sobota, 11 października 2014

  1. OKRES II

  2. Pod opieką rzymskiego cesarstwa

  3. (od 314 roku do upadku cesarstwa na Zachodzie – 480 roku)


  1. SYLWESTER 314-335. U progu IV wieku, mimo dotkliwych strat zadanych przez terror Dioklecjana, chrześcijaństwo było obok politeizmu grecko-rzymskiego najliczniejszą grupą wyznaniową na obszarze całego imperium. W ramach swej polityki tolerancyjnej cesarz Konstantyn okazywał szczególne względy Kościołowi katolickiemu licząc, że episkopat cieszący się poparciem władzy świeckiej skłoni chrześcijan do lojalności wobec państwa. Nie było to łatwe zadanie, albowiem chrześcijaństwo, zjednoczone w okresie prześladowania, okazało się w nowych warunkach głęboko skłócone wewnętrznie. W Afryce i Hiszpanii oraz w południowej Galii energicznie działali zwolennicy biskupa Donata (tzw. donatyści), który reprezentował stare tradycje rygoryzmu moralnego, głoszonego już wcześniej przez Hipolita i Nowacjana. Powołany z rozkazu cesarskiego synod w Arles w 314 roku potępił donatystów, ale ich nie uspokoił. Mimo ostrych represji ze strony władz cesarskich przetrwali oni aż do V wieku. Jeszcze groźniejszy okazał się zatarg doktrynalny, który wybuchł na Wschodzie wokół osoby Jezusa Chrystusa. Uczony proboszcz imieniem Ariusz głosił w Aleksandrii, że Chrystus, Syn Boży posiada taką samą, ale nie tę samą naturę boską, co jego Ojciec. W poglądach swoich nawiązywał do tradycji doktrynalnej biskupów Azji Mniejszej. Poglądy swego podwładnego potępił biskup Aleksandrii. Wkrótce sprawa się zaogniła do tego stopnia, że cesarz Konstantyn zwołał do Nicei (koło Bizancjum) pierwsze ogólne zgromadzenie episkop[atu (I sobór powszechny) celem podjęcia stosownych uchwał (325 r). Sobór uznał, że Jezus jest „współistotnym” Bogu Ojcu. Uchwała soborowa nie zamknęła jednak sporu z arianami, których wpływy rozszerzyły się wkrótce w wielu regionach wschodniego chrześcijaństwa. Brak dokładnych danych o stanowisku zajętym przez Sylwestra w obu sprawach. Na synodzie zwołanym w 314 roku (być może jeszcze przez biskupa Milcjadesa) w sprawie donatystów zajęto stanowisko kompromisowe. W synodzie w Arles ani później w soborze nicejskim Sylwester nie uczestniczył. Na oba te zgromadzenia Kościół rzymski wysłał tylko swoich przedstawicieli. W 330 roku cesarz Konstantyn podniósł Bizancjum do rangi miasta rezydencjalnego, nazwanego odtąd ku jego czci Konstantynopolem. Wydarzenie to miało ważne następstwa w dalszych losach chrześcijaństwa. Kompensacją dla rzymskiej gminy chrześcijańskiej było wybudowanie przez cesarza kilku bazylik w Wiecznym Mieście, między innymi św. Piotra na Wzgórzu Watykańskim, św. Pawła za murami i św. Jana przy placu Laterańskim, który stał się siedzibą biskupa rzymskiego. Z fundacjami kościelnymi wiązały się bogate darowizny w złocie i nieruchomościach. Natomiast dziś wiadomo, że fałszerstwem jest rzekomy dokument (tzw. donacja Konstantyna), na mocy, którego cesarz ofiarował papieżowi Sylwestrowi i jego następcom władzę cesarską nad Rzymem, nad Italią i całym Zachodem. „Donacja Konstantyna” została sporządzona w połowie VIII wieku i włączona do zbiorów prawa kościelnego. Ten fikcyjny dokument odegrał w średniowieczu wielką rolę w roszczeniach papiestwa do władzy politycznej. Wokół papieża Sylwestra powstały w średniowieczu różne legendy hagiograficzne. W rzeczywistości 21-letni pontyfikat tego papieża, który działał w cieniu cesarza Konstantyna, nie zostawił w źródłach historycznych prawie żadnego śladu. Dziś jego imię wiąże się jedynie z pożegnaniem starego roku (noc sylwestrowa) i orderem papieskim jego imienia.
