżeli twój statek jest gotowy, aby zatonąć na
Strona 15 z 29
Z iarno na gruncie skalistym
spokojnej wodzie, to co się z nim stanie w czasie burzy? Jeżeli teraz nie potrafisz usunąć
z niego wody, to co się stanie z twoim statkiem w czasie huraganu? Obawiam się, że to
może być twój koniec.
Jest tutaj jeszcze jedna lekcja dla nas: bez przerwy samego siebie doświadczajcie# 109.
Wielu ludzi stanęło przed sądem upadłościowym, ale o ile dobrze pamiętam, nikt jeszcze
tam się nie musiał stawić z powodu zbyt pilnego zajmowania się swoim biznesem. Nigdy
jeszcze nie słyszałem o rolniku, który stracił swoje plony, ponieważ zbyt pilnie
gospodarował, i spośród wszystkich ginących dusz, żadna jeszcze nie zginęła z powodu
szczerego i poważnego poddawania samych siebie próbie# 110. Drodzy Bracia i Siostry,
uczęszczajcie na nabożeństwa tam, gdzie Słowo Boże jest wykładane w sposób wierny
i wypróbowujący stan duchowy słuchaczy. Nie szukajcie kaznodziei, który mówi słowa
przyjemne# 111 i zawsze woła: „Pocieszajcie, pocieszajcie mój lud”# 112. Potrzebujecie
otuchy i pocieszenia, i powinniście je otrzymać, ale potrzebujecie też badać# 113 swój stan
duchowy, i musicie słyszeć odpowiednie wyjaśnienie Słowa Bożego, które was do tego
skłoni. Proście Boga, aby przy usługiwaniu Jego Słowem nic nie zostało zakryte ani
pominięte i rany nie zostały leczone powierzchownie# 114, aby głoszący Słowo Boże zajął
się wiernie i szczerze każdą sprawą dotyczącą waszego życia z Bogiem. Niech Bóg da,
abyśmy chętnie badali swój stan duchowy, i możemy być pewni, że źle się z nami dzieje,
gdy nie chcemy skonfrontować swojego stanu ze Słowem Bożym. Gdy szczerze mówimy:
„obawiam się, że jestem obłudnikiem”, to mało prawdopodobne jest, że mamy rację. Ale
nadmierna pewność siebie jest zgubna w skutkach.
Kończąc, zauważmy jak ważne i konieczne jest, abyśmy cały ciężar naszego zbawienia
opierali tylko i wyłącznie na Panu Jezusie Chrystusie, bo czyniąc to mamy w naszej
duszy prawdziwy i właściwy grunt, i ziarno dobrze wzrasta. Gdy człowiek może
rzeczywiście powiedzieć: „Ufam wyłącznie Panu Jezusowi;
»Nic Ci dać nie mogę, nie:
Do stóp krzyża chylę się«”#115
to jest właśnie tajemnicą prawdziwej nadziei. Chrystus żył i umarł za nas, i jeżeli całą
Strona 16 z 29
Z iarno na gruncie skalistym
naszą ufność pokładamy w Nim, i tylko i wyłącznie w Nim, to nasze życie duchowe jest
właściwe.
Dobrze jest przebywać u stóp Krzyża, spoglądając na Jezusa i pokładając całą naszą
nadzieję tylko w Nim, a w sobie samych – żadnej. Umiłowani, tylko dzięki działaniu Ducha
Świętego możemy się znaleźć pod Krzyżem i tylko On może nas tam zachować! Jeżeli
będziemy sprawdzać swój stan w świetle Krzyża, to sami siebie osądzimy tak, że nie
będziemy podlegali sądowi# 116. W obecności tych drogich ran, z których płynie krew
Zbawiciela, będziemy wołać do Boga: „Poddaj próbie nerki i serce moje”# 117. Ale jeżeli
ktoś mówi: „Wierzę w Jezusa, dlatego nie będę sprawdzał mojego stanu. Ufam Jezusowi,
dlatego będę żył tak, jak zechcę” to możemy powiedzieć, że ten człowiek wierzy na
próżno! Człowiek, który myśli w taki sposób, bluźni przeciwko Krzyżowi! Niech uważa,
ponieważ Bóg będzie Go sądził, i ze wszystkich sądów zapewne najsurowszy będzie taki,
który ściągnie na siebie człowiek ośmielający się wykorzystywać naukę o Krzyżu jako
podstawę do beztroskiego życia, a miłosierdzie i oczyszczającą moc Samego Zbawiciela
używać jako wytłumaczenie swojego obojętnego i lekkomyślnego życia przed Bogiem,
i tak trwać w swoim próżnym przekonaniu i pewności siebie. Niech Bóg daruje tę łaskę,
abyśmy przyjęli Jego ziarno na dobry grunt, dla chwały Pana Jezusa.