  2. MAREK 336. Brak danych. Źródła podają o tym papieżu sprzeczne informacje.
  3. JULIUSZ I 337-352. Rzymianin. Pozbawionemu splendoru rezydencji cesarskiej Rzymowi papieże usiłują zapewnić należną rangę jako siedzibie prawowitego następcy św. Piotra. Chodziło już nie tylko o pierwszeństwo honorowe wśród innych kościołów chrześcijańskich, ale o prawo rozstrzygania sporów między biskupami i kontroli nad podjętymi przez synody i sobory uchwałami. W tym celu Juliusz I poczynił pierwsze kroki. W sporze z arianami papież opowiadał się za biskupem Aleksandrii, Atanazym, którego gminę zawsze łączyły bliskie stosunki z Rzymem. Oprócz aspektów doktrynalnych zadziałała również chęć stworzenia wspólnego frontu z Aleksandrią przeciw episkopatowi Azji Mniejszej, okazującemu od dawna rezerwę w stosunku do aspiracji biskupów rzymskich. Juliusz I postanowił osobiście zwołać sobór powszechny do Sardyki (dziś Sofia, stolica Bułgarii), na który jednak biskupi wschodni się nie zgłosili. Ulegli wobec Rzymu biskupi zachodni uznali biskupią stolicę rzymską za instancję apelacyjną w sporach między biskupami (343 rok). Był to pierwszy krok w kierunku uznania prymatu jurysdykcji biskupa rzymskiego nad innymi kościołami.
  4. LIBERIUSZ 352-366. Rzymianin. Z braku odwagi i stanowczości nie potrafił kontynuować podjętego przez swego poprzednika wyzwania. Początkowo próbował bronić Atanazego. Gdy jednak syn Konstantyna Wielkiego, Konstancjusz, sprzyjający arianom, zesłał Liberiusza na wygnanie do Tracji i na jego miejsce wprowadził na tron Piotrowy kapłana Feliksa, papież się ugiął, potępił Atanazego, podpisał kompromisowe wyznanie wiary zbliżone do doktryny ariańskiej, a następnie ułaskawiony przez cesarza powrócił do Rzymu. W okresie pogańskiej reakcji za rządów cesarza Juliana zwanego Apostatą (361-363) umocniła się opozycja starej arystokracji rzymskiej, wiernej tradycjom religijnym antycznego Rzymu. Za rządów Liberiusza sporządzono pierwszy katalog biskupów rzymskich i oficjalny spis męczenników. W 352 roku wzniesiono nową bazylikę ku czci Matki Boskiej, zwanej później Santa Maria Maggiore.
FELIKS II 355. Antypapież. Mianowany przez cesarza Konstancjusza w miejsce wygnanego Liberiusza. Późniejsze źródła kościelne utożsamiły go z nieznanym męczennikiem Feliksem i włączyły jego imię do katalogu papieży. Stąd powstała błędna numeracja następnych papieży o imieniu Feliks oraz ostatni antypapież Feliks V, Amadeusz z Sabaudii w 1440 roku.
  1. DAMAZY I 366-384. Miał około 60 lat, gdy zasiadł na Stolicy Piotrowej. Według jednych pochodził z Hiszpanii, według innych był synem rzymianina Leona, biskupa jednej z podmiejskich gmin chrześcijańskich. Przy jego wyborze powstały krwawe zamieszki, których tła nie znamy dokładnie. Część kleru i wiernych wybrała kapłana Ursyna, Którego Damazy siłą wydalił z Rzymu, przy czym padło 160 zamordowanych oponentów. Według współczesnego pogańskiego historyka Ammiana Marcelina (około 330-400), tego rodzaju zatargi były zrozumiałe, albowiem, „kto uzyskałby godność biskupa rzymskiego może być pewien, że nie zabraknie mu złota...” Rządy papieża Damazego przypadają na drugą część IV wieku, który był złotym okresem chrześcijaństwa na Wschodzie i Zachodzie. Jest to wiek wielkich pisarzy i teologów, zwanych później doktorami Kościoła: Bazylego, Grzegorza z Nazjanzu, Jana Złotoustego, Hieronima, Ambrożego i wielu innych. Za czasów Damazego I kształcił się w Rzymie jeden z najsłynniejszych myślicieli chrześcijaństwa, Augustyn. W dużej mierze swój rozkwit zawdzięcza chrystianizm cesarzowi Teodozjuszowi Wielkiemu (379-395), który w 380 roku ogłosił religię Chrystusa religią panującą. Cesarz wydał również wiele edyktów o charakterze nietolerancyjnym, zakazującym szerzenia kultów pogańskich i heretyckich. W tym samym duchu papież Damazy I przystąpił do ostatecznej chrystianizacji Wiecznego Miasta. Kultowi bogów pogańskich przeciwstawił kult męczenników. W miejsce niszczonych świątyń i posągów powstały niezliczone kapliczki i napisy gloryfikujące martyrologię chrześcijańską, a przede wszystkim kult św. Piotra. Wiele wysiłku włożył Damazy I, aby odnowić katakumby, a wśród nich kryptę papieską na cmentarzu Kalista. Od tego czasu rozwinęły się pielgrzymki do grobów herosów chrześcijaństwa, pochowanych w Rzymie. Dla Damazego kult bohatera męczennika był oznaką triumfu chrystianizmu nad pogaństwem. Z podziemia wyrastał Rzym chrześcijański, stolica katolicyzmu. W miejscach uświęconych grobami męczenników Damazy umieszczał własne wierszowane epigramy, pięknie wykute w marmurze elegancką łacińską kapitałą przez papieskiego kaligrafa Furiusa Dionizego Filokalusa. Za czasów Damazego I powstał zalążek kancelarii papieskiej, opracowującej listy i normatywne postanowienia biskupa rzymskiego, zwane później „dekretałami”. Jednym z najbliższych współpracowników Damazego był kapłan Hieronim)około 347-około 419), pochodzący z Dalmacji, niezwykle zdolny łaciński retor. Z rąk Damazego otrzymał chrzest i poświecił cały swój talent studiom biblijnym. Papież, który ogłosił katalog ksiąg Pisma Świętego, zawierający tylko pisma uznane przez Kościół za „kanoniczne”, czyli zawierające bezbłędną naukę bożą, powierzył Hieronimowi zadanie opracowania łacińskiego tekstu tłumaczenia ksiąg pisanych w językach greckim i hebrajskim. Dzieło Hieronima, zwane później Wulgatą stało się tekstem obowiązującym w chrześcijaństwie zachodnim. Hieronim przyczynił się również do rozwoju życia monastycznego w Rzymie. W dziedzinie doktrynalnej Damazy I występował przeciw arianom. W 381 roku cesarz Teodozjusz zwołał II sobór powszechny do Konstantynopola, ale papieża Damazego nie zaprosił. Sobór potępił definitywnie arian, którzy wycofali się do północnych rejonów Balkonów. W ten sposób chrześcijaństwo ariańskie objęło plemiona Gotów, które później wtargnęły do Europy. Sobór w Konstantynopolu postanowił również (kanon 3), że stolicy biskupiej w Konstantynopolu należy się drugie miejsce w chrześcijaństwie, zaraz po Rzymie, ale przed Antiochią i Aleksandrią. Ta decyzja nie godziła wprost w biskupa rzymskiego, ale znacznie osłabiła jego pozycję na Wschodzie. Papież Damazy zaprotestował, lecz jego sprzeciw pozostał bez echa. Tym usilniej Damazy I dążył do podniesienia swego autorytetu na Zachodzie, w czym pomagał mu Hieronim. Wszystkie oczy były jednak zwrócone wówczas nie ku Rzymowi, ale w stronę Mediolanu (jedna z rezydencji cesarskich), którego biskup Ambroży, człowiek światły i energiczny, świetny mówca i pisarz był czołową postacią ówczesnego chrześcijaństwa zachodniego. Damazy I zmarł w wieku 84 lat. Jego imieniem uhonorowano główny dziedziniec pałaców watykańskich.