Przypisy końcowe • SPIS TREŚCI
# 1. Kazanie to zostało wydane jako nr 1132. w serii Metropolitan Tabernacle Pulpit,
t. 19, s. 517-528. Wersja elektroniczna angielskiego oryginału tego kazania znajduje się
w Internecie na stronie: http://www.recoverthegospel.com/Old Recover the Gospel
Site/Spurgeon/Spurgeon 1001-2000/1132.pdf.
Większość opublikowanych kazań C. H. Spurgeona jest dostępna w wersji elektronicznej
Strona 17 z 29
Z iarno na gruncie skalistym
na stronie: http://www.recoverthegospel.com/Old Recover the Gospel Site/spurgeon.html,
ale niestety, nierzetelna korekta dokonana po skanowaniu oryginałów zostawiła sporo
błędów, w tym niektóre bardzo istotne. Wiele z dzieł C. H. Spurgeona jest dostępnych
również na stronie: http://www.spurgeon.org/mainpage.htm. Zgodność z oryginałem
udostępnionego na tej stronie materiału jest na bardzo wysokim poziomie (w materiale,
sprawdzanym przez nas nie znaleźliśmy żadnych błędów), ale strona udostępnia mniej
kazań niż poprzednio wymieniona strona. Kolejna strona udostępniająca kilka z dzieł
C. H. Spurgeona to:
http://www.whatsaiththescripture.com/Fellowship/Charles.Haddon.Spurgeon.html. Z kolei
serwis internetowy zawierający dużo z kazań C. H. Spurgeona na stronie:
http://www.spurgeongems.org/ nie może uzyskać naszego polecenia – mimo zapewnienia
autora strony, że prezentowane kazania nie są skrócone („The content is unabridged”)
materiały w sposób bardzo widoczny uległy skróceniu w wielu miejscach i nie mogą być
używane jako teksty źródłowe do dokonania przekładów.
W niniejszym przekładzie – dokonanym z oryginalnego wydania książkowego – wszystkie
przypisy pochodzą od tłumaczy. Stanowią one głównie odsyłacze do poszczególnych
wersetów biblijnych. Dzieła Charlesa Spurgeona roją się od niezaznaczonych cytatów
z ksiąg biblijnych oraz aluzji do poszczególnych wersetów i tłumacz jego dzieł musi
– oprócz opanowania w swoim warsztacie XIX-wiecznej angielszczyzny – posiadać biegłą
znajomość przekładów Biblii, którymi posługiwał się londyński pastor baptystyczny. Jako
tłumacze zaznaczyliśmy przypisami wyraźne odnosienia Autora do Słowa Bożego celem
ułatwienia Czytelnikom zgłębienia treści kazania, a także w wielu przypadkach celem
uzasadnienia wybranego przez nas sformułowania, kiedy zastąpiliśmy zapożyczenia
języka biblijnego Autora słowami zaczerpniętymi głównie z Biblii warszawskiej. Informacje
zawarte w innych przypisach także odnoszą się do zagadnień związanych z samym
przekładem. Poza nielicznymi wyjątkami staraliśmy się nie komentować Charlesa
Spurgeona, i dodane przez nas odsyłacze do wersetów biblijnych nie mają na celu
dowodzenia biblijności nauki wyznawanej przez Autora, ponieważ ocenienie zgodności
tłumaczonego dzieła z poselstwem Słowa Bożego zostawiamy szanownym Czytelnikom.
# 2. Charles Haddon Spurgeon (ur. 19 czerwca 1834, Kelvedon w hrabstwie Essex,
Strona 18 z 29
Z iarno na gruncie skalistym
Anglia, zm. 31 stycznia 1892, Mentone, Francja) służył jako pastor dwóch Zborów
baptystycznych: we wsi Waterbridge w hrabstwie Cambridgeshire (1851-1854) oraz
w jednym ze Zborów baptystycznych w Londynie (1854-1892).
Zbór londyński założono w roku ok. 1650 i w roku 1854, kiedy powołano C. H. Spurgeona
na pastora, zgromadzenia odbywały się we wzniesionej w roku 1833 kaplicy przy ulicy
New Park w Southwark. W roku 1861 oddano do użycia nowy budynek zborowy
w Newington, który nazywał się Metropolitan Tabernacle. Słowo Metropolitan oznacza
‘metropolitalny’ i odnosi się do metropolii Londyn, czyli do miasta Londyn jako stolicy
razem z przedmieściami. Newington i Southwark były graniczącymi ze sobą gminami
wchodzącymi w skład obszarów zarządzanych przez ogólnometropolitalny organ władzy.
Słowo Tabernacle – w nawiązaniu do takich miejsc w Biblii jak Druga Księga Mojżeszowa
29, 10 oraz Drugi List do Koryntian 5, 1 – oznacza ‘namiot’ i miało wskazywać na nietrwały
charakter budynku.
W roku 1898 budynek został doszczętnie zniszczony w wyniku pożaru, ale od razu
przystąpiono do jego odbudowy i drugi Metropolitan Tabernacle otworzono w roku 1900.
Nowy budynek był w kształcie zewnętrznym i wewnątrz bardzo podobny do pierwszego,
ale był mniejszy. Ten budynek z kolei został zniszczony podczas nalotów nieprzyjaciela
w roku 1941, ale odbudowano go i w roku 1959 otworzono trzeci Metropolitan Tabernacle.
Najnowszy budynek ma inny kształt zewnętrzyny i zupełnie inne wnętrze niż poprzedni,
i znowu jest mniejszy, ale zachowano znamienny portyk. W tym budynku wciąż odbywają
się nabożeństwa tego samego Zboru baptystycznego i Polacy odwiedzający Londyn mogą
tam liczyć na serdeczne przyjęcie [strona internetowa Zboru:
http://www.metropolitantabernacle.org/].
# 3. Łuk. 8, 6.
# 4. Mar. 4, 7.
# 5. Mar. 4, 8, Łuk 8, 8.
Strona 19 z 29
Z iarno na gruncie skalistym
# 6. Por. II Kor. 2, 16.
# 7. Dz. 28, 24.
# 8. Por. Mar. 16, 15.
# 9. Por. Łuk. 14, 21.
# 10. Por. Łuk. 14, 16.
# 11. Mat. 22, 14.
# 12. Mat. 13, 8.
# 13. Por.: Ps. 118, 23, Mat. 21, 42, Mar. 12, 11.
# 14. Por.: Izaj. 32, 20 wg Biblii warszawskiej, Kazn. 11, 1 wg Biblii gdańskiej.
# 15. I Kor. 3, 7.
# 16. I Król. 22, 34.
# 17. Por.: Jer. 49, 20, Jer. 50, 45.
# 18. Por. Łuk. 22, 31.
# 19. Por.: Mat. 3, 12, Łuk. 3, 17.
# 20. Por. I Sam. 28, 21.
# 21. Mar. 4, 16.
Strona 20 z 29
Z iarno na gruncie skalistym
# 22. Por. Mat. 13, 25.
# 23. Por.: Jak. 1, 21, I Piotra 1, 9.
# 24. Por.: Mat. 7, 14, II Tym. 1, 18, Hebr. 4, 16.
# 25. Efez. 4, 21.
# 26. Por. Jak. 1, 22.
# 27. Por.: I Kor. 1, 18, I Kor. 2, 4, I Kor. 4, 20, Efez. 1, 19, I Tes. 1, 5, II Piotra 1, 3.
# 28. Rzym. 8, 39.
# 29. Por.: Mat. 23, 25-26, Łuk. 11, 39.
# 30. Por. Mat. 23, 27.
# 31. Mar. 4, 16.
# 32. Wielu ze słuchaczy C. H. Spurgeona miało w rodzinie biblijnie wierzących ludzi.
# 33. C. H. Spurgeon niewątpliwie mówi konkretnie tutaj o duchownych Kościoła
rzymskokatolickiego.