URSYN (lub Ursycynus). 366. Wybrany przez część rzymskiego kleru i gminy chrześcijańskiej przeciw Damazemu. Otrzymał sakrę biskupią z rąk biskupa z Tibur (obecnie Tivoli koło Rzymu) przed wyświęcenie, a według innych – po wyświęceniu Damazego. Wypędzony siłą z Rzymu powrócił po roku. Prawdopodobnie przyczynił się do oskarżenia Damazego o niemoralność i cudzołóstwo. Papież oczyścił się jednak z zarzutów przed sądem państwowym, któremu wówczas jeszcze podlegał, jak każdy inny obywatel rzymski. Ursyna powtórnie wygnano z miasta.
  1. SYRYCJUSZ 384-399. Rzymianin. Był kontynuatorem działań podjętych przez Damazego I. Jego listy cechował nowy ton, coraz częściej występują w nich takie zwroty, jak „żądamy”, „wymagamy”, „rozkazujemy”. W tym czasie również po raz pierwszy pojawia się określenie „Stolica Apostolska”. W 395 roku zmarł cesarz Teodozjusz Wielki. Po jego śmierci państwo rzymskie rozpadło się definitywnie na dwie części, wschodnią ze stolicą w Konstantynopolu, i zachodnią ze stolicą w Rawennie, której został podporządkowany Rzym. Pierwszym władcą tego zachodniego cesarstwa był Honoriusz.
  2. ANASTAZY I 399-401. Rzymianin. Chwalony gorąco przez Hieronima za pobożność i stanowczość, z jaką potępił doktrynę Orygenesa.
  3. INOCENTY I 401-417. Pochodził z Albano koło Rzymu. Pozostało po nim około 36 listów, które świadczą o jego niezłomnym dążeniu do scentralizowania władzy kościelnej w rękach biskupa rzymskiego, i to zarówno w dziedzinie administracji, jak i kultu chrześcijańskiego. Na Wschodzie poparł przeciw cesarzowi stanowisko biskupa Jana Złotoustego, a w Afryce walkę biskupa Hippony Augustyna przeciw donatystom i nowej herezji zwolenników, Pelagiusza, który pomniejszał rolę łaski w procesie zbawienia. Osłabienie podzielonego cesarstwa zachęciło ariańskie plemiona Wizygotów do najazdu na Italię i na Rzym 24 sierpnia 410 roku król Wizygotów Alaryk splądrował doszczętnie Wieczne Miasto, ale budynków kościelnych nie podpalił. Papież Innocenty znajdował się wówczas w Rawennie, pod opieką cesarza Honoriusza. Zniszczenie Rzymu oznaczało koniec potęgi cesarskiej. Dał temu wyraz Augustyn w swym dziele De civitate Dei (O państwie bożym). W okresie pontyfikatu Innocentego I odbyły się ostatnie walki gladiatorów w amfiteatrze Tytusa. W okresie najazdu Alaryka Rzym liczył 46602 domostwa i 1797 pałaców. Mieszkańców było około 300000.