# 34. Por.: I Piotra 2, 5, I Piotra 1, 7.
# 35. C. H. Spurgeon nie mówi tutaj o nadmiarze entuzjazmu, z którym niektórzy
przyjmują Słowo, ale o tym, że wskakując do wody do góry nogami człowiek ani nie widzi
gdzie wlatuje, ani nie wie, gdzie wyląduje.
Strona 21 z 29
Z iarno na gruncie skalistym
# 36. Mar. 4, 16.
# 37. Por. Rzym. 15, 13.
# 38. Por.: Gal. 5, 19.22, Efez. 2, 3, I Kor. 2, 14.
# 39. Łuk. 16, 19.23.
# 40. Łuk. 12, 16-21.
# 41. Łuk. 15, 13.
# 42. Gal. 5, 22.
# 43. Por. Efez. 1, 5-6.
# 44. Por.: Dz. 1, 26, Dz. 1, 17, Mar. 15, 28.
# 45. Por. Przyp. 3, 17.
# 46. Por.: Mat. 5, 29-30, Mat. 18, 8-9, Mar. 9, 43-47.
# 47. Por. Łuk. 14, 28.
# 48. Por.: Rzym. 8, 18, Tyt. 2, 12-13, Obj. 14, 13.
# 49. Ufny to jedna z postaci dzieła Johna Bunyana pt. „Wędrówka Pielgrzyma”. Zob.
John Bunyan, Wędrówka Pielgrzyma, tłumaczył z angielskiego Józef Prower, Warszawa,
Prezydium Zjednoczonego Kościoła Ewangelicznego, 1961, s. 161. W historii tej Ufny
przekroczył próg Bramy Niebiańskiego Grodu razem z Chrześcijaninem (s. 249-250).
Strona 22 z 29
Z iarno na gruncie skalistym
# 50. Por. ang.: „Youthful Hopefuls vow that they will have the brave country of
Canaan [...]”. W przekładzie „Wędrówki Pielgrzyma” czytamy, że ludzi znajdujących się na
targowisku w mieście Próżność poruszyło to, że zmuszeni do przejścia przez Targi
Próżności Chrześcijanin i Wierny „mówili językiem Chanaanu” (s. 149). Oznaczałoby to, że
pielgrzymi posługiwali się językiem postaci biblijnej syna Chama Chanaan (zob.
I Mojż. 9, 18), podczas gdy John Bunyan z całą pewnością odniósł się w tym miejscu do
Księgi Izajasza 19, 18 oraz Księgi Nehemiasza 13, 24, gdzie jest mowa o języku
używanym przez ludzi wyznających prawdziwego Boga, zwanym przez Izajasza według
Biblii gdańskiej Chananejskim i według Biblii warszawskiej kananejskim. W przypadku
Księgi Nehemiasza 13, 24 ci ludzie byli potomkami starszego brata Chama Sema,
a zdaniem Johna Bunyana w przypadku Księgi Izajasza 19, 18 – są tymi, którzy według
Listu do Rzymian 4, 11-16 wstępują w ślady wiary ojca ich Abrahama. Podobnie
C. H. Spurgeon nie miał na myśli obszaru Kananejczyków (I Mojż. 10, 19), lecz ojczyznę
niebieską, do której zdążał Abraham (Hebr. 11, 16). Księga Izajasza 19, 18 zapewne była
również źródłem nazwy miasta, w którym urodził się Bunyanowski Chrześcijanin: City of
Destruction. W przekładzie miasto to otrzymało nazwę: Miasto Zagłady (s. 36) mimo, że
dostępna w roku 1961 tłumaczowi Biblia gdańska mówi o: mieście spustoszenia.
# 51. Zob. Bunyan, J., Wędrówka..., s. 36. Chwiejny wpadł do Bagna Rozterki razem
z Chrześcijaninem, ale wydobył się z błota po tej stronie, która była najbliżej jego domu
i, zostawiając Chrześcijanina w Bagnie, poszedł (s. 41).
# 52. Por. ang.: „Like Pliable, they set out for the Celestial City [...]”. W przekładzie
„Wędrówki Pielgrzyma” ten sam wyraz angielski: Celestial City doczekuje się różnych
brzmień w ustach różnych postaci: „Niebieskie Miasto” (Mąż w klatce, s. 70; Wierny,
s. 120), „Niebieski Gród” (Chrześcijanin, s. 85; Dzieweczki w Pałacu Pięknym, s. 100;
John Bunyan, s. 109; Ewangelista, s. 146), „Niebiański Gród” (Zmienny, s. 161; Pasterze,
s. 194; Ciemnota, s. 196; Chrześcijanin, s. 203; Chrześcijanin i Ufny, s. 210). Dodatkowym
utrudnieniem jest to, że wyraz: Celestial Gate też brzmi różnie w ustach różnych postaci:
„Brama Niebios” (Chrześcijanin, s. 76), „Brama Niebieska” (Chrześcijanin, s. 80),
„Niebiańska Brama” (John Bunyan, s. 160), „Niebiański Gród” (Pewny Siebie, s. 179; Ufny,
Strona 23 z 29
Z iarno na gruncie skalistym
s. 200).
# 53. W przekładzie „Wędrówki Pielgrzyma” Chrześcijanin, opowiadając o odejściu
Chwiejnego relacjonuje jego oświadczenie, że Chrześcijanin może „sobie posiąść ów
zacny Kraj sam” (s. 60), podczas gdy Chwiejny rzeczywiście powiedział: „będziesz mógł
posiąść ów wspaniały Kraj sam” (s. 41). W obu przypadkach w oryginale dzieła użyty jest
wyraz: brave country. Chwiejny pogardził tym Krajem i wrócił do domu swojego w Mieście
Zagłady, i na pewno wypowiedział się o tym Kraju drwiąco. Relacjonując słowa
Chwiejnego Chrześcijanin zapewne powtórzył te słowa niechętnie, nie chcąc sprawiać
wrażenia, że podziela cynizm Chwiejnego i wybrane przez tłumacza rozwiązanie
umiejętnie rozróżnia podejścia tych dwóch postaci.
# 54. Por. I Tym. 6, 12.
# 55. Por. Jer. 23, 21.
# 56. Por. II Kor. 11, 2.
# 57. Por. I Król. 4, 33.
# 58. Por. Job 12, 2.
# 59. Obj. 7, 14.
# 60. Por. Zach. 13, 9.
# 61. Por. Jer. 15, 19.
# 62. Przez okres przynajmniej 174 lat (1401-1575) Smithfield w Londynie było miejscem
palenia heretyków (różnie rozumianych, w zależności od stanowiska kolejnych władców).
Większość spalonych miała przekonania baptystyczne. O słuszności wyboru miejsca
wzniesienia budynku Metropolitan Tabernacle w Newington decydował m.in. fakt, że
Strona 24 z 29
Z iarno na gruncie skalistym
w roku 1546 w ścisłych okolicach tego miejsca spalono trzech anabaptystów.
# 63. Jest to wspomnienie słów Johna Bunyana, kiedy zaproponowano mu wypuszczenie
go z więzienia w zamian za zobowiązanie się do zaprzestania głoszenia Słowa Bożego.
# 64. Por. Przyp. 3, 3.
# 65. Por.: Ps. 125, 5, II Tym. 2, 18, I Tym. 5, 15, Ps. 40, 5, Jak. 5, 19.
# 66. Prześladowania wierzących w niektórych krajach do dziś pokazują, że tutaj
C. H. Spurgeon wielce się pomylił. A można się spodziewać, że w samej ojczyźnie
Charlesa Spurgeona nie trzeba będzie czekać wiele lat i zaczną zapadać wyroki
pozbawienia wolności na biblijnie wierzących ludzi np. za dyskryminowanie
homoseksualistów lub obrażanie muzułmanów.
# 67. Por. Tyt. 1, 16.
# 68. Mar. 4, 17.
# 69. Por. Hebr. 11, 26.
# 70. Por. II Kor. 1, 7.
# 71. Job 1, 21.
# 72. Por. Izaj. 14, 29 wg Biblii gdańskiej. Bazyliszek to stwór, mający zdolność zabijania
wzrokiem i oddechem.
# 73. Por. II Kor. 6, 15.
# 74. Por.: Efez. 2, 3, Rzym. 13, 14 wg Biblii warszawskiej, Kol. 2, 23 wg Biblii
gdańskiej.