  4. ZOSYMUS 417-418. Grek. Pozostało po nim 16 listów. W jednym z nich Zosymus stwierdza: „Autorytet papieża jest tak wielki, że nikt nie może zmienić decyzji podjętej w Rzymie” (list 12). Lecz nieudane interwencje Zosynusa w kwestii osądu poglądów Pelagiusza oraz w sprawy wewnętrzne kościołów w Afryce i Galii świadczyły o jego braku rozeznania i zmusiły go następnie do zmiany zdania.
  5. BONIFACY I 418-422. Rzymianin. Początki jego pontyfikatu zostały zakłócone przez rozruchy i opozycję części kleru, która głosowała za jego kontrkandydatem, archidiakonem Eulaliuszem. Eulaliusz cieszył się początkowo poparciem rzymskiego prefekta Symmachusa i cesarza Honoriusza. Z chwilą jednak, gdy odmówił poddania się decyzji synodu, który Honoriusz zamierzał powołać dla rozstrzygnięcia sporu, został przez cesarza wygnany. Na prośbę Bonifacego cesarz wydał rozporządzenie z mocy, którego na przyszłość w wypadku spornego wyboru biskupa rzymskiego należało zarządzić ponowne wybory, zapewniające jednomyślność głosowania. Krok Bonifacego był precedensem, na który niejeden władca będzie się później powoływać, aby ingerować w wybór papieża. Bonifacy wystąpił również ostro przeciw cesarzowi wschodniemu Teodozjuszowi II, który chciał założony przez papieża Syrycjusza wikariat w Tessalonice podporządkować Konstantynopolowi. Papieżowi udało się utrzymać kontrolę nad tą ważną placówką, od której zależały losy kościelnych prowincji Illyrii (dziś zachodnia Jugosławia), znajdujących się pod bezpośrednim wpływem zachodniego chrześcijaństwa.
EULALIUSZ 418-419.Antypapież. Wybrany przez część kleru rzymskiego, otrzymał sakrę biskupią z rąk biskupa Ostii. Już w czasie pogrzebu Zosymusa zajął siłą pałac Laterański. Sprzeciwił się cesarzowi Honoriuszowi, który rozkazał mu przyjechać do Spoleto na synod rozjemczy. Po czterech miesiącach oporu został na mocy rozkazu cesarskiego przepędzony z miasta.
  1. CELESTYN I 422-432. W tym okresie przybrała na sile wielka wędrówka ludów w zachodniej Europie. W 429 roku Wandalowie, którzy zajęli Hiszpanię, przeprawili się przez Cieśninę Gibraltarską i rozpoczęli podbój zachodniej Afryki. W 430 roku zmarł biskup Hippony, Augustyn. Papież Celestyn nazwał go „znakomitym mistrzem”. Pisma Augustyna, wysoko cenione przez papieży, stały się fundamentem ideologii chrześcijaństwa zachodniego. Papież Celestyn I podjął się również interwencji w ponownie rozgorzałych sporach wokół zagadnienia dwu natur Jezusa Chrystusa. Chodziło również o określenie znaczenia wyrazu „osoba”, który odróżniał Syna Bożego od dwóch innych „osób” boskiej Trójcy. Na powołany przez biskupa aleksandryjskiego Cyryla sobór, mający potępić stanowisko biskupa konstantynopolitańskiego Nestoriusza, papież wysłał swych legatów, polecając im wyrażenie poparcia dla Kościoła aleksandryjskiego. Sobór odbył się w Efezie (431 rok), potępił Nestoriusza i ogłosił, że Maryję, matkę Jezusa można nazwać słusznie Matką Boga (po grecku Theotokos). W spuściźnie 16 listów, które pozostały po Celestynie, znajduje się między innymi nagana udzielona biskupowi z Prowansji, iż różnią się ubiorem od innych urzędników świeckich. „Biskup” – pisał papież – powinien się wyróżniać pobożnością i cnotą, a nie ubiorem. Za rządów Celestyna rozpoczęła się chrystianizacja Irlandii.