Strona 25 z 29
Z iarno na gruncie skalistym
# 75. Por.: Dz. 16, 5, II Piotra 1, 12.
# 76. Por.: Efez. 3, 17, Kol. 1, 23, Kol. 2, 7.
# 77. Mar. 4, 17.
# 78. Por.: Łuk. 6, 48, Mat. 7, 25.
# 79. Por.: Rut 1, 9, Mar. 10, 37, Rzym. 15, 5, Efez. 3, 16.
# 80. Por. Jer. 23, 29.
# 81. Por.: Ezech. 36, 26, Ps. 51, 12, Ezech. 11, 19.
# 82. Por. Przyp. 26, 6-7.
# 83. Weeping Cross (‘Rozdroże Płaczu, Krzyż Płaczu’) to nazwa kilku małych
miejscowości w Anglii. Za czasów C. H. Spurgeona powiedzenie: to come home by
Weeping Cross (‘przyjść do domu przez Weeping Cross’) oznaczało ‘mocno żałować’.
# 84. Jan 3, 7.
# 85. Mat. 18, 3.
# 86. Jan 3, 6.
# 87. I Kor. 15, 50.
# 88. Por.: Izaj. 6, 3, Obj. 4, 8.
# 89. Jer. 17, 9.
Strona 26 z 29
Z iarno na gruncie skalistym
# 90. Jan 15, 5.
# 91. Por. Dz. 17, 11.
# 92. Por. Efez. 4, 21.
# 93. Por. II Kor. 7, 5.
# 94. Por. II Mojż. 12, 8, IV Mojż. 9, 11.
# 95. Por. Ps. 26, 2.
# 96. Por.: Łuk. 13, 6, Jan 15, 1-6.
# 97. Zob. Łuk. 8, 6.
# 98. Por. V Mojż. 32, 2.
# 99. Por. Mat. 25, 1-13.
# 100. Por. Jer. 2, 21.
# 101. Por. Izaj. 50, 7.
# 102. Por. II Tes. 2, 15.
# 103. Por. Efez. 6, 13.
# 104. Por.: Rzym. 14, 10, II Kor. 5, 10.
# 105. Por.: Dz. 2, 37-38 wg Biblii warszawskiej, Dz. 5, 33, Dz. 7, 54 wg Authorised
Strona 27 z 29
Z iarno na gruncie skalistym
Version.
# 106. Por.: Hebr. 12, 13, Przyp. 4, 26-27. W oryginalnym wydaniu książkowym tego
kazania użyte jest słowo: straight (‘prosta’). Możliwe, że wynikiem błędu przy składaniu
tekstu zastąpiono tym słowem jego homonim całkowity: strait (‘wąska’). Kazania
C. H. Spurgeona zapisywano stenograficznie i potem Autor je redagował i poprawiał,
a więc możliwe jest, że sam Autor przeoczył błąd stenografa przed wysłaniem tekstu do
zecerni. Jeżeli według tego wyjaśnienia poprawimy oryginał, poprawny przekład tego
zdania będzie brzmiał: „która będzie cię prowadziła wąską drogą” (por.: Łuk. 13, 24,
Mat. 7, 13-14).
# 107. Por. Jer. 12, 5.
# 108. Por. II Kor. 5, 1.
# 109. Por. I Kor. 11, 28.
# 110. Por. II Kor. 13, 5.
# 111. Por. Izaj. 30, 10.
# 112. Izaj. 40, 1.
# 113. Por. Ps. 139, 23.
# 114. Por.: Jer. 6, 14, Jer. 8, 11.
# 115. Cytat w oryginale pochodzi z pieśni Augusta Montague’a Topladya pt.: Rock of
Ages. Przekład polski tej pieśni znajduje się w „Śpiewniku Pielgrzyma” („Skało, którą
rozwarł Bóg”, nr 211) i stąd pochodzą słowa podane w niniejszym przekładzie. Niemal
identyczna wersja tej pieśni znajduje się w „Chóralnych Pieśniach Kościelnych” („Skało,
którą rozwarł Bóg”, nr 137). Bardzo podobny przekład znajduje się też w „Głosie Wiary”
Strona 28 z 29
Z iarno na gruncie skalistym
(„Skała, którą jest mój Bóg”, nr 171) i nieco inny przekład – w „Pieśniach Nadziei i Wiary”
(„Skało zbawcza”, nr 63).
# 116. Por. I Kor. 11, 31.
# 117. Ps. 26, 2.
SPIS TREŚCI
Tłumaczyli Barbara i Peter Nicholson 22 grudzień 2007 r. SPIS TREŚCI
Strona 29 z 29