  2. SYKSTUS 432-440. W dużym stopniu przyczynił się do rozbudowy i upiększenia chrześcijańskich świątyń w Rzymie. Zbudował bazylikę św. Wawrzyńca, chrzcielnicę przy bazylice Laterańskiej oraz upiększył bazylikę Maryjną wspaniałą mozaiką, uświetniającą mariologiczną uchwałę soboru efeskiego.

Pierwszy dosłowny papież


  1. LEON I WIELKI 440-461. Pochodził z Toskanii, ale wszystko łączyło go z elitą intelektualną Rzymu, której pragnień był zawsze wiernym wyrazicielem. W Rzymie otrzymał staranne wykształcenie, poznał arkana łacińskiej retoryki i język grecki. Był oczytany zarówno w literaturze klasycznej, jak i dziełach pisarzy chrześcijańskich. Współpracował blisko z papieżem Celestynem I, po którego śmierci został bezdyskusyjnie wybrany na Stolicę Piotrową, chociaż w tym czasie znajdował się poza Rzymem, w podróży do Galii. Dowodzi to, że Leon cieszył się już wówczas powszechnym zaufaniem kleru rzymskiego. Objął rządy w chwili szczególnie trudnej. Na Zachodzie panował całkowity chaos spowodowany najazdami „barbarzyńców”, Gotów, Hunów, Wandalów i innych. Cesarstwo zachodnie chyliło się ku upadkowi. Na Wschodzie rozgorzały spory polityczno-religijne o prymat wśród ważniejszych stolic biskupich oraz wokół bosko-ludzkiej natury Chrystusa Syna Bożego. W tej sytuacji Leon I postanowił wystąpić z tezą o prymacie biskupa rzymskiego. Głosi ona, że Piotr otrzymał bezpośrednio od Chrystusa władzę nad całym Kościołem i że przekazał ją wyłącznie swoim następcom. A więc nie całemu episkopatowi, ale wyłącznie Piotrowi założycielowi Kościoła rzymskiego”, Chrystus przekazał klucze swego królestwa. Biskupi chrześcijaństwa zachodniego, zagrożenie przez najeźdźców i pozbawieni opieki cesarskiej, byli gotowi uznać tak rozumiany prymat rzymskiego papieża. Trudniej było przekonać hierarchię kościołów wschodnich. Leon I postanowił wystąpić w roli rozjemcy i przekazał pismo zawierające streszczenie wyznania wiary Kościoła rzymskiego. Papież nie wdawał się w dysputy filozoficzne i ograniczył się do stwierdzenia, że Chrystus Syn Boży również po wcieleniu ma dwie natury, boską i ludzką, które należy wyraźnie rozróżniać. W rzeczywistości Leon I opowiadał się po raz pierwszy za stanowiskiem, które wówczas reprezentował Konstantynopol. Okazywanie przez papieża poparcia dla patriarchy konstantynopolitańskiego miało również na celu podkreślenie wyższości autorytetu następcy św. Piotra. List Leona I odczytano na soborze zwołanym przez bizantyjskiego cesarza Marcjana do Chalcedonu w 451 roku. Zebrani biskupi przyjęli listowne wystąpienie papieża okrzykiem: „Piotr przemówił przez usta Leona”. Lecz na tym samym soborze uchwalili, ze biskupowi Konstantynopola, „miasta cesarskiego”, przysługują te same honory i przywileje, jakie ma biskup Starego Rzymu. Zabiegi polityczne Leona I nie osiągnęły celu. Na Zachodzie Leon I czynił starania, by w miarę możliwości ograniczyć zniszczenia powodowane przez najeźdźców i udaremnić ich próby zdobycia Wiecznego Miasta. W 452 roku poselstwo obywateli rzymskich, w którym brał udział Leon, skłoniło Attylę, wodza Hunów zwanego „biczem bożym”, do zaniechania zamiaru splądrowania miasta. Trzy lata później Leonowi nie udało się już powstrzymać Wandalów, którzy co prawda przyrzekli nie podpalać budynków, ale ogołocili doszczętnie ludność z jej dobytku. Za czasów Leona I liczba mieszkańców Rzymu zmniejszyła się o połowę. Spuścizna literacka Leona I obejmuje 96 kazań i około 120 listów, w których papież określa swoje stanowisko w pewnych sprawach społeczno-politycznych. Między innymi domaga się opieki władzy państwowej w walce z heretykami, przyznaje cesarzowi prawo zwoływania soborów i wglądu w administrację kościelną. Sprzeciwił się dopuszczeniu niewolników do stanu duchownego, albowiem pochodzą oni ze „stanu nikczemnego”, a „posługa i świętość nie mogą ulec skażeniu przez obcowanie z ludźmi tak niskiego pochodzenia” (list 3). Bliskim współpracownikiem Leona I był Prosper z Akwitanii (zmarły po 455 roku), człowiek świecki, przyjaciel Augustyna. Prosper kierował papieską kancelarią i redagował ważniejsze pisma papieskie. Za czasów Leona I powstały pierwsze redakcje zbiorów oficjalnych modlitw liturgicznych w języku łacińskim. Był pierwszym papieżem pochowanym w obrębie bazyliki św. Piotra. Lud Rzymu uczcił go przydomkiem Wielki na pamiątkę jego wysiłków w obronie Wiecznego Miasta. Papież Benedykt XIV nadał mu w 1754 roku tytuł doktora Kościoła.
  2. HILARY 461-468. Pochodził z Sardynii. Był rzymskim archidiakonem i spełniał funkcję legata papieskiego za czasów Leona I. W okresie jego pontyfikatu działał pochodzący z Lyonu Sydoniusz Apolinary (430-483), arystokrata i poeta gallorzymski, którego utwory zawierają barwny opis ówczesnego kleru i społeczeństwa rzymskiego oraz południowo galijskiego. Mimo kryzysu, jaki panował w tym okresie, Rzym zachował swą świetność, o czym świadczyły liczne uroczystości i zabawy, w których dawne tradycje pogańskie przeplatały się z nową treścią chrześcijańskiej wiary. O bogactwie skarbu papieskiego świadczy hojność, z jaka papież Hilary zdobił złotem i srebrem świątynie katolickie.
  3. SYMPLICJUSZ 468-483. Urodził się w Tivoli koło Rzymu. Kontynuator polityki Leona I. W 472 roku „barbarzyńcy” po raz trzeci wtargnęli do Rzymu, nie powodując jednak tym razem większych szkód. W 476 roku zbuntowane wojska cesarskie, które w większości składały się z Germanów, ogłosiły swego wodza Odoakra królem. W 480 roku Odoaker uznał zwierzchnictwo cesarza Wschodu nad Italią za cenę przyznania sobie jej namiestnictwa. W wyniku porozumienia z Konstantynopolem odesłano na Wschód insygnia cesarskie ostatniego cesarza zachodniego, młodocianego Romulusa, który zmarł w 480 roku. Pozostała tylko fikcja zwierzchnictwa cesarza Wschodu nad zajmowanym przez plemiona najeźdźców krajami Europy. W Kościele wschodnim znów przybierały na sile dysputy teologiczne. Patriarcha Konstantynopola Akacjusz podważał znaczenie uchwał soboru chałcedońskiego i dążył do umocnienia swej władzy nad wszystkimi diecezjami wschodnimi. Symplicjusz zareagował stanowczo przeciw ogłoszeniu przez Akacjusza i cesarza Zenona nowej formuły wiary (tzw. Henotikon), która nie odzwierciedlała całkowicie uznanych w Chalcedonie poglądów papieża Leona I.

Brak komentarzy: